ㅤㅤირვგლივ საშინელი სიბნელე გაბატონებულიყო..ამას თან აუტანელი შიში,სიმარტოვის შეგრძნება,მძაფრი,გულის ამრევი სურნელი და უგზოოუკვლოდ დაღვრილი ცრემლები მეტ ელფერს მატებდა.. იმედი,რწმენა,სადღაც გამქრალიყო..მხოლოდ არსებობდა სიბნელე და ამოჩემებული ერთი წერტილი.საშინელი შესახედავი იყო ელისაბედი.უემოციედ ეგდო ძირს და სივრცეს გაჰყურებდა.არაფერს გრძნობდა,აღარც სიცივე აწუხებდა,აღარც სიბნელე. შეჩვეული იყო იმ აზრს, რომ მისი წუთები დათვლილი იყო,ნებისიერ წამს შეიძლებოდა მოეკლათ ის.ერთი თვე უცნობ გარემოებაში,მოტაცებული,სადღაც სარდაფში გაეტარებინა. ვერც კი გაეგო რისთვის.მას არაფერი დაუშავებია.არ დაუმსახურებია ასეთ გარემოში,უცნობებთან,საშინელ წამებაში გაეტარებინა იმედ გაცრუების ერთი თვე .მხოლოდ ის იცოდა რომ,ვეღარასდროს დააღწევდა თავს ამ საშინელ ადგილს.წამები გადიოდა,წამს წუთები მოჰყვებოდა,წუთს საათი.ის კი ვერაფერს გრძნობდა.ისევ ბნელი სივრცე,ისევ სიცივე და ერთი აკვიატებული წერტილი.კარი იღება და ვიღაც შემოდის.ნაბიჯების ხმა ისმის. თანდათან უახლოვდება ელისაბედს უცნობი.და უცებ მკაცრი, ზიზიღის მომგვრელი ხმა გაისმა:-საკვები მოვიტანე..შეგიძლია მიირთვა!-სარკაზმით განაცხადა უცნობმა და ელისაბედს გადახედა.ელისაბედმა მხოლოდ წამით აიხედა,აცრემლებული და ზიზიღით სავსე თვალები უცნობს გაუსწორა და უემოციო მზერა სტყორცნა.წამით ტუჩის კუთხეში ირონიულად ჩაეღიმა და ისევ ბნელ წერტილს გაუსაწორა მზერა.ყველაზე მეტად ეზიზღებოდა ეს ხმა,გულს ურევდა და უსიამოვნოდ ხვდებოდა ყურთა სმენას.ერჩძივნა სულ არ გაეგონა ეს ხმა,ერჩივნა ისევ მარტო ყოფილიყო,ვიდრე სიძულვილი უფრო არ გაეღვივებინა სულში.როგორ უნდოდა ამდგარიყო და სილა გაეწნა მაგრამ ვერ ბედავდა,ამის ძაალა აღარ შერჩენოდა.ისევ ნაბიჯების ხმა.უცნობი სიბნელეში გაუუჩინარდა,მაგრამ მისი გულის ამრევი სურნელი ჰაერში გაიფანტა და უსიამოვნოდ შეაჟრჟოლა ელისაბედს. ყოველ რე ერთი და იმავე აზრი გონებას უბინდავდა.ფიქრის ძალაც დაკარგვოდა.ცრმელებიც აღარ მოსდიოდა..თვალები ჩაწითლებოდა,სისხლის კვალი მთელს სხეულზე დასტყობოდა,ერთდროს არაბუნებრივ მწვანე თვალებს კი ფერი დაეკაგათ.აღარ ასხივებდნენ სიხარულს,ემოციის ნაპერწკალიც არ გაკრთოდა..ყველაფერს აზრი დაეკარგა და გაუჩინარებულიყო.ისევ სიბნელე,ისევ სიცივე,აუტანელი სიმარტოვე და ამოჩემებული ერთი წერტილი.ერთი თვე უშედეგოდ ეძებდნენ ელისაბედს.მცირე კვალიც არ ჩანდა.უკვე მკვდრად გამოაცხადეს,მაგრამ იმედს მაინც არ კარგავდნენ.ნაცრისფერი დღეები საშინლად იწელებოდა, რაც მეტი ტკივილის მომგვრელი იყო.თუმცა მაინც სჯეროდათ რომ ელისაბედი სახლში უვნებელი დაბრუნდებოდა.ბატონმა დათომ,ელისაბედის მამამ, ყველაფერი იცოდა.იცოდა, რომ ეს მისი ბრალი იყო.ხვდებოდა, რომ გამოუსწორებელი შეცდომა დაუშვა,რის გამოც მისი ერთადერთი შვილი იტანჯებოდა.ვერაფერს აკეთებდა იმისათვის რომ მისი შვილი გადაერჩინა.საკუთარი თავი შესძულდა,სარკეში რომ ჩაიხედავდა ზიზღს გვრიდა მისი ანარეკლი.უნდოდა ემოციებისაგან დაცლილიყო,უნდოდა სადღაც შორს გამქრალიყო,მიწა გამსკდარიყო და თან ჩაეტანა.ვერ ბედავდა ეყვირა,ეტირა,თავს ძლიერად აჩვენებდა ყველას.თუმცა ტირილით ვერაფერს გახდებოდა,ვერაფერს შეცვლიდა,დღეები კი საშინლად იწელებოდა და იმედიც დროსთან ერთად უკვალოდ ქრებოდა… ㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤ ㅤ
კიდევ ერთი უიმედო,ტკივილიანი დღე მიიწურა.ახალი დღე დაიწყო.დღე, რომელიც ელისაბედისთვის საბედისწერო იყო. რეალობის დასაასრული..უიმედო დღეების დასასრული..ისევ კარის ხმა,უხეში შეხება და ნაცნობი მომენტი. სიჩუმეს გარედან შემოსული გამაყრუებელი კივილის ხმა არღვევდა.ელისაბედს აწამებდნენ.უმოწყალოდ აწამებდნენ უმწეო გოგოს,რომელსაც მცირეოდენი ძალაც აღარ შერჩენოდა.სისხლს მთელი სხეული დაეფარა.ეს ჭრილობები არაფერი იყო იმასთან შედარებით,რაც მის სულში ხდებოდა.გაურკვევლობა გონებას უწამლავდა,ბასრი იარაღით მიყენებული ჭრილობები კი მძიმე კვალს ტოვებდა უმწეო,დასუსუტებულ სხეულზე.საბოლოოდ გრძნობა დაკარგა,აღარ ჰქონდა მეტი ძალა,რომ ამ ყველაფრისთვის გაეძლო. ყველაფერი სიბნელემ მოიცვა,სინათლე კი სადღაც შორს გაპარულიყო.მთელი ცხოვრება ფილმის კადრებად აისახა ბნელ გონებაში.მისი ოჯახი,მეგობრები,განვლილი ბედნიერება, ყველაფერი წამში გაიფანტა და დაიმსხვრა.ისევ სიბნელე,აუტანელი ტკივილი და ისევ სიცივე..ყრუდ ჩაესმოდა გაურკვეველი ხმები.მხოლოდ ერთი ფრაზა გაიგონა,მხოლოდ ერთი ისიც ბოლო ფრაზა.”ის მოკვდა” კადრი გაწყდა.აღარფერი გაუგია.თითქოს სხვა სამყაროში გადაეშვა.მკვეთრად ახსოვდა ბოლო ფრაზა.მოსვენებას არ ასვენებდა ამ სიტყვების არსი.მკრთალი სინათლე კი ნელ-ნელა ენაცვლებოდა აუტანელ სიბნელეს.
ელისაბედის სახლთან ფურგონი გაჩერდა, ირგვლივ არავინ იყო.ფურგონიდან ნიღბებიანი მამაკაცები გადმოვიდნენ და გოგონას გვამისახლთან ახლოს,აუზთან მიაგდეს.ფურგონი სწრაფად მოსწყდა ადგილს და გაუჩინარდა.სახლიდან ბატონი დათო გამოდიოდა როცა აუზთან უსულო სხეული შეამჩნია და სასწრაფოდ გაიქა მისკენ.ავზარი დაეცა.ეს ელიზაბედი იყო.ახლოს მივიდა ხელებს გაფაციცებით უსვამდა სახეზე და ტიროდა.მთელი არსებით ტიროდა.მისი ერთადერთი შვილი მის წინ დასახიჩრებული იწვა.სისცოცხლის ნიშან წყალი არ ეტყობოდა.უცებ გაშეშდა,უკან გახტა და შორიდან დააკვირდა სხეულს. მან იგრძნო. ცხელი სუნთქვა იგრძნო. ელისაბედი ცოცხალი იყო. საბოლოოდ დარწმუნდა რომ ელისაბედი სუნთქავდა, შემდეგ კი სწრაფად მოიმარჯვა მობილური და სასწრაფოში დარეკა.ვერ დაუცდიდა სანამ ისინი მოვიდოდნენ.შეიძლებოდა ელისაბედის წუთები დათვლილი იყო.გოგონა ხელში აიყვანა და სწრაფად მიირბინა მანქანამდე.ელისაბეედი უკანა სავარძელზე დააწვინა თვითონ კი სწრაფად მიუჯდა საჭეს. მანქანა ელვის სისწრაფით მოსწყდა ადგილს და წამის მეასედში წყვილად დალაგებულ ხეებს შორის დაგებულ ტრასაზე გაუჩინარდა.