ყველა მე მიყურებდა, თავს უხერხულად ვგრძნბდი, გადავწყვიტე ტრიბნიდან უჩუმრად ჩამოვსულიყავი თუმცა არც ისე კარგად გამომივიდა. ნიკა მზერა, რომელიც მისი დაჭუტული შავი თვალებით გამომაყოლა არ გამომპარვია. დიდი ყურადღება არ მივაქციე ამას. ფაქტიურად ნამიოკივით გამომივიდა მის ძმაკაცზე და ისიც ყველაფერს მიხვდა. იქ ყველა ამბობდა რისი ეშინოდა, ზოგს სიბნელის შიში ჰქონდა, ზოგს კლაუსტოფობია, ზოგს წყლის შიში და ა.შ. მე კიდევ დავახეთქე მკვლელის მეშინია თქო. რა ვქნა მართლაც ასეა. ალბათ ასეთი გაბედული და თამამაი იმიტომ ვიყავი რომ ის აქ არ იყო.
ყველაფერი მალე ჩათავდა. გადავწყვიტე მდელოსკენ წავსულიყავი სადაც ჩემი წიგნი მეგულებოდა. ჩანთაში მობილურის ქექვა დავიწყე და როგორცვე ვიპოვე მაშინვე გიოს გაავურეკე
- ჰო ლანა. მოხდა რამე?
- არაფერი, სახლში შემაგვიანდება რომ იცოდე.
- სად მიდიხარ?
- მდელოზე ავალ ცოტა ხნით.
- კარგი ძალიან არ დააგვიანო, 10ისთვის ირაკლიმ უნდა დარეკოს და სახლში დახვდი.
- ჰო კარგი.
- გკოცნი და თავს მოუფრთხილდი
- კარგი. - გავუთიშე. ზოგჯერ ნერვებს მიშლიდა მისი ზედმეტი ყურადღება. მაგრამ არაფერს არ ვეუბნებოდი. ფეხიტ გავისერინე მდელომდე. ფეხებში დაღლილობას ვგრძნობდი თუმცა საღამოობით სუფთა ჰაერზე სეირნობად მიღირდა. მდელოს აღმართს რომ მივადექი ღრმად ჩავისუნთქე დანელი ნაბიჯებით ავედი. იქ ვიღაც დამხვდა. ზურგით იჯდა და თითქოს განძრეას არც აპირებდა.თვალები გადავატრიალე და უკან წამოსვლა დავაპირე თუმცა ვინ მაცადა.
- ლანა დაიცადე! - მისმა ხმამ მთელ სხეულში ქარბორბალა დამიტრიალა. ნარცისობის შემოტევა მეწყებოდა. ვიგრძენი როგორ ავხურდი და ბარბაცით შევტრიალდი. ის უკვე ფეხზე იდგა. სახეში არ ვუყურებდი და ხმასაც არ ვიღებდი. ის კი ნახევრად გადახრილი თავით მაკვირდებოდა.
- ვიცოდი რომ მოხვიდოდი.
- რათქმაუნდა, იცოდი. - თვალები ავატრიალე და ერთი ნაბიჯით უკან დავდექი. კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა თუმცა ტელეფონი აუწკრიალდა.
- მართლა?
- ...
- ნუ მაცინებ - მწარედ ჩაიცინა
- ....
- ნუ გეშინია
- ...
- კაი წავედი საქმე მაქ. - და გათიშა. ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო. თმები აიქექა და გადიდებული გუგებით მშვიდად მომაშტერდა.
- სერიოზულად? - ნელნელა სიცილი დაიწყო და კოპებიც გახსნა. მე სულ არ მეცინებოდა. საერთოდ ახლა მისი სიცილიც კი საშიშად მეჩვენებოდა. ხმას არ ვიღებდი. ან ვერ...
- კაი ეხლა მისმინე. აი ნორმალურ ადამიანს ჩემი რატომ უნდა გეშინოდეს?
- ნორმალურ ადამიანს მკვლელის არ უნდა ეშინოდეს? - შეტევაზე გადავედი
- ნიკამ მითხრა რა ისტერიკები აგიტეხია იმ გიჟების საღამოზე - ისევ მისი აუტანელი სიცილი, რომელიც მაბრუებდა.
- არ უნდა მეშინოდეს? - ძლივს ამოვულუღლუღე და თვალი თვალში გავუყარე.
- ჰაჰ. აი რა. შენ არც კი იცი რა მოხდა და ტყუილად ბოდიალობ რაღაცეებს. ასე როდემდე უნდა გააგრძელო?
- რა გავაგრძელო? - ვერ ვხვდებოდი რაზე ლაპარაკობდა ის კი ნელნელა კონტროლს კარგავდა და ხმას უწევდა
- ნუთუ არასდროს გიფიქრია რატომ გიკრძალავს შენი ძმა ჩემთან ურთიერთობას? ნუთუ იმაზე არ დაფიქრებულხარ რატომ დაგიახლოვდი? ან საერთოდ ჩემს წარსულზე გიფიქრია? გიფიქრია რატომ მომიწია სისხლში ხელების გასვრა? მოდი ჯერ შენ ძამიკოს კითხე ამაზე. დარწმუნებულივარ სულ სხვანაირ ზღაპარს მოგიყვება და მერე დამწამე ასე უარზროდ ცილი!
ხმას ვერ ვიღებდი. გაშეშებული ვიდექი და პირის დაკუმვასაც ვერ ვახერხებდი. წარსულზე გავჩერდი. გადავიხედე რამდენიმე წლით უკან და მხოლოდ ის 4 ბიჭი მახსოვდა ვინც ჩემ ძმასთან ერთად იყო მუდმივად. მათ შორის ერთერთი მწვანეთვალება. თუმცა მისი სახელი არც კი ვიცოდი. სამაგიეროდ ახლა ვიცი.. ამ ფიქრებში გართულმა შევატყე თორნიკეს ჩემი დუმილი როგორ აღიზიანებდა და სწორედ მან დაარღვია ეს ‘საამო’ სიჩუმე.
- კარგად მომისმინე. ძვირფასო ლანა. რაც არ უნდა საშიში.. ჰაჰა შენთვის მვლელი ვიყო რა? შენ გგონია რომ დადამ და მოგკლავ? ან რამეს დაგიშავებ? ან იქნებ შენი ძმა მოვკლა? ან იქნებ გიორგი? სალომე რომ გამოვიყენო მაგაზე რას იტყვი? - სარკაზმით და ცინიზმით ევსებოდა თვალები. ამ წამს მისი ძალიან მეშინოდა.
- გაჩერდი.. ნუღარ იღებ ხმას. - თვალები დავხუჭე და ჩუმად კოპებშეკრულმა ვუთხარი. ის მომიახლოვდა და მხრებზე ხელები ძლიერად მომკიდა. ვგრძნობდი ისე ახლოს იყო რომ მისი სუნთქვა.. მისი თბილი ჰაერი ჩემ სახეს ელამურებოდა. თვალები მაგრამ მქონდა დახუჭული და ვოცნებობდი, ვლოცულობდი მისი მკლავებიდან დახნისგან. მალეც დაიხია უკნა. თვალები მოსა. მეც ნელნელა თავს უფლება მივეცი და გაშშებულმა შევხედე.
- ბოდიში რომ..
- არაფერია თორნიკე! გულის ტკენა შეგიძლია.
- უბრალოდ მდგომარეობიდან არ უნდა გამომიყვანო და ეს არ განმეორდება.
- საერთოდ რომ შემეშვა არ გინდა? - დავუყვირე, როგორ გავბედე არც კი ვიცი თუმცა ცრემლები წამსკდა თვალებიდან.
- აჰ კარგით ქალბატონო, როგორც თქვენმა ძმამ მიბრძანა ისე მოვიქცევი, თუმცა მაშინ, მას რომ ჩემთვის დაეჯერებინა.. - ხელი აიქნია. პირი მომუწა, სწრაფად წამოვიდა ჩემკენ წიგნი ხელში მომაჩეჩა, მხარი გამკრა და თვალისდახამხამებაში აორთქლდა იქიდან.
მინდორზე თითქოს უსულოდ, მუხლებზე დავეცი. წიგნი კვლავ ჩახუტებული მქონდა. არ ვიცი რატომ.. ალბათ ისტიქტურად. სუსხი ქარი ქროდა, ცა მოღრუბლოდა. და მციოდა.მაგრამ არ მივდიოდი. თითქოს დავეკარი ამ ადგილს. რაღაც წერტილს მივჩერებოდი უსასრულობაში. ცრემლები მომდიოდა, რატომ არ გამეგო. მალე წვიმაც წამოვიდა. სახლში წასვა არ მინდოდა.. არად აუამრავი სასწავლი მქონდა. გაწვიმდა ვკველდებოდი.. მციოდა მაკანკალებდა. მობილურის ვიბრაციამ მაგრძნობინა რომ ამ სამყაროში ვიყავი. დავხედე ეგრანს და გიო იყო.. გავუთიშე,. პასუხს აზრ არ ჰქონდა და სახლში წავედი. წინასწარ ვიცოდი ამას რაც მოყვებოდა. სახლში შევედი თუარა მაშინვე მისმა ხმამ მბრძანებლურად გაიჟღერა:
- მოდი აქ. და დაჯექი. - თითქოს ძალიან მშვიდი იყო მაგრამ ჩხუბი არ ამცდებოდა ვიცოდი. მეც მივედი და დავჯექი. და აი დაიწყო..
- რა უფლებით მითიშავ ტელეფონს? მე ესე უნდა ვინერვიულო და შენი ძმაც ასე უნდა ანერვიულო?
- გიორგი თუ დაწყნარდები კარგს იზამ, დღეს ყველა მე რატომ მეჩხუბება რა გჭირთ! უნდა ავიდე ეხლა სველი ვარ და გამოვიცვალო. - დაღწევას ვცდილობდი რომ უთქმელად მომიახლოვდა და ჩამეხუტა. ძალაუნებურად მეც ჩავეხუტე. მერე გამიშვა და იმ დღეს ჩემი ოთახიდან არც გამოვსულვარ. 10ზე ირაკლსი და მშობლებს ველაპარაკე. ძალიან მენატრებოდნენ. ერთი სული მქონდა როდის ჩამოვიდოდნენ.


მომდევნო 5 დღე სიახლეს ვერ დავდებ ქალაქში არვიქნები ასერომ თქვენი აზრი გამოხატეთ კომენტარებში მოთხრობაზე :*