რამდენჯერ გიკრიათ ხელი ძირს დაცემულისთვის?რდენჯერ ცივი მზერით შეგიხედავთ მათხოვარებზე?(ბოდიში ასეთი შეუფერებელი მომართვისთვის)
არასოდეს და არასოდეს დამიცინია ძირსდაცემულზე,მუდამ მზრუნველი მზერით შევციცინებდი ქუჩაში მდგომ უსახლკაროებს სკოლაში წასვლისას რომ ვხედავდი,მაშინვე ვიღებდი დედაჩემის გაკეთებულ ბუტერბროდსა და წვენს და მათ ვაძლევდი.ხოლო მათი ყოვლისმეტყველი წყლიანი თვალები გულს მიხარებდა,ზოგიერთი სიხარულით მომეხვეოდა კიდეც მაგრამ მე არ ვიჩენდი მათთან დისტანციას არასოდეს.არმადარდებდა ჭუჭყი ხალხი ხელს რომ იშვერდა აბუჩად. ჩემთვის მთავარი იყო როგორმე მათთვის დახმარება აღმომეჩინა...ვოცნებობდი...და სულ ტყუილად...მაგრამ ეს ადრე იყო...რაიყო ჩემი ოცნება?მინდოდა ხალხის უფლებათა დამცველი გავმხდარიყავი.მქონოდა უზარმაზარი "იმედის"სახლი სადაც ყველა გაჭირვებულს შევიფარებდი...მაგრამ ყველაფერი არ შეიძლება აგიხდეს,მეც ასე შემემთხვა.

დრო ძვირად ფასობს.მე დრო ბევრი მაქვს რადგან არაფრის საფასური არ მმართებს.დიდი დრო მაქვს საფიქრლად და მეც ვფიქრობ.ვფიქრობ არა უფრო წარსულს ვიხსენებ დამღასავით რომ დამასვა ფორტუნამ რომელიც ბოლო პერიოში არ მწყალობს.ვგონებ ის სულაც მოკვდა ან მე გამექცა ისე როგორც სხვა ყველა დანარჩენი.ხალხი მიფრთხის და მე ეს მტკივა,არავისგან ვგრძნობ სითბოს თუ მზეს არ ჩავთვლით თუმცა ისიც კი ვეღარ მათბობს სუსხიან ზამთარში.ხის მოჭრილ კუნძზე ვზივარ და წარსულის ფრაგმენტები ლამაზი ფილმის კადრებივით მიდგება თვალწინ,მეც უნებურად მეღიმება წარსულზდ მერე კი ხდება ის რამაც ცხოვრება და საერთოდ ყველაფერი ადამიანური წამართვა.ლამაზი ფილმი ფატალური დასასრულით.ზოგისთვის სასაცილო,ზოგისთვის ტკივილიანი...ჩემთვის კი გაუსაძლისი,აუტანელი და მტანჯველი...რაიყო ადრე?


—რალამაზი დღეა რანათელი მზეა იმიტომ რომ დღეს მარის დაბადებისდღეა!!გილოცავ მამას პრინცესა!
—მოდი დედი ჩააქრე სანთლები._16-ის გავხდი მაშინ.დილით მამა და დედა შემოვიდა ჩემს ოთახში ტორტით ხელში.რთულია ისევ ამ მოგონებებით ცხოვრება...ცრემლები...ცრემლები...ისევ ეს ცრემლები...
იმდღეს მამამ პიკნიკზე წაგვიყვანა.დაუვიწყარი დღე მაჩუქა ორივმ,მართლაც დაუვიწყარი.მე და დედას გვირილების გვირგვინი დაგვადგა თავზე,დახუჭობანა ვითამაშეთ ჩემი დაჟინებული თხოვნით.დღის ბოლო სასიამოვნოდ მიილია,სითბოთი და სიყვარულით გაჟღენთილი წამები მიიწურა.სასიამოვნო მოგონებებიც კი მწარედ აგვატირებენ ხოლმე,ყოველთვის ასეა ცრემლები მუდამ შველის და გულს გიოხებს.მაგრამ ჩემს გულს რა ჭირს?!რა ვერ მოვიოხე?რავერ გამოვიტირე?რა ვერ ვაპაიტიე?რატომ დავადანაშაულე?რატომ დავუძლურდი?განა დავიმსახურე მე ან ჩემმა მშობლებამა ყოველივე?!თუმცა უარესებიც ხდება,და მე სხვისი ტკივილიც მტკივა.ხის ძირას ვზივარ და ვიხსენებ როგორ მოკლეს ჩემი მშობლები ნიღბიანმა ხალხმა მე კი დედამ როგრც კი რაღაც არაულობა შეამჩნია კომოდში დამმალა.ჭუჭრუტანიდან ვუტურებდი როგორ ესროლეს მამას ხუთჯერ გულში,როგორ ანახეს დედას როგორ მოკლეს საყვარელი მამაკაცი...რამდენად უგულო და ევგენიკოსი უნდა იყო ადამიანი რომ ასე ამოჟლიტო ოჯახი?ან რამდენად უძლური საშველად მივსულიყავი მშობლებთან,მათ თუ ვერა საკუთარ თავს მაინც ხომ ვუშველიდი და მეც დამახლიდნენ ტყვიას შუბლში და მშბლებს უკან ავედევნებოდი.მე კი ზედმეტად მხდალი და უძლური ავღმოვჩნდი იმისათვის რომ გოვმძვრალიყავი კომოდიდან და ეს ტირანები შეძლებისდაგვარად გამომელანძღა მუშტები მერტყა და მერე თუმც ვეწამებინე არას დავეძებდი.ნეტა იმ ნიღბიანებს მეც გავეყენებინე სიკვდილის გზაზე ამით წყალობას გაიღებდნენ.ოჯახი დაიშალა სახლი წაგვართვეს,ნათესავებმა უარმყვეს ყველამ გამადგო,მეც უსუსური უკვე ორი წელია ქუჩაში დავიდე ბინა და ვმათხოვრობ.ცხოვრებამ ბევრი მასწავლა,უკვე სახეზე ვცნობ კეთილსა და ბოროტს.რამდენჯერ ფეხით გავუთელივარ ხალხს,რამდენჯერ ვუცემივარ,ვუგინევივარ.მე რაც შემრჩა ამქვეყნად ჩემი პატიოსნება და უმამკოება იყო ეს ორი იყო ჩემი ღირსება.ქუჩაში ვიშვედი ხელს იმედით ველოდი დახმარებას არსაიდან.მაგრამ მაინც ველოდი.მკრავდნენ ხელს დამცინოდნენ მაგრამ გადავიტანე,მაგრამ არა მარტივად.არვიცი მაგრამ რაღაცას ველი,ვიც რაღაც მოხდებადა შეიცვლება ჩემი ცხოვრება მაგრამ ამ სიახლის მოლოდინში დრო სწრაფად გადის და ყოველდღიურობა მაინც არ იცვლება.ახლაც პარკში მიყუჟული ვზივარ,მშობლების ფოტო ხელში მიჭირავს და ღაწვებს ცხელი სითხე მისველებს,ხანდახან ვერ ვაკონტროლებ გრძნობებს ვერ ვეგუები ყოფას და გულამოსკვნილი ვტირი და ვერაფრით ვმშვიდდები.მოყუჟული ფრთამოტეხილი ბეღურასავით მივყუჟულვარ სკამზე სიცივისგან ათრთოლებული ბაგეებით ფოტოს ვკოცნი და ჩემთვის ვბუტბუტებ.აცახცახებული სხეული სულერთიადნად მიცახცახებს სუსხი ქარი ქრის და თოვს კიდეც,ხანდახან როგოე მენატრება დედიკოს გაკეთებული ცხელი შოკოლადი და გახუხული პური,მთელი ოჯახი ბუხარს რომ შემოვუსხდებოდით და ტკბილად ვმასლაათობდით.დრო ნელა გადიოდა სუსხიან ზამთარში,დარაბებს მიღმა ქარი ზუზუნებდა,წვიმდა თუ თოვდა ჩვენს სახლში მუდამ გაზაფზული იყო,სულ თბილოდა...მენატერბა სულის ტკივილამდე...გათოშილ ხელებს ერთმანეთს ვუხახუნებ რომ გავთბე,სხეული მწვავს სუნთქვაც კი მიჭირს...ფიქრებში გართულს ხმები მომესმა თავი ავწიე და რამოდენიმე ბიჭი და გოგო მედგა თავზე,ხელს ჩემი მისამრთით იშვერდნენ და იცინოდნენ.ყურადღება არ მივაქციე ისევ თავქისდრე თავი და ტირილი გავარძელე.მიჩვეყლი ვარ დაცინვას ტკივილის მიყენებას.ეს არის ჩემი ცხოვრება თუ შეიძლება რომ ამას ცხოვრება ვუწოდო.შიმშილი,უძილობა,სიცივე.ყოველდღე ერთი და იგივე.ქუჩაში უმისამართოდ ხეტიალი,სიჩუმე მტკივმეული სიჩუმე.ყოვლ დილას მშობლების სასაფლაოზე ვხვდები,საფლავს ვეხუტები და ხმამაღლა ვტირი.მერე ეკლესიაში მივდივარ დედა ქეთევანი ყოველთვის მიმასპინძლდება ხოლმე,ის მუდამ მჩუქნის სითბოს და მხნეობას მმატებს.მერე ისევ პარკში მივდივარ როგორც ყოველთვის,ჩამოვჯდები ხოლმე ხის ძირას და ვიხსენებ როგორ მოვყავდი დედას და მამას აქ,მაშინ როგორი ბედნიერები ვიყავით.ხანდახან როგორ მძულს საკუთარი თავი ასეთი უსუსური და უძლური რომ ვარ.ისევ მუხლებში მქონდა თავი ჩარგული გულზე სურათი მიხუტებული და ვტიროდი როცა მხარზე შეხება ვიგრძენი თავი ავწიე და ის ბიჭი იყო ადრე მისი მეგობრები რომ დამცინოდნენ.
—კარგად ხარ?მკითხა ბიჭმა.თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.მერე გვერდით მომიჯნდა მაკვირდებოდა მეც აკანკალუბული ვიჯექი და თვალებს აქეთ-იქეთ ვაცეცებდი.ასე გრძელდებოდა ერთი კვირა ბიჭი ისევ ჩუმად მოვიდოდა ხოლმე და საათობით იჯდა ჩემს გვერდით.გადიოდა დღეები კვირები და ჩვენ ისევ საათობით ვისხედით ერთად და თვალებში შევციცინებდით ერთმანეთს,თითქოს მთელი ცხოვრება ვიცნობდი მისი მწვანე თვალები სიკეთეს ასხივებდნენ.არ ვიცი მაგრამ მასთან ყოფნა და სიჩუმე ბევრ რამეს მეუბნებოდნენ,მაბედნიერებდა და მიხაროდა მასთან.თუმცა არ ვიცი რაზე მიმეწერა რომ მენატრებოდა სულ.მერე ერთი თვე არ გამოჩენილა ისევ სევდამ ჩაანაცვლა სიხარული.მენატრებოდა უზომოდ,მემატრწბოდა მისი თვალები,მისი სურნელი მაგრამ ის აღარ ჩანდა.ერთხელაც მის მეგობრებთან ერთად ვნახე პარკში მე ისევ ჩემი ადგილი დავიკავე და თავი ხელებში ჩავრგე.სიცილი მესმოდა ვიცოდი ისევ მე დამცინოდნენ ჩუმად ვტიროდი.მანაც დამცინა!ვიმეორებდი გულში და ცრემლებს მუჭებით ვიშორებდი.მერე სიცილი ყვირილმა შეცვალა თავი ავწიე და დავინახე როგორ ეჩხუბებოდა ჩემი უცნობი ყრუდ მესმოდა მათი საუბარი.
—შენ ბიჭო რა მაგ მათხოვარს იცავ??
—მათხოვარს ნუ ეძახი!და რომ დავიცვა მერე რაა?
—სულ გააფრინე ახლა ისიც არ თქვა შემიყვარდაო?
—დიახ მიყვარს საკუთარ თავზე მეტად და არ დავუშვებ რომ ვინმემ გული ატკინოს._არ ვიცი რაგრძნობა იყო ეს მაგრამ როცა მისი სიტყვები გავიგონე გულმა ბაგაბუგი დაიწყო და პულსაცია ამიჩქარდა,გული გასკდომას ლამობდა.ვტიროდი მაგრამ ამჯერად ეს ბედნიერების ცრემლებია.ვიცი,თქვენ მე ვერ გამიგებთ,იმიტომ რომ არ იცით რაგრძნობაა წლები უსიყვარყლოდ რომ ცხოვრობ,გულში ლახვარს რომ გიყრიან და გამცირებენ.
უცნობი მოვიდა ხელი ჩამკიდა და მანქანაში ჩამსვა.ჩვენ ადგილს მოვწყდით და აი მაშინ გადავდგი პირველი ნაბიჯი ახალი ცხოვრებისკენ.საოცრად თბილი დედა ჰყავს ბექას,შვილივით მიმიღო მისგან ისევ ვიგემწ დედის სითბო და ალერსი.მე უბედნიერესი ვარ ბექასთან ერთად დღეს ჯვარს ვიწერთ...სარკის წინ ვუყურებ ახალ მარიამს და გონებიდან ვშლი ძველ მეამიტ მარიამს ყველა აბუჩად რომ იგდებდა.ბექამ ოცნება ამისრულა ჩევენ ავაშენეთ "იმედის"სახლი და ვეხმარებით ყველას ვინც დახმარებას საჭიროებს.პაწაწინა ელენეც სანდროც და დემეტრეც აქტიურად ეხმარებიან ხალხს და ეს მაბედნიერებს.მე უფლის მადლობელი ვარ რომ მაჩუქა თბილი ოჯახი.
მე მინდა ყველამ გავუწოდოთ დახმარების ხელი გაჭირვებულსა და გზას აცდენილს ეს ჩვენი,ყველას ვალია...