-ნინა, რატომ ნერვიულობ? დემეტრე ღიმილს ვერ იკავებდა, თან მანქანა გააჩერა და ცოლს მიაშტერდა.
-მე ხომ არ ვიცნობ, ქორწილშიც არ იყვნენ.
-იმიტომ, რომ არ მქონდა კონტაქტი მათთან.
-აბა მეგობრებიო? ნინამ დაბნეული თვალები მიაპყრო ქმარს.
-მოკლედ, ანდრეა არის დეტექტივი, ერთხელ დაიჭრა და მე გავუკეთე ოპერაცია. დიდი ხანი იყო საავადმყოფოში და დავახლოვდით. გუშინ შემხვდა სულ შემთხვევით და რომ გაიგო ცოლი მოვიყვანე შენს გასაცნობად დაგვპატიჟა. მხოლოდ ის და მისი ცოლი იქნებიან.
-გადავიდეთ სირცხვილია, ნინამ კარი გააღო და კაბაზე ხელი დაისვა, ღრმად ჩაისუნთქა, და, ჰო, თვითონაც არ იცოდა რატომ ნერვიულობდა ასე ძალიან.
-თეთრი ხალათის გარეშე ვერ გიცანი, ნინა მასპინძელს დააკვირდა და უცებ მისმა მკაცრმა გარეგნობამ შეაშინა. რატომღაც იფიქრა, რომ დემეტრეც ასეთი იქნებოდა სხვებისთვის და უცებ ძალიან მოუნდა მისი ცოლი ენახა. -მობრძანდით, გვერდით გადგა ანდრეა და დემეტრემ ცოლი შეატარა.
-ძალიან სასიამოვნოა, თავი სულ ოდნავ დაუკრა გოგონას და ლაღად გაუღიმა, ნინასაც უნებურად გაეხსნა სახე. -ელე, ნახე ვინ მოვიდა, ცოტა ხმამაღლა დაიძახა ანდრეამ და ნინამ ყურადღება ოთახში მომავალ გოგონაზე გადაიტანა. თითქოს წამში მოეხსნა დაძაბულობის საბურველი, თაფლისფერი თვალებით თბილად და ცოტა აღტაცებითაც კი მიშტერებოდა ნინას.
-დემეტრე, მიხარია შენი ნახვა და ისიც მიხარია შენი ნახვა რომ მიხარია, ელენემ თავის ნათქვამზე გაიცინა.
-შენთან სულ სასიხარულო ამბებით მოვდივარ, თვალები დაუწვრილა გოგონას დემეტრემ. -ცოცხალია ბოლოს და ბოლოს, თავით ანდრეაზე ანიშნა და ისევ გაიცინა დევდარიანმა. ნინა გათბა ატმოსფეროთი, ელენე ისეთი უშუალო და საყვარელი იყო. ყველა ემოცია სახეზე ეტყობოდა. ისიც შეამჩnია ნინამ რომ ანდრეაც აკვირდებოდა ამ ემოციებს და სარკისებური ეფექტით აირეკლებოდა მასზე ელენე.
-ნინა, შენს ძმას შორიდან მაგრამ ვიცნობ, ანდრეამ ჭიქა გვერდით დადო და გოგონას გაუცინა. -ხშირი შეხება მაქვს პროკურატურასთან.
-უფროსი ძმა გყავs? ელენემ მთელი ყურადღბა ნინაზე გადაიტანა.
-კი, ორი, შეუძლებელი იყო ელენეს ღიმილზე არ გეპასუხა.
-მეც, ელენემ თვალი ჩაუკრა და ჭიქიდან წვენი მოსვა.
-ნინა მისი და-ძმების წყალობით გავიცანი, დემეტრეს ძალიან მოუნდა მასზე საუბარი.
-ჰო, მომსწრე გახდა ჩემი და ჩემი ძმის საზღვაო ბრძოლის, თეატრალურად თქვა ნინამ.
-დამარცხებული იყო, გაწუწული და გაბრაზებული, დემეტრემ ხმამაღლა გაიცინა.
-სამაგიეროდ თავად ბრძანდება სერიოზულობის ეტალონი და მისტერ არა - სიცილს, თვალები აატრიალა ნინამ.
-ნუთუ? გაოცებისგან აღმოხდა ელენეს, -მე ანდრეა ერთადერთი ჰიბრიდი მეგონა. ყველაფერს გეფიცები სიცილი ვასწავლე, გაბღენძილი დადიოდა სულ, ელენემ ხელიები გაშალა და გაიცინა.
-ქალბატონებო, მარტო ხომ არ დაგტოვოთ? ანდრეამ ცოლს გადახედა მოჭუტული თვალებით და ელენეს თვალებზე გაეცინა.
ნინას სხეული ერთიანად დაიჭიმა მომენტალურად, პატარა ბავშვის ტირილის ხმა ზარივით გაისმა სახლში. სხეულზე დემეტრეს მზერაც იგრძნო, ინსტინქტი კარნახობდა რომ გაეხედა და ქმრისთვის გაეღიმა, მაგრამ იცოდა ვერ შეძლებდა ისევ ძალით გაცინებას. არ უნდოდა დემეტრესთან ძალით რაიმეს კეთება. მერე დაძაბული სხეული თვითონ მოეშვა, სულ რაღაც წამებში და ხმის მიმართულებით გატრიალებული თავიც შემოაბრუნა.
-ეს ბავშვი ოპერის მომღერალი გამოვა, თავი გადააქნია ანდრეამ და ფეხზე წამოდგა.
-ქალბატონები დაგტოვებენ, ნინა, წამომყეევი პატარა არაბულს გაგაცნობ. ნინა ადგა და ისევ იგრძნო როგორ აედევნა ქმრის დაძაბული მზერა მის სხეულს, ქმარს გამოხედა და დემეტრე მისმა უღიმილო სახემ დაამშვიდა.
-სულ ასე იცის, გგონია დააძინე და მერე ბრახ, მოაწყობს ლასკალას სახლში, მხიარულად აგრძელებდა ელენე და თან ბავშვის ოთახს უახლოვდებოდა. ნინამ ოთახში ფრთხილად შეაბიჯა და რატომღაც ვერც დიდი ტკივილი იგრძნო და ვერც მთელი სხეულის შემაწუხებელი დაძაბულობა. გაუკვირდა, მაგრამ ესიამოვნა სიმსუბუქე. ელენემ შვილი საწოლიდან ამოიყვანა და მკერდზე მიიხუტა, პატარამ სასაცილოდ დაისრუტუნა და მერე დედის მკლავებში გაიტრუნა. ნინა მონუსხულივით მიშტერებოდა გოგონას. მერე თითქოს რაღაც ძალამ დააბზრიალაო ელენე ძალიან სწრაფად მობრუნდა მისკენ, თვალებში აღარ ჰქონდა არც მხიარული ჭინკები და არც ლაღი უდარდელობა.
-ნინა... მე უცებ ვერ ვიფიქრე, დაბნეული მზერით მიაშტერდა ელენეს, -მითხრა ანდრეამ თქვენს ბავშვზე და მაპატიე არ უნდა დამეძალებინა...
-არ დაგიძალებია, ელენე, მთელი არსებით გაეღიმა თითქმის უცნობი ადამიანის მზრუნველობაზე ნინას და მასთან ახლოს მივიდა რომ პატარასთვის უეთესად შეეხედა. -მამას გავს, ელენეს თვალები დაინტერესებულნი გახდნენ.
-ვივი როგორი გრძნობაცაა, ეს ბატონი, რვა თვიანი დაიბადა და საკმაოდ რთული ორსულობა მქონდა, მესამე თვეში სისხლდენაც დამეწყო და მოკლედ... მესმის. ნინამ თავი დაუქნია და ისევ გაუკვირდა მკერდში ყრუ ტკივილმა რომ არ იყვირა.
-დემეტრე ამბობს რომ ხანდახან უნდა შევეგუოთ, ცოტა სევდიანად გაიღიმა ნინამ და ელენეს გვერდით ჩამოჯდა.
-თითქოს ადვილი იყოს ხომ?
-ჰო.
-იყო დღე, როცა მეგონა რომ ანდრეა ცოცხალი არ იყო, როცა ჩვენი შვილი დაიბადა, ნუ ამიტომაც დაიბადა ადრე... თან ექიმები ამბობდნენ რომ ბავშვიც სუსტად იყო და... მოკლედ, ძალიან ცუდი დღე იყო. და ის რომ ახლა ორივე ჩემთანაა არ ნიშნავს იმას თითქოს ცუდი რაღაცები არ ხდებოდეს. მეჩვენებოდა, რომ სამყაროში არავის ისე ძალიან არ ტკენია, რომ ყველაზე უბედური ადამიანი ვიყავი, მაგრამ... ერთადერთები არასდროს ვართ ტკივილში. არც სიხარულში, საერთოდ არაფერში, ნინა.
-ყველას თავისი ტკივილი აქვს შესაგუებელი, თავი დაუქნია გოგონას ბავშვს მზერა მოაშორა ნინამ.
-მე ფსიქოპატი მანიაკა დამდევდა, თითქმის ღიმილით ჩაილაპარაკა ელენემ და ნინამ გაოცებული მზერა მიაპყრო მას. -მაგრამ მასზე საშიში ვინ იყო იცი? მისივე აჩრდილი ჩემს გონებაში, ჩემი ქმრის გონებაში, ჩემი მეგობრების გონებაში. ჩვენ ყველას მისი იდეურად გვეშინოდა. რომ დაბრუნდებოდა და ყველაფერს გააფუჭებდა. კინაღამ ჩვენ თვითონ გავაფუჭეთ ყველაფერი ამ შიშის და აჩრდილების გამო, ახლა მართლა დაუარა ცხელმა ჟრუანტელმა ნინას, ხალიჩას დააშტერდა და იგრძნო როგორ აუჩქარდა გულისცემა. -არა, არ უნდა ჰქონდეთ აჩრდილებს ძალა ცხოვრება აგვირიონ ცოცხლებს, ბოლოს და ბოლოს ჩვენ ვმართავთ გონებას თუ პირიქით?! რაც არ უნდა ახლობელი იყოს აჩრდილი მაინც უნდა გაქრეს, ხო ნინა? ახლა ინსტინქტურად შეხედა სახეზე ელენეს, და გაეღიმა. ნინას მთელი გულით გაეღიმა, სიტუაციისთის სრულიად შეუფერებლად გაიფიქრა, რომ ელენეს მოუხდებოდა მუქი ლურჯი ფერი, დარწმუნებული იყო, მოუნდებოდა მასთან შეხვედრა კიდევ.
-ჰო, უნდა გაქრნენ, მტკიცედ დააქნია თავი და ისევ გაიღიმა. ელენემ შვილს დახედა, მერე ნინას და პირიც რამდენჯერმე გააღო საუბრის დასაწყებად.
-ავიყვან, ფიქრებზე დაეთანხმა გოგონა და ბავშვი გამოართვა. ნინამ თბილი სხეულის შეხება იგრძნო, თბილი, პატარა, დაუცველი სხეულის შეხება. ძალიან ესიამოვნა. აი, ასე მარტივად, უბრალოდ ძალიან ესიამოვნა. -მგონი აღარ ეძინება, დაჭყეტილ მუქ თვალებზე დააკვირდა პატარას და ელენეს გაუღიმა.
-ჰო, მოაცვი ეს და ჩავიყვანოთ. პატარა ლურჯი მოსაცმელი გამოართვა ელენეს და ბავშვი მუხლებზე დაიჯინა. ისეთი მეტყველი თვალები ჰქონდა ამ პატარას რომ შეუძლებელი იყო მასში არ ჩაძირულიყავი. ფრთხილად ჩააცვა და მერე ისევ ფეხზე წამოდგა. კიბეებზე ჩასვლისას სულ ძირს იყურებოდა, ეშინოდა ფეხი არ წამოეკრა რამეს და ბავშვს რამე არ მოსვლოდა. მხოლოდ სასადილო ოთახში შესვლისას შეამჩნია დემეტრეს თვალები. ახლა ვერ მოითმინდა და გაუღიმა. დევდარიანმა ხომ იცოდა, რომ არც დაჩის და ახლა უკვე არც ბარბარეს პატარები ერთხელაც არ ჰყავდა ნინას ხელში დანაჭერი. მიუხედავად იმისა, რომ ის ბავშვები ძალიან უყვარდა, მისი ცხოვრების განუყიფელ ნაწილად აქცია მაინც ერიდებოდა მათთან შეხებას. ახლა კი გულში მაგრად ჰყავდა ჩაკრული პატარა ბიჭი და ღიმილიანი სახით უყურებდა ქმარს. ანდრეამ მხოლოდ სასიამოვნო სიმსუბუქე იგრძნო, მშვიდად ამოისუნთქა.
-შენთან უნდა, ბავშვი მამასკენ იწევდა და ნინამ ანდრეას მისცა პატარა.
-ნახე, ჩემთან უნდა, თვალი ჩაუკრა არაბულმა ცოლს. ელენემ თვალები აატრიალა და შვილს ლოყაზე აკოცა.
წამოსვლისას ნინამ ისევ შეავლო თვალი მათ ოჯახს. ანდრეა შვილით კარებთან იდგა, ელენესთის მეორე ხელი წელზე შემოეხვია და ყურში რაღაცას უჩურჩულებდა. სიახლოვე იგრძნო ნინამ, ძალიან მოეწონა მათი პატარა, მყუდრო ოჯახი და მათთან სიახლოვე იგრძნო. კიდევ ერთხელ დაუქნია ხელი არაბულებს და მანქანაში ღიმილიანი სახით ჩაჯდა.
^^^
-შენთვის ჩუმად ფსიქოლოგიურ სეანსება სულ ჩამიტარებ? ფანჯრიდან დანახული სივრცისთვის თვალი არ მოუშორებია ისე ჩაილაპარაკა ნინამ. დემეტრეს გაეღიმა.
-ვიფიქრე ელენე მოგეწონებოდა, ტელევიზორს ხმა გამოურთო და მთელი ყურადღება ცოლისკენ გადაიტანა.
-მანამდე კიდე იფიქრე, რომ მეგობარი მჭირდებოდა მისნაირი, დემეტრეს აბედნიერებდა ნინას ხმის სიმსუბუქე. -ძალიან მომეწონა, რამდენიმე წუთის შემდეგ ჩაილაპარაკა ნინამ და ამჯერად ქმარს გამოხედა.
-მიზეზი ვერ მოძებნე ხომ მაინც? რა საჭირო იყო ბავშვის არ არსებობა.
-არ ვიცი, თავი გააქნია ნინამ, ვერ ვნახე პასუხი.
-სწორია, არც უნდა იცოდე. არ არის საჭირო, ისევ დაჰკრავდა სიმკაცრის ელფერი დემეტრეს ხმას და ძალიან დაღლილი თვალები ჰქონდა.
-ყოველთვის არსებობს აზრი, ჩემი მშობლების სიყვარულის შედეგი მე და ჩემი და-ძმები ვართ, მხოლოდ არსებობით კი არა ურთიერთობით, ის რაც გვაერთიანებს ხოლმე, სულ დედას და მამას დამსახურებაა. ეს მათი ურთიერთობის აზრია, დაჩიმ დარჩიასგან გადაარჩინა ნია და პასუხისმგებლობის აღება ისწავლა, ნიკა უფრო ხალისიანი გახდა ლიზისთანთან, ცხოვრება შეუყვარდა, თავშესაფარი იპოვა. თუნდაც ელენე და ანდრეა, ნინას მოგონებაზე გაეღიმა, კი, აუცილებლად ნახავდა ამ გოგონას ისევ... -ერთად ისეთ ჰარმონიულ ატმოსფეროს ქმნიან ზემოქმედებას ახდენენ ხასიათზე...
-შენ სიბნელეში ძილი ისწავლე, ახლა დემეტრე არ უყურებდა ნინას და ტელევიზორის ჩამქრალ ეკრანს მიშტერებოდა, -მე მარტივი, ცხოვრებისეული ბედნიერი წამების დაფასება, სიმშვიდეში ცხოვრება, საოპერაციოს გარეთა სამყაროს დაფასება და... პირველად, მელაპარაკები შენს გრძნობებზე შენი სურვილით... როგორ ფიქრობ, აზრი არის? ნინას ჟრუანტელმა დაუარა დემეტრეს ხმაში იმხელა იმედი იგრძნობოდა, მთელი გულით გაეღიმა. თითქოს დროს ძალით წელავდა, წამს აჭიანურებდა, ისე ნელა მივიდა დემეტრესთან და მის კალთაში მოკალათდა.
-აქვს, ყელზე ტუჩების მოძრაობით უფრო იგრძნო სიტყვა, ვიდრე გაიგონა. და ამოისუნთქა, ჰაერი კი არა დაძაბულობა ამოისუნთქა და გარეთ გაუშვა, შორს მისი სხეულიდან. ცოტა ხნის შემდეგ მხრებზე სისველე იგრძნო, სხეული გაუხევდა... ნინა ტიროდა. მაგრამ დემეტრემ ზუსტად იცოდა ეს რისი ცრემლებიც იყო, მისი ცოლი აჩრდილებს ემშვიდობებოდა. ახლობელს, საყვარელს, მაგრამ მაინც აჩრდილებს, რომლებიც თუ დაიტოვე მისიანად გაქცევენ და სიცოცხლეს დაგაშორებენ. მხოლოდ მაგრად მოხვია სხეულზე ხელი და სიახლოვე აგრძნობინა ნინას.
თვალები დახუჭა დემეტრემ და ცხადად დაინახა, ნინას ნამდვილი ღიმილი, ნინას ნამდვილად ბედნიერი თვალები, ნინას საუბრის მანერა და ნინას საოცარი ნიჭი... დაინახა საკუთარ შვილებში გადანაწილებული ცოლი და ფართოდ გაეღიმა, თითქოს ილუზია კი არა მომავალი დაინახა. გაეღიმა და იგრძნო როგორ გაატანა ნინას აჩრდილებს თავისი. მერე კიდევ უფრო მაგრად მოხვია ხელი ცოლს და ამჯერად ჰაერი ამოისუნთქა. დაძაბულობა აღარ იყო. მხოლოდ მათი ჰარმონიული სურნელი.
კი, კი ნამდვილად, ყოველ მიზეზ გარეშე, ამაზე დავაც კი არ შეიძლება, უკვე დამტკიცებული ფაქტია, რომ მათ სიყვარულს აქვს იდეალური აზროვნება.


მხოლოდ მადლობა მეთქმის. თქვენი საოცარი შეფასებები ყველაზი კარგი მხარდაჭერა იყო ჩემთვის ყოველთვის.
მადლობათ რომ კითხულობდით და კიდევ უფრო დიდი მადლობა რომ გესმოდათ, რასაც ვწერდი.
დიდი სურვილი მაქვს იმედები არ გაგიცრუვდეთ და მოლოდინი გამართლდეს.
კიდევ ერთხელ, მადლობთ.