მთელი შუადღე ნომერში უაზროდ იფხაკუნა. ელოდა, რომ ქეთა შემოვიდოდა და როგორღაც გაართობდა, თავისებურად, ან სადმე წავიდოდნენ, მაგრამ ფუჭი იმედები ქონდა, დაქალი აშკარად ნაწყენი იყო მასზე. ბოლოს ჩაიცვა და თავად გააკითხა ნომერში. კარი გააღო და ისევე დახურა.
–აუ, ქეთ, ბოდიში რა.. გამიხსენი რა კარი თუ დები ვართ, – თავის ნათქვამზე თავადვე გაეღიმა. მომლბალმა ქეთამაც კარი გაუხსნა და გაიღიმა.
–საზიზღარი ხარ, – რამოდენიმე ნაბიჯით წაიწია და როგორ ძლიერადაც შეეძლო, ისე შემოხვია ხელები.
–მაინც გიყვარვარ, – დაისისინა მარიამმა და ღიმილი სიცილად გადაექცა.
–ჩემდა სამწუხაროდ, – იცინოდა ქეთაც.
_______________________________________________
რამდენიმე დღე კიდევ გაჩერდნენ ბათუმში. კაკი აშკარად წასული იყო ქალაქიდან. აი ლევანი კი ქეთას გამო დარჩა ბათუმში. ძალიან ბედნიერი იყო მარიამი, რადგან ხედავდა ქეთას ბედნიერებას, მაგრამ მერე კაკი ახსენდებოდა, სიმპათიები და სხვა მრავალი, რომლითაც ეს კაცი რაღაც განსაკუთრებული გავლენით სარგებლობდა მასთან. ახსენდებოდა და წყენა თრგუნავდა.
მერე წამოვიდნენ.
რაღაც სასწაულს ელოდა ერთი კვირის განმავლობაში მარიამი, თავად კი არანაირ ინიციატივას არ იჩენდა.
ერთ–ერთ საქმეს მოკიდა ხელი. თავადაც არ აპირებდა, ძალიან სპონტანურად მოხდა ყველაფერი. კლიენტი თავს არ ააშკარავებდა, უბრალოდ დოკუმენტებს უგზავნიდა და საქმის ვითარებას მარიონეტების წყალობით ამცნობდა. ვინაიდან და რადგანაც მარიამი მიხვდა, რომ ეს შემოთავაზება სარფიანი იყო, კარგი ანაზღაურებაც ექნებოდა და საქმესაც მოიგებდა, დათანხმდა. იმის ცოდნის წყურვილი, თუ ვინ იყო საქმის მიღმა, კლავდა, მაგრამ სხვა გზა არ ქონდა, უნდა დაჰყოლილიყო უცნობის სურვილს. თუმცაღა ინტუიცია რაღაცას ამცნობდა.
ერთ დღესაც სახლში ჩვეულებრივზე გვიან ბრუნდებოდა. საქმეს შეჰყვა, რადგან მომავალ დღეს სასამართლო იყო და არ სჭირდებოდა წაგებით გამოწვეული პრობლემები. ჩანთაში გასაღები მოქექა, მაგრამ ვერ იპოვა და ანერვიულდა. უკვე კარის წინ იყო და უკან მიბრუნება არ უნდოდა, თანაც ისიც კი არ იცოდა, სამსახურში დაუხვდებოდა თუ – არა. მომენტალურად, სრულიად ჩვეულებრივად შეხედა კარს და ამოიფშვინა, უცებ ჰაერში შეხტა, კარი ოდნავ შეღებულიყო. შეეშინდა, რაღაცნაირად შეეშინდა. ნუთუ დილით ისეთი ეიფორიით წავიდა ოფისში, რომ კარის დაკეტვა დაავიწყდა?! შეხსნა და შესვლისთანავე ააბრიალა შუქი შესასვლელში და უფრო შეხტა ყვავილების რამოდენიმე დიდი თაიგული რომ დაინახა და კედელზე ოქროსფერი, ბრჭყვიალა ციფრები მიჭედილი, „101“. უნებლიედ მოჰყვა თაიგულებში ყვავილების დათვლას. მიითვალა პირველი, იყო 101, მეორეშიც – 101, მესამეშიც – 101 და საბოლოოდ დაღლილი ჩაესვენა სავარძელში ისე, რომ შუქიც არ აანთო. ვინ ჰყავდა ასე გადაკიდებული – არ იცოდა. თანაც საქმესთან იყო კავშირში, რადგან 101 უბრალო რიცხვი არ იყო, რაც იცოდა კიდეც მარიამმა.
დილა ძალიან არა–ჩვეულებრივი გაუთენდა. ნერვიულობდა საოცრად, ისე, როგორც არასდროს. იცოდა, რომ ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა და დილიდან თითებს იმტვრევდა. სადად, მაგრამ მაინც ლამაზად, გამოეწყო.
ქეთამ, რა თქმა უნდა, ყველაფერი იცოდა. მარიამთან დაკავშირებითაც, მის ინტერესებთანაც. იცოდა, რომ კაკიზე შეყვარებული იყო მარიამი და ისიც იცოდა, რომ კაკის მეტად უყვარდა ქალი. ამიტომ უარი არ უთქვამს იმაზე, რაც შემდეგში მოხდა.
მარიამის გაოგნება იმაზე, რომ მის გვერძე ადგილი დაიკავა კაკიმ, უდიდესი იყო.
–შენ აქ რა გინდა? – იკითხა მთელი ენერგიის თანხლებით.
–სხვა გზა არ დამიტოვე, – ამოიქშინა და თვალი აარიდა.
–შეგეძლო გეთხოვა, უბრალოდ დაცვა სხვა საკითხია, – მკაცრი ტონით დაიჩურჩულა ქალმა.
–არაფერი არ არის სხვა საკითხი.
–კი, არის. საერთოდ რა თავხედობაა? ხო ხარ ღირსი, რომ ავდგე და წავიდე? – გაცოფდა ქალი.
–ამ ერთხელ მაპატიე რა, – შეევედრა და ხელზე ოდნავ შეახო თითები.
–თავხედო, – სწრაფად აწია ხელი.
–აქ რა ვითავხედე, გეხვეწები რა, – გაეცინა.
–საცინად გაქვს საქმე, რომ ჩაგსვავ გისოსებს მიღმა, – კბილებში გამოსცრა.
–მაგას შენ თავს ვერ გაუკეთებ! – თვალი ჩაუკრა და ფეხზე წამოდგა, მოსამართლე მობრძანდებოდა.
მარიამმა მართლაც ვერ უღალატა შინაგან „მე“–ს და კბილებით დაიცვა ფიფია, რაზეც ცოფდებოდა მისი გონება, უბრალოდ სხვა გზა არ ჰქონდა, უარს ვერ უბედავდა გულს. შესვენება არ ქონიათ, უარი განაცხადა როგორც მარიამმა, ისე სამართალ დამცავმა შესვენებაზე, რადგან ორივე მხარისთვის ზედმეტი იყო, ასე რომ გადაბმით მოუხდა მოსამართლეს განაჩენის გამოტანა. რა თქმა უნდა, მარიამმა გაიმარჯვა. ყაყანს არ მოყოლილა ხალხი, პრინციპში, არც დასცალდათ ისე სპონტანურად და მომენტალურად იფეთქა ფეიერვერკმა და კაკი ხალხის ბრბოს შუაში აღმოჩნდა მარიამთან ერთად.
–ვიცი, რომ არც რომანტიკოსი ხარ და არც ასეთი რაღაცეები გაგიჟებს, მაგრამ შენთან ყველანაირი ფანტაზიის მარაგი ამოვწურე, – გაეცინა ფიფიას და მუხლით დაემხო მარიამის წინ. – მარიამ! იცი, რომ საუკეთესო ხარ და მთელ მსოფლიოს მირჩევნიხარ? გამომყვები ცოლად?
გამოწვდილ ბეჭედს უაზროდ აკვირდებოდა მარიამი და ვეღარაფერზე ფიქრობდა. გონებას ალი ეკიდა და არც გული იყო ნაკლებ დღეში, ოღონდ გონება გაცოფებისგან იწვოდა, გული კი სიყვარულისა და სიმპათიისგან. ბოლოს გულმა გაიმარჯვა და სრულიად სპონტანურად, გაბრუნებული მოაბრუნა, გააქცია და ჩაახუტა მამაკაცს. ქეთა და ლევანიც ერთმანეთს ეკვროდნენ მათ მოპირდაპირედ. თვალები რომ გაახილა მარიამმა, ჯერ კაკის აკოცა და შემდეგ მათ წყვილს გახედა. ქეთამ თვალი ჩაუკრა. მოთმინება დაკარგული ჟურნალისტები ფაციფუცით შემოვარდნენ სასამართლო დარბაზში და სანახაობაზე გაოცებულნი ძლივს მოვიდნენ აზრზე რამე მოეხერხებინათ.
–ამ ქვეყანაში ყველაფრის ყიდვა შეიძლება, ყველასი და ყველაფრის მოსყიდვა, თვით ამ დარბაზისაც, მაგრამ ამ ქალის გული გაუტეხელი, დაუმხობი და ჯიუტია. ამიტომ მიყვარს და ამიტომაა ჩემი ცოლი! – კიდევ ერთხელ აკოცა უკვე დანიშნულ ცოლს კამერების წინ ფიფიამ.
დიდი ფიქრის შემდეგ ისიც გადაწყდა, რომ ერთად იქორწინებდნენ ლევანი–ქეთა და კაკი–მარიამი.
ხომ წარმოგიდგენიათ, ორი უსიმპათიურესი და უსაყვარლესი წყვილის ქორწილი? ჰოდა იმაზე ათასჯერ მაგარი და საოცნებო ქონდათ.
ბოლოს საოცრად დაემთხვა ისიც, რომ ქეთასა და მარიამის გოგოები ერთ დღეს, განგებით დაიბადნენ.
და რა უნდა იოცნებო იმაზე უკეთესი, რომ უყვარდე კაკისნაირ კაცს ჩაუცხრომელი სიყვარულით, მარიამისნაირი ქალი?! – ვერც ვერაფერი.