_კი ვიცი ცუდად მოვიქეცი...ვიცი და ამისთვის ვისჯები ვერ ხედავ?ყველას ვკარგავ!ყველას ვინც მიყვრადა!გესმის ეს ჩემთVის რას ნიშნავს?ეხლა რომ წავალ ხომ მომიწევს |ჩამოსვლა და სკოლაში მისვლა?
_ლილე მომისმინე!
_რისთVის?უნდა მითხრა ის რაც შენზე კარგად ვიცი?
_ნუ მაწყვეტინებ!შენ ცუდად მოიქეცი ცუდად!ამას კი ვეღარ გამოასწორებ!ვერაფერს ვერ შეცვლი!
თაკო ადგა და კარისკენ წავიდა.
_კარგად ლილე!
_შენც მიდიხარ არაა?ყველა ერთნაირები ხართ! აი ეხლა გამოჩნიდ როგორი დებიც ხართ! წადით მე არავის არ გავეკიდები და ეს შენ კარგად იცი! მაგრამ იცოდე მე შენთვის მკვდარი ავრ!
მთელი ხმით გავყვირე უკვე ლიფტში შესულს და კარები მთელი ძალით მოვიჯახუნე.
აი ესე დავრჩი მარტო!

მოგონებები,ოჰ ეს საზიზღარი მოგონებები.
მე არავინ და არაფერი მენატრება,უბრალოდ,რომ მახსენდება როგორ ვიყავი მაშინ,მინდა მაჯები დავისერო და პასუხი ვაგო საკუთა გულუბრყვილობისთვის.
ფანჯრიდან მთვარეს გავხედე და თან სიგარეტს მოვუკიდე.ღრმა ნაფაზი დავარტყი და გამეცინა.ხო გამეცინა..ჩემს არსებობაზე გამეცინა.თუ არ არსებობაზე?არ ვიცი რაღაც შუალედი.ვსუნთქავ,მაგრამ ვერ ვგრძნობ ვერაფერს.
ეხლა კი გამძაფრებულად ვიგრძენი ჩემი წარსულის ტკივილი.
მას შემდეგ ექვსი წელი გავიდა.ეხლა?ეხლა 25 წლის შემდგარი ქალი ვარ.
ხვალ ვბრუნდები,ამდენი წლის შემდეგ ისევ ვბრუნდები და ვაცნობიერებ,რომ იქ ბევრი დაბრკოლება და ცუდი დღეები მელის.მაგრამ როდემდე უნდა გავექცე საკუთარ თვას?როდემდე უნდა ვიმალო ლონდონში..როდემდე უნდა გააგრძელდეს ეს უაზრო ცხოვრება.
ჩავალ საქართველოში და ყველაფერს ნულიდან დავიწყებ და არასოდეს განმეორდება ის რაც წარსულში განმეორდა.არც ის მინდა ისე ვიყო როგორც ეხლა ვარ.. მე მინდა მომავალი..ჩემი მომავალი,სადღაც გულის სიღრმეში მჯერა და დარწმუნებული ვარ რომ ყველაფერი გამოვა.

************
თვითმფრინავი დასაფრენად ემზადებოდა და ღვედი შევიკარი.მიყვარდა თვითმფრინავით მგზავრობა,საოცარ სიმშვიდეს და სილაღეს ვგრძნობს როდესაც რღუბლებს ზემოდან ვუყურებ და ბედნიერს მეღიმება.
თვითმფრინავი ნელ-ნელა დაიცალა და მეც გასასვლელისკენ წავედი.ჩემი ჩემოდანი დავინახე და ვეცადე გადმომეღო,მაგრამ იმსიმძიმე იყო ძვრა ვერ ვუქენი.უცებ გვერდიდან ვიღაც ამომიდგა.
_დაგეხმარებით.
ეს მითხრა და გამიღიმა.
_მადლობა.
მხოლოდ ეს ვუთხარი და ჩემს ჩემოდანს ხელი დავავლე.
გამონაბოლქვისგან დამძიმებული ჰაერი ხარბად შევისუნთქე და სახე გამებადრა.თურმე როგორ მომნატრებია ჩემი ქალაქი...
ტაქსში ჩავჯექი და მისამართი ვუკარხანე...ხომ წარმომიდგენი ზურას (მამა) და ხათუნას(დედა) როგორ გაუხარდება ჩემი მოულოდნელი თავზედადგომა...შეიძლება გულიც გაუსკდეს რომელიმეს.
მძღ%ოლმა მაცნობა რომ მივედით და მეც მანქანიდან გადავედი.საბარგული გავაღე და ვეცადე ჩემოდანი როგორმე ამომეღო.ეს ხეპრეც ვერ ხვდება რომ დახმარება მჭირდება?როგორც იქნა მძლივს-მძლივობით ამოვათრიე და სადარბაზოს თვალი მოვავლე.ყველაფერი შეცვლილია..უფრო გალამაზებული და მოვლილი დამხვდა ყველაფერი.მესიამოვნა გავიღიმე და ლიფტის ღილაკს თითი მივაჭირე.მერვე სართულზე ავედი და ყავსიფერ კარზე დავაკაკუნე და დაველოდე როდის გაიღებოდა.
მალე საკეტის ხმა გავიგე და ფართოდ გამეღიმა.კარები დედაჩემმა გამიღო.მაგრამ უცებ ცხვირწინ მომიჯახუნა...რამდენიმე წამში ისევ გააღო და გაოცებული სახით მომაშტერდა.
_რა იყო დედა აღარ შემომიშვებ?
ვკითხე და გავიღიმე.მემგონი დარწმუნდა რომ ნამდვილად მე ვიყავი და მთელი ძალით ჩამეხუტა..
_ვაიმე ლილე...როგორ მომენატრე დედი..ვაიმე როგორ გამახარეე..
მეუბნებოდა და თან ტიროდა.
_კარგი რტა დედსონ კარგი რაა...რა გატირებს?
_შემოდი შემოდი..
მითხრა და კარები ფართოდ გააღო მეც ჩემოდანი შევაგორე და კეტები როგორც ყოველკთვის ეხლაც მივყარე მდა პირდაპირ სამზარეულოსკენ წავედი.
_ოხ დედსონ რა კარგი სუნებიაა..
ხელები ერთმანეთს გავუხახუნე და კარებში შემოსულ დედაჩემს გავუღიმე.მივედი და მთელი ძალით ჩავიკარი გუყლში..აი რა მაკლდა მთელი ამ ხნის განმავლობაში.
_არ უნდა დაგერეკა რომ ჩამოდიოდი?აეროპორტში დაგხვდებოდით მედ ა ზურა.
_არაა ესე უფრო ეფექტური იყო.
_რაც დრო გადის წლები გემატება და ჭკუა პირიქით გაკლდება.
_რაუშავს დედიკონია,
ვუთხარი და ლოყები გავუწელე.
_უუ მაჭამე რა რამე.
დედაჩემიც უცებ დატრიალდა და სუფრა გააწყო.
_მიდი ჭამე მანამდე ზურას დავურეკავ და ვეტყვი რომ ჩამოდი.
_რა რაა საღამოს რომ მოვა დავხვდები და უფრო გაუხარდება.
_ხო მართლა დღეს სტუმრები მოვლენ.
_უხ არადა როგორ მეგონა წყნარად და მშვიდად გავატარებდი ამ საღამოს და თქვენი ფერეთ გულს ვიჯერებდი...