- ალო, დეე როგორ ხაარ?
- ელიი? ოჰ როგო მოხდა რომ გაგახსენდი? რავიცი დედა არამიშავს შენ როგორ ხარ? რომ ყველაფერი რიგზეა?
- კი, კი დეე ყველაფერი კარგადაა. დე დღეს მოსვლა გვინდა...
- მოსვლა გინდა-თ?
- ხო დედა თ, საღამოს 6ისთვის გამოვალთ და გაგაცნობ.
- კარგი დედა, მაგრამ ელი დარწმუნებული ხარ, რომ...
- დედა! ყველაფერი იცის, ვეუბნებოდი, მაგრამ ძალიან ჯიუტი გამოდგა და არ მაინტერესებსო.
- არ მეგონა შენზე ჯიუტებიც თუ არსებობდნენ - გაეცინა - კარგი დეე გამოგვიარე.
- კაი, გკოცნი, მიყვარხარ.
- მეც, მეც დედიკუნა.
- ცოტნეეე მოემზადეე 6ზე იქ უნდა ვიყოოთ.
- ჰაა? რა ქენი ელაპარაკე? რაო? - სამზარეულოდან პირგამოტენილი გამოვარდა, განცვიფრებულ-გაკვირვებული სახით.
- ლუკმა გადაყლაპე და მერე მელაპარაკე, და ხო, ველაპარაკე 6ისთვის მოვალთთქო ვუთხარი.
- კარგიი, შევჭამ, ჩავიცვათ, აკრას 6ის ნახევარი იქნება და გავიდეთ.
- რა უნდა შეჭამო ბიჭო, ხო გითხარი გააკეთებს დედაჩემი რამეს და იქ ჭამე, რო არ ჭამო სირცხვილი იქნება.
- იქაც შევჭამ შენ არ ინერვიულო.
- ღორო.
- მადლობაა.
- არაფრის, მრავალს დაესწარი.
- შენც ასევე.
- ნერვებს მიშლი უკვე, მალე ჭამე თუ ჭამ რაა.
მოკლედ 6ზე უკვე ჩემებთან სახლში ვიყავით. ცოტნე ყველას გავაცანი. დედაჩემმა კარგი ბიჭიაო, მამაჩემი იბღვირებოდა, მაგრამ ჩემი გულისთვის უღიმოდა მაინც, ჩემი ძმა და ცოტნე დიდის ამბით იჯდნენ კომპიუტერთან, აბა მეტი რა ჭირი უნდოდათ მაგათ და კოსტა(ჩემი ძმა) რაღაც ვიდეოებს ანახებდა და კვდებოდნენ სიცილით.
- ცოტნე შვილო, გადაღე სალათი.
- არა მარინა(დედაჩემი) დეიდა, დიდი მადლობა, მეტს ვეღარ შევჭამ ნამდვილად.
- კარგი რა შვილო, ლობიანის მეტი არაფერი არ გიჭამია, ერთი კოვზი მაინც გამისინჯე, როგორი გამოვიდა.
- ყველაფერი გემრიელი ყო და ეჭვი არ მეპარება ეგეც ძალიან გემრიელი იქნება.
- ცოტნე ხომ გითხარი ნუ სკდები სახლში თქო, ეხლა მიდი და გადაიღე - ჩურჩულით ვუთხარი გამწარებულმა.
- აუ არ მინდა. ცუდათ ვარ უკვეე.
- მალეე.
- აუ ელიი. - თვალები ისე დავუბრიალე შეშინდა და მაშინვე სალათის კოვზს წვდა. ერთის მაგივრად სამი გადაიღო. მის დაფეთებულ სახეზე სიცილი ამიტყდა.
********
- აუუუ მუცელიიი. - ცოტნემ დაიკნავლა როცა სახლში შევედით.
- კარგი ეხლა გეყოფა, ამიტომ უნდა დამიჯერო ხოლმე რასაც გეუბნები.
- აუუ, ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს აგური გადამეყლაპოს.
- არ გეცეცხლა იმდენი გასვლის წინ და ეხლა პეპლები გეყოლებოდა.
- აუ კარგი რაა ღადაობის თავი მააქ, მტკივა ეს დედა მ*****ლი კუჭი და მიშველე რამე რაა.
- ჰა აიღე და დალიე - ნო-შპა დავუყარე ხელზე.
- რა არის ესს? ჩემი სიკვდილი გინდა?
- ბევრს ნუ ტლიკინებ და თუ გინდა მოგირჩეს დალიე ეგ, კუჭის წამალი არ მაქ.
- თუ მოვკვდი იცოდე რომ მიყვარხაარ.
- გახმოვანების გარეშე.
- უი ისე შენი ძმა რამდენისაა?
- 18, რა იყო რო?
- არაფერი, რაღაც მე მეჩვენება თუ ვერაა?
- არა, არ გეჩვენება. ჩაგიტარა ხო საგიჟეთის გაკვეთილები?
- ჰაა?
- აჰაჰ, გიჟია ოღონდ არა სერიოზულად, ცანცარებს თავის ჭკუაზე და მეგონა მიხვდებოდი.
- არ გაგიარა კუჭმა? 15 წუთი გავიდა უკვე კაი ხანია.
- უი კიი ეგ სულ გადამავიწყდა, ჩემი ფერია ხარ რაა.
- ჰ-ჰ, კი ნარკომანი ფერია.
- კაი ეგრე ნუ ლაპარაკობ. შენ პირობა ხომ არ დაგირღვევია?
- ჯერ არა.
- რას ქვია ჯერ არა?
- ანუ იმას რომ არა, თან არ ვიცი მომავალში რა მოხდება, შეიძლება კვლავ გავსინჯო.
- მაგრამ, მაგას არ იზავ!
- ხო. - ჩუმად ვუთხარი.
- კარგი გოგო ხარ, მოდი ჩემთან. - დივანზე მჯდომს მივუცუცქდი, კალთაში გვერდულად ვეჯექი და თავი მის მხარზე მედო.
- როგორ მოგეწონა ჩემი მშობლები?
- კარგები არიან. დედაშენი განსაკუთრებით.
- მამაჩემს რას უწუნებ? - სიცილით ვკითხე.
- რავი, რაღაც გრუბი ტიპი იყო და როგორც ჩანს არ ვესიამოვნე.
- არა საერთოდ უხეშია მარა, არამგონია რომ „არ სიამოვნებდი“.
- ო კაი რაა ყველაფერი ზედ ეწერა.
- კაი ცოტნე ეხლა მაგაზე ნუ ატყდები.
- ჰო კაი. - ცოტა ხანი გაჩუმდა. - ისე რა დაბალია. - გაეცინა. - რა იყო დედაშენს ცოტა მაღალი დაეთრია, შენც ხო მომწვდებოდი.
- სხვა რომ „დაეთრია“ ესეტი არც ვიქნებოდი! და დაეთრიას განახებ საერთოდ როგორ ბედავ ეგრე ლაპარაკს?
- კარგი ეხლა არ გამაგიჟო, რა გწყინს?
- აბა არ უნდა მწყინდეს? რანაირად ლაპარაკობ?
- მართლა ეგრეა და რატო ბრაზობ ვერ ვხვდები... თუმცა ხომ იცი სიმართლე ყოველთვის მწარეა.
- ცოტნეე, გეყოფა რაა, ჩემს გამო მაინც ეცი პატივი. ჩემთვის ოჯახი ყოველთვის ყველაზე წინ დგას, ასე რომ ვერ შევეგუები როგორ დასცინი ან ლანძღავ.
- ო მოიცა რაა.
- რა მოიცა რა ცოტნე? - ფეხზე წამოვხტი.
- ე კაი ეხლა დაწყნარდი, დავიჯერო შენ არ იცი, რომ მამაშენი რაღაცნაირი კაცია?
- ეგ როგორ გავიგო??
- ნუუუუ, აიი, პიტალო რაა, რომ იტყვიან - გაეცინა.
- არ მეცინება ცოტნე. წესიერად მოიქეცი, თორემმ...
- თორემ რაა? - ისევ გაეცინა.