გზაში სალომე ათას რამეზე ესაურბრებოდა ნინოს,მაგრამ მე წიგნს მივშტერებოდი.
-ეს წიგნების გიჟია-სალომემ აღნიშნა და ისე გაიღიმა თითქოს რაღაც აღმოჩენა გაეკეთებინოს,თუმცა ეს მე არც კი გამიგია.
რა,წიგნები,მართლაც,მიყვარდა.რომ მომეწონებოდა და დამაინტერესებდა რამე,თვალს ვეღარ ვწყვეტდი.ამას უარყოფითი მხარეც კი ჰქონდა,მაგრამ შესაშნიშნავი შეგრძნება იყო,როცა ცოტა ხანს მაინც მოწყდებოდა გარე სამყაროს..განსაკუთრებით,ნერვიულობას შველის კითხვა...სმას მაინც წიგნი სჯობს,ასე რომ,სალომე ძალიან მკაცრად საუბრობდა ჩემზე...ყევლაფერში ზომიერება უნდაო,ხშირად მიკითხავდა ლექციებს,მაგრამ მე რის ელიზა ვიყავი,რომ დავმორჩიელებოდი..
ცხოვრებაში მუდამ ისე ვიქცევი,როგორც სწორად მიმაჩნია..სხვის გავლენის ქვეშ არასდროს ვექცევი.
-რას კითხულობს ასეთ?-დედაჩემმა გამომხედა.
-რას არ კითხულობს-სალოს გაეღიმა.
მალე აუზზე მივედით.
-მოვედით.გოგოები,მე საქმეზე მივდივარ და მარტო მოგიწევთ წამოსვლა.
-მადლობა,დე- წიგნი დავხურე და მანქანიდან გადმოვედი.
-კარგად,ნინო დეიდა-ქალმა მანქანა დაძრა,ხოლო ჩვენ აუზისკენ გავემართეთ,სალაროსთან ბილეთები აიღეს და მალევე შეზლონგზე მოვკალათდით.
წიგნი ამოვიღე ამოიღო,სათვალე გავიკეთე და თან ცივ წვენს დავუწყე ნელა წრუპვა.
-ჩამოდი,შენ ისედაც კარგი „ზაგარი“ გაქვს.
-სოლარიუმის გეშინია შენ და-გავუღიმე სალოს.
სალომეს ნაცნობს სოლარიუმმა ლინზები აახია,ამ სიტყვის ზუსტი მნიშვნელობით.დავიწყებოდა მოხსნა და ამის გამო სოლარიუმი მთლად შესძულდა.არა,აქამდეც კი ეშინოდა,მაგრამ ახლა მთლად უფრთხის.
-მარტო არ მინდა ჩასვლა.
-ცოტა ხანში.
-კარგი რა.
-ამ თავს დავასრულებ-ვუპასუხე ისე,რომ წიგნიდან არც კი ამომიხედავს.
-კარგი-სალო ჩემს გვერდით მოკალათდა და წვენი ხარბად შესვა.
შუა დღე აღარ იყო,ზენიტიდან მზეც ჩამოსულიყო,მაგრამ მაინც მწველი მზე დაჰნათოდა აუზს.მის წყალს აღიავებდა და გარემოს ხუთავდა.
ზაფხული და ზღვა არ,მაგრამ აუზი და ზღვა მაინც იყო.ხალხში შესანიშნავ დროს ატარებდა.კიდევ კარგი მალე დავასრულე თავი,თორემ სალო გაგიჟდებოდა.
-ჩავედით-აუზში თავით გადავეშვი და სალოც მომყვა.
-რა კარგი წყალია-კმაყოფილებით აღსავსე სალომემ წარმოთქვა,მე გავუღიმე.
სალომე წყლის გიჟია,ამიტომ არ ამოვიდა,ხოლო ელიზა ოც წუთში ისევ ზემოთ იყო.
-კარგი,მე დავრჩები-სალომ მეორე მხარეს გასცურა.
ისევ ჩვეულ ადგილას მოვკალათდი.ფეხები,რომლებიც კისრიდან მეწყებოდა,რუჯით უფრო მიმზიდველი ჩანდა.მრგვალი და სავსე მკერდიც თვალის მომჭრელად იჭყიდებოდა შავი ბიუსჰალტერიდან.როგორც ყოველთვის,კვლავ ვგრძნობდი მზერას.არა მარტო მამრობითი სქესის წარმომადგენლები მაკვირდებოდნენ,არამედ ქალებიც კი მოშტერებოდნენ,მაგრამ მათ ყურადღებას არც კი ვაქცევდა.არ ვარ ისეთი გოგო,რომ ემოციურად ვაცქერდებოდე მათ,ვისაც მოვსწონვარ.
არა,ეს ხომ ყოვლად სასაცილო იქნებოდა..ამაზე არც კი მიფიქრია,მაგრამ ზოგჯერ მზერა ყველაზე სამარცხვინო,შესაძლოა,გახდეს...არა,მათ,ნამდვილად,არასდროს ვაშტერდები.
ისევ განვაგრძე წიგნის კითხვა და სასიამოვნო შეგრძნება დამთამაშებდა სახეზე.
უკნიდან,უეცრად,ხმა მომესმა.თავიდან ყურადრება არ მიმიქცევია,მაგრამ,როცა საქმიანი მზერით აღსავსე მამაკაცი აეტუზა წინ,წიგნი გვერდზე გადავდე.
-ხელი ხომ არ შეგიშალეთ?
-თავადაც ხვდებით-გავუღიმა და აათვალიერ-ჩაათვალიერა,მაგრამ ისე,რომ მამაკაცს არ შეემჩნია.
-ფილმისთვის ვეძებ მსახიობებს..თქვენი გარეგნობის გოგონა გვჭირდება როლისთვის.
-როგორი უცნაურია არა ცხოვრება?
-დიახ,მაგრამ ამ შემთხვევაში რატომ?-მამაკაცს თვალები აუციმციმდა.
-რადგან მე მომავალი მსახიობი ვარ.
-სერიოზულად?
-დიახ-მამაკაცმა რაღაც პრიალა გაუწოდა-ეს არის ჩვენი სტუდია,შეგვეხმიანეთ.
-რა ფილმია?
-ოცნებით დამარხული.
-ოცნებით?
-წიგნების კითხვა გიყვარს,როგორც შევატყვე.
-ჰმმმ..დიახ...იმედია,გავუგებთ ერთმანეთს-გავუღიმე.
-მგონი,შესანიშნავი ვარიანტი უნდა იყოთ.ორშაბათს მოდით და ვნახოთ რას შესძლებთ.
-შესანიშნავია.
-დროებით-მამაკაცი სწრაფი ნაბიჯით დასცილდა გოგონას.
ცოტა ხნის მერე ჩემი სახე სასიამოვნო ღიმილმა მოიცვა...
„მე კი მეგონა ვინმე ცდილოდა ჩემს დაკერვას“-გამეღიმა და ფურცელს ჩავაშტერდი.
-ოცნებით დამარხული-დაბალი ხმით გავიმეორე.
„საინტერესო უნდ იყოს“.
საათს დავხედე და შვდს გადასცდენოდა.აუზისკენ გავიხედე.დავინახე,რომ სალო უკვე ამოდიოდა.
-ელიზა.
-სალო,რამდენ ხანს იყავი.
-სულ ასე არ ვარ.ეს რა არის?-მაშინვე შენიშნა ჩემს ხელში არსებული ფურცელი და გამომართვა.
-ფილმში შეიძლება გამამიღონ.
-რა ბედი გაქვს.
-საჭირო დროს,საჭირო ადგილად,არა?
-აჰაჰჰაჰა-სალომ გადაიხარხარა და დამცავი წაისვა.
-დაგემხარები?-ზურგზე დავასხვა ელიზამ და გადავუნაწილე.
-ნეტავ შენნაირი გარეგნობის ვიყო-სალომ დაიწყო ჩვეულად,მაგრამ არა შურით.ეს შეგრძნება მისთვის უცნობი იყო.
-შენც ლამაზი ხარ.
-მაგრამ შენ ნახე რამდენი თვალი გიყურებს...-ამას ყოველთვის იმეორებს.
-მთავარი არაა ეგ,სალ.
-იმდენ ბიჭს მოსწონხარ,მე კი..-ეს ტრივიალური ფრაზა უკვე გოგონას ჩვევად ქცეულიყო.
-გეყო,ეს წუწუნი...
-ნახე,რამდენი სიმპათიური ბიჭია.
-სალ,მტანჯავ უკვე.
-რატომ არ შეიძლება გაცნობის ინიციატივა გოგოსგან მოდიოდეს?
-შეიძლება,მაგრამ მამაკაცი მონადირეა ბუნებით და,ამიტომ ყველანი,გოგოები,ვცდილობთ,რომ არ გადავდგათ პირველი ნაბიჯი.
-მეც შინაბერასავით ვლაპარაკობ რა.
-აი,მიხვდი.
-კარგი,მოდი,სხვა თემაზე გადავიდეთ.
-წიგნი დავასრულე.უი,ჰო..
-რა?
-ორშაბათს უნდა მივიდე...თუ ამარჩიეს სადმე მაგარ ადგილას წავიდეთ.
-წვეულებაზე?
-სადაც გინდა.რომელი წვეულება?
-ჩემი მეგობრის დაბადების დღეს.ანასტასია ადრერომ გაგაცანი,გახსოვს?
-ააა,ის მოკლე ,ბიჭური,ვარცხნილობა რომ აქვს?
-ზუსტად ის.სამშაბათშაა ზუსტად...9ზე იწყება.
-კარგი,მაგაზე არ გაწყენინებ.
აუზის მერე დიდ ხანს ივბოდიალეთ,სახლში გვიან დავბრუნდი,დაღლილი იყო,მაგრამ ეს შეგრძნება სასიამოვნოდ მეჩვენა...გადავწყვიტე,რომ დედაჩემისთვის ჯერ არ გამემხილა სიახლე,რადგან თუ არაფერი გამოვიდოდა,არ მინდოდა მისთვის ტყუილი იმედი მიმეცა..ზოგჯერ პირიქიტაც კი თვლიან,წამიერი სიხარულიც ბედნიერებააო,მაგრამ ამ შემთხვევაში ასე არ ვფიქრობდი და ან როგორ შემეძლო მეფიქრა?
არ მეძინებოდა.ლეპტოპი ჩავრთე თუ არა „ფეისბუქზე“ შევედი.მაშინვე „მესიჯი“ მივიღე ჩემს ინტერნეტ-მეგობრისგან.ცოტა ხანს ვისაუბრეთ,როგორც ყოველთვის.მოვიკითხეთ ერთმანეთი,ჩემი მოულოდნელი სიხარულზეც კი მოვუყევი და შემდეგ ისევ ლოგინზე წამოვწექი.ვგრძნობდი,რომ ძილი არ მეკარებოდა.რა უცნაური რამაა ,მართლაც,,როცა გიდა ვერ იძინებ და,როცა სამეცადინო გაქვს,ათასი რამ გაქვს გასაკეთებელი,ლამისაა მაგიდასთან ჩაგეძინოს.რამდენჯერ განმიცდია ეს შეგრძნება,რომ ვებრძვი ძილს და ვებრძვი..მეხუჭება თვალი და ისევ ვახელ...ხან ყავას ვსავამ და ხან სულელივით დავდივარ ოთახში.
-ძილი,ძილი-უკმაყოფილოდ ჩავილაპარაკე.
ცოტა ხნის მერე გადავწყვიტე იმ სტუდიის საიტზე შევსულიყავი,რომლიდანაც ის ახალგაზრდა მამაკაცი იყო.
ცოტა ხანს გადავხედე და,როგორც დავასკვენი,საკმაოდ ცნობილი და წარმატებული უნდა ყოფილიყო..შესაბამისად,აქ მოხვედრა წარმატების საწინდარი გახდებოდაეს კი ძალიან მახარებდა.
.ისევ ორშაბათზე დავიწყე ფიქრი...ნებისმიერ შესაძლებლობას განვიხილავდი და თავს ვიმძიმებდი კიდეც მუქი აზრებით...
მუქი ფერი თითქოს მიყვარს...განა შავი საცურაო კოსტუმი არ უსვამს ხაზს ჩემი სხეულის გამოკვეთილ ფორმებს? მაგრამ ფიქრები..აი,ფიქრები,კი უკვე სულ სხვაა...
ფანჯრიდანგავიხედე,უკვე მალე გათენდებოდა...საათს დავხედე და 5 ხდებოდა...
„ზამთარში ამ დროს შუა ღამეა,ახლა კი..როგორ ასწრებს მას ზაფხული..“-გამიხარდა,რომ მალე დღის სინათლე შემოვიდოდა ჩემს ოთახში...
„მთელი ღამე არ მეძინა?“-ვკითხე საკუთარ თავს, ისე თითქოს პასუხი არ ვიცოდი.
შაბათი გათენდა...კვირაც და გაირკვეოდა ჩემი ბედი...განა ამდენ ხანს არ ვოცნებოდბი მსახიობის კარიერაზე? მე ხომ მუდამ თეატრალურზე მინდოდა ჩაბარება...
შვიდ საათზე ოთახიდან გამოვედი,სამზარეულოში შევედი,მაცივრის კარი გავაღე და წვენი გამოვიტანე.შიგ ყინულები ჩავყარე და ფანჯარასთან მოვკალათდი.ჩიტების ხმა მესმოდა და ეს ყოველთვის მსიამოვნებდა.
ცას ავხედავდი ხოლმე და ვამჩნევდი მის სისპეტაკეს..როგორი მოწმენდილი იყო..სუფთა იყო ისეთი,როგოც პატარა ბავშვი...ისეთი სათნო,როგორიც თითოეული პატარა პირველი ამოსუნთქვისას.ამ უკანასკნელის შემდეგ კი თითქოს მისი არსება ჟანგბადბადის სახით ამდენი ადამიანის ბინძური ამონასუნთქისგან მძიმდება.
„როგორი მიყვარს ბუნება“-გავიფიქრე ჩვეული ფრაზა და გავხედე ჰორიზონტს...არა,ისიც არ იყო მახინჯი..არა,ისიც შესანიშნავი იყო...გარემო ამწვანებული...მაღლიდან უფრო საოცარი ჩანდა...ჩემი თვალების არ ვიცი,მაგრამ,ის,მართლაც,ბიბინებდა..ბიბინებდა,როგორც ყოველთვის...ბიბინებდა და ასხივებდა სიცოცხლის სხივებს...
„საავადმყოფო სწორედ ასეთ ადგილას უნდა იყოს“-ეუცრად,გამიელვა თავში აზრმა და გადავწყვიტე სალოსთვის მეთქვა...ის ხომ მომავალი კარდიოლოგია და თან ათასჯერ უფიქრია საკუთარ საავადმყოფოზე.
უეცრად,სიჩუმე დამერღვა...ფეხის ხმა გავიგე და მხოლოდ მაშინ გამახსენდა,რომ რობერტი სამსახურში ადრე მიდიოდა.
-დილამშვიდობის-გავუღიმა.
-დილამშვიდობის,ელიზა.
-ყავას მოგიდუღებ-ფეხზე ავდექი.
-არ შეწუხდე.
-არა,პირიქით.
-ასე ადრე ადექი?
-კი,არ დამეძინა.
-მზადაა-ცოტა ხნის მერე დავუძახე მამას.
-მადლობ-დაჯდა.მეც მივუჯექი მაგიდას.
-დიდი ხანია ერთად არ გვისაუზმია.
-ყველაფერს აქვს დადებითი და უარყოფითი.-თბილად გამიღიმა მამამ.
-ჰო,მენატრები ხოლმე.
-მეც,ძალიან,მაგრამ ძალიან დაკავებული ვარ,განსაკუთრებით ამ დროს.
-ვიცი,მა.
მამაჩემი მალევე წავიდა სამსახურში,მანქანამდე მივყევი და პატარა ბავშვივით ხელი დავუქნია მიმავალს.სახლში მხიარუალდ ავედი,სასიამოვნო ემოციები დამგროვებოდა და ეს შესანიშავ განწყობას მიქმნიდა.
ემოცია,დადებითი ემოცია-ეს ხომ ისაა,რაც ასე მიყვარს,რასაც ვაღმერთებ.
ცხრის ნახევარზე სალოს დავურეკე.
-სალო...
-როგორ ხარ?
-შესანიშნავ განწყობაზე და შენ?
-მეც...გოგო,დღეს სადღაც წასასვლელი ვარ.დედაჩემს უნდა გავყვე სოფელში.ნათესავის დაკრძალვა რომ არის სულ დამავიწყდა,რომ შენთვის მეთქვა.
-შენს გარეშე მოვიწყენ.
-ხვალ დილას აქ ვიქნები.
-კარგი,სალ.რომ ჩახვალ დამირეკე,კარგი?
-კარგი..მოწყენას გიკრძალავ,იცოდე.
დამარიგა ისე,როგორც ჩვეოდა და გამითიშა.
უკვე იმდენი წიგნი მქონდა წაკითხული,რომ არც კი ვიცოდი,რომეი გადამაშალა,ამიტომ ახალი რამისნახვა გადავწყვიტე.დიდი ძებნის შემდეგ გამახსენდა,რომ ადრე რაღაც ახლადგამოსულმა წიგნის სატაურმა დამაინტერესა.ინტერნატში შევედი და ძებნა დავუწყე,მაგრამ დასახელება არ მახსოვდა.
„ლით.კი“-ზე დავიწყე გაცხარებული ძიება.ეუცრად მივაგენი და სახე გამინათდა.
-„ადიულტერი“..აი,თურმე რა რქმევია.
10.60..წავიკითხე ფასი.
„ალბათ,დიდი მოცულობის უნდა იყოს“-ჩანთა ავიღე და ფულის ჩასარიცხად წავედი.დედაჩემს უკვე გაღვიძებოდა.
-ელიზა,ასე ადრე სად მიდიხარ?
-ფული უნდა ჩავრრიცხო.რაღაც წიგნის წაკიტხვა მინდა და.
-უკვე ისაუზმე?
-კი,მამასთან ერთად.
-კარგი,მეც მალე წავალ.
-მიყვარხარ.
-მეც.
კარები გავაღე და სუფთა ჰაერის მოზღვავება მოჭარბებულად ვიგრძენი.ვიცოდი,საშინლად ბინძურ ჰაერს ვსუნთქავდი,მაგრამ მაინც მსიამოვნებდა,რაგდან ეს მოზღვავებული იყო...მოზღვავებული კი ყველაფერი მიზიდავს...ადრენალინს მმატებს..ეს უკანასკნელი კი ძალზედ ტკბილია...

მიყვარხართ ძალიან..
ველი თქვენს შესასებებსა და აზრებს კომენტარებში...(ასეთი ძნელი არაა..)
ჩემი მკითხველები ჩემი ბედნიერებები ხართ,რჩეული მკითხველები კი გულში მყავხართ..
არ დაიზაროთ,ვინც კითხულობთ,კლავიატურაზე ოდნავი დაწოლა.