-რაც წამოსული ვარ ორჯერ დამირეკა მხოლოდ არადა უკვე 2 კვირაა წამოსული ვარ
**
-მას შემდეგ მხოლოდ ერთხელ დამირეკა და 2 მესიჯი მომწერა. საერთოდ ვეღარ ვცნობ. მგონი ძალიან ეწყინა რომ წამოვედი-დაიჩურჩულა ანამ და კომპიუტერის ეკრანს ცრემლებით სავსე თვალები მიანათა.
-დაწყნარდი ანა. ალბათ ნაწყენია და რომ ჩამოხვალ მოაგვარებთ. ხომიცი ლუკას როგორ უყვარხარ. ბოლოსდაბოლოს მთელი 2 წელი ერთად იყავით და არამგონია ესე ადვილად დაგკარგოს.-ამშვიდებდა მეგობარს ქეთო და თან თვალს აპარებდა მის გვერდით მჯდარი გიორგისკენ რომელსაც ანა ვერ ხედავდა.
-5 თვეა აქ ვარ და 3ჯერ დამირეკა მხოლოდ ჩემს ზარებს კი არპასუხობს მეც შევეშვი. ალბათ აღარ ვუყვარვარ-ამოიტირა და კომპიუტერის ეკრანი სწრაფად დახურა. რატო? ოთახის კარი ლუკამ შემოაღო და არ უნდოდა მისი დანახვა თუნდაც მხოლოდ სკაიპის საშუალებით.
**
-გიომ ესე თქვა ახალი შეყვარებული ყავსო-ჩუმად უთხრა ქეთომ და ანას რეაქციას დაელოდა
-რას ვიზავთ. ალბათ ესე იყო საჭირო. მე მივეჩვიე უკვე. ალბათ ჩემი აქ წამოსვლაც სწორი საქციელი იყო-თქვა და ნაძალადევად გაიღიმა
**
-ხვალაა ფრენა. მიჭირს აქაურობის დატოვება. მაგრამ საქართველო ისე მენატრება სულ არმინდა ლონდონის დანახვა-თქვა და მხიარულად გადაიკისკისა. მაგრამ ამ მხიარულებაშიც შეამჩნევდით სევდას.
-ანუ მალე ჩემთან იქნები და 1 წლის უნახავ დაქალს ჩავეხუტებიიი-სიხარულით წამოიყვირა ქეთომ და თვალი იქვე მჯდარი ლუკასკენ გააპარა. რომელიც სევდიანად შესცქეროდა ეკრანს.
-ჰეი მანდ როგორი ამიდებია? როგორ ჩავიცვა?-ხმა დაისერიოზულა უცებ და კარადისკენ წავიდა
-რაი ცხელა გრილად ჩაიცვი. ხოიცი აეროპორტში ვერ დაგხვდები-სიცილით უთხრა ქეთომ და თავის გამობერილ მუცელს დააკვირდა
-აუუ ჩემი გაბერილიი...იყოს მამა დამხვდება და მერე გიოს უთხარი ჩემთან ამოგიყვანოს-სიყვარულით აღსავსე ხმით უთხრა
-აბა რასვიზავ? შენ ოღონდ აქ ჩამოდი და
-მანდ რომ ჩამოვალ შემდეგ სალაპარაკო მაქვს შენთან და ოჯახთან-მოღუშულმა უთხრა და ლოგინზე მოწყვეტით დაეცა
-რასთან დაკავშირებით?-არ მოეწონა ქეთოს მეგობრის ხმა
-უნივერსიტეტმა შემომთავაზა სწავლის აქ გაგრძელება. მე კიდევ ჯერ ვერ გადამიწყვეტია. ჩამოვალ მანდ მოვნათლავ ჩემს ნათლულს და წამოვალ შემდეგ ალბათ უკვე სამუდამოდ აქეთ და თან მუშაობას დავიწყებ საქართველოში მხოლოდ ოჯახის სანახავად ჩამოვალ. მანამ ბარბი გაიზრდება და აქ წამოვიყვან სასწავლებლად-ჩაურაკრაკა სამომავლო გეგმები
-და ლუკა?-ჩუმად დაიჩურჩულა ქეთომ ანას რეაქციას აკვირდებოდა და თან ლუკასკენ აპარებდა მზერას რომელიც მოუთმენლად ელოდა ანას პასუხს.
-ლუკა-ცივად ჩაილაპარაკა ანამ
-ჰო რასაპირებ?-კითხა გაუმეორა
-არაფერს რას ვაპირებ? მან თვითონ მიიღო გადაწყვეტილება. ალბათ არც არასდროს ვუყვარდი. რომ ვყვარებოდი გამიგებდა. 1 წელი არაფერს წყვეტდა. არადა მეგონა იმ 2 წელიწადში კარგად გავიცანი. დრო რომ უკან დაბრუნდეს კვლავ იგივე გადაწყვეტილებას მივიღებ. მოკლედ აღარ მინდა ამ თემაზე საუბარი-ცივად საუბრობდა მაგრამ მხოლოდ მე ვიცი როგორ ტკიოდა გული ანას ამ სიტყვების წარმოთქმის დროს. ის დრო დაუდგა თვალწინ და უფრო გაუღრმავდა ჭრილობა გულში.
Flashback
-რაღაც უნდა გითხრა-თავი ჩაღუნა ანამ და ლუკას კალთაში მოკალათდა
-აბა რისი თქმა გინდა?-თბილად უთხრა ლუკამ წელზე ხელი მოხვია და ყელში აკოცა
-1 წლით ლონდონში მივდივარ სასწავლებლად-ჩუმად თქვა და მაშინვე იგრძნო როგორ დაეჭიმა მთელი სხეული ლუკას
-მამაშენმა გითხრა ეგ ხო?-გაბრაზებულმა გადასვა გოგონა გვერდით სავარძელზე
-ჰო. და მე მინდა წასვლა-მტკიცედ უთხრა და თვალებში შეხედა. იმ მომენტში გეგეშიძის თვალებში მხოლოდ სიბრაზე იკითხებოდა. მაგრამ მალევე შეცვალა ის სევდამ
-კარგი როგორც გინდა. თუგინდა წადი მაგრამ მე არ მიმაჩნია შენი გადაწყვეტილება სწორად. 1 წელი ვუცადე როდის დაამთავრებდი სკოლას. მერე არ წამოგყვებიო ცოლად კიდევ 1 წელიო უნივერსიტეტში პირველ კურსს დავხურავო და გაგიგე. ეხლა მეუბნები რომ 1 წელიც ლონდონში წავალო დამელოდეო? ანა აღარ შემიძლია უკვე 27 წლის ვარ. 2 წელია გელოდები-გაბრაზებულმა უთხრა და ფეხზე წამოდგა.
-მე უბრალოდ მინდა სივწავლო. ჯერ 19 წლის ვარ ლუკა. არდაგავიწყდეს ეს-ანამაც აუწია ხმა
-კარგი. როგორც გინდა შეგიძლია წახვიდე ლონდონში. მაგრამ ჩემგან მეტს ნუ ელი. შემახსენე როდისაა ფრენა რომ გამოგემშვიდობო-ირონიულად უთხრა და ყურადღება არ მიაქცია ატირებულ ანას.
End flashback
ლუკა ამის გაგონებაზე გაბრაზებული ფეხზე წამოხტა არც უფიქრია რას იფიქრებდა ანა როდესაც მას დაინახავდა სწრაფად წავიდა კარებისკენ და კარი გაიჯახუნა
-ქეთო..ის ლუკა იყო?-გაბრაზებულმა იყვირა ანამ და ცრემლებმა დაუკითხავად იწყეს სვლა
-ხო-თავი დამნაშავედ იგრძნო მან. არ უნდოდა დაქალს ეს ყველაფერი გაეგო. ასე ხომ შეიძლებოდა ანა დაეკარგა რომელიც რადიკალურად შეცვლილიყო ამ ერთ წელიწადში
-ყოჩაღ ქეთო. ბრავო-გამწარებულმა თქვა და ნოუთბუქი დახურა. ეხლა რა უნდა ექნა? ლოგინზე გადაწვა ანა და ხმამაღლა ტირილი დაიწყო. როგორ მონატრებია თურმე ლუკა. ეხლაღა შეიგრძნო კვლავ ის ტკივილი რაც ამ ერთი წლის განმავლობაში ტანჯავდა. მონატრება.. სიყვარული.. განა აღარ უყვარდა? უყვარდა გადაუყვარებლად. მთელი დღე ტიროდა სულ აღარ ახსოვდა ქალაქის კიდევ ერთხელ დასათვარიელებლად რომ უნდა გასულიყო. უკვე საღამოს 8 საათი იყო რომ წამოდგა სარკეში რომ ჩაიხედა საკუთარი თავის შეეშინდა. ბარგი უცებ ჩაალაგა. რადგან აქ საკუთარი ბინა ჰქონდა მამამისის მეშვეობით და 2-3 თვეში კიდევ აპირებდა დაბრუნებას ყველაფერი არ ჩაულაგებია. ფრენა ღამის 4 საათზე იყო. 10 იყო ჩალაგებას რომ მორჩა. ჩაიცვა და გარეთ გასვლა გადაწყვიტა. იქვე კაფეში შევიდა, თავის საყვარელი სპაგეტი და კოლა შეუკვეთა. გემრიელად დაიწყო ჭამა. შემდეგ მთელი ქალაქი ფეხით შემოიარა. ლონდონის თვალზეც იჯდა კიდევ ერთხელ. გიჟდება ამ ადგილზე. როცა ცუდ ხასიათზეა სულ აქ მოდის ხოლმე ღამის 2 იყო სახლში რომ დაბრუნდა. ბარგს ხელი მოკიდა და აეროპორტში წავიდა. საქართველოში რომ ჩაფრინდა თენდებოდა (შეგახსენეთ ლონდონის დროსა და საქართველოს დროს შორის განსხვავება 4 საათია. ლონდონის დრო 4 საათით უკანაა ჩვენსაზე) აეროპორტში მამამისი შეხვდა. არ ჩახუტებია უბრალოდ გადაკოცნა და ჩასახუტებლად წამოსული მამა თავიდან მოიცილა. მამამისი ამ ცვლილებამ გააოცა. მონატრებია თბილისი ამ 1 წელიწადში. თითქოს ყველაფერი იგივე იყო მაგრამ ამასთანავე ყველაფერი ისეთი შეცვლილი. ელენემ არიცოდა შვილი რომ ბრუნდებოდა ამიტომ მშვიდად ეძინა. ანამაც არ გააღვიძა და თავისი ძველი ოთახში მშვიდად იძინა. დილით სახეზე პატარა ხელის შეხებამ გააღვიძა თვალი რომ გაახილა პატარა ბარბარე დაინახა მონატრებული და ხელებში მოიქცია და კარგად ჩაკოცნა
-მომენატრე ბარბიი-უთხრა თბილად და მუცელზე დაიწვინა
-მეჩ მომენატლე ანა-დაიჩლიფინა 4 წლის ბარბარემ და ლოყაზე ნაზად აკოცა ანას
-კაი ეხლა მიდი დედიკოსთან მე ჩავიცმევ და გამოვალ-ძირს ჩამოვსვი ისიც გარეთ გავიდა. ხალათი მოვიცვი და მისაღებში გავედი. პირველი საათს შევხედე უკვე 12 საათი იყო. სამზარეულოში მთქნარებით გავედი. თვალები გამიფართოვდა როდესაც მაგიდასთან მჯდარი გიო ქეთო დედა მამა ბარბი და დემეტრე დავინახე
-ვაა აქ ვინ ყოფილაან-წამოვიძახე და მათკენ წავედი. პირველი დედაჩემს ჩავეხუტე მერე დანარჩენს. ქეთოს მუცელს რომ ვუყურებდი უნებურად ბედნიერი მეღიმებომა მალე პატარა ნათლული მეყოლებოდა. დიდხანს ვეფერე მის მუცელს მაგრამ საღამოს ყველამ გამოგვიცხადა ვიშლებითო და წავიდნენ. მალევე ბარბისთან ერთად სასეირნოდ წავედი. ძველი დრო გამახსენდა. ლუკასთან ერთად რომ ვასეირნებდი ბარბის. მერვე სართულზე რომ ჩავედით ინტერესმა მძლია მაინტერესებდა ის ისევ აქ ცხოვრობდა თუარა. წამით მის კარს მივაჩერდი მაგრამ ბაბიმ ხელზე დამქაჩა და მალევე ჩავედით ძირს. ვისეირნე მაგრამ რაღაც მაკლდა. მახსენდებოდა ბედნიერი წუთები როდესაც ლუკა მეფიცებოდა რომ სიცოცხლის ბოლომდე ერთად ვიქნებოდით მაგრამ თვითონვე მიმატოვა.
-ანა რატომ ტირი?-გამომაფხიზლა ბარბის ხმამ რომელსაც გვერდით პატარა ბიჭი ედგა
-არვტირი თვალში რაღაც ჩამივარდა-ვცრუე და ცრემლები ხელებით მოვიწმინდე
-გამარჯობა-გამეჯგიმა პატარა ბიჭი და ხელი გამომიწოდა მეც სიცილით ჩამოვართვი ხელი
-მე ანა მქვია შენ?-ვკითხე და ბარბარეს გავხედე
-მე ანდრია, ბაბის მეგობარი-მითხრა ამაყად. ბაბის ხელი მოკიდა და კვლავ სათამაშოდ გაიქცნენ სასრიალოზე. მათ შემხედვარე გამეცინა
-შენ რომ 1 წლის წინ არ მიგეტოვებინე შეიძლება ეხლა ჩვენც გვყოლოდა შვილი, მაგრამ ეხლა ეგ აღარ მოხდება-გავიგე ირონიული, ნაცნობი ბოხი ხმა, უნებურად თავი მისკენ შევატრიალე.
-ლუკა?-ხმისკანკალით თქვი და იმწამს გულში მონატრება ვიგრძენი.



დამდადააამმმ..შემდეგი თავი ბოლო თავია და ყველაფერი გაირკვევა რა და რატომ დაშორდნეეენნნ..