ლუკამ და ბიჭებმა ანა სასტუმროსთან ძალით მიაცილეს და კართან იდგნენ სანამ გამოიცვლიდა, რომ დარწმუნებულიყვნენ არ გაიპარებოდა.
ანა მალე გამოვიდა, გაბრაზებული სახით შეხედა ლუკას და ბიჭებს სთხოვა წინ წასულიყვნენ.
- შენ სულ გაგიჟდი ხო? რა საცურაოდ, დამცინი?? შენი აზრით კარგი სანახავი ვიქნები საცურაო კოსტუმში?? ჩუმად ეჩხუბებოდა ლუკას, რომელსაც ეცინებოდა და ვერაფრით ისერიოზულებდა სახეს.
- სხვათაშორის, ჩემო საყვარელო, ულამაზესი საჯდომი და მკერდი გაქვს. ასე, რომ დიდი სიამოვნებით დავტკბები მათი ყურებით დღესაც და მომავალშიც. ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა ლუკამ და თვითკმაყოფილმა ჩაიღიმა.
- შენ შენი სიკვდილით ნამდვილად არ მოკვდები! შეგიძლია არც იოცნებო, რომ მე ამათთან გავიხდი!
- აბა შენ იცი შენი მტკიცე ხასიათებით.. ჩუმად ჩაიფხუკუნა ლუკამ და ანასთან ერთა ბიჭებს დაეწია.
2 საათში მთიან აჭარაში იყვნენ ჩანჩქერთან, ულამაზესი სანახაობა ეშლებოდათ წინ და ანაც დროს არ კარგავდა. ყველაფერს უღებდა სამახსოვრო ფოტოებს.
-რა სილამაზეა!!! ემოციებს ვერ მალავდა და ლუკაც ბედნიერი უსმენდა აღფრთოვანებულ ანას, ეს ხომ ამ სამი მუშკეტერის საყვარელი ადგილი იყო.
-ჰა, რა დროს ერთმანეთით ტკბობაა. გაიხადა - ჩახტა! აფლოდისმენტებით გაამხნევა საბამ და ლაშაც აყვა.
-არა, მე არ მინდა... თქვენ ჩადით. ანა არ დანებდა, მაგრამ ლუკას გადაწყვეტილი ჰქონდა უკვე, რომ ანას ხალხს შეაჩვევდა!
- ბოლოს როდის იყავი ჩანჩქერზე? მაცდური თვალებით გახედა ანას, რომელიც შეკითხვამ აშკარად შეაწუხა.
-არასდროს არ ვყოფილვარ.. მე ცურვაც არ ვიცი... თავი დახარა და ისე გასცა პასუხი ლუკას, რომელიც მსგავს პასუხს მოელოდა, მაგრამ იმან, რომ ანა არასდროს არ ყოფილა მდინარეში ან ზღვაში, უფრო მოანდომა მისი ხელში სასწრაფოდ ატაცება და ბუნებასთან ზიარება.
-ნწ, ნწ. დღეს ჩვენ ვსწავლობთ ცურვას, ვერთობით ბოლომდე და არ ვწუწუნებთ! სასაილოდ დაუქნია თითი ანას და ისე სწრაფად გადააძრო ანას სარაფანი, რომ გოგომ თვალის დახამხამებაც ვერ მოასწრო. ბიჭებსაც მოესწროთ მათკენ გამოხედვა და წამში რამდენიმე საზარელი ემოციის განცდა. მაგრამ იცოდნენ, რომ ასე ანა უფრო ჩაიკეტებოდა საკუთარ თავში და მაშინვე სიცილით ამოცვივდნენ ნაპირზე, ანა სწრაფად აიტაცეს ხელში და წყალში გააქანეს, ვინაიდან დაგუბება მაქსიმუმ კისრამე მიწვდებოდა საშიში არაფერი იყო და ამიტომ არც ერთ წამოკივლებაზე არ დაუხევიათ უკან.
და აი ისიც... ანა საცურაო კოსტუმშია, მისი სხეულის არავის ეშინია და ეზიზღება, უფრო მეტიც, მას უბრალოდ არცერთი არ აქცევს ყურადღებას. მხოლოდ მის ლამაზ კისკისს უსმენენ და ეს აბედნიერებთ! კიდევ ერთი პირველი მის ცხოვრებაში... უსაზღვრო ბედნიერება, სიამაყე და სითამამე! ცოტა ხანში ის უკვე არცერთს აღარ ემალებოდა, მთელი გულით ერთობოდა და რამდენიმე თამაშიც ისწავლა. სამივე ბიჭი ბავშვობაში დაბრუნდა და ანასაც ყველაზე ლამაზი დღე აჩუქა...
საღამოს ლუკას კოტეჯში იყვნენ, ჩანჩქერთან, ერთ კილომეტრში და კოცონთან გასასვლელად ემზადებოდნენ. ანა იცვლიდა, როდესაც ლუკა „მის“ ოთაში დაუკაკუნებლად შევიდა.
-შემაშინე. დაკაკუნება არ ასწავლეს? ხომ ხედავ ვიცვლი. ანას მკაცრი სახე ჰქონდა, თუმცა მაინც გეღიმა. ლუკა მასთან ახლოს მივიდა, კისრიდან თმა გადაუწია, ხელები მუცელზე შემოხვია და კისერზე მიაწება ტუჩები.
-მაგიჟებ ანა! თავს ვერ ვაკონტროლებ! მინდიხარ და ყოველთვის მენდომები. მიყვარხარ... ჩახლეჩილი ხმით ეჩურჩულებოდა ლუკა და დროდადრო მის თმას ეფერებოდა ცხვირით. ხელებს ვეღარ აკონტროლებდა, ურცხვად დააცურებდა მთელს სხეულზე, მთელი გრძნობით ჰკოცნიდა კისერზე და ყურის ბიბილოზე. გოგონა ვეღარ აზროვნებდა, გახევებული იდგა და შემდეგ მომედებას ელოდებოდა. როდესაც ლუკას ხელი ბაყვებს შორის იგრძნო სიამოვნებისგან კვნესა აღმოხდა და კიევ უფრო მიეკრო მამაკაცს. ლუკა ამ მოქმედებამ უფრო გაათამამა და საცვლები სწრაფად გააძრო, ხელში აიტაცა და კომოდზე შემოაჯინა . მომთხოვნად ეფერებოდა ბაყვებს შორის და უფრო აგიჟებდა ანას. გოგონამ ლუკას საცვალი შემოაძარჩვა და თმებით ახლოს მოქაჩა, რითაც მიახვედრა, რომ მზად იყო. ფეხები წელზე შემოაჭიდა და ორი სხეული ერთი მთლიანობა გახდა... ლუკა ისეთი ნაზი იყო, როგორც არასდროს, პირველად ფიქრობდა სხვის სიამოვნებაზე, ფრთხილად მაგრამ მომთხოვნად კოცნიდა საყვარელი ქალის ტუჩებს და ყველა მოძრაობაში უდიდეს სიყვარულს აქსოვდა.
ეს არ იყო სექ*სი, რომლის შემდეგაც ადამიანები კმაყოფილებას ან უკმაყოფილებას გრძნობენ, სადაც ინსტიქტებით მოქმედებენ, ცდილობენ თავი გამოიჩინონ და შემდეგ მოხერებულობით აფასებენ ერთმანეთს... არა, ეს იყო გრძნობა, რომელსაც აღწერენ წიგნებში, ფილმებში.. უძღვნიან სიმღერებს და ლექსებს... ეს არის ის გრძნობა, რომლის შვილებსაც სიყვარულის ნაყოფს უწოდებენ!


*******************


მართლა არ ვიცი ბოდიში, როგორ მოვიხადო, უკვე დავწერე, მაგრამ კიდევ დავწერ. ამ ტრაგედიის გამო, როელიც თბილისში დატრიალდა, მოხალისე ვიყავი და სხვა არაფერი მახსოვდა. ყოველდღე შემოვდიოდი იმ იმედით, რომ რამეს მაინც ავკრეფდი, მაგრამ მუზამ მიმატოვა...
ძალიან გთხოვთ შემიფასოთ, უარყოფითი აზრებიც დაწერეთ და დადებითიც. ძალიან დიდ სტიმულს მაძლევთ თქვენი კომენტარებით..!
მიყვარხართ და კიდევ ერთხელ გიხდით ბოდიშს...