აუტანელი ტკივილი ვიგრძენი მარცხნივ როცა უგონოდ მყოფი ერაძე დავინახე საავადმყოფოსჰი, იმდენი ჭრილობა ჰქონდა სახეზე და ტანზე ძნელად თუ ამოიცნობდით რომ გეგა იყო, მთელი მონდომებით უცემია იმ დამალ პოლიციელს, ირაკლი გაგიჯდა და რათქმაუნდა იმ დღესვე მოახსნევინა, ლაშაც არანაკლებადაა ნაცემი, ელეს გული წაუვიდა როცა დაინახა, სამწუხაროა რომ მე ასეთი სუსტი არ ვარ დიდი სიამოვნებით გავითიშებოდი რამდენიმე კვირით ოღონდ გეგას არ ვხედავდე ასეთ მდგომარეობაში, ტვინის შერყევა აქვთ ორივეს საკმაოდ მძიმე ფორმაში, მთელი დღეა ველოდებით რომ გონზე მოვიდნენ მაგრამ ჯიუტად უხუჭიათ თვალები, ყველა საათის გასვლა სიციცხლის წლებს მაკლებს, საშინლად მინდა გეგას თვალების დანახვა, უბრალოდ მინდა რომ შემომხედოს .. უბრალოდ მინდა რომ გაიღვიძოს..
სკამზე დამჯდარ თავჩაღუნულ ირაკლის მივუახლოვდი და გვერდით დავუჯექი.
-მესმის ახლა არაა ამის დრო- დაბალხმაზე დავიწყე ლაპარაკი- მაგრამ .. იმ პოლიციელს რამე უნდა მოვუხერხოთ, როცა გეგა ფეხზე დადგება პირველი მას მიაკითხავს და არ გაჩერდება მანამ სანამ...
- არ მოკლავს- დაამთავრა ირაკლიმ და თავი აწია.- ჭკვიანი გოგო ხარ და ეგაგც კარგად გაგიცვნია..
- ხო ..
- რატომ გიყვარს ასეთი?
- მე ხვანაირი მიყვარს- დავიჩურჩულე და გავიღიმე რადგან ჩემი გეგა გამახსენდა..
- მგონი ეგეთ გეგას 5 კაცი იცნობს მარტო.
- მთავარია ჩვენ ვიცნობთ, ვნერვიულობ ირაკლი..
- ციხეში ჩავასმევინებ, ადრეც აქვს მიქარული რაღაცეები 5-6 წლით ჩასვამენ და სანამ ის გამოვა გეგა დაწყნარდება ..
- ხო ალბათ..
- გაიღვიძა!- დაიძახა მედდამ გეგას პალატიდან.
- წადი ნია!- გამიღიმა ირაკლიმ და პალატაზე მანიშნა.
სწრაფად წამოვხტი და სირბილით შევედი პალატაში, გახარებული მივუახლოვდი მომღიმარი ერაძის საწოლს გაღიმებაზე რომ ყველა ნაკვთი სტკიოდა მაგრამ მაინც იღიმოდა, თავიდან ფეხებამდე ამათვალიერა და მერე თვალებში ჩამაშტერდა.
- ლაშა სადაა?- დაიჩურჩულა გეგამ.
- ჯერ ძინავს.
- კარგადაა?
- ზუსტად ისე როგორც შენ..
- ანუ კარგადაა..
- და შენ კარგა ხარ?
- მშვენივრად- უფრო ფართოდ გაიღიმა და აშკარად გამოესახა სახეე ტკივილი თუმცა არ შეიმჩნია.- მოდი ჩემთან- ხელი აწია გეგამ.
ნელა მივუახლოვდი და ხელი ჩავკიდე, ფრთხილად ჩაოვჯექი მის საწოლზე და დალურჯებულ სახესზე დავაკვირდი.
- მაკოცებ?- დაბლიდან ამომხედა გეგამ ზუსტად იმ თვალებით რამდენიმეწუთისწინ რომ ვნატრულობდი შემოეხედა, გავუღიმე და თხოვნა ავუსრულე.
.................................................
- ძალიან შემეშინდა - დავიჩურჩულე მასზე მიხუტებულმა ..
საღამოს ყველა გავუშვით სახლში მხოლოდ მე დავრჩი, გეგს გვერდით საავადმყოფოს საწოლზე გამოინახა ჩემთვისაც ადგილი, ძალიან ფგრთხილად დავწექი მის გვერდით და ფრთხილად მივეხუტე- გეხვეწები რა გეგა შეეშვი ასეთ რაღაცეებს და წყნარად იცხოვრე.
-ჩემი წყნარი ცხოვრება ვის გაუგია ნია?- გაიღიმა ერაძემ და მაგრად ამაკრო ტავისზე.
- გეტკინება- ოდნავ მოვშორდი და შეწუხებული სახით ავხედე.
- არ მეტკინება.
- მაშინ გტკიოდა?
- მაშინ უძლურობა მტკოდა..
- რომ წარმოვიდგენ როგორ გირტყამენ...
- ნუ წარმოიდგე დიდი არაფწერი ყოფილა- გამიღიმა გეგამ და შუბლზე მაკოცა..
- მენატრებოდი..
- ვიცი.
- დამპალო..
..............................
ორ კვირაში გამოწერეს ორივე, სასამართლომ რათქმაუნდა გაამართლა აბა ირაკლისგან სხვას არც ველოდი, ის ბიჭიც გადარჩა არ მომკვდარა, ჯერჯერობით რეანიმაციაშია მაგამ გონებაზეა.
ცოტა უჭირთ ბიჭებს სიარული მაგრამ მაინც ვერ ჩერდებიან სახლში, დღეს უნივერსიტეტის პირველი დღე მაქვს, მეც და ელესაც ვერცერთს გავაგებინეთ რომ ჩვენით შეგვიძლია, ხომ უნდა გაიგონ ვისი გოგოები ხართო, გეგამ ზუსტად იმ დროზე მომაკითხა რა დროზეც შევუთანხმდი, სწრაფად დავეშვი კიბებზე და ერაძის მანქანაში ჩავჯექი.
-ოფ ვიპრანჭებით და რამე?- ჩემს კაბას შეხედა გეგამ.
- მეც მომენატრე- გავუღიმე და ლოყაზე ვაკოცე.
- ლოყაზე ბიძაშენს აკოცე- წარბაწეულმა გადმომხედა და კაბა ისევ აათვალიერა- გიხდება.
- ვიცი- თვალი ჩავუკარი რაღაცნაირად მომღიმარს და ღვედი გავიკეთე.
- საღამოს სადღაც მინდა შენი წაყვანა - დაიწყო გეგამ.
- არ გამოვა, საღამოს ირაკლი გვეპატიჟება რესტორანში- ეხლა გამახსენდა ირაკლის დილანდელი გაფრთხილება.
- ცოტახანს გავჩერდეთ და მერე წავიდეთ, აუცილებელი საქმე მაქვს..
- მშვიდობაა- ნერვიულობა შემეპარა ხმაში და დაძაბულმა გავხედე გეგას.
- მგონი კი..
უნივერსიტეტში აღმოჩნდა რომ ერაძეს თითქმის ყველა სცნობდა, ზოგი პირადად, ზოგს გაგონილი ჰქონდა და ზოგმაც ახალი ამბებიბდან იცოდა, მაშინვე გამოჩნდა რამდენიმე გოგო ჩემთან დაახლოების სურვილით ჩემთან რა ალბათ გეგას სასტავთან უნდოდათ, აქ ხომ ასეა თუ გეგასნაირად აფრენ მაგარი ტიპი ხარ და ყველას უნდა შენთან ახლოს ყოფნა იმდენს კი ვერავინ ხვდება როგორ ზარალდებიან შენი გაფრენებით შენი ახლობლები, ვერ ხვდებიან რამდენად ძნელია ..
იმდენგან გაჩერდა გეგა და იმდენი მიესალმა ლექციაზე დავაგვიანე, ლექიების დამთავრების მერეც ერაძემ მომაკითხა სახლში დამტოვა რომ რესტორნისთვის გამზადება მომესწრო, ირაკლის ვთხოვე ცოტა ადრე წავიდეთ თქო..
მაფიქრებდა და მანერვიულებდა გეგას დაანონსებული საღამო, უკვე შიში მკლავს რო მ გეგას დავკარგავ ,გონი ნელნელა პრანოია მემართება

ბოდისჰიტ ხალხო რემონტია სახლში რემონტიიი , ვერ ვიტან რემონტს ყველგან ჭუჭყი და არეულობაა დამღალეს რა თან ნერვები მეშლება ყველაგან რომ მუშები დფაბრაგუნობენ, შემიფარწეთ ვინმემ ერთი კვირით პლიიიზზზზ..