ისევ ეს საზიზღარი დილა გათენდა. მიუხედავად იმისა რომ უკვე დიდი ხანი იყო მეღვიძა, სკოლაში წასვლა მაინც მეზარებოდა. ცოტა ხანი გაუნძრევლად ვიწექი და ვფიქრობდი თუ რას გავაკეთებდი დღეს სკოლაში. ბოლოს კი ძლივს-ძლივობით წამოვდექი და სააბაზანოში შევედი, შხაპი მივიღე და სკოლისაკენ წავედი. კლასში რომ შევედი არავინ არ დამხვდა. საათს დავხედე 08:28 იყო - „რა მეჩქარებოდა“ - ამოვილუღლუღე ბუზღუნით. ჩემს ადგილას ჩანთა დავაგდე და ფანჯარასთან მივედი, ჯიბიდან საცოდავად დაკუჭული სიგარეტის ღერი ამოვაძვრინე და ის იყო უნდა მომეკიდებინა კლასში გეგი შემოვარდა. რომ დამინახა სახე შეეცვალა, დაეტყო არ ესიამოვნა სიგარეტით ხელიში რომ დამინახა, მაგრამ მე არ შევიმჩნიე და ჩემთვის მაინც გავაბოლე.
- კლასში მაინც ნუ ეწევი! - მკაცრი ტონით მომაძახა გეგიმ.
- პრობლემაა?
- კი პრობლემაა. აქ ბავშვებს არ სიამოვნებთ სიგარეკის კვამლის სუნთქვა.
- აჰ, უკაცრავად ეხლავე გადავაგდებ - ირონიულად გავუცინე და კიდევ ერთი ნაპასი დავარტყი.
- ვერ გაგე რა გითხარი?
- ნეტა იცოდე როგორ ყველა და ყველაფერი. მაშინ მაგას აღარ მეტყოდი. - ბოლო ნაპასი ძლიერად დავარტყი და ბიჩოკი გარეთ მოვისროლე.
- რატომ გახდი მარიამ ასეთი უგულო და ცივი? - მარიამის გაგონებაზე საშინლად გავმწარდი. მივუახლოვდი და სიბრაზით ვუთხარი:
- შენთვის მარი! მეორეჯერ არ გაბედო მარიამის დაძახება! – მარიამს ხომ სანდრო მეძახდა, მისი სიკვდილის შემდეგ მშობლებსაც კი ავუკრძალე მარიამის დაძახება და ეს ვინ მიგდია? საშინლად გავღიზიანდი, ისევ მოგონებებმა და ტკივილმა შემომიტია. – „ოღონდაც ეხლა არა, ოღონდაც ეხლა არა, არა მარი დამშვიდდი არ იტირო“ - გამწარებული ჩემს თავს ვამშვიდებდი გულში, მაგრამ არა, მაინც ვერ შევძელი ცრემლების შეკავება. ჩანთას ხელი დავავლე და კლასიდან გავვარდი. არ შემიძლია სხვა რამეზე ფიქრი როცა ეს მოგონებები მკლავს.
გავრბოდი, გავრბოდი შეუჩერებლად, არ ვიცოდი სად, არც ვფიქრობდი, უბრალოდ მინდოდა სკოლას მოვშორებოდი და სადმე წავსულიყავი, სადმე სადაც დავმშვიდდებოდი. ჰაერი აღარ მყოფნიდა უკვე ისე დავიღალე. გავჩერდი და ხელებით მუხლებს დავეყრდენი რომ ცოტა შემესვენა. როცა სული მოვითქვი წელში გავსწორდი და მიმოვიხედე რომ გამერკვია სად ვიყავი. ჩემდა გასაკვირად ჩემს საყვარელ ადგილას აღმოვჩნდი, სად თუ არა ნანგრევებში. სახეზე სევდიანი ღიმილი გადამეფინა, სწორედ აქ მინდოდა ახლა, ვერსად ვერ ვისვენებ ისე როგორც აქ. სწრაფად შევვარდი ეზოში, კიბეები ავირბინე და სანდროს ოთახში შევედი. როგორ მომნატრებია აქაურობა. კარგი მონატრებულივით თვალი შევავლე ოთახის ყველა კუთხე-კუნჭულს. – „სანდრო“ - სასოწარკვეთილებისაგან აღმომხდა. – „რატომ, რატომ დამტოვე, მე ხომ ასე ძალიან მიყვარდი. რატომ რატომ არ იყავი ფრთხილად, რატომ არ იფიქრე რომ შეიძლება რამე მოგსვლოდა“ - კუთხეში დასჯილი ბავშვივით ვიჯექი და ნერვოზიანივით ერთ და იგივეს ვიმეორებდი. ვეცადე დავმშვიდებულიყავი, ღრმად ჩავისუნთქე და წამოვდექი, როგორც ყოველთვის ფანჯარასთან მივედი და ქუჩას გავხედე. ფანჯრის გვერდზე მის მიერ ამოტვიფრულ „სანდროს“ ვეძებდი და აი ვიპოვე კიდეც. თვალები გამიართოვდა და სასიამოვნოდ გამეღიმა, ამას ნამდვილად არ მოველოდი. იქ მხოლოდ „სანდრო" არ იყო ამოტვიფრული, „სანდრო + მარიამი“ და გულში იყო ჩასმული. - „ჩემი ცხოვრება , როგორ მენატრები შენ ვერ წარმოიდგენ, ყველაფერს დავთმობდი ოღონდაც ახლა აქ, ჩემს გვერდით იყო“ - ჩემს ილუზიებში სანდროს ველაპარაკებოდი და თან ღაპაღუპით მცვიოდა ცრემლები. გულში სიცარიელეს და საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი, აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა უკვე ვგიჟდებოდი, ვიშლებოდი ჭკუიდან და ეს ყველაზე საშიშია ჩემთვის, ამ დროს ყველაფრის გაკეთება შემიძლია. მეგონა დავმშვიდდებოდი აქ მაგრამ მოგონებებმა უფრო შემომიტია ამის დანახვაზე და უფრო ავღელდი. არ მინდოდა აქ გაჩერება, არც სახლში მინდოდა წასვლა. ბევრი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე ჩემს ძველ უბანში წავსულიყავი ცოტა ხნით, მაგრამ ჩემებთან სახლში ასვლა არც მიფიქრია. დავმშვიდდი, ცრემლები შევიშრე და გზას ავტობუსის გაჩერებისკენ გავემართე. დიდი ხანი არც ავტობუსის ლოდინი დამჭირვებია და არც უბანში მისვლამდე, მალევე მივედი, ჯერ ე.წ. „წითელ პარკში“ გავჩერდი ცოტა ხნით, „წითელ პარკს“ იმიტომ ვეძახდით, რომ სულ წითელი ხრეში ეყარა. შემდეგ ჩემს ეზოში გადავედი, სადაც მთელი ბავშვობა მქონდა გატარებული. ერთ-ერთ ბაღში საქანელებთან ვიჯექი, რომ ჩემმა ძველმა ნაცნობებმა გამოიარეს: იომ და რობომ, ასე ვეძახდით ხოლმე.
- ვაა მარი ტოო, როგორ ხარ? სად დაიკარგე ამდენი ხანი გოგონი? როგორ შეიცვალე ეე, რა გამხდარი ხარ. რა იყო არ გაჭმევენ სახლში?(იო) - მოვიდნენ და გადამეხვივნენ. სიმართლე გითხრათ მათთნ არ ვყოფილვარ არასდროს ახლოს და არ ვმეგობრობდი, რადგან ნარკომანები იყვნენ და სულ ვერიდებოდი.
- იო მოკალი იუმორი. აქეთ აღარ ვარ და ამიტომ ვერ ვნახულობდი ბავშვებს.. - სრულიად უემოციოდ ვუთხარი - თქვენ რას შვებით აბა რა ხდება ახალი?
- რა უნდა ხდებოდეს? არც არაფერი ჩვენთვის ვართ, მშვიდათ წყნარად ვდვიჟენიობთ. ეხლა გავჩითეთ და უნდა ვიკაიფოთ - მითხრა რობომ და იდიოტივით გაიკრიჭა ეტყობოდა რომ უხაროდა.
- თქვენ სულ წახვედით ხო ხელიდან? რობო აბა ვანებებო? - წარბაწეულმა ვკითხე.
- გოგო როგორ არა დანებებული მქონდა, მარა ეხლა იო რომ გაჩითავს ამას ვყვები ხოლმე. აბა ეხლა ხომ არ გავუტეხავ ტოო...
- რა წამალი გაქვთ?
- ანდანტე - ეხლა იო გამეკრიჭა.
- გავუძლებ? -ჩემდა უნებურად ვკითხე. აზრზეც არ ვიყავი რას ვაკეთებდი, უბრალოდ მეგონა ასე დავმშვიდდებოდი.
- რაა? - ერთხმად მკითხეს.
- მარი შეენ? რა იყო ბედმ არ გაგიღიმა? - ირონიით შემომხედა იომ.
- ზედმეტი კითხვების გარეშე უბრალოდ შეგიძიათ მითხრათ გავუძლებ თუ ვერა? - სახეზე შევატყვე რომ დაიბნენ.
- ნუ ერთი-ორს კი.. შეიძლება.
- კაი წამო სად სვავთ?
- მარი არ გინდა რაა - იო ანერვიულდა, მიუხედავად ნარკომანობისა, გულით ყოველთვის კარგი ბავშვი იყო და სხვისთვის ცუდი არ უნდოდა. - ხომ იცი რო შეიძლება ვერ გაუძლო..
- არაუშავს. უკეთესი თუ მოვკვდები.
- რეებს ბოდავ გოგო ხომ არ გაგიჟდი? რა დაგემართა რა არის როგორ შეიცვალე?
- ადამიანები არ იცვლებიან საყვარელო... ჩემზე ნუ ღელავ. ეხლა კიდე წამო.
- კაი ბაზარი არაა წამო მარა რამე თუ მოგივა შენს თავს დააბრალე. - რომელიღაც კორპუსის სადარბაზოში შევედით. ცოტა ხანი ვუყურებდი წამლს, რომელიც აქამდე მენახა, მაგრამ არასდროს გამჩენია მისი გასინჯვის სურვილი, სულ ზიზღით ვუყურებდი ბიჭებს რომლებიც ამას სვავდნენ და თავს იღუპავნენ, ახლა კი ჩემი ჯერი იყო. ეტყობა მართლა ბედი არ მქონია რადგან ღმერთმა სანდრო წამართვა. არა ჩემს იმ ახრს რომ ის შეიძლება ცოცხალი ყოფილიყო არ ვაქრობდი და პატარა იმედად გულში ვიტოვებდი, მაგრამ ხომ შეიძლებოდა რომ კატასტროფას მართლა შეწერილიყო? ამიტომ ვთვლიდი ანდანტეს გამოსავლად, თუ ის მართლა დაღუპული იყო ეს წამალი ჩემთვის ერთი ნაბიჯი იქნებოდა სიკვდილისკენ, და თუ ცოცხალი იყო იმედი მქონდა სანამ მეც ცოცხალი ვიყავი მოვიდოდა ჩემთან და ამ ტანჯვისგან მიხსნიდა. დიდხანს ვუყურე და ბოლოს მაინც გადაწყვეტილება არ შემიცვლია და ორივე ტაბლეტი უცებ გადავყლაპე. ჩემი თავი იმდენად მიყვარდა, მეშინოდა მაინც რამე არ დამმართნოდა. კიბეებზე ჩამოვჯექით და დაველოდეთ სანამ წამალი მოქმედებას დაიწყებდა და აი დაიწყო კიდეც... მაშინვე ღრუბლებში ავფრინდით სამივე, გიჟებივით ვიცინოდით. სადარბაზოდან გამოვედით და ისევ ბაღში დავჯექით. რაღაც იდიოტობებზე ვკაიფობდით გახევამდე. ამ სამყაროს მოვწყდი რაც ამდენი ხანია მინდოდა. ბოლოს ბიჭები დამემშვიდობნენ, გვეჩქარება რაღაც საქმე გვაქვსო და წავიდნენ. მაგათი საქმე ვიცი მეე, უბრალოდ არ უნდოდათ ჩემს გვერდით ყოფილიყვნენ, ეშინოდათ მათ არ დაბრალებულიყო რამე რომ დამმართნოდა. ცოტა ხანი ვიჯექი და ბოლოს გადავწყვიტე მეც წავსულიყავი. წამოვდექი თუ არა მაშნვე თავბრუსხვევა ვიგრძენი, მაგრამ არ დავმჯდარვარ. სწორად ვერ დავდიოდი, ხან ერთ მხარეს გადავარდებოდი ხან მეორე მხარეს, ყველაფერი ტრიალებდა და ჰაერი აღარ მყოფნიდა. მანქანებს ვეყრდნობოდი და ისე დავდიოდი. ბოლოს ისღა მახსოვს, რომ უკან მიხედვისას შავი მანქანა დავინახე და წავიქეცი, გონება ბურუსმა მოიცვა.
თვალების გახელა ვცადე, ქუთუთოები საშინლად დამძიმებული მქონდა, მაგრამ მაინც გავახილე. ჯერ ცოტა ხანი ვცდილობდი აზრზე მოვსულიყავი სად ვიყავი და რა მინდოა იქ. თვალები მოვიფშვნიტე. აშკარად მანქანაში ვიჯექი, მაგრამ ვისი? თავი შემოვაბრუნე და გაოცებას ვერ ვმალავდი, როგორც იტყვიან ხოლმე - ყბა ჩამომივარდა.
- გიგიიიი? კი.. კიმაგრამ აქ რა მინდა ან შენს ანქანაში რატომ ვარ?
- ვა გაიღვიძე? როგორ ხარ? თავს როგორ გრძნობ? მანქანით მოვდიოდი და დაგინახე რომ ცუდათ იყავი და გულიი წაგივიდა. მარტო ქუჩაში ვერ დაგტოვებდი.
- ოჰ. მადლობა, ყოველი შემთხვევისთვის. კიდევ კარგი რომ სახლში არ მიმიყვანე.
- ხო, იო და რობო შემხვდნენ და მითხრეს სახლშ არ მიიყვანოო. რომ დაგინახეს შეეშინდათსავით და რა იყო რამე ხდება?
- ა აარა. კაი მადლობა წავალ ეხლა სახლში. - მანქანიდან გადავდიოდი, მაგრამ შემაჩერა.
- მარი მე წაგიყვან სახლში. პლეხანოვზე საქმე მქონდა მე და წამოგიყვანე ჩემთან ერთად, მარტო ვერ დაგტოვებდი და გაგიყვან ცოტა ხანშ სადღაც შევივლი და მერე.
- ა არ მინდა, დიდუბეში აღარ ვარ, საბურთალოზე მივდივარ.
- კი მაგრამ მანდ რა გინდა?
- იქ ვცხოვრობ.
- ჰა? მარტო? კაი ეგ მერე მომიყევი და გაგიყვან მაგ საბურთალოზე ოღონდ ცოტა ხნით დამელოდე.
- არ მინდათქო წავალ მეთვითონ. - მკაცრად ვუთხარი რადგან ხომ ვთქვი არ მინდოდა ვინმეს ჩემი მისამართი ხოდნოდა ძველი მეგობრების გარდა.
- კაი მარი რა გჭირს რატო მეუხეშები ტო? - პასუხი არ გამიცია გადმოვედი მანქანიდან და ავტობუსის გაჩერებასთან მივბარბაცდი. წესიერად ისევ ვერ დავდიოდი და თავბრუც ცოტათი მაგრამ მაინც მეხვეოდა. დავინახე როგორ არ მაშრებდა გიგი მზერას. ეს ავტობუსი კიდე აგვიანებდა ძალიან . გადავწყვიტე ტაქსით წავსულიყავი, გადაჯდომების თავი არ მქონდა ერთი ავტობუსიდან მეორეში. სანამ ტაქსი არ გავაჩერე ისევ ვეძნობდი როგორ მიყურებდა გიგი და თვალებით მჭამდა, თითქოს ძაან აინტერესებდეს ჩემი ბედი. ვინაა გიგი? ხოო, ეს რთული თემაა, ვერც მე ვერ გავერკვიე ბოლომდე. გახსოვთ სანდროს რომ ვუხაი შენამდე ერთი მყვარებიათქო? ხო, სწორედ ეს ერთია გიგი. ჩემი ძმის ძმაკაცი, შეიძლება ითქვას რომ დაბადებიდან ვიცნობთ ერთმანეთს. რაც თავი მახსოვს სულ მომწონდა, სიყვარულს ვერ დავარქმევ რადგან სიყვარულით მივხვდი რომ სანდრო მიყვარდა მარტო. არასოდეს მოვწონებივარ გიგის, სულ ვიღაც იდიოტები მოწონდა. პატარაობაში სულ ერთად ვიყავით ბავშვები და ვთამაშობდით, მაგრამ ახლა როცა გავიზარდეთ გამარჯობასაც აღარ კადრულობს დამინახავს და - „ნივიჟუ, ნისლიშუ“, ზუსტად ესეა, ალბათ რადგან იცოდა მე რომ მიყვარდა მაგიტომ. მერე რა რომ ჩემზე 4 წლით დიდია? არ შეიძლება რომ მომეწონოს?სწორედ ამიტომ გამიკვირდა დღეს გიგიმ რომ „გადამარჩინა“... როგორც იქნა სახლში მივაღწიე და დასაძინებლად დავეგდე, არც ტანსაცმლის გამოცვლის თავი მქონდა და არც არაფრის, უბრალოდ კურტკა გავიხადე. ორი საათი ესე გათიშულს მეძინა, რომ გავიღვიძე საღამოს 6ხდებოდა, არაფერი არ გამიკეთებია, პიჟამო ჩავიცვი და ისევ დავიძინე. კლასში რომ შევედი არავინ არ დამხვდა. საათს დავხედე 08:28 იყო - „რა მეჩქარებოდა“ - ამოვილუღლუღე ბუზღუნით. ჩემს ადგილას ჩანთა დავაგდე და ფანჯარასთან მივედი, ჯიბიდან საცოდავად დაკუჭული სიგარეტის ღერი ამოვაძვრინე და ის იყო უნდა მომეკიდებინა კლასში გეგი შემოვარდა. რომ დამინახა სახე შეეცვალა, დაეტყო არ ესიამოვნა სიგარეტით ხელიში რომ დამინახა, მაგრამ მე არ შევიმჩნიე და ჩემთვის მაინც გავაბოლე.
- კლასში მაინც ნუ ეწევი! - მკაცრი ტონით მომაძახა გეგიმ.
- პრობლემაა?
- კი პრობლემაა. აქ ბავშვებს არ სიამოვნებთ სიგარეკის კვამლის სუნთქვა.
- აჰ, უკაცრავად ეხლავე გადავაგდებ - ირონიულად გავუცინე და კიდევ ერთი ნაპასი დავარტყი.
- ვერ გაგე რა გითხარი?
- ნეტა იცოდე როგორ ყველა და ყველაფერი. მაშინ მაგას აღარ მეტყოდი. - ბოლო ნაპასი ძლიერად დავარტყი და ბიჩოკი გარეთ მოვისროლე.
- რატომ გახდი მარიამ ასეთი უგულო და ცივი? - მარიამის გაგონებაზე საშინლად გავმწარდი. მივუახლოვდი და სიბრაზით ვუთხარი:
- შენთვის მარი! მეორეჯერ არ გაბედო მარიამის დაძახება! – მარიამს ხომ სანდრო მეძახდა, მისი სიკვდილის შემდეგ მშობლებსაც კი ავუკრძალე მარიამის დაძახება და ეს ვინ მიგდია? საშინლად გავღიზიანდი, ისევ მოგონებებმა და ტკივილმა შემომიტია. – „ოღონდაც ეხლა არა, ოღონდაც ეხლა არა, არა მარი დამშვიდდი არ იტირო“ - გამწარებული ჩემს თავს ვამშვიდებდი გულში, მაგრამ არა, მაინც ვერ შევძელი ცრემლების შეკავება. ჩანთას ხელი დავავლე და კლასიდან გავვარდი. არ შემიძლია სხვა რამეზე ფიქრი როცა ეს მოგონებები მკლავს.
გავრბოდი, გავრბოდი შეუჩერებლად, არ ვიცოდი სად, არც ვფიქრობდი, უბრალოდ მინდოდა სკოლას მოვშორებოდი და სადმე წავსულიყავი, სადმე სადაც დავმშვიდდებოდი. ჰაერი აღარ მყოფნიდა უკვე ისე დავიღალე. გავჩერდი და ხელებით მუხლებს დავეყრდენი რომ ცოტა შემესვენა. როცა სული მოვითქვი წელში გავსწორდი და მიმოვიხედე რომ გამერკვია სად ვიყავი. ჩემდა გასაკვირად ჩემს საყვარელ ადგილას აღმოვჩნდი, სად თუ არა ნანგრევებში. სახეზე სევდიანი ღიმილი გადამეფინა, სწორედ აქ მინდოდა ახლა, ვერსად ვერ ვისვენებ ისე როგორც აქ. სწრაფად შევვარდი ეზოში, კიბეები ავირბინე და სანდროს ოთახში შევედი. როგორ მომნატრებია აქაურობა. კარგი მონატრებულივით თვალი შევავლე ოთახის ყველა კუთხე-კუნჭულს. – „სანდრო“ - სასოწარკვეთილებისაგან აღმომხდა. – „რატომ, რატომ დამტოვე, მე ხომ ასე ძალიან მიყვარდი. რატომ რატომ არ იყავი ფრთხილად, რატომ არ იფიქრე რომ შეიძლება რამე მოგსვლოდა“ - კუთხეში დასჯილი ბავშვივით ვიჯექი და ნერვოზიანივით ერთ და იგივეს ვიმეორებდი. ვეცადე დავმშვიდებულიყავი, ღრმად ჩავისუნთქე და წამოვდექი, როგორც ყოველთვის ფანჯარასთან მივედი და ქუჩას გავხედე. ფანჯრის გვერდზე მის მიერ ამოტვიფრულ „სანდროს“ ვეძებდი და აი ვიპოვე კიდეც. თვალები გამიართოვდა და სასიამოვნოდ გამეღიმა, ამას ნამდვილად არ მოველოდი. იქ მხოლოდ „სანდრო" არ იყო ამოტვიფრული, „სანდრო + მარიამი“ და გულში იყო ჩასმული. - „ჩემი ცხოვრება , როგორ მენატრები შენ ვერ წარმოიდგენ, ყველაფერს დავთმობდი ოღონდაც ახლა აქ, ჩემს გვერდით იყო“ - ჩემს ილუზიებში სანდროს ველაპარაკებოდი და თან ღაპაღუპით მცვიოდა ცრემლები. გულში სიცარიელეს და საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი, აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა უკვე ვგიჟდებოდი, ვიშლებოდი ჭკუიდან და ეს ყველაზე საშიშია ჩემთვის, ამ დროს ყველაფრის გაკეთება შემიძლია. მეგონა დავმშვიდდებოდი აქ მაგრამ მოგონებებმა უფრო შემომიტია ამის დანახვაზე და უფრო ავღელდი. არ მინდოდა აქ გაჩერება, არც სახლში მინდოდა წასვლა. ბევრი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე ჩემს ძველ უბანში წავსულიყავი ცოტა ხნით, მაგრამ ჩემებთან სახლში ასვლა არც მიფიქრია. დავმშვიდდი, ცრემლები შევიშრე და გზას ავტობუსის გაჩერებისკენ გავემართე. დიდი ხანი არც ავტობუსის ლოდინი დამჭირვებია და არც უბანში მისვლამდე, მალევე მივედი, ჯერ ე.წ. „წითელ პარკში“ გავჩერდი ცოტა ხნით, „წითელ პარკს“ იმიტომ ვეძახდით, რომ სულ წითელი ხრეში ეყარა. შემდეგ ჩემს ეზოში გადავედი, სადაც მთელი ბავშვობა მქონდა გატარებული. ერთ-ერთ ბაღში საქანელებთან ვიჯექი, რომ ჩემმა ძველმა ნაცნობებმა გამოიარეს: იომ და რობომ, ასე ვეძახდით ხოლმე.
- ვაა მარი ტოო, როგორ ხარ? სად დაიკარგე ამდენი ხანი გოგონი? როგორ შეიცვალე ეე, რა გამხდარი ხარ. რა იყო არ გაჭმევენ სახლში?(იო) - მოვიდნენ და გადამეხვივნენ. სიმართლე გითხრათ მათთნ არ ვყოფილვარ არასდროს ახლოს და არ ვმეგობრობდი, რადგან ნარკომანები იყვნენ და სულ ვერიდებოდი.
- იო მოკალი იუმორი. აქეთ აღარ ვარ და ამიტომ ვერ ვნახულობდი ბავშვებს.. - სრულიად უემოციოდ ვუთხარი - თქვენ რას შვებით აბა რა ხდება ახალი?
- რა უნდა ხდებოდეს? არც არაფერი ჩვენთვის ვართ, მშვიდათ წყნარად ვდვიჟენიობთ. ეხლა გავჩითეთ და უნდა ვიკაიფოთ - მითხრა რობომ და იდიოტივით გაიკრიჭა ეტყობოდა რომ უხაროდა.
- თქვენ სულ წახვედით ხო ხელიდან? რობო აბა ვანებებო? - წარბაწეულმა ვკითხე.
- გოგო როგორ არა დანებებული მქონდა, მარა ეხლა იო რომ გაჩითავს ამას ვყვები ხოლმე. აბა ეხლა ხომ არ გავუტეხავ ტოო...
- რა წამალი გაქვთ?
- ანდანტე - ეხლა იო გამეკრიჭა.
- გავუძლებ? -ჩემდა უნებურად ვკითხე. აზრზეც არ ვიყავი რას ვაკეთებდი, უბრალოდ მეგონა ასე დავმშვიდდებოდი.
- რაა? - ერთხმად მკითხეს.
- მარი შეენ? რა იყო ბედმ არ გაგიღიმა? - ირონიით შემომხედა იომ.
- ზედმეტი კითხვების გარეშე უბრალოდ შეგიძიათ მითხრათ გავუძლებ თუ ვერა? - სახეზე შევატყვე რომ დაიბნენ.
- ნუ ერთი-ორს კი.. შეიძლება.
- კაი წამო სად სვავთ?
- მარი არ გინდა რაა - იო ანერვიულდა, მიუხედავად ნარკომანობისა, გულით ყოველთვის კარგი ბავშვი იყო და სხვისთვის ცუდი არ უნდოდა. - ხომ იცი რო შეიძლება ვერ გაუძლო..
- არაუშავს. უკეთესი თუ მოვკვდები.
- რეებს ბოდავ გოგო ხომ არ გაგიჟდი? რა დაგემართა რა არის როგორ შეიცვალე?
- ადამიანები არ იცვლებიან საყვარელო... ჩემზე ნუ ღელავ. ეხლა კიდე წამო.
- კაი ბაზარი არაა წამო მარა რამე თუ მოგივა შენს თავს დააბრალე. - რომელიღაც კორპუსის სადარბაზოში შევედით. ცოტა ხანი ვუყურებდი წამლს, რომელიც აქამდე მენახა, მაგრამ არასდროს გამჩენია მისი გასინჯვის სურვილი, სულ ზიზღით ვუყურებდი ბიჭებს რომლებიც ამას სვავდნენ და თავს იღუპავნენ, ახლა კი ჩემი ჯერი იყო. ეტყობა მართლა ბედი არ მქონია რადგან ღმერთმა სანდრო წამართვა. არა ჩემს იმ ახრს რომ ის შეიძლება ცოცხალი ყოფილიყო არ ვაქრობდი და პატარა იმედად გულში ვიტოვებდი, მაგრამ ხომ შეიძლებოდა რომ კატასტროფას მართლა შეწერილიყო? ამიტომ ვთვლიდი ანდანტეს გამოსავლად, თუ ის მართლა დაღუპული იყო ეს წამალი ჩემთვის ერთი ნაბიჯი იქნებოდა სიკვდილისკენ, და თუ ცოცხალი იყო იმედი მქონდა სანამ მეც ცოცხალი ვიყავი მოვიდოდა ჩემთან და ამ ტანჯვისგან მიხსნიდა. დიდხანს ვუყურე და ბოლოს მაინც გადაწყვეტილება არ შემიცვლია და ორივე ტაბლეტი უცებ გადავყლაპე. ჩემი თავი იმდენად მიყვარდა, მეშინოდა მაინც რამე არ დამმართნოდა. კიბეებზე ჩამოვჯექით და დაველოდეთ სანამ წამალი მოქმედებას დაიწყებდა და აი დაიწყო კიდეც... მაშინვე ღრუბლებში ავფრინდით სამივე, გიჟებივით ვიცინოდით. სადარბაზოდან გამოვედით და ისევ ბაღში დავჯექით. რაღაც იდიოტობებზე ვკაიფობდით გახევამდე. ამ სამყაროს მოვწყდი რაც ამდენი ხანია მინდოდა. ბოლოს ბიჭები დამემშვიდობნენ, გვეჩქარება რაღაც საქმე გვაქვსო და წავიდნენ. მაგათი საქმე ვიცი მეე, უბრალოდ არ უნდოდათ ჩემს გვერდით ყოფილიყვნენ, ეშინოდათ მათ არ დაბრალებულიყო რამე რომ დამმართნოდა. ცოტა ხანი ვიჯექი და ბოლოს გადავწყვიტე მეც წავსულიყავი. წამოვდექი თუ არა მაშნვე თავბრუსხვევა ვიგრძენი, მაგრამ არ დავმჯდარვარ. სწორად ვერ დავდიოდი, ხან ერთ მხარეს გადავარდებოდი ხან მეორე მხარეს, ყველაფერი ტრიალებდა და ჰაერი აღარ მყოფნიდა. მანქანებს ვეყრდნობოდი და ისე დავდიოდი. ბოლოს ისღა მახსოვს, რომ უკან მიხედვისას შავი მანქანა დავინახე და წავიქეცი, გონება ბურუსმა მოიცვა.
თვალების გახელა ვცადე, ქუთუთოები საშინლად დამძიმებული მქონდა, მაგრამ მაინც გავახილე. ჯერ ცოტა ხანი ვცდილობდი აზრზე მოვსულიყავი სად ვიყავი და რა მინდოა იქ. თვალები მოვიფშვნიტე. აშკარად მანქანაში ვიჯექი, მაგრამ ვისი? თავი შემოვაბრუნე და გაოცებას ვერ ვმალავდი, როგორც იტყვიან ხოლმე - ყბა ჩამომივარდა.
- გიგიიიი? კი.. კიმაგრამ აქ რა მინდა ან შენს ანქანაში რატომ ვარ?
- ვა გაიღვიძე? როგორ ხარ? თავს როგორ გრძნობ? მანქანით მოვდიოდი და დაგინახე რომ ცუდათ იყავი და გულიი წაგივიდა. მარტო ქუჩაში ვერ დაგტოვებდი.
- ოჰ. მადლობა, ყოველი შემთხვევისთვის. კიდევ კარგი რომ სახლში არ მიმიყვანე.
- ხო, იო და რობო შემხვდნენ და მითხრეს სახლშ არ მიიყვანოო. რომ დაგინახეს შეეშინდათსავით და რა იყო რამე ხდება?
- ა აარა. კაი მადლობა წავალ ეხლა სახლში. - მანქანიდან გადავდიოდი, მაგრამ შემაჩერა.
- მარი მე წაგიყვან სახლში. პლეხანოვზე საქმე მქონდა მე და წამოგიყვანე ჩემთან ერთად, მარტო ვერ დაგტოვებდი და გაგიყვან ცოტა ხანშ სადღაც შევივლი და მერე.
- ა არ მინდა, დიდუბეში აღარ ვარ, საბურთალოზე მივდივარ.
- კი მაგრამ მანდ რა გინდა?
- იქ ვცხოვრობ.
- ჰა? მარტო? კაი ეგ მერე მომიყევი და გაგიყვან მაგ საბურთალოზე ოღონდ ცოტა ხნით დამელოდე.
- არ მინდათქო წავალ მეთვითონ. - მკაცრად ვუთხარი რადგან ხომ ვთქვი არ მინდოდა ვინმეს ჩემი მისამართი ხოდნოდა ძველი მეგობრების გარდა.
- კაი მარი რა გჭირს რატო მეუხეშები ტო? - პასუხი არ გამიცია გადმოვედი მანქანიდან და ავტობუსის გაჩერებასთან მივბარბაცდი. წესიერად ისევ ვერ დავდიოდი და თავბრუც ცოტათი მაგრამ მაინც მეხვეოდა. დავინახე როგორ არ მაშრებდა გიგი მზერას. ეს ავტობუსი კიდე აგვიანებდა ძალიან . გადავწყვიტე ტაქსით წავსულიყავი, გადაჯდომების თავი არ მქონდა ერთი ავტობუსიდან მეორეში. სანამ ტაქსი არ გავაჩერე ისევ ვეძნობდი როგორ მიყურებდა გიგი და თვალებით მჭამდა, თითქოს ძაან აინტერესებდეს ჩემი ბედი. ვინაა გიგი? ხოო, ეს რთული თემაა, ვერც მე ვერ გავერკვიე ბოლომდე. გახსოვთ სანდროს რომ ვუხაი შენამდე ერთი მყვარებიათქო? ხო, სწორედ ეს ერთია გიგი. ჩემი ძმის ძმაკაცი, შეიძლება ითქვას რომ დაბადებიდან ვიცნობთ ერთმანეთს. რაც თავი მახსოვს სულ მომწონდა, სიყვარულს ვერ დავარქმევ რადგან სიყვარულით მივხვდი რომ სანდრო მიყვარდა მარტო. არასოდეს მოვწონებივარ გიგის, სულ ვიღაც იდიოტები მოწონდა. პატარაობაში სულ ერთად ვიყავით ბავშვები და ვთამაშობდით, მაგრამ ახლა როცა გავიზარდეთ გამარჯობასაც აღარ კადრულობს დამინახავს და - „ნივიჟუ, ნისლიშუ“, ზუსტად ესეა, ალბათ რადგან იცოდა მე რომ მიყვარდა მაგიტომ. მერე რა რომ ჩემზე 4 წლით დიდია? არ შეიძლება რომ მომეწონოს?სწორედ ამიტომ გამიკვირდა დღეს გიგიმ რომ „გადამარჩინა“... როგორც იქნა სახლში მივაღწიე და დასაძინებლად დავეგდე, არც ტანსაცმლის გამოცვლის თავი მქონდა და არც არაფრის, უბრალოდ კურტკა გავიხადე. ორი საათი ესე გათიშულს მეძინა, რომ გავიღვიძე საღამოს 6ხდებოდა, არაფერი არ გამიკეთებია, პიჟამო ჩავიცვი და ისევ დავიძინე.