დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გააღვიძა. ხელი ტუმბოსკენ გააცოცა და ტელეფონის ღილაკის მოძებნის შემდეგ, ძლიერად დააჭირა, რათა ჩაერთო. ჯერ ცალი თვალი გაახილა და ისე შეხედა ტელეფონზე მოციმციმე ციფერბლატს, შემდეგ მეორეც ჭყიტა და თავის თავზე გაავებული წამოფრინდა. „ღმერთო ჩემო! უკვე თორმეტია! რას იფიქრებს ის ქალი!“ – დაბალ ხმაზე ჩურჩულებდა თავისთვის და დაბნეული დაქროდა ოთახიდან ოთახში. ტანისსამოსიც არ გაემზადებინა. არ რა, უფრო ვერ. წუხანდელი საღამო გუგასთან ცეკვით დაგვირგვინდა. იცოდა ნიას პრანჭვების ამბავი და მუდმივად შიშით აცეცებდა თვალებს მთელი მუსიკის განმავლობაში, თუმცა ნია ჰორიზონტზეც კი არ ჩანდა და ბეასაც, რა თქმა უნდა, მოსწონდა ეს ამბავი.
შხაპი რეკორდულად სწრაფ დროში მიიღო და ხელში მოხვედრილი პირველივე ტანისსამოსი მოირგო. ახლა ნამდვილად არ იყო დრო ათასი პროცედურისა და გაბრანჭვის. ან რა ეპრანჭებოდა, იქნებ გადაეფიქრა იმ ქალს მისი სამსახურში აყვანა, როცა ბეას დაუდევრობის ამბავს გაიგებდა. თუმცა არც ისეთი დაუდევარია, როგორც თავად ფიქრობს, რადგან ის ელოდება უმეტეს შემთხვევაში ანკას, ვიდრე პირიქით.
მარშუტკის გამოჩენას არ დალოდებია, ტაქსი გააჩერა და მისამართი უკარნახა. მისდა საუბედუროდ, დღესაც არ აცელია არც ერთ წითელ შუქნიშანს, რის გამოც კარგად ილანძღა. მოხუცი მძღოლი მიმზიდველი ქალისკენ მზერას გააპარებდა, ჩაიღიმებდა და ისევ საჭეს მიუბრუნდებოდა. რამოდენიმე წუთში სკოლაში იყო.
მანდატური დაუხვდა იქვე. მანდატურ მამაკაცში თავისი სკოლის კლასელი იცნო და მხიარულად მოიკითხა. დიდი დრო არ ქონდა და მოკლე კითხვა–პასუხებით შემოიფარგლა.
–ახლა უნდა ავიდე დირექტორთან, სამსახურში ამიყვანა და რამოდენიმე საბუთიაო მოსაწესრიგებელიო. რომ ჩამოვალ, ვისაუბროთ, თუ არადა მომავალი წელს სხვაგან კი არ ვიქნები! – გამხნევების ნიშნად მხარზე ძმაკაცურად წაკრა ხელი. – ნუ იმ შემთხვევაში თუ ახლა არ დავაგვიანე უარესად და იმ ქალს არ გადავაფიქრებინე ჩემი აყვანა, – სიცილით გადმოსძახა უკვე კიბიდან და გაჯგიმულმა აირბინა უკანასკნელი საფეხურები.
კაბინეტის კართან მისულს, ჩიტივით აუფართხალდა გული და თავის თავს გაუბრაზდა. რამოდენიმეჯერ ღრმად ჩაისუნთქა და აკანკალებული თითებით, რომელიც მოემუჭა, კარზე რამდენჯერმე დააკაკუნა. იქიდან რომ თანხმობა მიიღო შესვლის ქვევით ჩააცურა თითები, რომლებიც სხეულთან ერთად ცახცახებდნენ და სახელური ჩამოსწია. მაშინვე ინანა რატო არ დალია წამოსვლის წინ ვალერიანი ან რამე სხვა დამაწყნარებელი საშუალება. ჩანთაში მაინც ჩაეგდო თუ მაინცდამაინც დალევა დაეზარა, მაგრამ მოფიქრება ხომ უნდა?!
–გამარჯობა, ბეატრის! – თბილი ღიმილით მიესალმა უკვე ნაცნობი და საყვარელი ქალი. სათვალე მოიხსნა და ფეხზე წამომდგარი მიეგება.
–გამარჯობათ... – სახელის უცოდინრობის გამო წაიბორძიკა.
–ბელა, – მიუხვდა დაბნევას ქალი და ხელი გაუწოდა. – მიხარია, რომ შენნაირი საყვარელი და კარგი თანამშრომელი შეიძინა ჩვენმა სკოლამ! – გაამხნევა, – იმედია მოგვიშინაურდები და გაკვეთილებზეც გეყოფა იმდენი გამბედაობა, რომ ბავშვებს მკაცრად მიუდგე.
–შევეცდები, – თქვა და თითების მტვრევას მოჰყვა.
–დაბრძანდი, რატომ დგახარ? – ღიმილით მიუთითა სკამზე და თვითონაც ჩაეშვა.
ბეამაც მიბაძა ქალს, ოღონდ შედარებით ჰაეროვნად ჩაეშვა სკამზე.
–იმედია დავმეგობრდებით, ახლა კი საბუთებსა და კონტრაქტებს მოგაწვდი და ხელი მომიწერე.
–დიახ.
გამოწვდილი ქაღალდები სინაზით გამოართვა და კალამს გადაწვდა.
–ჯერ წაიკითხე, იქნებდა ტერორის მოწყობაზე აწერ ხელს, – მის უმწიკვლობაზე გაეცინა ბელას.
–სიტყვაზე გენდობით! – გაიჯგიმა უფროსის გულწრფელობით გათამამებული ბეა და დანიშნულ ადგილებზე დატოვა კვალი.
–ახლა წამოდი, გაჩვენებ შენ კაბინეტს. შეგიძლია, თუ რამ მოგინდება, მოიტანე და მოაწყე შენ გემოზე!
დიდი დერეფანი გაიარეს. ბელას ნელი ნაბიჯებით, აღელვებული ბეა მისდევდა. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ქალი ცოცხალი პოზიტივი იყო და ნამდვილად ფორტუნა ბეას მხარეს იყო ამ შემთხვევაში, მაინც იყო რაღაც დაძაბულობა, რომელსაც ეს თამამი გოგო ვერ ხსნიდა.
კაბინეტი ულამაზესი აღმოჩნდა. ისეთი დიზაინის, თითქოს ბეატრისისთვის გაეკეთებინოს ვინმეს, რადგან სწორედ ასეთ სადა ოთახებზე ირევა.
–სასკოლო ავეჯი გამოვცვალეთ და რამდენიმე კვირაში ჩამოგვივა ევროპიდან ახალი. ვინაიდან და რადგანაც კერძო სკოლაა და მშობლებიც ფულს გვიხდიან, ვალდებულები ვართ კეთილი გარემო მოვუწყოთ მათ ბავშვებს.
ბეას გაეღიმა ქალის გულწრფელ ტონზე. გონებაში გაივლო როგორ მოაწყობდა ოთახს, მაგრამ ჯერ მორცხვობდა და ვერ შეძლებდა. ნუ რა მოწყობა უნდა, ყველანაირად კეთილ–მოწყობილი არის, მაგრამ მაინც არის შტრიხები, რომელიც უკვე გამოასწორა გონებაში.
–უღრმესი მადლობა, ქალბატონო ბელა! ვერც კი წარმოიდგენთ, როგორი მადლიერი ვარ თქვენი! – გულწრფელი ბგერები ამოუშვა ყელიდან და ასევე გულწრფელად გაუღიმა.
–რას ამბობ! მიხარია, რომ ჩვენ სკოლაში იძენენ შენნაირი გამოუცდელი, თუმც კარგი პედაგოგები გამოცდილებას!
კიდევ რამოდენიმე მადლობა–არაფრის შემდეგ გამოემშვიდობნენ ერთმანეთს და ბეაც სახლისკენ დაიძრა. ნაცნობი მანდატური კარში არ დაუხვდა, თუმც არ წყენია, რადგან ახლა ემოციებით იმდენად იყო სავსე, რომ ბანალურ ლაპარაკს და „მომიკითხე–მოგიკითხეს“ ვერ აიტანდა.
გზიდან ანკას დაურეკა. მხიარულად მოახსენა თავისი ამბები და გააფრთხილა, რომ დღეს ბარში ამას აუცილებლად აღნიშნავდნენ. კარტიდან დანაზოგი თანხა მოხსნა და ბარში შეუკვეთა რაღაცეები, შემდეგ კი განსატვირთად სახლში ავიდა.
საღამო მალე მოახლოვდა. მითუმეტეს, რომ შუადღისას ანკა ესტუმრა, „უშენოდ საღამომდე როგორ გავძლებდიო“. ეს გოგო მეგრელია და რა გასაკვირია მისი აფერისტობის ამბავი. ანკა ცხადაიას თითქმის მთელი თბილისი იცნობს, თუმცა თავად როდი ახსოვს გუშინ რომელ ერთს წაეაფერისტა თავისი საქმისთვის. თუმცა უნდა აღიაროს ბეამ, რომ მასზე მაგარი დაქალი არ არსებობს მთელ ქვეყნიერებაზე. თუ აფერისტობს კიდე საჭიროა და წერტილი.
ბარში რამოდენიმე უახლოესი დაქალი დაპატიჟა. ძმაკაცებით ვერ დაიკვეხნის, სულ თითზე ჩამოსათვლელად ყავს ბიჭი მეგობრები. მამა მკაცრად ზრდიდა, არ სურდა, რომ თავის ქალიშვილს ნაადრევად დაედგა ბიჭებზე თვალი და ამ უკანასკნელი გარემოების გამო, არ იყო მიჩვეული ბიჭების გარემოცვას. რამოდენიმე „პაკლონიკიც“ მამამისმა მოაშორა. რომ დაუბრიალებდა ახმახი კაცი თვალებს ბიჭებს, კურდღლებივით გარბოდნენ ისინიც. და რა გასაკვირია, რომ ცხოვრებაში პირველად შეხედა ნორმალურად ბეამ მამაკაცს და პირველივე შეხედვის თანავე მოეწონა. თუმც არ იფიქროთ, რომ აქამდე ბიჭი არ მოწონებია. რამოდენიმე კონტაქტი ყავდა, ისე უბრალოდ, თითქმის ტელეფონით რომ იხსენებდა, მაგრამ სერიოზულად არც ერთზე უფიქრია.
გოგოები დათქმულ დროს უკვე ბარში იყვნენ. ელიტარული საზოგადოება ვერ ხიბლავდა ბეას, თუმცა ერთ–ერთი დაქალი საკმაოდ სახელგანთქმული და საპატივცემულო ოჯახიდანაა. ბეასა და ანკას სასიამოვნო სიურპრიზი დაუხვდათ ბარში. ნუ ანკას რა, ბეას, თორე ანკა ერთ–ერთი მთავარი ორგანიზატორი იყო ამ სიურპრიზის...
ბეა დიდი ხანი იყო წერით შეპყრობილი. განსაკუთრებულად დეტექტივი იზიდავდა და ისიც მუდამ წერდა და წერდა. თუმცა ამის შესახებ მხოლოდ დაქალებმა იცოდნენ და მიუხედავად იმისა, რომ თხოვდნენ სტამბასთვის მიემართა ბეას, მტკიცე უარზე იყო, „რა ისეთს კიდე მე ვწერ, რომ ვინმემ დაბეჭდოსო“ – გაიძახოდა. დღეს კი, როცა სამსახურში აიყვანეს, გადაწყვიტეს ეს სიურპრიზი ენახებინათ, რომელიც უკვე გაკეთებული ქონდათ და სადაბადებისდღეოდ ინახავდნენ.
ვერ წარმოიდგენთ როგორ გაბედნიერდა ბეა. ყველაზე ნაკლებად ელოდა და ყველაზე მეტად გაუხარდა. ის შრომა, რომელიც ისევ თავისი თავისთვის ქონდა გაწეული, უფასდებოდა და რამოდენიმე ეგზემპლარად დაბეჭდილი წიგნი მალე სახელს გაითქვამდა საზოგადოებაში.
კარგად მოილხინეს. გოგოებმა ბევრი სვეს, თუმცა ბეა სასმელს არ გაკარებია. მალევე მოიმიზეზა, რომ ცუდად იყო და ბარი დატოვა. ჯერ ათი იყო, ფეხით მოუნდა გასეირნება. წიგნი გადაშალა და ლამპიონის მკრთალ შუქზე დაიწყო ასოების გარჩევა. თითქოს დარწმუნება უნდოდა, მართლა იდო თუ არა თავისი სული ამ წიგნში. არ დასცალდა დამოწმება, რადგან ძლიერად დაეტაკა ვიღაცას ან პირიქით, ის დაეტაკა მას, თუმცა როგორც იყო, ვიღაცის სხეული გზის პირას გაიშოტა და მის ზემოდან აღმოჩნდა ბეაც.
ცხელი სუნთქვა რომ მიეფრქვა, მაშინ გაახილა გოგომ თვალი და ნაცნობ თვალებს ჩააშტერდა, დასარწმუნებლად, რომ ნამდვილი იყო. დასისხლიანებულ სახეზე ხელი მოუსვა მამაკაცს და ამის მერე აღმოხდა.
–გუგა, კარგად ხარ? – კითხა და ფეხზე წამოიჭრა.
ხელი მიაშველა მამაკაცსაც წამოდგომაში და მასზე ერთი თავით მაღალს ქვევიდან გაუსწორა მზერა.
–კარგად ვარ, რადგან ისევ შენ დაგეჯახე! – შესძახა ომახიანად და გაიცინა.
–სულ სისხლიანი გაქვს სახე! – აღმოხდა ერთიანად აკანკალებულს.
ახლაღა მოისვა მამაკაცმა საფეთქელთან ხელი და სითხეს, რომელმაც თითები დაუსველა, დახედა.
წამში მოსწყდა ადგილს და ასფალტზე დაეცა.
–მიშველეთ! – მოჰყვა ყვირილს ბეა.
_________________________
უბრალოდ მითხარით მიღირს თუ არა გაგრძელება. არ მინდა ჩემთვის დებილივით ვწერდე ^^