და აი დადგა 3 თებერვალი, მთელი ღამე გავათენე, გული გამალებით მიცემდა, ჩვენები ერთმანეთს იცნობდნენ , მაგრამ ასეთი ოფიციალურობა მაინც მანერვიულებდა, ოჯახის წევრები იყვნენ მხოლოდ და რა თქმა უნდა ჩემი ოჯახის წევრები იყვნენ ნინი, სანდრო, გიორგი და უკვე ჯორჯი. ბავშვები ცოტა ადრე მოვიდნენ და გამამხიარულეს, თორემ სანამ ადნრო მოვიდოდა, ალბათ მოვკვდებოდი.ნინი რათქმა უნდა ჩემთან იყო ის დღეები სულ, არ ვუშვებდი სახლში, აი ანდრო, მისი მშობლები და მისი პატარა და მოვიდა. ნამდვილად არ იგრძნობოდა დაძაბულობა, მაგრამ მე მაინც ვღელავდი. ყველაფერმა მშვენივრად ჩაირა, საკმაოდ გვიანი იყო რომ დაიშალნენ, ნინიც ამჯერადაც ჩემთან იყო, ოთახში შვედით და ლოგინზე წამოვწექით და გიჟებივით დავიწყეთ სიცილი, ყველაფერი ისეთი კარგი იყო, წინ 1 თვიანი დასვნება გვქონდა და მალე სულ სულ მალე თავბრუდამხვევი გაზაფხულიც მოვიდოდა, ჩემები სოფელში წავიდნენ, მე და ნინი ვიყავით ჩემთან, ხან ფილმს ვუყურეთ, ხან რა გავაკეთეთ, მაგრამ მაინც ისე ვერ ვიყავით როგორც გვინდოდა, ბიჭებს არ ეცალათ, თორემ ესე ხომ არ ვიქნებოდით, ცოტა ხანში კარებზე ზარი იყო, კარები გავაღე და ქოთქოთით შემოცვივდნენ ანდრო სანდრო გიორგი და ჯორჯი, ნინი კივილით გამოვარდა მისაღებში, მაგრად შიოდა ბიჭებს, სუფრას ვაწყობდით როდესაც ანდრომ
_ გოგოებო, გვაჭამეთ და ისეთი სიურპრიზი გვაქვს ეხლა რომ გითხრათ აღარ გვაჭმევთ სიხარულსიგან, თან იცინოდა
ეს რომ თქვა ანდრომ ბიჭებმა სიცილი დაიწყეს და მე და ნინიმ წუწუნი და გავიბუტეთ, მაგრამ სხვა რა გზა გვქონდა, ისეთი საზიზღრები იყვნენ რომ მართლა არ გვეტყოდნენ, სწრაფად გავაწყეთ სუფრა ,ძალიან ნელა მიირთმევდნენ, ჩვენ რომ გავებრაზებინეთ, მაგრამ ჩვენ მოთმინებით ველოდით მათ სიურპრიზს, მაგრამ ეს მოთმინება რამდენი ნერვის ფასად გვიჯდებოდა ვერ გეტყვით, როგორც იქნა, მორჩნენ, სუფრა ავალაგეთ და მოვემზადეთ სიურპრიზის გასაგებად, უცებ გონებაში ერთი აზრმა გამიელვა, „ უეჭველი გავტყუებენ“ , და აი ანდრო და ჯორჯი გამოეყვნენ ბიჭებს და ჩვენსკენ წამოვიდნენ, ჯორჯი ნინის წინ ანდრო ჩემს წინ და უცებ ერთხმად დაიძახეს
_ ხვალ დუბაიში მივდივართ... ყვიროდნენ იცინოდნენ, ბიჭები ტაშს უკრავდნენ, მე და ნინი კი გაუნძრევლად ვიდექით და გაოგნებულები ვუყურებდით ერთმანეთს, წამიერად გამოვფხიზლდი და სიცილი დავიწყე
_ნინი, მაგრად ხუმრობენ ბიჭები აცადე იხუმრონ, ცოტა გაბრაზებული ხმით და სარკაზმით ვუთხარი ნინის, წამიერად დავაფიქსირე რომ ანდროს სახე შეეცვალა, სრული სიჩუმე ჩამოვარდა, ანდრომ მოსაცმელის ჯიბიდან ამოიღო კონვერტი მომაწოდა და სკამზე დაჯდა, ნინი გაოგნებული მიყურებდა, თითქოს რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ ჩუმად იდგა დ ამიყურებდა, კონვერტი გავხსენი და ჩვენი პასპორეტები, და ბილეთები დუბაის მიმართულებით. ჟრუანტელმა დამიარა, თავი ძალიან ცუდად ვიგრძენი, ანდროს არ ვენდე და არ დავუჯერე, ძალიან ცუდად მოვიქეცი, არ იმსახურებდა ანდრო ჩემგან ასეთ მოქცევას, თავი დავხარე კონვერტი ნინის მივაწოდე....
_ბოდიში, არ იმსახურებდი ჩემგან .... ვეღარაფერს ვამბობდი, გული უცებ ძალიან დამიმძიმდა, ცრემლები წამომივიდა და ოთახიდან გასვლა დავაპირე, ანდრომ ხელი მომკიდა და ჩამეხუტა, ამაზე გული უფრო მეტად ამიჩუყდა და ცრემლებად დავიღავრე, უცებ გამაყრუებელი ტაში და სანდორს ქოთქოთი ისმოდა, ყველა ერთად ჩავეხუთეთ ერთმანეთს , მაგრამ დუბაიში მხოლოდ 4 ნი მივდიოდით,
_გიორგი და სანდრო? !  ძალიან გულდაწყვეტიმა ვთვქი და სანდოროს და გიოს გავხედე, გული მწყდებდოა რომ არ მოიდოდნენ, მერე გაირკვა რომ სანდრო მამამის მიყვებოდა თურქეთში საქმეზე და გიორგიც მათ მიყვებოდა...
სამზარეულოში ვისხედით და დუბაიზე ვლაპარაკობდით, ნინიმ აუ როგორ მოვასწრებ ჩალაგებსაო და ჩემები რას იტყვიანო, მოკლედ 1000 პრობლემა ჩამოთვალა, გაირკვა რომ ანდოროს და სანდროს ეს ყველა პრობლემა მოუგვარებიათ, ჩვენებს ელაპარაკნენ და მოკელდ არ ვიცი იმდენი წვრილმანი ქონდათ გათვლილი რომ მართლა არ ველოდით... ტელეფონი დასატენად შევაერთე,ბიჭებს ლუდი მოუნდათ და სანდრომ მთხოვა ლუდზე გამყევიო, ბავშები კი სახლში დავტოვეთ, ტელეფონიც სახლში დავტოვე , დაახოებით ნახევარი საათი დაგვჭირდა რომ სახლში დავბრუნებულიყავით, სახლში მხოლოდ ნინი დაგვხდა, გული ლამის გაგვისკდა მე და სანდროს, სწრაფად გამოიკითხა სანდრომ ყველაფერი, კარები კარგად დაკეტე და ჩვენ მალე მოვალთო...
მოკელედ ერთ ჩემს დებილ უბნელს აკოს მოვწონდი, ზედმეტად „ძველი იყო“ მე ყურადღებას არ ვაქცევდი და ვცდილობდი თავი სულ ამერიდებინა, ანდრომ იცოდა აკოს შესახებ, ერთხელ კორპუსთან შეგხვდა და ძალიან ცუდად დაუწყო ლაპარაკი ანდროს, მაშინ მოვუყევი ყველაფერი, პრინციპში მოსაყოლიც არაფერი იყო,
ნინიმ მითხრა თქვენ რომ გახვედით აკო რეკავდა შენს ტელეფონზე, ანდრომ უპასუხა და მხოლოდ გინება მემსოდა მარიამ, ანდრო უცებ წამოხტა, გიორგი და ჯორჯი გაყვნენ, სანდორს ურეკავდა მაგრამ ტელეფონი გათიშული ქონდა,
გულმა ლამის დამარტყა, ესღა მაკლდა რა აკოს გამო პრობლემა, ანდოროს ვურეკავდი მაგრამ არ მპასუხობდა, სანდროს გათიშული ქონდა გიორგი და ჯორჯიც არ მპასუხობდნენ, მოკლედ რა.... გავიდა 1 საათი, 2 საათი დრო ისე იწელებოდა, მეგონა სუაკუნედ იქცა, ღამის 3 სათი ხდებოდა რომ მოვიდნენ, ანდრო რომ დავიანხე უვნებელი შვებით ამოვისუნთქე, მაგრად ჩავეხუტე და ღმერთს მადლობას ვეუბნებოდი რომ არაფერი ჭირდა... მოკლედ ბიჭებმა არაფერი გვითხრეს ერთადერთი
_მეორედ აღარ შეგაწუხებს...
გავათენეთ ლაპარაკში, ვცდილობდით ეს ყველაფერი დაგვევიწყებინა, დღეს უდიდესი სიხარული იყო მათი სურპრიზი და ძალიან ცუდი ფაქტი აკოს გამო. მთავარი კი ის იყო რომ ყველაფერი მშიდობით დასრულდა. დილით ბიჭები სახლში წავიდნენ, ყველანი უნდა გავმზადებულიავით და ღამის 2 საათზე აეროპორტში უნდა ვყოფილიყავით.