-შენ რომ 1 წლის წინ არ მიგეტოვებინე შეიძლება ეხლა ჩვენც გვყოლოდა შვილი, მაგრამ ეხლა ეგ აღარ მოხდება-გავიგე ირონიული, ნაცნობი ბოხი ხმა, უნებურად თავი მისკენ შევატრიალე.
-ლუკა?-ხმისკანკალით თქვი და იმწამს გულში მონატრება ვიგრძენი
-ჰო ლუკა-ირონოულად თქვა და გვერდით მომიჯდა. აღარაფერი მიპასუხია. უბრალოს სახეზე მივაჩერდი. რამოდენიმე დღის გაუპარსავი წვერი. შავი თვალები მხოლოდ ზიზღს და სიძულვილს ანთხევდა გარემოში. თვალები კი ჩაწითლებული. თავი ტანზე მომდგარი მაიკა ეცვა გრძელი მკლავით და მუქი ლურჯი ჯინსი.
-შეცვლილხარ-ხმაც უფრო დაბოხებოდა ამ 1 წელიწადში.
-შენც შეცვლილი ხარ-ვუთხარი და მზერა გაბუსწორე
-ხო ადამიანი შეიძლება 1 დღეში შეიცვალოს. ჩვენ კი 1 წელია ერთმანეთი არ გვინახავს.-ცინიზმით სავსე ხმით უთხრა ლუკამ და სიგარეტს მოუკიდა
-ჩვენ..უბრალოდ მიზეზი მითხარი ჩემი წასვლის გამო მოხდა ყველაფერი? -დავიჩურჩულე და მის ცინიკურ ღიმილს შევხედე რომელიც ჩემი ცრემლების დანახვისას გაუჩნდა
-ჯერ ერთი ჩვენ სიტყვა აღარ არსებობს ჩემსა და შენს შორის. მეორე ნუ გგონია რომ არ მიყვარდი. ყველაფრის თავი და ბოლო მამაშენია. 2 წელი ვებრძოდი რომ არაფერი მომხდარიყო შენ კი უბრალოდ ვერ ხედავდი დაგაბრმავა ლონდონმა პატარა ბავშვივით გაიქეცი 19 წლის გოგო რომელიც იმისკენ მიდის ვისაც შოკოლადი უჭირავს ხელში. ეხლა კი იმედი არც გქონდეს რომ ჩვენ რამეს გამოვასწორებთ.-ირონიულად მოთხრა. ყველანაირი გრძნობა მომაწვა სახეზე. გაბრაზება. იმედგაცრუება. ტკივილი და ამის მიზეზი მხოლოდ ერთადერთი ადამიანის მიერ ნათქვამი სიტყვები იყო. ცრემლებმა კვლავ გააგრძელეს სინქრონში დენა. თვალები მეწვოდა და ვერ ვიჯერებდი რომ ლუკა ამას მეუბნებოდა. მაგრამ მამაჩემი რაღა შუაში იყო? არვიცი.
-მამაჩემი რაშუაშია?-ვკითხე ტირილით და თვალი ბაბისკენ გავაპარე რომელიც ქვიშაში თამაშობდა
-კარგი რა ანა ისევ ისეთი მიმნდობი და სულელი ხარ როგორც აქამდე იყავი. შენ რა გგონია მე ჩემით დაგშორდებოდი? 2 წლის ურთიერთობის მერე? ესე მიცნობდი ხო? ყოჩაღ ანა. წადი ეხლა და მამაშენს მოჰკითხე ყველაფერი მაგრამ იმედი ნუ გექნება რომ ამის მერე მხოლოდ ბოდიშის მოხდით შევრიგდებით. ეს არმოხდება. მე მყავს უკვე საცოლე და ის მიყვარს. ასერომ მშვიდობით -გამწარებულმა მომაყარა მხარი გამკრა და წავიდა. ხმამაღლა ტირილი დავიწყე. მისგან ეს სიტყვები ყველაზე მეტად მტკენდა. ბაბის სასწრაფოდ ხელი მოვკიდე და სახლისკენ წავიყვანე შინ შესული მამაჩემთან მივედი და გაბრაზებული მივაჩერდი.
-რამოხდა მა?-გაოცებულმა მკითხა და ხელი მომხვია ჩასახუტებლად
-მითხარი ყველაფერი.-გაბრაზებულმა ვიყვირე და სწრაფად მოვიშორე მისი ხელი მხრებიდან. დავინახე როგორ ეცვალა დახეზე ფერი.
–დაჯექი-მითხრა წყნარად და დივანზე დაჯდა
-მომიყევი ყველაფერი.-გაბრაზებულმა ვუთხარი და ვანიშნე სწრაფად დაეწყო
-იმ ზაფხულზე ლუკამ რომ გამომიცხადა რომ შეყვარებულები იყავით არ მომეწონა. მაგრამ დავთანხმდი. არასდრის მომწონდა ლუკა და შემდეგ უფრო შემზიზღდა. ვიმედოვნებდი პატარა იყავი და მალევე დაშორდებოდი. ლუკა ნარკომანი იყო და დღემდე ასეა. მეგონა შენ ეს იცოდი და მაინც მასთან ერთად იყავი. რამდენჯერმე შევაგროვე საბუთები მის წინააღმდეგ. 4-5ჯერ იჯდა ციხეში მინდოდა მეჩვენებინა მაგრამ ის მემუქრებოდა. მემუქრებოდა რომ თუ შენ ყველაფერს გეტყოდი მოგიტაცებდა. შენც რათქმაუნდა დათანხმდებოდი და არმინდოდა ნარკომანის ცოლი ყოფილიყავი. 2 წელი ყველანაირად ვცდილობდი დამეშორებინეთ მაგრამ მეუბნებოდა რომ წაგიყვანდა და ვერ გიპოვიდით. ვიცოდი გამკეთებელი იყო. შემდეგ მოვიფიქრე ლონდონში გამეგზავნე სასწავლებლად. ვიცოდი ლონდონი სიგიჟემდე გიყვარდა და ნებისმიერ დემთხვევაში წახვიდოდი. არც შენ გამიცრუე იმედები და წახვედი. დაშორდით.არვიცოდი როგორ იყავი მაგრამ ლუკამ მალევე დაიწყო ნარკოტიკების მიღება. მალევე პოლიციაში ვუჩივლე. 3 თვე ციხეში იჯდა და მაგიტომ ვერ გეკონტაქტებოდა. შემდეგ მოვატყუეთ რომ შეყვარებული გყავდა და იქ ბედნიერი იყავი. ეს რომ გაიგო იმ დღესვე საავადმყოფოში მოხვდა ზედმეტი დოზის მიღების გამო. ჩემდა სამწუხაროდ გამოჯანმრთელდა და კვლავ ციხეში გადაიყვანეს. მამამისმა გირაო გადაუხადა და გამოუშვეს. ეხლა კი მგონი შეყვარებული ჰყავს მაგრამ ვიცი რომ კვლავ ნარკოტიკებზე ზის.-ნელა ყვებოდა მამაჩემი და დამნაშავეს თვალებით შემომცქეროდა
-ცხოვრება დამინგრიე-ზიზთით ვითხარი და ფეხზე წამოვხტი. ტირილს არ ვწყვეტდი. არვიცოდი რა გამეკეთებინა. ოთახში შევედი და გრძელი კაბა ჩავიცვი ყელზე შარფი მოვიხვიე ფული ავიღე და გარეთ გავედი. მამაჩემმა რამოდენიმეჯერ დამიძახა მაგრამ არმივაქციე ყურადღება. დედაჩემის მანქანაში დავჯექი და გეზი საგურამოსკენ ავიღე. გზაში ცოტაოდენი საჭმელი ვიყიდე და აგარაკზე ავიტანე 1 პარკი მანქანაში დავტოვე და ზედაზენისკენ ავუხვიე. ეს ადგილი ძალიან მიყვარს. ეს ადგილი გიოს და ლუკას წყალობით ვიცი. მე და ქეთო სულ აქ დავყავდით. ძალიან გვიყვარს ეს ადგილი. რამოდენიმე სააათი სიარულის შემდეგ ძლივს მივაღწიე იქამდე. მონასტრის ეზოში ვიჯექი და ვფიქრობდი. არიყო ლუკას ბრალი. მაგრამ არც ჩემი. ყველაფერი მამაჩემის ბრალი იყო. ვერასდროს ვიფიქრებდი რომ ლუკა ნარკოტიკების მომხმარებელი იქნებოდა, ან ან მამაჩემი ეგეთ რამეს გამიკეთებდა.. როგორც მახსოვს მშვენიერი ურთიერთობა ჰქონდათ. მაგრამ როგორც ვატყობ ბრმა ვიყავი. კვლავ ცრემლები წამომივიდა კიდევ ერთხელ გავხედე ულამაზეს ხედს და მონასტრის ეზოდან გამოვედი. იქვე დაყენებულ მანქანაში დავჯექი და დავძარი რამოდენიმე კილომეტრი მექნებოდა გავლილი წინ მანქანა რომ შემეჩეხა. ერთი გემრიელად შევიკურთხე. არვიცოდი რა გამეკეთებინა. ეს ადგილი ძალიან მაღლა იყო. ამ პერიოდში არავინ დადიოდა. რაღა ეხლა მოუნდა ამ ვიღაცას აქ ამოსვლა. გზა მხოლოდ ერთი მანქანის იყო. მანქანა ჩავაქრე და გადავედი. მეორე მანქანიდანაც გადმოვიდა მძღოლი. მაღალი სიმპატიური ბიჭი იყო. ქერა გადაპარსული თმით
-შენ უნდა წახვიდე უკან თორემ მე რომ უკან წავიდე სადმე გადავიჩეხები არვიცი კარგად ტარება-ვუთხარი და ხელები გადავიჯვარედინე
-თუ რატება არიცი მართვის მოოწმობა ვინ მოგცა-ირონიულად მითხრა და მომაჯადოებლად გამიღიმა
-და ვინ გითხრა რომ მაქვს-გავიცინე და ენა გამოვუყავი. რაზეც მას გაეცინა
-კარგი მათხოვე შენი მანქანის გაასაღები. უკან რომ არ დავბრუნდეთ აქვე წყაროსთან მივაყენებ და გავივლი-მითხრა ჩვენგან 100 მეტრში მდებარე წყაროზე მანიშნა
-შიგნითაა. იმედია შენიც რადგან მე იქ ფეხით ამოსვლა მეზარება-ვუთხარი და მისი მანქანისკენ წავედი
-მანქანა თუ დამიმტვრიე იმედი არ გქონდეს რომ შენსას დაგიბრუნებ
-არაა ჩემი-მხრები ავიჩეჩე და მისი მანქანის საჭესთან მოვთავსდი. მანქანა დავძარი და ისე გავაკეთეთ როგორც მან მითხრა შემდეგ კი ჩვენს ჩვენ გზას დავადექით. გაღიმებულმა შევაღე აგარაკის უზარმაზარი ჭიშკარი და გაოცებით შევხედე ეზოში მდგარ BMWს მარკის ჯიპს.
-ჰეი ვინ ხარ?-გაკვირვებულმა მივუკაკუნე მინაზე საჭეზე ჩამომხობილ მძღოლს რომელსაც თავზე კაპიშონი წამოეფარებინა
-მევარ-თავი ასწია ლუკამ და ისე მიპასუხა. თვალები კვლავ ჩაწითლებული მქონდა მანქანის კარი გააღო და გადმოვიდა. ცოტა შებარბაცდა მეც უნებურად ხელი შევაშველე. მალევე იგრძნო ჩემმა ცხვირმა ალკოჰოლის საშინელი სურნელი.
-მთვრალიხარ?-გაკვირვებულმა ვკითხე და სახლისკენ წავიყვანე
-არვარ მთვრალი ცოტა მაქვს დალეული. მიდი მანქანაში სასმელია გადმოიღე ერთად დავლიოთ-მითხრა და მანქანისკენ მიმანიშნა. არ შევწინააღმდეგებივარ. ეეხლა ვისთან ერთადაც არ უნდა ვყოფილიყავი ნამდვილად უშველიდა ჩემს გულს დალევა. მანქანიდან კონიაკი გადმოვიღე და სახლში შევედი. მისაღებში რომ ვერ დავინახე სამზარეულოსკენ წავედი. ბარზე იჯდა და თავი მაგიდაზე ედო
-მოხვედი?-ამოიბლუყუნა და გამიღიმა
-ხო მოიცა ჭიქებს მოვიტან-ვუთხარი და კარადაში ჭიქების ძებნა დავიწყე მალევე ვნახე და ორი ჭიქა გავავსე
-ეხლა იცი რომელ სიყვარულს გაუმარჯოს?-იკითხა ლუკამ და თვალმოჭუტულმა გამომხედა
-აბა რომელს?-ღიმილით ვუთხარი და სიკვდილამდე მინდოდა ეხლა მასთან მივსულიყავი, ჩავხუტებოდი და მისი ტუჩების გემო 1 წლის მერე კვლავ მეგრძნო
-ჩვენ რომ გვაკავშირებდა მთელი 3 წელი.-ბლუყუნით თქვა მისი ჭიქა ჩემს ჭიქას მიკრა და ერთიანად გამოცალა. მეც მას მივბაძე. 5 ჭიქის მერე მეც კარა მთვრალი ვიყავი
-მე ამ ჭიქით იცი რა მინდა ვთქვა? ის სიყვარული რომელიც 2 წელი გვაკავშირებდა და მთელი ერთი წელი არგამნელებია მას შემდეგ რაც ლონდონში წავედი. მითუმეტეს უფრო გაღრმავდა გაუმარჯოს. მხოლოდ დღეს რომ გავიგე რომ ნარკომანი ხარ მაგრამ ვფიქრობ მანამდეც უნდა გეთქვა. მე ისეთი მიყვარხარ როგორიც ხარ. არა ნამდვილად არ მომწონს. უბრალოდ მე იმ საცოლესთან ერთად ბედნიერებას გისურვებ.-ვთქვი და კვლავ გადავკარი უკვე მეექვსე ჭიქა.
-მე არანაირი საცოლე არმყავს. გაბრაზებულმა ვთქვი.-თბილას გამიღიმა და კიდევ შეავსო ჭიქები
-ბავშვს შენც ნათლავ ხო?-სხვა თემაზე გადავიტანე საუბარი
-არა მე არა, დემეტრე ნათლავს და შენ. შენ კიდევ მიდიხარ ლონდონში?
-არვიცი. არ მინდა მამაჩემის ყურება. ცოტახნით აქ ვიცხოვრებ მანამ ბავშვი დაიბადება მოვნათლავ და წავალ-კიდევ დიდხანს გაგრძელდა ჩვენი დიალოგი. უკვე ღამის სამი საათი იყო სასმელი რომ გამოგველია. ფეხზე ძლივს ვდგებოდით
-კარგი ანუშკი წავედი მე-ენის ბორძიკით თქვა და ფეხზე წამოდგომა ცადა
-სად მიდიხარ?-არც მე დავაკელი ბლუყუნი და მაგიდის დახმარებით ფეხზე წამოვდექი
-სა..ხლში-ფეხზე ძლივს დადგა რამოდენიმე ნაბიჯი ინერციით წინ გადადგა და კარაადას დაეჯახა
-მოოდი მო..გე..ხმარე..ბი-ამოვიბლუყუნე და მასთან ბანცალით მივედი ხელი გადამხვია და ისე დავიწყეთ გასასვლელისკენ წასვლა
-მანქანის მართვას შეძლებ?-სიცილით ვკითხე მანაც გაიცინა
-გასაღები დამრჩა-თავზე ხელი შემოირტყა როდესაც სახლის კარიდან გავედით ბანცალით
-წა..მო დარჩი დღესს და ხვა..ლე წადი მე..რე-ვუთხარი და სლოკინით შევედით სახლში.იქვე დივანზე დავწექი და მალე ისიც გვერდით მომიწვა მხოლოდ სპორტული შარვლით. ალბათ ფხიზელი რომ ვყოფილიყავი გავწითლდებოდი ან ან არვიცი
-შეგცივდება-ამოვიბლუყუნე დათავი მკერდზე მივადე
-აწი თავი-ოდნავ მკაცრად მითხრა და თვალმოჭუტულმა მთვრალი მზერა მომაპყრო.თავი ავწიე თუარა ტუჩებზე დამეტაკა
-რო..გო..რ მე..ნატ..რე...ბოდ..ი-კოცნით გახელებულმა ნაწილნაწილ ვუთხარი და ხელები შიშველ ზურგზე ავუცურე
-წა..მოდი..ზემოთ ავიდეთ-დაიჩურჩულა და ბანცალით წამოდგა ფეხზე.მეც უკან გავყევი. კიბეებზე ბანცალით ავიარეთ. ხან მე ვიჭერდი ლუკას მობანცალე სხეულს ხან ის მიჭერდა
-აბაზანაში შევიდეთ-მითრა წელზე ხელი მომხვია. ერთ-ერთ ოთახში შევედით
-პირველი შენ შედი-ვუთხარი და აბაზანის კარრისკენ ვანიშნე
-ერთად-ვითომდა მკაცრად ჩაილაპარაკა და აბაზანისკენ გამიძღვა. ცივი წყალი ესიამოვნა ჩემს გახურებულ კანს. მალევე ცოტა გამოვფხიზლდი და სიცივისგან ავკანკალდი. როგორც ჩანს ლუკაც უკვე კარგად გამოფხიზლებულიყო. უკვე ცხელი წყალი მოდიოდა. თავს არ ვწევდი. არვიცოდი ფხიზელი რას მოიმოქმედებდა.
-ამბობენ ადამიანი როდესაც მთვრალია იმას აკეთებს და ამბობს რაც მთელი გულით უნდაო-გავიგე ლუკას ჩურჩული. მალევე ვიგრძენი მისი ხელი ჩემს ნიკაპზე თავი ამაწევინა და თვალებში ჩამაშტერდა. არვიცი მის ბნელ თვალებში რა დავინახე მაგრამ არც დავფიქრებულვარ ისე აავიწიე ფეხის წვერებზე და ვაკოცე.
#მესამე პირი
უბრალო კოცნა ვნებიან და მომთხოვნ კოცნაში გადაიზარდა. შემდეგ საძინებელში გადაინაცვლა და დილით წყვილს ერთმანეთში ახლართულს გაეღვიძათ. უფრო სწორედ რომ ვთქვათ ლუკას გაეღვიძა. სწრაფად წამოდგა, იცოდა ანას არ გაეღვიძებოდა ჯერ და სწრაფად ჩაიცვა და სახლიდან გავიდა. მალევე გაეღვიძა ანას. ჯერ ბედნიერს გაეღიმა მაგრამ ლუკა რომ წასული დახვდა ტირილი დაიწყო. დივანზე დაწვა და ტირილს უმატა. მალევე კარი გაიღო და გაღიმებული ლუკა შემოვიდა ღიმილი სახეზე შეეყინა დივანზე მოკუნტული ანა რომ დაინახა რომელიც ტიროდა. წითელი ვარდები და უზარმაზარი დათუნია იქვე დადო და ანას მიახლოვდა
-რატომ ტირი?-ჩამწყდარი ხმით უთხრა და ფეხზე წამომხტარი ბედნიერი გოგონა რომ დაინახა ღიმილი შეეპარა სახეზე. ანა გეგეშიძეს მოეხვია და ყურში უჩურჩულა
-მეგონა წახვედი-ამოიტირა კიდევ ერთხელ და მაგრამ მიეკრო
-მე უბრალოდ ჩვენს პირველ შვილს სათამაშო ვუყიდე-სიცილით უთხრა და ტუჩებზე დაეტაკა
-ჩვენ გადავცურავთ ზღვას-თქვა ანამ მათი ფრაზა და ბედნიერების ცრემლები წასკდა
-ჩვენ გადავცურავთ ზღვას..ერთად-დაეთანხმა ლუკაც და ცრემლები კოცნით ამოუშრო..
დ ა ს ა ს რ უ ლ ი


ესეც დასასრული .. დაწერეთ აზრი ..... მე კრიტიკაც კი გამეხარდება ამ მომენტში .....იმედია არ გაბრაზდებით ესე მალე რომ გავიდა ამათი ერთად ყოფნის ორი წელი. მაგრამ ნამდვილად არ გამოვიდოდა რომ აღმეღწერა ყველა დეტალი.