უცნობი მოგვიახლოვდა და ნიას მიესალმა ... ნიამ მას ჩემი თავი გააცნოოო
-დემეტრე გაიცანი ეს ჩემი საუკეთესო მეგობარია გვანცა ,ახლახანს ჩამოვიდა საქართველოდან (ნია )
-დემეტრე ავალიანი,სასიამოვნოა (დემტრე )თქვა დემეტრემ და თალები გამისწორა ,მე მის ცისფერ თვალებში ჩავიძირე ,რომელიც აღელვებულ ზღვას გავდა ..ენაა დამებაა და ხმის ამოღებას ვერ ვბედავდიი
-მე მეე მეე, გვანცა ჯაფარიძე .ჩემთვისაც სასიამოვნოა(მე) როგორც იყო სიტყვებს თავი მოვაბი,დემეტრეს შეუმჩნევლად გაეღიმაა...რაზეც მე შემრცხვა და სუფთა ჰაერის ჩასაყლაპად გარეთ გავედიი და ულამაზეს ბაღში ერთ-ერთ სკამზე ჩამოვჯექი..
ფიქრ დავიწყე...რაზე ვფიქრობდი ? მხოლოდ ერთადერთ რამეზე დემეტრე ავალიანზე ..რომელსაც მხოლოდ ორი წუთია რაც ვიცნობდიი. მისმა ზღვისფერმა თვალებმა ,რომელშიც სიხარული,ბედნიერება,სიყვარული,სიბრაზე და სევდა იხატებოდა ჩემზე დიდი გავლენა იქონია.
შემცივდა და სახლში შესაასვლელად გავემართე ,რომ უეცრად ვიღაცას შევეჯახე ..ეს ვიღაც კი მომღიმარი ავალიანი აღმოჩნდა.
-უკაცრავად (მე)ვთქვი ხმადაბლა
-არაუშავს ,ვისარმოსვლია ,სად მიდიოდიი?(დემეტრე)
-სახლში ,ცოტა აცივდა და(მე)
დემეტრემ თავისიი ჟაკეტი გაიხადა და მომაწოდა ...
-გამდლობ მაგრამ არმინდა სახლში შევალ(მე)
-რომ გთხოვო ჩემთან ერთად არ გამოისეირნებ ? (დემეტრე)
ამ კითხვაზე ჩამეღიმა , და საპასუხოოდ თავი დაუქნიე.მე დემეტრეს ჟაკეტი ჩავიცვი და მისი სასიამოვნო სუნი შევიგრძენი ... ჩვენ გაუყევით ბაღის ბილიკს. ხმას არცეთი არ ვიღებდით..ბოლოს სიჩუმე ისევ მან დაარღვია
-გვანცა აქამდე სად ცხოვრობდი ? არასოდეს არმინახიხარ ნიასთან(დემეტრე)
-ბრაზილიაში ვცხოვრობდი და სულ რამდენინე დღეა ჩამოვედი საქართველოში (მე)
-დიდიხანია ნიას ვიცნობ და შენ არასდროს უხსენებიხარ (დემეტრე)
-მეც დიდიხანია ნიას ვიცნობ მაგრამ არც შენ უხსენებიხარ არასოდეს ,უპასუხე მე
ასე სეირნობაში მდინარესთან მივედით რომელშიც სავსე მტვარის ანარეკლი იხატებოდა ,შესანიშნავი სანახაობა იყო.. ისევ სიჩუმემ დაისადგურაა ,მე მხოლოდ მდინარეს უყურებდი ,მაგრამ ვგრძნობდი როგორ მიყურებდა დემეტრე...უეცრად ჩვენი თალები ერთმანეთს შეხვდა და ვერ აღვწერ რა ვიგრძენი მაშინ....სასწრაფოოდ თალები დავხუჭე და თვალი ავარიდე დემეტრეს ცისფერ თვალებს ...
-დენეტრე გთხოვ სახლში წავიდეთ (მე)
-კარგი (დემეტრე)
ჩვენ სახლში დავბრუნდით და ორივე ბავშვებს შეუერთდით

დემეტრე......
-დღეს ხომ ამოხვალ წყნეთში (ლუკა)
-აბა რას ვიზავ ,როდის არ ამოვსულვარ (მე)
-იცოდე გიტარა წამოიღე (ლუკა)
-კარგი,თქვენ ხოო უგიტაროდ არ მიღებთ (მე)
ტელეფონი გავთიშე უკვე რვა საათი იყო სააბაზანოში შევედიი ,წყალი გადავივლე ტანსაცმელი ჩავიცვი გიტარას და მანქანის გასაღებს ხელი მოვკიდე ,სახლის კარები ჩავკეტე და წყნეთში წავედი.
მანქანა ლუკას სახლთან გავაჩერე , სახლში უამრავი ხალხი იყო და თანდათან უფრო გროვდებოდნენ მე ლუკასკენ და თორნიკესკენ წავედი
-ვააა ,ვინც მოსულა გაუმარჯოოს ..წამოიყვირეს ერთდროულად ლუკამ და თორნიკემ
რასაც შემდეგ ჩვენიი კინკლაობა მოყვა.. ბარტან მივედი და რამდენიმე ჭიქა დავლიე..ლუკა აუზთან იდგა და მეც იქ გავედი .. ყველა თავისთვის ლაპარაკობდა.. მე გიტარა ავიღე აუზთან ჩამოვჯექი და "მე გადმოვცურავ ზღვას "სიმღერა დავიწყე.. შუა სიმღერის დროს ლუკასთან და ბავშვებთან ნია და მასთან ერთად კიდევ ერთი გოგო მოვიდა ,რომელის დანახვაზეც გონება ამერია ..ვმღეროდი მთელი გრძნობით .სიმღერა ,რომ დავამთავრე ბავშვებისკენ წავედი .. ნიამ თავისი დაქალი გამაცნო ,რომელსაც გვანცა ერქვა.გვანცა ჩემ დანახვაზე დაიბნა ,რაზეც მე ჩამეღიმა...არვიცი რა მოუვიდა ,მაგრამ უეცრად ადგა და გარეთ გავიდა .... ცოტახანის შემდეგ ,რომ ვეღარ დავინახეთ გვანცა ნიამ თქვა მე მის მოსაძებნად მივდივარო ,მაგრამ ნია შევაჩერე და გარეთ მე გავედიი ..კარიში როცა გავდიოდი ვიღაცას შევეჯახე და ეს გვანცა აღმოჩნდა ,მან დაბნეულმა ამომხედა და დაიმორცხვა .როცა ვკითხე სად მიდიოდა მითრა რომ აცივდა და სახლში შედიოდა მე მას გასეირნება შევთაავაზე და ჩემი ჟაკეტი გაუწოდე.გვანცა გასეირნებაზე დამთანხმა რაც ძალიან გამიხარდა. .. სიზუმე სუფევდა არცერთი ხმას არ ვიღებდით ბოლოს ისევ მე დავარღვიე სიჩუმე და რამდენიმე კითვა დაუსვი .. ძალიან მორცხვი აღმოჩნდა ... მდინარესთან ჩავედით რათქმაუნდა ვიცოდი ,რომ მოეწონებოდა და არც შევმცდარვარ ... გვანცა თვალს მარიდებდა მე კი დაჟინებით უყურებდი ..უეცრად გვანცამაც შემომხედა მისმა თვალებმა არვიცი რადამმართა ..თვალს ვეღარ ვაშორებდი ...უეცრად გვანცამ სახლში დაბრუნება მთხოვა ...ძალიან არ მინდოდა დაბრუნება მაგრამ რას ვიზავდიი ..ორივენი სახლში დავბრუნდით და ბავშვებთან ერთად კარგი დრო გავატარეთ ..