ალექსანდრეს ვეკროდი მთელი ხეულით, ის თვალებში ჩამყურებდა. ერთხელაც ნაზად მაკოცა ტუჩებზე..
-გავიდეთ, შეამჩნევენ..-მითხრა მშვიდი ხმით.
ტუალეტიდან რიგრიგობით გამოვედით. მთელი გულით მინდოდა არავის შევემჩნიე.. მაგიდასთან დაშლილმა მივაღწიე, გოონზე არ ვიყავი და საკუთარი გულის ცემის ხმა მესმოდა. ალექსანდრემ ღიმილიანი თვალებით ქურდულად და ეშმაკურად გამომხედა მერე კი ვიღაც გოგოს პატიჟს დათანხმდა და საცეკვაოდ გაჰყვა.
„სპეციალურად მიკეთებს???“ სიბრაზისგან მეგონა ნაპერწკლებს ვყრიდი.. ეჭვიანობა მგუდავდა. ნელი მუსიკა იყო და ალექსანდრე ვიღაც მშვენიერ გოგოსთან ვნებიანად ჩახუტებული ცეკვავდა! რა საოცარია, ვინ დანიშნა ლექტორად ასეთი ლაწირაკი და მექალთანე ბიჭი???? უნდა აგვიკლოს მთელი ჯგუფის გოგოები?! ეჭვიანობისგან ისევ მომინდა მისი თითების წამტვრევა, ნერვიულად მოვსვი შამპანიური ჭიქიდან და მიხვხვდი შამპანიური არ იყო ეს.. მომეწონა და ერთი ჭიქა, ორი.. ნელნელა ვიგრძენი როგორ ავმსუბუქდი, ახლა უკვე სიამოვნებით ვუსმენდი ჩემთვის უგემოვნო მუსიკას და სკამზე დამჯდარი ტანსაც ნაზად ვაყოლებდი... ის იყო მესამე ჭიქა უნდა გადამეშვა ხახაში, ვიღაცამ ჭიქას წაატან ხელი და მკაცრად ჩამომხედა. ალექსანდრე დამყურებდა სიცილით.
- ვა ალეექს... მოგბეზრდა ცეკვა პატარაა?

- დათვერი?-სიცილით მკითხა. ო მისი თვალები თვალები....

-რავიცი ესე მეტყობააააა?

-მოდი ახლა სახლში წაგიყვან...

-წადი ალექსანდრე ბატონო, იცეკვე გოგოები გელიაააან....-ვაგრძელებდი უდარდელად. ალექსანდრეს სიბრაზე შეეპარა ადგა და წავიდა. ვიღაც კიდევ სხვა გოგოსთან გააგრძელა ცეკვა. ახლა სასმელმაც ვერ მიშველა სიბრაზისგან ადგილს ვერ ვპოულობდი. დარბაზს მოვავლე თვალი შემფასებლურად, ერთი ბიჭი დავინახე ჩუმად და მოწყენით იჯდა ჩემს ახლო მაგიდასთან. მეორე ჭიქაში ჩამოვასხი სასმელი და მივუახლოვდი..

-არ დალევ?-პასუხად მხოლოდ გამიღიმა და ჭიქა ჩამომართვა. გვერდზე მივუჯექი.
-იცი რაღაც მოწყენილი წვეულებაა, წინაზე უკეთ გავერთე.. -ვცდილობდი კონტაქტში შესვლას. საპასუხოდ კვლავ მხოლოდ გამიღიმა. გავჩუმდი.
-ჰო...-ჩაილაპარაკა შედარებით გვიან. აღარც მახსოვდა რაზე მიპასუხა.
-ხომ არ გვეცეკვა?-სიწითლემ შემიპყრო, კიდე კარგი შუქები ენთო ფერადი, ეს რა წამოვროშე?
-სიამოვნებით! -ეშმაკურად ჩაიცინა ბიჭმა. ადგა ამაყენა და შევედით „მოედანზე“.
ნელი, ვნებიანი და რითმული მუსიკა უკრავდა. წელზე ხელი შმეიცურა მიმიკრა და ნელნელა ავმოძრავდით. ვხვდებოდი შეცდომა დავუშვი. თავს უხერხულად და საშინლად უსიმოვნოდ ვგრძნობდი, მაგრამ უკან დასახევი გზა თითქოს არ მქონდა და ეჭვიანობისგან დაბრმავებულს მინდოდა ალექსანდრესთვის მეგრძნობინებინა, რომ ჩემთვის არაფერს ნიშნავდა.
სასმელმა ქუთუთოები დამიმძიმა, ისეთი განცდა მქონდა თითქოს ჩამეძინებოდა, აღარც ბიჭი მახსოვდა აღარც ეჭვიანობა, მოდუნებული მივნებებოდი. სწორედ ამიტომ გვიან მივხვდი რომ მისი ტუჩები ჩემს ყელს ეხებოდა, ხელით კი ნაზად მეფერებოდა უკანალზე. გააზრება და ალექსანდრეს გაცეცხლებული მზერა ერთი იყო. უცებ გამოვერკვიე თითქოს დენი დამარტყეს. ალექსანდრე გააფთრებული სახით მოგვიახლოვდა, ჩემთვის უცნობ და თავხედ ბიჭს მკლავში უხეშად მოჰკიდა ხელი და გამოსწია, მთელი დარბაზის ყურადღება მიიპყრო.
-ე ბიჭო, შ** ხო......-და უცებ ჩემი ალექსანდრეს მუშტმა არ დაამთავრებინა სიტყვები. ბიჭები მოცვივდნენ და გაშველება სცადეს. გაკვირვებისგან და შიშისგან პირი დამეღო. ალექსანდრე თითქოს გაცოფდა, თვალებში სიბრაზე და სისასტიკე ედგა, მუშტები მოეკუმა და მგრგვინვარე მხეცივით ცდილობდა დასძვრენოდა ბიჭების მკლავებს და დაეგლიჯა მსხვერპლი. ჩემი უცნობი ბიჭი ააყენეს და ცხვირსისხლიანი გაიყვანეს ტუალეტში, ნელნელა ალექსანდრეც დაწყნარდა, ხელი უშვეს მერე გაეცალნენ, მკაცრად შემომმხედა და წყენითაც.
ცოტახნით ასე შორიდან მიყურებდა, მეგონა აღარსდროს დამელაპარაკებოდა. შევტრიალდი ტირილი რომ არ დამეწყო და გასავლელისკენ გავედი. ახლა არაფერი მინდოდა ცხელი შხაპის მეტი.
უკვე ეზოში ვიყავი. ბნელოდა და გრილი ნიავი უბერავდა, პალტოში ჩავძვერი შეძლებისდაგვარად, და ისევ უკვე ჩვეულმა შეხებამ შემაშინა და ჩვეულადვე ვიკივლე.
-ააა!
-რით ვერ შემეჩვიე? -სიცილით მკითხა ალექსანდრემ. შევხედე და სახე დაწყნარებოდა და თვალები ისევ მზრუნველობით ავსებოდა.
-შენი შეყვარებული არაა იმედია...-ირნიულად ჩამეკითხა.
-არა არ ვიცნობ.
-ასე უცნობს რატო მიეტმასმე?! ლამის შუა დარბაზშივე მოგ...-ენას კბილი დააჭირა უცებვე.
-არც შენ ხარ მაინც და მაინც ნაცნობი ტუალეტში რომ შემომივარდი!-კბენით ვუთხარი.
-და მიუხედავად ამის მე ძალიან მოგწონვარ....-ხმაში ვნება შეეპარა და მკლავზე ხელი მომკიდა, სახესთან ახლოს მოიწია. -პატარა ძუ*ნა გოგო ხარ....
შემორტყმა მომინდა მაგრამ უცებ დაამეძგერა ბაგეზე, სუნთქვის საშუალება არ მომცა. მომცილდა თუ არა, მარცხენა ხელი გავაქანე შემოსარტყმელად, დამიჭირა, ხელი მომიჭირა.
-არ გაბედო ლაწირაკო.... -სიბრაზე ისევ ჩაუდგა და სახე გაუცივდა. ცრემლები ჩამომიგორდა. ალექსანდრემ ხელი გამიშვა, თუმც სიცივე არ გაქრობია. ასე ცივად გააჩერა ტაქსი, მძღოლს ფული მისცა და გამიშვა დაუმშვიდობებლად....
სახლის კართან სამი ცალი ვარდისფერი ვარდი დამხვდა... სულ ახლები.

მთელი ახალი წელი საწოლში და ტირილში გავატარე. არ ვაპსუხობდი ნათესავების და დაქალების ზარებს. ვსკდებოდი ტკბილეულით და ხან დედაზე ვფიქრობდი ხან ალესანდრეზე... ნეტა დედას მოეწონებოდა ალექსი? ან ნეტა რა რჩევას მომცემა ამ ყველაფრის შემდგომ? მე ხომ მისი საგანი „შევიტენე“ და გაზაფხულის სემესტრშიც მომიწევდა მის ლექციებზე როყიალი.. მომხდარის მერე ეს უკვე ჯოჯოხეთად მომეჩვენა. არადა რამოდენიმე დღის წინ მიხაროდა რომ ისევ შევხვდებოდი ხოლმე.. ალექსანდრე... რა უნდოდა რატო შემომივარდა ტუალეტში?! ღმერთო რა კარგი იყო..... ვაიმე რეებზე ვფიქრობ! რა თქმა უნდა კარგი არ იყო, საზიზღარი თავში ავარდნილი ბაბნიკია!!!!!! სიბრაზე ეს დღეები არ მომცლიებია და ახლაც შემოტევა დამიწყო. ფეთიანივით წამოვხტი პლედიდან, მოვისროლე შოკოლადები ყუთი. ვიბანავე, მოვწესრიგდი. გრძელი შავი და სწორი თმა ლამაზად გავიშრე და გამოვიპრანჭრე. მუქი ლურჯი გრძელბმკლავიანი, წელში გამოყვანილი სწორი კაბა ჩავიცვი, ვერცხლისფერი სამკაულებით გავაფორმე, ყელსაბამითა და ბეჭდებით. თავი საშნლად მომეწონა. დაქალს დვურეკე და ვუთხარი რომ ამ საღამოს მასთან კლუბში მოვდივარ! სიგიჟემდე გაუხარდა. მითხრა, კლუბის მეპატრონე აქაა და ერთი ფუფუნება დაგემოვნებიანი მუსიკა ისმის მხოლოდო. იმ საღამოს კარგად გავერტე..
დაქალები მიხვდნენ რომ რაღაც მჭირდა და ყველანაირად ცდილობდნენ ჩემ,ს გამხიარულებას, ახალი ადამიანებიც გაამაცნეს.
-ლილი ეს კოკაა! კოკა გაიცანი ჩემი დაქალი ლილი!-ვირაც ათლეტური აღნაგობის ბიჭთან მივედით. მაგიდასთან იჯდა და ფორთოხლის წვენს წრუპავდა.
-ლილი ეს როგორი ლამაზი გოგო ყოფილხარ...-მისმა სითამამემ შემაცბუნა.-დაჯექი მოდი, ვილაპარაკოთ.
გაუბედავად მივუჯექი. რაღაცას მელაპარაკებოდა სპორტზე, მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევდი. გონება ისევ დეგენერატმა ალექსანდრემ წამართვა.. ოხ მენატრება! ამოვიოხრე. კოკას იქით სვრცეში ვიყურებოდი არ ვუსმენდი.. ალექსანდრე ალექსანდრე... აი მის სახესაც ვხედავ.. ბუნდიოვნად მაგრამ შემიძლია დავინახო კიდეც მონატრებისგან.. აი ნელნელა მიახლოვდება.....

-ვა ლილიი!!!!!
საშინლად შევხტი!
-აააააა! -ისევ კივილი... ალექსანდრე?? ის აქააა? კი მაგრამ რატო მაინც და მაინც აქ!!!! ღმერთო თავზე დამყურებს ჩემს მაგიდას ხელებით ეყრდნობა, მის სურნელსაც კი ვგრძნობ... მეგონა მეჩვენებოდა.

-გოგო ესეთი მახინჯიც არ ვარ რამდენჯერაც დამინახავ იმდენჯერ რომ კიოდე!!-გადაბჟირდა ჩემს შეშინებულ თვალებზე. კოკა ფრიად გაკვირვებული შემოგვცქეროდა.

-ალექს საიდან იცნობ ლილის?

-მე კიარა შენ საიდან იცნობ?

-მე, მე ეხლა გამაცნო ხატიამ...

-ხო და ჩემი სტუდენტია ლილიკო...-მრავალმნიშვნელოვნად ჩაილაპარაკა ალექსანდრემ, ცალყბად გამიღიმა და ჩემი ჭიქიდან შამპანური თავხედურად მოსვა.

-თქვენ.. თქვენ საიდან იცნობთ ერთმანეთს.. -ძლივს გავბედე ხმის ამოღება მაგრამ ალექსს არა, კოკას ვეკითხებოდი, მას კი ვაიგნორედი.

-ჩემი ძმაკაცია.-გაიცინა კოკამ. უფრო თავშეკავებული მეჩვენა.

-ლილ, როგორც ყოველთვის ულამაზესი ხარ.-ჩაილაპარაკა ალექანდრემ. ამჯერად მის ხმაში ვერც სითბოს ვგრძნობდი ვერც გულწრფელობას, თითქოს დამცინოდა და მამცირებდა. არც შემიხედავს. კოკას მივუბრუნდი:

-რას მეუბნებოდი? სპორტზე რაღაცას.. სიმაოვნებით გისმენდი მაგრამ ხელი შეგვიშალეს...

-ა..-კოკა დაიბნა. ისეთი თვალებით გახედა ალექსს, თითქოს ლაპარაკის გაგრძელების ნებართვას სთხოვდა. ალექსი კი დაჟინებით მომჩერებოდა და კოკამაც დუმილი არჩია.

-საქმე მაქვს მე უნდა გაავიდე..-ჩაილაპარაკა კოკამ და ადგა არავის გაუჩერებია. სივრცეში ვიყურებოდი სულელევით და ჩემს ლექტორს ვაიგნორებდი.

-გამომყევი შენთან საქმე მაქვს..-მის ხმაში იმ დოზით იყო სიმკაცრე. რომ ფეხზე გაუაზრებლად წამომაყენა ამ ფრაზამ . გავყევი. რატო მივყვებოდი და სად არ ვიცოდი მაგრამ მივყვებოდი. მისი სიცივე მაშინებდა , ამავდროულად მიჩენდა სურვილს ისევ გამეღვიძებინა სითბო მასში, მაგრამ შეუვალი ჩანდა. ალბათ იმ ბიჭთან არ უნდა მეცეკვა.... და რატომ არა???? მე თვისუფალი გოგო ვარ ვისთან რასაც მინდა იმას ვიზამ!!! მიჩნდებოდა გულში პროტესტის გრძნობა და შევხედავდი თუარა მის ქერა კეფას, მაშნვე სადღაც მიქრებოდა ეს პროსტესტი და რიდი მივლიდა სხეულში. იქნებ ვაწყენინე? ეჭვი მღრღნიდა. იქნებ სერიოზულად მოვწონდი მე კიდე წარმოდგენა დავუკარგე... თავისუფლება აქ არაფერს შუაშია, ალბათ თავქარიანი და უპრინციპო გოგო ვგონივარ, ყველას რომ ზედ ეტმასნება.. ჯერ მას ვესიყვარულებოდი ტუალეტში.. მერე კი ვიღაც უცნობ ბიჭს უფლება მივეცი უკანალზე მომფერებოდა შუა დარბაზში... მაგრამ ეს ხო ჩემი ბრალი არ იყო მე ნასვამი ვიყავი და ვერ მივხვდი.... ეს კოკაც რაღა ეხლა გამაცნეს... ოოო ლილი ლილი როდიდადნ ასეთი დაბნეულობა!!!!! დედის გარეშე დამოუკიდებლად ცხოვრებას მიჩვეული ვიყავი და მეგონა ჩემს რკინის პრინციპებს და მიუკარებლობას ვერავინ შელახავდა! ამ ფიქრებში გართულს ალექსანრემ წინ უცებ „წამიტორმუზა“ და სახით ბეჭებში შევასკდი.

-თვალები გაახილე გოგო!-მკარი სახით შემომხედა და წაისისინა. კართან ვიყავით, კარი შეაღო, ოთახში ჯერ მე შემიშვა, მერე თვითონ და კარი ჩაკეტა. შიშმა დამიარა.
ბნელი ოთახი იყო, რაღაც ლურჯი შუქი ანათებდა, დივანი და შუშის მაგიდა იყო. ალექსანდრე ნელნელა მომიახლოვდა, მეც უკან უკან ვიწევდი სანამ ცივ კედელს არ ავეკარი. ახლოს მოვიდა წინ დამიდგა. თითები ნელა წამოიღო და სახეზე შემახო, ნელნელა ქვევით დაუყვა მკერდამდე და ბოლოს წელზე შემისრიალა ხელი. ძალიან ძალიან ნაზად მაკოცა ზედა ტუჩზე.

-ახლა ჩემი გახდები ლილიკო ძუ*ნა...
შეწინააღმდეგბის სურვილი მქონდა თუ არ მქონდა ვერ მიხვხვდი, მაგრამ ფაქტია რომ მოვდუნდი და მივენდე. ელვა მივლიდა ტანში, სხეული მიკანკალებდა და მუხლებში ძალა მეცლებოდა, წელით ვეჭირე და ყელში მკოცნიდა ბევრს. მერე შემომატრიალა, დივანთან უხეშად მიმიყვანა და მიმაყუდა. ხელით დავეყრდენი მის საზურგეს, ის კი უკნიდან მედგა, თმა ხელზე დაიხვია, გადამქაჩა და კაბა ამიწია. მისი გახშირებული სუნთქვა ყურთან მესმოდა, მის ვნებას ვგრძნობდი და ადკევატურად ვერ ვაზროვნებდი, ასე მინებებული და მოდუნებული მის ნებას ვემორჩილებოდი.....