გამარჯობა.. მე ლიკა ვარ.. ჰოო ლიკა ანთაძე... ჩვეულებრივიი, მშვიდი და წყნარიი, არცისე მაღალი, წაბლისფერი თმითა და ყავისფერი თვალებით.. ჰმ, ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე..მე -10 კლასში ვარ.. საკმაოდ კარგად ვსწავლობ,სკოლაში პირველი ვარ.. ეს მახარებს და მაბედნიერებს..
ჩემს სკოლაში მგონი ყველა მიცნობს,მაგრამ ცოტა თუ მცნობს.. შარშან ერთ ჩემს სკოლელ გოგოს დავუახლოვდი.. თათა ისეთი თბილი და საყვრელიაა.. ორი წლითაა ჩემზე უფროსი.. ძალიან კარგად შევეგუეთ ერთმანეთს.. მალე ძალიან ძალიან დავახლოვდით.. ერთმანეთს არვუმალავდით არაფერს და ნუ მოკლედ ერთმანეთით ვსულდგმულობდით.. სადაქალო მაგარი გვყავდა.. ძაან გვიყვარდა ერთმანეთი... 14 თებერვალს გადავწყვიტეთ სადაქალოს გვექეიფა.. ჩემთან შევიკრიბეთ.. ჩვემივე ხელით გავამზადეთ რაღაცები..ცოტა ღვინო, მუსიკა და ამ ყველაფერმა თავისი მოიტანა..
_ გოგო, აუ რაუნდა გითხრა იცი, გეგა და სანდრო აპირებენ ჩამოსვლას,ნუ უნდათ თუ ცუდად არგამოვა და არგაგიტყდებათო და რავუთხრა? ხოიცი გეგასთან რაც ხდება... ( ნუცა ჩემი ბავშვობის მეგობარი)
_ კაი ნუც ჩამოვიდნენ.. მაგაზე გაწყენინებ?მიდი მიწერე და ჩამოვიდნენ..
- მართლა? ეე.. რიგორ მიყვარხარ ლიკუ..
( არადა თითქმის არაფერი ხდებოდა მათ შორის,მხოლოდ ის,რომ გეგას 4 წელია ნუცა უყვარს.. აი ნუცასი კი რაგითხრათ)
ათი წუთი არციყო გასული გეგა და სანდრო ჩამოვიდნენ.. შემოვიპატიჟე ( მაგრამ არც ერთთან არმქონდა გადასარევი ურთიერთობა, ჩემი სკოლელები კი იყვნენ,მაგრამ არც კი ვესალმებოდით ერთმანეთს) ჩქარა გავიქეცი თეფშისა და ჭიწის მოსატანად რომ სუფრასთან მიმეპატიჟებინა.. მალევე შევედჟ ოთახში და რ დავინახეე.. მხოლოდ ლილი და ნატა იყვნენ ყურებამდე გაკრეჭილები.. ( ნატა ჩემი და ხოლო ლილი - მეგობარი).. ნუცას დავუძახე და გაკვირვებული სახით მივაჩერდიი.. - ნუც აქ რამოხდა, სად არიან სანდრო და გეგა.. ან გარეთ რატო ხართ თქვენ?
-ბიჭები წავიდნენ.. გვეჩქარებაო ასე თქვეს და შენთან ბოდიში დამაბარეს..
შევხედე სახე სულ მთლად ალეწილუ ჰქონდა.. არმესიამოვნა.. გულში რაღაც უხილავმა გრძნობამ წამში გაირბინა და თითქოს გული გაგიჩშრდაო.. ტკივილი ვიგრძენი გულმკედდის არეში.. მივხვდი რომ რაღაც ისე არიყო,როგორც უნდა ყოჰილიყო და კვლავ ნუცას შევხედე,რომელსაც ხელები ჩემი თვალების წინ აჰქონ-ჩაჰქონდა. და მკაცრი მზერა ვესროლე
- ნუცა, რამოხდა.. სიმართლე მითხარი.. ნუცა თითქოს გაქვავდაო.. ხმას ვერიღებდა.. მხოლოდ დაბნეულ მზერას ვგრძნობდი.. მზერას,რომელშიც სიმართლის ამოკითხვს ვცდილობდი.