წარმოსადგენლადაც რთულია თუ როგორ შეიძლება ადამიანთან იყო ესე ახლოს და ამავდროულად ასე შორს.სანტიმეტრები რომლებიც წილოსანს მაშორებდა მეზედმეტებოდა.აი იმ წამს დაუფიქრებლად დავთმობდი ყველაფერს,რათა ერთხელ მაინც მეგრძნო წილოსანის ხელები ჩემს წელზე და კიდევ ერთხელ ჩამესუნთქა მისი სურნელი.თუმცა აზრები,აზრებად რჩებოდა და ჩემიმხრიდან განხორციელებასაც არ ექვემდებარებოდა.მისი აქყოფნა სულს მიხუთავდა,მაბრუებდა და საღად აზროვნების ყოველგვარ უნდარსადაშესაძლებლობას მისპობდა.ერთადერთი რაც იმ წამს საყრდენად მეგულებოდა ეს ნინას ხელი იყო ჩემს მუჭში,რომელიც დროდადრო მაგრად მიჭერდა,მაგრამ საუბედუროდ მისი თავი ლექსომ მომტაცა ჩემს ცოლს უნდა ვეცეკვოო,თუმცა კარგად ვხვდებოდი ეს მისი იმ გეგმის ნაწილი იყო,რომელიც მიზნად ჩემი და დემეტრეს შეუღლებას ისახავდა მომავალში.წყნარი მუსიკის ფონზე,წილოსანთან მარტო დარჩენა ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასი იყო,თუმცა ვხვდებოდი ჩემი უხასიათობით ნინას ამ უბედნიერეს დღეს ჩავაშხამებდი,სწორედ ამიტომ თავს იძულებულს და ვალდებლს ვხდიდი,რომ მთელი საღამო სახიდან იდიოტური ღიმილი არ მომეშორებინა.წილოსანის გვერდით ჩუმად ჯდომას ცოტახნით,როგორმე ავიტანდი ბიჭს საუბარი,რომ არ წამოეწყო.
_მეგონა ამდენი წლის მერე ერთმანეთთან ცილიზებული ურთეიერთობა გვექნებოდა.(ირონიით გაჟხენთილი იყო მისი ხმა)
_შენწარმოიდგინიე მეს ასე ვფიქრობდი (არანაკლებ ირონიული ვიყავი მეც)
_კარგი მაშინ ხომ არ გვეცეკვა?! (ეშმაკურად ჩაიცინა მან და საცეკვაოდ ხელი გამომიწოდა)
_სიამოვნებით (ვთქვი და საცეკვაო მოედნისკენ გვაყევი)
როგორც კი წილოსანის ხელები ვიგრძენი წელზე,ეკლებმა დამაყარა,მთელი ძალის მოკრება დამჭირდა იმისათვის,რომ ბიჭს ხელებში არ ჩავსვენებოდი.შემიძლია დავიფიცო,რომ უკეთეს მდგომარეობაში არც ის ყოფილა,თუმცა თავის თავს კონტროლს მშვენივრად უწევდა.მე ვცდილობდი გარეგნულად არაფერი შემემშნია,შინაგანად კი ვდუღდი.ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით.
_ჰაჰა მუსიკა დამთავრდა (სწრვულად გავუღიმე მე)
_როდის იყო ტასო სხვის დაკრულზე რომ ვცეკვავდი?! (ეშმაკურად ჩაეცინა მას და ცეკვა განაგრძო)
_არვიცი.უბრალოდ ეხლა უხერხულია,საუბარი არმაქვს იმაზე რომ ჩემებიც აქარიან და მგონი მოსაწონი არარის ხო ყველას წინაშე შენს ყოფილ „საქმროს“,რომ ეცეკვები?-ირონიული ვიყავი ისევ მე.ვიგრძენი ძარღვებში სისხლი როგორ აუდუღდა,ცივად მომშორდა და გასასვლელისკენ წავიდა.ვიცოდი რომ იმწამს გული ძალიან ვატკინე,მაგრამ უფრო ნატკენი მე ვიყავი,ნინას გავუღიმე და აივნისკენ გავემართე.შესულმა კარები საგულადგულოდ დავკეტე,კუთხისკენ წავედი ვინმეს რომ არდავენახე და ბოლო ხმაზე ავბღავლდი.არვიცი რამდენიხანი ვიყავი ესე,თავის აწევისას ჩემს პირდაპირ მდგომი წილოსანი რომ დავინახე.მიყურებდა და ეწეოდა.მის თვალებში ნათლად ჩანდა,რომ საშინლად იმედგაცრუებული იყო.სწრაფად წამოვდექი,ლოყებზე შერჩენილი ცრემლების ნაკვალევი ხელის გულებით მოვიწმინდე და ის იყო უნდა გავსულიყავი,დემეტრეს ხელმა რომ შემაჩერა.
_გამიშვი,მეტკინა!(გავუძალიანდი მე)
_მეცმეტკინა!ოთხიწლის წინ,მერედა როგორ მეტკინა თან!
_რავქნა მითხარი,გულს ვერ უბრძანებ!
_კაცი ვარ თუ სი*ი?!
_მიპასუხე ტასო!
_რაგინდა დემეტრე?!
_რა რამინდა გიჟი ხოარხარ შენ?! ძალიან მაინტერესებს ვინ შეგიიყვარდა,როდესაც მთელი ოთხი წლის მანძილზე შენს გვერდით ბიჭი არდამინახია?!
_შენ,შენ საიდან იცი?!
_გოგო დებილი გგონივარ?!რატომ გგონია შენი უფროსი ადონი თუ ვინ ჩემი ფეხებია,რატო აღარ იწევდა შენსკენ?!მიპასუხე შენს გვერდით მყოფი ყველა ბიჭი თავს ძმობაზე რატო გიდებდა?!
_შენშენ?!
_ხო მე,მე!მითხრაი ეს რატო გააკეთე?!რა მიზეზი გქონდა?
_ვერ
_ჩუ ჩუ ხმა არამოიღო!ეგ სისულელე რომ არ გაგეკეთებინა,ეხლა უკვე შვილები გვეყოლებოდა!პატარა შენ ან მე!მეც რა სი*ი ვიყავი რო გაგიშვი!მითხრაი რატო გააკეთე ეს და შეგეშვები ჩემთვის ყველაზე ძვირფასს,შენს თავს ვფიცავარ!
_არშემიძლია დემე,მართლა ვერგეტყვი,ამისთვის არ მემეტები! (ამოვისლუკუნე მე)
_კაი.
ვიცოდი აღარაფრის თქმას აზრი რომ აღარ ქონდა.ამიტომ უკან გამოვბრუნდი ყველას დავემშვიდობე და სახლისაკენ მიმავალ გზას დავუყევი.
___
ამ ყველაფრიდან უკვე თვე გავიდა.თითქოს ყველაფერი ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა.მაგრამ არაფერი იყო ისე როგორც ადრე.დავდიოდი სამსახურში შემდეგ სახლში,ყველას იშიათად ვეკონტაქტებოდი,თითქოს ჩემებიც გრძნობდნენ ეხლა მარტო ყოფნა რომ მჭირდებოდა და არცისინი მეხმიანებოდნენ.დილიდან საღამომდე ვიყავი სამსახურში,შემდეგ სახლში და ასე გრძელდებოდა კიდევ დიდიხანი და უფრო დიდხანსაც გაგრძელდებოდა ერთდღეს ნინას რომ არ დაერეკა,არმაინტერესებს რა გჭირს ან რა საქმე გაქვს მალე ამოდი ჩემთანო მითხრა,მეც შეშინებულმა დავავლე მანქანის გასაღებს ხელი და დაქალის ახალი სახლისკენ გავწიე.კარო როგორც ყოველთვის ღია იყო,შიგნით რომ შევედი კი გაბრაზებული ნინა დამხვდა მხოლოდ.
_აი ეხლა აქ დაჯდები და არგამაწყვეტინებ!
_კიმაგრამ
_არგამაწყვეტინებ თქო!-უჩვუელოდ შეუვალი იყო ნინა.)ეხლა კარგად მისმინე გეყოს ის ოთხი წელი მარტოობისთვის,ეხლა ჩამოდი და შეირგე ბედნიერება,იქით იმ ბიჭს ტანჯავ,აქეთ შენ იტანჯები!დღესვე აქედან რომ გახვალ დაურეაკავ წილოსანს და ყველაფერს დეტალებში აუხსნი!შემდეგ კი დიდხანს და ბედნიერად იცხოვრებთ დიდიხანი!
_ხომიცი არა რომ არშემიძლია(ჩავილაპარაკე მე)
_როგორ არა შეგიძლია!დაივიწყე ყველაფერი!მესმის შენი ყველაზე მეტად მესმის და ვხვდები ეხლა რასაც გრძნობ!გგონია რომ შეუფერებელი ხარ დემეტრესთვის,გგონია რომ მას არიმსახურებ!მაგრამ იმად რატომ ვერ აანალიზებ ადამიანო რომ შენც არხარ ამისი ღირსი და რაც მოხდა იამში შენი ბრალი არაფერი რომ არაა მაგას რატომ ვერ ხვდები?!
_არშემიძია ნინა!ვერვეტყვი დემეტრეს მოდი და ჩემთან იყავითქო!იმიტომ რომ არვარ მისი ღირსი!მაგას მე ვუყვარდი ისეთი როგორიც ვიყავი და ის ანა იმ დღეს მოკვდა,როცა იმ ნაბი*ვარმა ძალა იხმარა ჩემზე!ჰო მე არვარ მისი ღირსი!და იცი რატომ?!იმიტომ რომ ის იმსახურებს ისეთს ვინც სუფთაა,ვისთვისაც ნამუსი არ აუხდიატ,შენ მგონი ჯერ კიდევ ვერ აანალიზებ რამხელა რაღაცის გადატანა მომიწია მე,და სწორედ დემესადმი ამხელა სიყვარული მაიძულებს ვიყო ჩუმად,იმიტომ რომ მას ამხელა ტკივილისთვის ვერ გავიმეტებ!არა,არა და არა!გაიგე რა!მირჩვენია ვძულდე,ვერმიტანდეს,ვეჯავრებოდე,ვიდრე სიმართლე ვუთხრა და ამით ორმაგად დავტანჯო!
არაფრის თქმა არვაცალე ნინას ისე გამოვვარდი ოთახიდან.კარებთან თვალებდაჭყეტილი ლექსოს,გაბოს და დათას დანახვამ ყველა ემოცია ერთიანად აღძრა ჩემში და ტირილისგან ცუდად გავხდი.ყურადღება არმიმიქცევია მათი ძახილისთვის გაჩერდიო,ვგრძნობდი რომ უკან მომყვებოდნენ,მეც თავქუდმოგლეჯილი გვარბოდი და ჩემივე დაუდევრობის გამო ამოვყავი თავი მანქანის ქვეშ.ნინას განწირული კივილიც გავიგე და გავითიშე.

----------------
ველი კომენტარებს.
შეცდომებისთვის ბოდიშით არ გადამიხედია პირდაპირ ვტვირთავ.