გარეთ უკანმოუხედავად გავვარდი , არ ვიცოდი სად წავსულიყავი ან რა გამეკეთებინა.. თავი სიზმარში მეგონა , არ წარმომედგინა ასეთი რამე ფილმების გარდა სადმე თუ ხდებოდა მაგრამ თურმე ამ ცხოვრებისგან ყველაფერს უნდა ელოდო , მაგრამ ამაზე უარესი რაღა უნდა მომხდარიყო როცა სიყვარულის უფლებას გართმევენ.. ასე მარტოსულად თავი არასდროს მიგრძვნია , როგორ მინდოდა ახლა დედა გვერდში მყოლოდა და მაგრად ჩავხუტებოდი მაგრამ ეს შეუძლებელია , უფრო მეტიც სიმართლის თქმაც კი არ შემიძლია..
ახლა ყველაზე მეტად საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა მჭირდებოდა და ცოტახანით პარკში გავისეირნე შემდეგ კი გადავწყვიტე ჩემს მეგობართან , ლიკასთან წავსულიყავი , იქ თავს კომფორტულად ვიგრძნობდი რადგან დღის განმავლობაში ლიკა ყოველთვის სახლში მარტოა , თუ ხუთი წლის ძმას არ ჩავთვლით რომელიც ჩემი ნათლულია.. ამიტომ გადავწყვიტე თაკოსთვისაც დამერეკა , რომ იქ მოსულიყო..
-პახმელიაზე მყოფი თამრიკო გისმენთ.. ( მიპასუხა ჩახლეწილი ხმით თაკომ )
-გოგო , ლიკასთან მივდივარ და შენც ამოდი რა რაც შეიძლება მალე უნდა დაგელაპარაკოთ , მჭირდებით.. ( უკვე ტირილს ვეღარ ვიკავებდი , მოკითხვაც კი არ გამხსენებია )
-მოიცა , მოიცა შენ რა ტირიხაარ?! რა გჭირს მშვიდობაა?
-რო გნახავთ ყველაფერს მოგიყვებით.. რამდეხანში მოხვალ?
-ძალიან მალე , ჩავიცვამ და გამოვვარდები , სად ხარ შენ ხო არ გინდა მოგაკითხო?
-არა არ მინდა.. კაი წავედი ახლა დროებით..
როცა ტელეფონი გავთიშე ტირილი ვეღარ შევიკავე , და იქვე მდგარ სკამზე ჩამოვჯექი.. უკვე სირაულიც აღარ შემეძლო ისეთ მდგომარეობაში ვიყავი.. ამ დროს კი უცხო ხმა მომესმა
-უკაცრავად , კარგად ხაართ? რამით ხომ არ შემიძლია დაგეხმაროთ?
როცა ზევით ავიხედე ვიღაც უცნობი ბიჭი დავინახე , რომელიც მომშტერებოდა და აშკარად ეტყობოდა , რომ დახმარება გულწრფელად უნდოდა..
-არა მადლობა ნუ შეწუხდებით.. (იძულებით გავუღიმე და თან ცრემლების მოწმენდვა დავიწყე)
-რომ ვწუხდებოდე არც გკითხავდით , შეიძლება ჩამოვჯდე?
-კი რათქმაუნდა , მე რა უფლება მაქვს დაგიშალო , მე იმის უფლებაც კი არ მაქვს ჩემი ვიზეც მინდა იმაზე გავთხოვდე (და ისევ ტირილი ამიტყდა)
-ჰეი ჰეი , დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნება , არაფერი არ ღირს შენნაირი ლამაზი გოგოს სანერვიულოდ (გამიღიმა და თანაგრძნობის ნიშნად მხარზე ხელი დამადო )

-არა არ შემიძლია დამშიდება და თავის ისე მოჩვენება თითქოს ბედნიერი ვარ , ამისთვის ძალიან სუსტი ვარ და ვერ შევძლებ..
-ირგვლივ გაიხედე , შეხედე თუნდაც იმ ნაყინის გამყიდველს რომელიც მუდმივად იღიმის მაგრამ კარგად , რომ დააკვირდე მიხვდები , რომ გულის სიღრმეში შიძლება სულ არ ეღიმება პირიქით ალბათ მასზე ძალიან არავის უნდა ახლა იჯდეს და ტიროდეს , მაგრამ იმიტომ კი არ იქცევა , რომ ძლიერია , არა უბრალოდ ის ცდილობს ამ სამყაროში ცუდის გარდა კარგზეც იფიქროს..
-შენ რა იცი რას გრძნობს ის ქალი?! ან მე რას ვგრძნობ? ამას ვერ გაიგებ რადგან ვერასდროს გამოცდი და იგრძნობ იმას რასაც მე ახლა ვგრძნობ..
-ცდები , ძალიან კარგად ვიცი იმ ქალს რაც შეეემთხვა , მან მთელი მისი ოჯახი ავტო კატასტროფის დროს დაკარგა და ამ ქვეყანაზე მარტოს მოუწია ყველანაირ სიძნელეს გამკლავებოდა.. შენ რაც შეგეხება ნამდვილად არ ვიცი რას გრძნობ მაგრამ ვგრძნობ , რომ შეძლებ ამასთან გამკლავებას ( და ისევ უაზროდ მიღიმოდა )
-საწყალი ქალი ძალიან შემეცოდა (ვთქვი დანანებით ) მაგრამ ყველა ერთნაირი არაა და ალბათ ჩემს სახეზე ღიმილს ვერავინ დაინახავს როგორც მის სახეზე ხედავენ..
-ახლა არასწორად ფიქრობ , მიხვდები მომავალში , რომ ეს ყველაფერი ამად არ ღირს..
- ერთიდაიგივეს ლაპარაკით არ დაიღალეეე.. ან საერთოდ ვინ ხარ არც კი გიცნობ.. (ხმას ვუმატე და თან გაბრაზებაც მომაწვა , რა იცოდა საერთოდ მე რას ვგრძნობდი )
-მე ირაკლი მქვია და გამიხარდება ცოტათი მაინც თუ შევძელი დაგხმარებოდი..
მის სიტყვებზე გამეღიმა , იმ წუთას ის ისეთი გულწრფელი ჩანდა , რომ მინდოდა მისთვის ყველაფერი მომეყოლა და გული გადამეშალა , თუმცა პირველივე გამვლელს ხომ ვერ მოუყვები ყველაფერს..
-კაი ახლა მე წავედი , უცნობო ქალბატონო , და იმედი მაქვს ოდესმე კიდევ შევხვდებით ერთმანეთს..
ამის შემდეგ ის მიტრიალდა და წავიდე , ისე რომ უკან აღარც მოუხედავს..
ცოტახნის შემდეგ მეც დავადექი გზას და იმ ბიჭზე ვფიქრობდი ასე მოულოდნელად , რომ გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში , შემდეგ კი უკან მოუხედავად გაქრა..
ლიკასთან მალევე მივედი.. თაკო უკვე მისულიყო და ერთი სული ჰქონდათ როდის გაიგებდნენ რა მოხდა , მეც არ დავაყოვნე და ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი , არც ის ბიჭი გამომრჩენია პარკში , რომ შემხვდა..
-ვაიმეე , ეს ბიძაშენი მაგარი საზიზღარი კაცი ყოფილა რა.. (თაკო) -ისეთი ხმა ჰქონდა , 5 წლის ბავშვს კამფეტს რომ არ უყიდი და ჯუჯღუნს , რომ დაგიწყებს.
-ხო , არადა მაგრად მევასებოდა , სულ იმას ვიძახი რამაგარი კაცია , მამაჩემი არ მპატრონობს ისე როგორც კოტე ბიძია კატოს თქო. (ლიკა)
-ფუფ , ნაძირალა! -გასალანძღ სიტყვებს არ იშურებდა თაკო.. მაგრამ რა საკვირველია ვერ გაიგებდნენ იმას თუ რამდენად მტკენდა გულს ეს ყველაფერი..
-ან იმ იდიოტ ლუკას თუ რავიცი ვინცაა რაში სჭირდება ისეთი ცოლი რომელსაც არ ეყვარებაა?! (ლიკა)
უკვე აღარც ამათი მოსმენა შემეძლო , მინდოდა გავმქრალიყავი ამ სამყაროდან.. უამრავ კითხვას ვუსვამდი საკუთარ თავს თუ როგორ მოვქცეულიყავი . -იქნებ გავქიქცე ამ ქვეყნიდან და სადმე გადავიკარგოო? მაგრამ ამას ფული სჭირდებოდა მეკი ამდენი ფული არ მქონდა.. -იქნებ ყველაფერს ჯობია ავდგე და უბრალოდ თავი მოვიკლა? -არა , არა ამას ვერ შევძლებ , დედაზეც ხომ უნდა ვიფიქრო რომელასაც ამ ქვეყნად მხოლოდ მე ვყავარ და ჩემს სიკვდილს ვერ გადაიტანს.. რომ ვუჩივლო ამას არავინ დაიჯერებს , დამცინებენ და უკან გამომიშვებენ.. -ვიცი რასაც ვიზამ , მივალ და იმ ნაძირალა ლუკას , დაველაპარაკებ ავუხსნი , რომ არასდროს შემიყვარდება და იქნებ გადაიფიქროს. -მაგრამ არა ესეც სისულელეა მან ისედაც იცის , რომ არ მიყვარს..
უკვე ფიქრიც აღარ შემეძლო ისე ვიყავი ამ ყველაფრისგან დასუსტებული.. ვიჯექი და ერთ წერტილს უაზროდ მივშტერებოდი , გოგოების ლაპარაკიც კი აღარ მესმოდა.. ბოლოს კი ლიკას ხმამ გამომაფხიზლა..
-ტასოოო , მისმეეენ? -ისეთი ხმა ჰქონდა თითქოს ძვლივს გამაგებინა , მე კი თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე ისე რომ ხმაც არ ამომიღია..
-შეგიძლია ჩემთან რამდენი ხანიც გინდა იმდენი დარჩე.. ვერ გეტყვი წარმომიდგენია რას გრძნობ თქო მაგრამ იმას ვხვდები , რომ სახლში წასვლა ახლა შენთვის ნამდვილად ძნელი იქნება..
-მადლობა , და ბოდიში რომ შგაწუხეთ.. თქვენ რომ არ მყავდეთ არ ვიცი რა მეშველებოდა ან სად წავიდოდი.. უკვე ვეღარავის ვეღარ ვენდობი.. -ტირილნარევი ხმით ვუთხარი , შემდეგ კი ორივეს მაგრად მოვეხვიე..
-კაი რაა არ გრცხვენიაა , რა შეწუხებაა , ხომ იცი როგორ გვიყვარხარ და ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნებით რაც არ უნდა მოხდეს.. (ლიკა)
-ხო აბა რისთვის ვართ მეგობრები ერთამანეთს გაჭირვების დროს მხარში თუ არ ამოვუდექიით.! -დაეთანხმა თაკო სიამაყით.
-ახლა კი ვჭამოთ თორემ საშინლად მში.. -მუცელზე ხელების სმით თქვა ლიკამ და ისეთი სახე მიიღო თითქოს წელიწადია არ უჭამია , მაგრამ უარს არც მე ვიტყოდი ,რადგან დილით საუზმობაც კი არ მაცადეს ისე მახარეს ეს სასიხარულო ამბავი..

--------
მოგეწონათ?