დანარჩენი დღეებიც ისევ ისე გრძელდებოდა. დილით 10ზე ადგომა, ვარჯიში, ლაშას მწვანე თვალები, ლანჩი და საღამოს ისევ ძილი..
მაგრამ ერთ-ერთი დღე უცნაურად დაიწყო.. ვარჯიშზე ლაშა და რამოდენიმე ბიჭი არ გამოცხადნენ,ამიტომ ისინი უნდა დაესაჯათ, საუზმის დროსაც არსად იყვნენ, პირი არაფრისათვის დამიკარებია და გადავწყვიტე მათი მოძებნა დამეწყო..
ტყეში ღრმად შევედი, ვცდილობდი მომეძებდა მაგრამ ამაოდ, ამ დროს ბიჭების ხმა შემომესმა.. შორიდან დავუწყე ყურება, ჩხუბობდნენ, მაგრამ რაზე ვერ გავიგე..
წყნარად ვუყურებდი, როდესაც ლაშად დაარტყეს ვეღარ მოვითმინე და მივედი..

-გაჩერდით!
-აქ რაგინდა პატარა გოგო?
-ჯერ-ერთი! პატარა არვარ და მეორეც ეს უსამართლობაა, ის დგას თქვენ კი ურტყამთ..
-ჰა ჰა დამცველიც გამოუჩნდაა..
-დამცველი აქ არაფრშუაშია! უბრალოდ უსამართლობაა, მას თქვენ ჩაგრავთ, ეს კი უმიზეზოდ ხდება,, ლაშა თქვენი სათამაშო არაა..

ბიჭები წავიდნენ, მხოლოდ მე და მწვანეთვალება დავრჩით..

-კარგად ხარ?
-არა! -ყვირილით მიპასუხა მან..
-რატომ მიყვირი?
-იმიტომ! რომ არიყო შენი საქმე..
-აა და ანუ უნდა მეყურებინა როგორ ცემენ უსამართლოდ ბიჭს? შენ არმითხარი ხან მე დაგეხმარები და ხან შენო?
-მე ასეთი დახმარება არმიგულისხმია.. წამოდი დროზე ბანაკში, მიგიყვან და აღარასოდეს სცადო ჩემი დახმარება გასაგებია?!
-კი..-ასევე ყვირილით ვუპასუხე..

ბანაკში 15 წუთში მიმიყვანა, უფროსებს არც მისთვის და არც დანარჩენებისათვის არაფერი უთქვიათ..
ჩემს ოთახში შევედი,, დღიურს მივუჯექი მაგრამ იმდენად ცუდ ხასიათზე ვიყავი ვერაფრის დაწერა მოვახერხე.. კალამი კარს ვესროლე და ცრემლები წამომიივიდა..
არვიცოდი რა მემართებოდა.. თითქოს ყვირილი მინდოდა მაგრამ ვერ ვყვიროდი.. მისმა სიტყვებმა "აღარასოდეს სცადო ჩემი დახმარება" დიდი ზეგავლენა იქონია ჩემზე..

სადილლზე და ვახშამზე არ გავსულვარ.. არ მქონია სურვილი მისი თვალებში ჩახედვის და კიდევ ერთხელ ამ სიტყვების გახსენების..
რადგანაც მთელი დღე ოთახში ვიყავი,საღამოთი ლაშა შემოვიდა.. დავინახე თუარა ზურგი ვაქციე და მივბრუნდი..

-ეკატერინე მისმინე..
-...
-ეგარუნდა მეთქვა ბოდიში, შენ უბრალოდ ბავშვი ხარ და გეგონა სწორად იქცეოდი..
-ბავშვობა აქ არაფერშუაშია,, ჩემს საქციელში არასწორი რა დაინახე?
-თითქმის არაფერი
-ხოდა კაია..
-სენდვიჩი მოგიტანე,ვიფიქრე ეშიება თქო..
-მადლობა..
-ეე და კოცნა? -ამდროს ჩაეცინა, მე კი ბალიში ვესროლე
-კარგი კარგი თუარ მკოცნი მაშინ წავედი დავიძინებ.. ღამემშვიდობისა ეკატერინე..
-ღამემშვიდობისა..

მისი გასვლა და საწოლზე დაცემა ერთი იყო.. ღმერთო ჩემო მწვანეთვალება მიყვარდება.. მაგრამ ვიცოდი რომ შესაძლო იყო არაფერი გამოსულიყო, ამიტომ ამ აზრს თავიდან ვიგდებდი..

მეორე დღეს არ გვირბენია, შესვენება გვქონდა ამიტომ საუზმით დაიწყო დილა..
ამჯერად ლაშა გვერდზე მომიჯდა.. ცდილობდა თავისი მასხარაობით გავეღიმებინე, მე კი თავს ვიკავებდი არადა გულის სიღრმეში ძალიან მინდოდა გამეცინა..
ვერაფერს რომ ვერ გახდა "უჯრუმოვო" და ენა გამომიყო, ამაზე კი მართლაც ვეღარ შევიკავე თავი..

-მაინც ხომ გაგაცინე..
-ჰომ..
-გიხდება როცა იცინი..
-მადლობა
-არაფრის..

ზარი დაირეკა და ეს იმის მაუწყებელი იყო რომ რაიმე უნდა გვეთამაშა, ამიტომ ყველა ეზოში გავედით და მიმოვიფანტეთ..

-ეკატერინე..!
-რაიყო ლაშა?
-აუ რადროს თამაშია.. წამო რა ტყეში გავისეირნოთ..
-მდაჰ, კარგი წამო..
.........
-ხეების და სოკოების ცნობა იცი?
-არა
-კარგი.. ნახე ეს სოკო შხამიანია, ის კი არა..
-ლამაზია..
-ხო..
-ვაიმე ფეხი
-რადაგემართა?
-მგონი რაღაც შემესო..
-მოდი ჩემთან,,-ხელში ამიყვანა და ბალახებზე დამაწვინა,, ბოლოს ჯიბიდან დანა ამოიღო და ეკლის ამოღება ცადა.. მართალია ძალიან მტკიოდა მაგრამ თავს ვიკავებდი ზედმეტი მოძრაობისა და ცრემლებისაგან..
-ვსო გაიარე..
-მაინც მტკივა..
-ვიცი გამოცდილიმაქ.. მოდიჩემთან..

ხელში ამიყვანა და ოთახამდე მიმიყვანა,, უკვე შებინდებული იყო.. მითხრა რომ არავისთვის მეთქვა ტყეში რომ ვიყავით და ძილინებისა მისურვა, მე ჩემს ოთახში შევედი ის კი თავისი საძინებლისაკენ გაეშურა..


-პ.ს მოგწონთ? გავაგრძელო?