მიუნხენში ჩაფრენილებს ნიას დედა დახვდათ,ნატამ დეა არაფრის დიდებით არ გაუშვა სასტუმროში და თავისთან მიიპატიჟა.
კარგად შეეწყვნენ ერთმანეთს დეა და საბუნა.
ჩაფრენიდან მეორე დღესვე წაიყვანეს საბა გამოკვლევებზე.სისხლის ანალიზი უნდა აეღოთ საბასთვის შეშინებულმა,რომ ყვირილი დაიწყო.
არც ქალბატონი ნატო გაიკარა.მერე იძულებულები გახდნენ დეასთვის დაეძახათ იქნებ ის დაგვეხმაროსო.
მართალია დეა იმ კლინიკაში აღარ მუშაობდა და არ ჰქონდა უფლება მსგავსი რამ გაეკეთებნა,თუმცა მთავარი ექიმი მოხიბლული იყო დეიკოთი და ნება დართო თუ ბავშვი საშუალებას მისცემდა ანალიზები მას აეღო.
დეა დაწვრილებით უხსნიდა საბას რატომ სჭირდებოდათ მისი სისხლი:
-პატარა ვაჟკაცო შენ სისხლში ეხლა სხვადასხვა პაწაწუნა ელემენტები მოძრაობს ლეიკოციტები,ერითროციტები,თრომბოციტები და კიდევ ბევრი სხვა ნივთიერება რომელსაც ჩვენ თვალით ვერ ვხედავთ,ძალკან ძალიან პატარები არიან.ამიტომ ამ მოწყობილობების (ლაბორატორიაში შეიყვანა და თან ათვალიერებინებდა) საშუალებით უნდა დავათვალოეროთ.შენ კი სულ სულ ცოტა სისხლი უნდა გაიმეტო ჩვენთვის.
შეშინებული თვალებით ახედა საბამ
-გპირდები საერთოდ არ გეტკინება
-შენ გამიკეთებ ნემსს??
-ჰო,მე აგიღებ სისხლს და თუყველაფრრს დამიჯერებ ნაყინის საჭმელადაც წაგიყვან
-მაშინ თანახმა ვარ
მართლა არ ტენია პატარა ჩხველტა საბუნას,ეს იყო და ამის მერე სულ უჯერებდა მას.
ნიკა გაოცებული იყო იმით როგორ უგებდა ეს ორი ერთმანეთს.
სულ მოკლე დროში დაუმეგობრდნენ ერთმანეთს.

სისხლის ანალიზის გარდა სხვა გამოკვლევებიც გაუკეთეს,ტომოგრამაც გადაუღეს.
დეან პირობა შეასრულა და სანამ ნიკა და ნატა ანალიზის პასუხებს ელოდებოდნენ დეამ ნაყინის საჭმელად წაიყვანა თან ქალაქს ათვალიერებინებდა.
ერთი სანაყინე იცოდა მიუნხენის ერთ-ერთ ულამაზეს მოედანთან(marienplatz)სადაც მთელ ქუჩაზე ჩაყოლებულია უამრვი მაღაზია თუ სწრაფი კვების ობიექტი.ყველა ტურისტის საყვარელი ადგილია.ამ ქუჩის ბოლოში ვიწრო ქუჩაზე ჩაუხვიეს და იქ იყო ის უგემრიელესი სანაყინე.
გემრიელადაც მიირთვეს და კარგადაც გაერთნენ.

უკან დაბრუნებულებს ცუდი ამბავი დახვდათ.
სასწრაფო საოპერაციო იყო საბა.
სანამ საოპერაციოში შეიყვანდნენ დეა ჰყავდა გვერდით საბუნას,მარტო მასთან იყო მშვიდად.
ოპერაციმ კარგად ჩაიარა.საბა უკეთ იქნებოდა.
მთელი ეს დრო ნიკასთან ერთად იჯდა დეა და ელოდებოდა როდის დამთავრდებოდა იპერაცია.
რთული ოპერაცია იოყ და დიდ დროს მოითხოვდა,თუმცა კდევ უფრო გართულდა შესაბამისად დროც ბევრი დასჭირდათ ექიმებს.
გაოცებული იყო ნიკას სიმტკიცით,ნერვიულობდა მაგრამ გარეგნულად არ ეტყობოდა,ამას მარტო მის თვალებში ჩამდგარი სევდა მეტყველებდა.

საბას პალატაში იჯდა ნიკა და ელოდებოდა მის გაღვიძებას.
ოდნავ შეირხა საბა,ძლივს დააშორა თვალები ერთმანეთს.
-მა-ძლივს ამოიჩურჩულა საბამ
-ჰო მა,აქ ვარ,შენთან ვარ,რამე ხომ არ გაწუხებს-შიშით ჰკითხა შვილს
-არა მა,დეაკო სადაა-ინტერესით იკითხა ბავშვმა
-ვინ?-არასდროს უხსენებია დეა დეაკოთი საბას და ცოტა დაიბნა ნიკა
-დეაკო მა
-ექიმს ესაუბრება მალე მოვა
-მა დედა ვნახე სიზმარში-ექოსავით ჩაესმოდა ეს ოთხი სიტყვა ნიკას,ნუცას დაკრძალვის შემდეგ მასზე იშვიათად ლაპარაკობდნენ,თითქოს ეშინოდა ის ტკივილები არ გაღვიძებოდა,ახლა კი ისევ გაეხსნა ყველა ჭრილობა,გულზე თითქოს ლოდი დააწვა,სული ეხუთებოდა ამ პალატაში
-ასე მითხრა დეაც შენი და მამას მფარველი ანგელოზიაო როგორც მეო,ის არ მიგატოვებთ არასდროსო,მა პატარა და მინდა მყავეს ისეთი დედასაც რომ ჰგავდეს და დეასაც-გაოცებულ დარჩა ნიკა,მოუნდა გაქცეულიყო,შორს წასულიყო აქედან.ვერ წარმოედგინა ნუცას ადგილს სხვა თუ დაიკავებდა ვინმე,მისი გული ხომ მხოლოდ მას ეკუთვნოდა.თუმა რაღაც ლტოლვასაც გრძნობდა დეას მიმათ.

მალევე გაიღო პალატის კარი დეა და საბას ექიმი შემოვიდენ.
დაამშვიდეს ნიკა,ჯერ-ჯერობით ყველაფერი კარგად არისო.
გვერდიდან არ მოშორებია არც ნიკას და არც საბას დეა.
ნიკა და დეაც დამეგობრდნენ.
მიეჩვია ნიკა დეასთან ყოფნას.
დეაც მიეჩვია ნიკას.
იმდენად დაუახლოვდენ ერთმანეთს რომ თვალებში ჩახედვისას ხვდებოდნენ რა აწუხებდათ,რა უხაროდათ.
თითქოს შეისისხლხორცეს ერთმანეთი
ნიკა ხვდებოდა გრძნობაა,რომ უჩნდებოდა დეას მიმართ,თავიდან თავს არწმნებდა რომ არ უნდა შეყვარებოდა მაგრამ საბას დაჟინებულმა თხოვნამ რომ დეა უნდოდა დედამისი ყოფილიყო,მიუხედავად იმისა რომ, არ იყო დეას გრძნობებში დარწმუნებული,მისცა თავის თავს შანსი.

უფრო და უფრო ხშირად ფიქრობდა დეაზე,ხვდებოდა რომ შეუყვადა ეს სიფრიფანა გოგო.
მისი ლამაზი ზღვისფერი თვალები აგიჟებდა.
მიხვდა რომ ცხოვრებამ ცოტა დაინდო სულ არ გაიმეტა და მის ცხოვრებაში ახალი ნათელი წერტიი გამოჩნდა.
მზის სხივი ასე უწოდებდა მას.



მკურნალობის გეგმა დუნიშნეს საბას.
ოპერაციიდან ორ კვირაში გამოწერეს.
კიდე ერთი კვრა დარჩნენ გერმანიაში.
თბილისში დბრუნებულებს დააკლდათ ერთმანეთი ნიკას და დეას.
ხშირად ვერ ნახულობდნენ ერთმანეთს.
საბას კი ხშიად ურეკადა დეა.

ერთ დღესაც ვერ გაუძლო მინატრებას ნიკამ და კლინიკაში მივიდა დეასთან.
არ ელოდა მის ნახვას შეშფოთებული წამოხტა ფეხზე
-ნიკა საბა ხომ კარგადაა
-კი,კი ყველაფერი კარგადაა-მშვიდად ამოისუნთქა დეამ და ახლა უკვე ღიმილით მოიკითხა
-როგორ ხარ ხომ ყველაფერი კარგადაა?რამ შეგაწუხა?
-უშენობამ-მხოლოდ ეს უთხრა და მის უძირო თვალებს ჩააშტერდა,ელოდა რომ იქ ამოიკითხავდა დეას რეაქციას,პასუხმაც არ დააყოვნა დ მის თვალებში გაჩენილმა ჭინკებმა ნიკას იმედი გააღვივა.
დეა დიბნა-რამ?-ეგონ მოესმა დ კდევ ერთხელ ჩაეკითხა
-უშენობამ დეა,ძალიან მენატრები უშენოდ სუთქვა მიჭრს.
ღიმილმა გადაურბინა სახეზე დეას,ასეთ პირდაპირობას არ ელოდა ნიკასგნ,ეგონა კიდევ დიდ ხანს მოუწევდა ცდა,მთელი ეს დროც არ აწუხებდა,ხვდებოდა მამაკაცს დრო რომ სჭირდენოდა თავის თავში და გრძნობბში გასარკვევად.
ნიკაც და დეაც ხვდებოდნენ რომ ლპარა ზედმეტი იყო,მოწყურებულები დაეწაფნენ ერთმანეთის ტუჩებს.

ძალიან დიდი ბოდიში ბაშვებო ასეთი დაგვიანებისთვის ამ გამოცდების გადამკიდე ვეღარ ვახერხებ წერას,პროტესტის ნიშნად შეგიძლიათ არ წაიკითხოთ :(