ერთ დღეს იმდენი საქმე ქონდა დილიდან-საღამომდე არ დაუსვენია.ძალიან გვიანი იყო ყველაფერი რომ მოილია,თან უფროსიც არ იყო სახლში.იმდენად დაგლილი და გასავათებული იყო სახლში წასვლა ესიკვდილებოდა,..ადვილი ხომ არ არის ოცი წლის გოგოსთვის მთელი დღეები წინ და უკან დადიოდე და ამხელა სახლს ალაგებდეე..ამიტომ გამოსავალი იპოვა..იქვე მდივანზე გაიმზადა საწოლი და კომფორტულად მოკალათდა.იცოდა ჩაათაი გვიან რომ მოვიდოდა,ან შეიძლება საერთოდ არ მოსულიყო.ამიტომ ვერც კი შეამჩნევდა გოგონას.სერიალის გადაღებები ქონდა და მთელ დღეებს გადასაღებ მოედანზე ატარებდა ხოლმე.სახლში მოსული ორ სიტყვას თუ მოუგდებდა,ისიც ღრენით...ან მწარედ წაკბენდა ხოლმეე და მთელი დღე მამაკაცისგან გამწარებული ქოთქოთებდა და ისე აკეთებდა თავის საქმეს...როგორ უნდოდაა გადაღებებზე დასწრება..ყოველთვის ძალიან აინტერესებდა რა ხდებოდა კადრს მიღმა,მაგრამ ამის ნახვის შესაძლებლობა არასოდეს არ ქონია.მაგრამ ამ შანს ხელიდან არააფრის დიდებით არ გაუშვებდა და მამაკაცს აუცილებლად "მოთაფლავდა"..ბოლოს და ბოლოს მსახიობის სახლში ცხოვრობდა და ეს შანსი ხომ უნდა გამოეყენებინა?! იქნებ ერთ დღეს ადამიანურად მოქცეულიყო და მართლა წაეყვანა...ამ ფიქრებში როდის ჩაეძინა არ ახსოოვს..მთელი ღამე არაკომფორტულად იწვდა და წრიალებდა.ძილბურანსი იყო კარის გაღების.შემდეგ კი ნაბიჯების ხმა რომ მისწვდა მის ყურათასმენას.ცოტახანში კი,მის გვერდით მძიმე სხეული დაეცა,მაგრამ ისე ეძინებოდა და აწვებოდა თვალებზე სიმძიმე თვალის გახელაც კი ვერ მოახერხა.სასიაამოვნო სუნი რომ აღიქვა რეცეპტორებმა უხილავი კომფორტის შეგრძნება დაეუფლა და მშვიდად განაგრძო ძილი...დილით არაკომფორტულობის შეგრძნებამ გააღვიძა...წოლისგან ცალი მხარე დაბუჯებული ქონდა და სხეულზე რაღაც მძიმე მასა შემოხვეოდა.გვერდის შეცვლა უნდოდა,თუმცა ვერ ახერხებდა.სიმწრით წამოწია თავი ზემოთ და მოულოდნელობისგან იმხელა იკივლა პანიკაში ჩავარდა..მის გვერდით მწოლის მშვიდი სუნთქვა წამოყვირებამ შეცვალა,უცებ თავი ვეღარ შეიკავა და მდივნიდან იატაკზე გაიშოტა...მასზე მოხვეული ხელის წყალობით კი ნათაიც ზემოდან დაეცა.

-რა გაკივლებდა?-მის გაცეცხლებულ თვალებს რომ წააწყდა აღარ იცოდა სად გაპარულიყო.

-რატომ იწექით ჩემს საწოლში?-შეტევაზე გადავიდა თავის დასაცავათ.

-შენს საწოლში არა,ჩემს მდივანზე,ჩემსავე სახლში-ირონიულმა ღიმილმა გაუპო ბაგე

-მერე რომ წვებოდით იქნებდა ვინ წევს იქ არ უნდა დაიხედოთ?-მაინც თავისას აგრძელებდა და თან თვალებში უყურებდა

-უკაცრავად?-გაკვირვებულმა ამოხედა,-ამ სახლში ოთახები დაილია აქ რომ არ დაწოლილიყავი?-ჩაისისინა გაბრაზებულმა

-მე მანდ მინდოდა-უთხრა ჯიქურ და თვალები დააწვრილა

-ხოდა თუ გინდოდა,მშვენივრად დავეტიეთ ორივე-უთხრა და ხელები უფრო მჭიდროდ მოხვია

-გამიშვლი,ეხლავე მომაშორე ხელები-დაიყვირა გამწარებულმა

-შენ ნორმალური ხარრ გოგო?? - დაიღრიალა და სიბრაზისგან თვალებიი დააკვესა-წყნარად იყავიი თორემ....

-თორე რა?-მის გამოწვევას ცდილობდა

-თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ-დაიჩურჩულა და ცხელი სუნთქვა სახეზე შეაფრქვია.ორივე ჯიქურ უყურებდა თვალებში ერთმანეთს და არც ერთი არ აპირებდა დათმობას.როცა უკვე მიხვდა რა შეიძლებოდა მოყოლოდა მის სიჯიუტეს უცებ გაინთავისუფლა თავი მისი მკლავებისგან და ფეხზე წამოხდა.სირცხვილისგან თვალს ვერ უსწორებდა მის დაჟინებულ მწერას და ერთადერთი რაც უნდოდა იქიდან გაქცევა იყო...სურვილი მალევე მოიყვანა სისრულეში..თავისი ნივთებიი აკრიბა და თავქუდმოგლეჯილი გავარდა ოთახიდან...სამშვიდობოს გასულმა გულისცემა ძლივს დაირეგულირა,როცა მამაკაცის მადიანი ტუჩები წარმოუდგა თვალწინ...იმდენად უცხო და მოულოდნელი იყო მისთვის ასეთი სიახლოვე საპირისპირო სქესის წარმომადგენლის მიმართ,გახსენებაზეც კი უწითლდებობდა ლოყები..არ უკოცნია და მაინც რა სასიამოვნოდ ახსენდებოდა მისი სულელური მდგომარეობა,რომ ეკოცნა ალბათ ბენდიერებისგან მეცხრე ცაზე იქნებოდა.


ეს ბოლო დღეები უჩვეულოდ ზანტად მიყვებოდნენ ერთმანეთს.თავს უცნაურად ვგრძნობდი.დანაკლისის,რაღაც უკმარისობის გრძნობა არ მასვენებდა..თითქოს რაღაც მაკლდა.თუმცა ვცდილობდი მთლიანად საქმეზე გადავრთულიყავი და ეს უცნაური შეგრძნება მთლიანად დამეიგნორებინა.ამინდიც ჩემს გუნებაზე იყო.გარეთ საშინელი წვიმა და ჭექა-ქუხილი იყო.ბატონი ეფენდი კი ჯერაც არ მობრძანებულიყო სახლში.საქმე დიდი ხნის დამთავრებული მქონდა,თუმცა ამინდის გამო გარეთ გასვლა მეშინოდა,ამიტომ წვიმის გადაღებას ჩაცმულ-დახურული ველოდებოდი.უეცრად სახლის კარი გაიღო და ერთიანად სველი ჩაათაი შემოვიდა.წვიმის წვეთები წურწკულით სდიოდა და სიცივისგან კანკალებდა.
-ღმერთო ჩემო უფროსო,მთლიანად სველი ხარ-დაბნეული ვუვლიდი კრუგებს და ვცდილობდი როგორმე დავხმარებოდი-სასწრაფოდ ცხელი შხაპი უნდა მიიღოთ.-პასუხის თქმა არ დავაცადე ისე ვუბიძგე აბაზანისკენ.სანამ ჩაათაი შხაპს იღებდა, მე იატაკის საწმენდი მოვიტანე და იქაურობის წმენდა დავიწყე.ამასობაში უფროსს თავისი საქმე დაუმთავრებია და კიბეებზე ჩამოდიოდა აბუზული.ისეთი სიმპატიური იყოო..ლურჯი სპორტული შარვალი და ამავე ფერის ზედა საოცრად უხდებოდა მის მოხდენილ მხარ-ბეჭს..რამდენიმე წამი გაშტერებული ვუყურებდი,ჩემი მზერა რომ დააფიქსირა ერთი ჩაიცინა ირონიულად,მდივანზე დაჯდა და ტელევიზორის უინტერესოდ ყურება დაიწყო.ცალ თვალს ნათაისკენ აპარებდა და ღიმილს ძლივს იკავებდა,რომ უყურებდა როგორი მონდომებით წმენდდა იატაკს.თითქოს მხოლოდ ახლა შეამჩნია გოგონას ლამაზი ნაკვთები და ზღვასავით ელვარე ცისფერი თვალები.

-ტანიც როგორი ჩამოსხმული ქონია-ფიქრობდა და თან ნათაის შემფასებლურ მზერას არ აცილებდა.-აქამდე როგორ ვერ შევამჩნიე-ნაღვლიანად გააქნია თავი და ისევ ტელევიზორს მიუბრუნდა.გოგონამ როგორც კი თავისი საქმე დაამთავრა ჩაათაის გვერდით დაიკავა ადგილი და უინტერესო მზერა შეავლო ეკრანს.თან მალულად გარეთ აპარებდა თვალს,იქნებ წვიმას გადაეღო და შეძლებოდა სახლში წასვლა.დრო რაც უფრო გადიოდა მით უფრო შეიპყო მოუსვენრობამ,ბიჭი თავიდან მშვიდად უყურებდა მის ამდაგვარ საქციელს,ბოლოს უკვე ნერვები რომ მოეშალა ტელევიზორი გამორთო და დაჟინებით დააშტერდა მის ქცევებს.გოგონამ თავიდან დააიგნორა,თუმცა შემდეგ უფროსის მზერა დაჟინებული რომ გახდა იძულებული გახდა მისკენ გაეხედა და უცებ შეეფეთა მის საყვარელ თაფლისფერებს.რაო? საყვარელსო?როდის გახდა მისი? გული საშინლად აუფანცქალდა.მიხვდა რა აკლდა ამხენი ხნის განმავლობაში,თუმცა ეს აზრი წამსვე ამოიგდო თავიდან და ნაგლი მზერა სტყორცნა მამაკაცს.

-თავი გადააქნია და ანიშნა რა იყოო..

-რატომ ვერ ისვენებ?-ღიმილით მიმართა კაცმა.

-სახლში მინდა წასვლა,მაგრამ თუ ხედავ საშინელი წვიმააა და გარეთ ვერ გავდივარ.-მობეზრებულად უპასუხა,თან გულში ლოცულობდა წვიმას მალე გადაეღო,თორემ ამ სახლში მეტხანს ვერ გაჩერდებოდა.

-შეგიძლია დარჩე,მე პრობლემა არ მაქვს-სულერთიას გამომეტყველებით უპასუხა უფროსმა და მდივანზე კომფორტულად მოკალათდა.

-რით დავიმსახურე თქვენი გულკეთილობა?-დამცინავად იკითხა

-კონკრეტულად არაფრით.ხომ გაგიგია "ისეთი წვიმაა,გარეთ ძაღლსაც არ გააგდებენო"...-თვალი ჩაუკრა და გაამარჯვებულის იერით შეხედა.
საშინლად დამცირებულად იგრძნო თავი.მუცელში ბრაზი უბუყბუყებდა და არაადამიანური ძალით ცდილობდა თვალზე მოწოლილი ცრემლების შეკავებას.უმალ წამოხტა ფეხზე და სახლის კარი გამწარებულმა გაიჯახუნა.
ჩქარი ნაბიჯებით გაიარა ეზო და ტროტუარს დაუყვა.არ აინტერესებდა რომ სველდებოდა,არც ის აინტერესებდა იმ ყეყეჩის გამო რომ ტიროდა.გული საშინლად ტკიოდა და ცდილობდა ცრემლებში ჩაეხჩო ის იმედგაცრუება რაც კაცის სიტყვებმა გამოიწვია.ფეხი დაუცდა და პირდაპირ გუბეში მოჯდებოდა რომ არა ძლიერი ხელები,რომლებიც წელზე მოხვეოდნენ და განძრევის საშუალებას არ აძლევდნენ.