რაღაცები ვნახე და უკვე აზრზე ვიყავი,თუ როგორ მომეხდინა მასზე შთაბეჭდილება.6 საათისთვის უკვა მზად ვიყავი.მოტკეცილი შავი იუბკასა და შინდიფერ ზედას შევუხამე მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელი,სადა მაკიაჟიც გავიკეთე და კმაყოფილებიტ აღსავსემ სარკეში თავი ავათვალიერ-ჩავათვალიერე.
მალე ნიკაც მოვიდა.ჩვეულებრივ ეცვა..სერი მაისური,ჯინსი და ბოტასები.შარვალ-კოსტუმში გამოწყოფბილს არც ველოდი.თანაც ისე ცხელა მტერს არ ურჩევს ამას.ასე რომ,მისი ჩახმულობა ძალიან მომხბვლელად მომეჩვენა.თუმცა ასეც იყო.ვარცხნილობა ოდნავ შეეცვალა,მაგრამ ესეც რაღაც გასაოცრად მომხვდა თვალში.თუმცა ისიც,მართალია,რომ ბევრი ამას ვერ შენიშნავდა.
-ელიზა,გამარჯობა-თვალებით უზარმზარ ცეცხლს ანთებდა.
-ვარცხნილობა შეგიცვლი
-მიხდება?
-ძალიან..
-შენც შესანიშნავად გამოიყურებდი...თუმცა ეს სიტყვები შენთვის ძალიან ცოტაა...უბრალოდ გასაოცარი ხარ.
-ნუ მაწითლებ.
-არ წითლდები.
-ალბათ,გარეგანად არ ჩანს-გავუღიმე.
-რა იყო ამაზე იმუნიტეტი გაქვს გამომუშავებული?
-ჩემი დაქალი აბარებს სამედიცინოზე და ვკითხავ,რამე თუ გაეგება ამაში-გადავიხარხარე.
-წავიდეთ?-ხელი გამომიწოდა.
-რა თქმა უნდა.
მისი ბინიდან სასიამოვნო სურნელი გამოდიოდა...მაგრამ ეს არ იყო ყველაფერი...კერძთა არომატს სანთელების სურნელი რაღაც გასაოცრად ერწყომოდა...თითქოს რაღაც იდილია იქმნებოდა..როცა შიგნით შევედი დავიშოკე ლამაზ გაწყობილი მაგიდის დანახვაზე.
-როგორი რომანტიკოსი ხარ...
-ვიცი-გამიღიმა.
კერძებზე საინტერეოდ მესაუბრებოდა..მაგემოვნებინებდა და აღფრთოვანების მეტს ვერაფერს გამოვხატავდი.
-მომიყევი შენზე რამე.
-მაინც?
-რაც გინდა-ცნობისმოყვარედ შემომხედა.
-ბავშვვობიდან,იცი,რა მინდოდა?
-რა?
-რამდენიმე სიცოცხლე ყოფილიყო ჩემს ხელთ..არ მაკმაყოფილებდა ერთი ცხოვრება..
-მერე?
-დედას ვუთხარი და მან მირჩია,მსახიობი გახდიო.მას შემდეგ,6 წლიდან ამაზე ვოცნებობ..
-გასაოცარია,მე კი ამდაგვარი რამ თავში არასდროს მომსვლია.
-ხვალ გასუბრება მაქვს-დავიწყე ემოციებით.
-სერიოზულად?-ნიაკს თვალები გაუნათდა.
-კი..თუ მიმიღეს,ეს ჩემი პირველი სერიოზული ფილმი იქნება...
-აღვნიშნო-გამიღიმა.
-წინ ნუ უსწრებ მოვლებენს.
-მე შენში დარწმუნებული ვარ.
-უცხო ენები მიყვარს..მიადვილდება..გერმანულს ვსწავლობ დამატებით...ლიტერატურა ჩემი სისუსტეა..წიგნებზე ვიშოკები.
-მეც მიყვარს კითხვა,მაგრამ დრო აღარ მრჩება.
-მესმის..მეც კარგ დღეშ ვიქნები აბიტურიენტობისას.
-შენ შესძლებ.
-როგორი დარწმუნებული ხარ.
-დიახაც,ვარ..ამაყი ვარ,რომ შენ გიცნობ,ელიზა.
-შენზეც მომიყევი რამე.
-სკოლა,რომ დავამთვარე,მამა ავარიაში დამეღუპა...ამ დროს ცუდ წრეში ვიყავი,სადაც „კაიფობდნენ“ და ამ ყველაფერს პიარსაც უკეთებდნენ..არ ვიცოდი,რა გამეკეთები.
-მესმის-ნაღვლიანად ვუპასუხე.
არ ვიყავი ძლიერი,რომ თავის შექცევის სხვა საშუალება მეძებნა..ბევრი კი იყო,მაგრამ ეს მაინც სხვა იყო,სუსტებისთვის...დარღვეული მქონდა ნერვული სისტემა და ნებისყოფაზე ლაპარაკი ხომ შორსაა...ერთხელ გავსინჯე,მერე სიამოვნებისთვის ზოგჯერ ვყნოსავდი ხოლმე,ტაბლეტებსაც ვიღებდი...ნებსებსაც,ვსავამდი..მოკლედ,საშინელ მდგომარეობაში ვიყავი..დედაჩემი გიჟს გავდა.

-რაც მთავრია,გაანებე თავი.
-ჰო,ჩემი რამდენიმე მეგობარი ემსხვეპლა ამა ყველაფერს..მე კი გადავრჩი და ახა შენ გიყვები ამ ყოველივეს..უცნაურია არა ცხოვრება?
-არ არსებოსბ მეორე აზრი-ინტერესით შევხედე..მის თვალებს მივაშტერდი..ვხედავდი,როგორ ღელავდა და მაშინვე ზღვა გამახსენდა,რომელიც ძლიერი წვიმების შემდეგ ტალღებს ისე გამოდევნის,თითქოს მისი ნაწილი არ იყოს....გეგონება ქმარია,ცოლმა უღალატა და ახლა გინებით აგდებს გარეთო...
-ახლაც მრცხვენია,რომ ვიხსსენებ ამ ყველაფერს..მინოდადა რამდეიმე ნესტო მქონოდა,რომ კოკაინი უფრო გაუმაძღვრად მეყნოსა...წარმოგიდგენია რა საშინელება იყო?
-ვწუხვარ.
-არ გინდა...მთავარია,რომ ეს ყველაფერი წარსულში დარჩა..გინდა რამე რომანტიკულს ვუყუროთ?
-რა თქმა უნდა..მე პოპკორს გავამზადებს..
-კარგი..წავალ კინოთატრს მოვამზადებ..
ცოტა ხანში მის გვერდით ვიჯექი და პოპკორნთან ერთად ეკრანს მივშტერებოდი...
-მშვენიერი კონოთატრი გქონია...
-ფილმი ნახე ჯერ-გამიღიმა..
-„ყველაზე გრძელი გზა“-ხმამაღლა წარმოვთქვი-არ მინახავს.
-არც მე..
ორივენი ინტერესით მივაშტერდით ტელეეკრანებს.
ჩვენთვის ეს საკმაოდ საინტერესო და ამაღელვებელი აღმოჩდა..”sneak previews” წარმოაგდენდა ორივე ჩვენგანისთვის..
ფილმის 2 საათსა და რამდენიმე წუთს გაგრძელდა...დასრულდა თუ არა ორივემ ერთმანეთს შევხედეთ.
-მოგეწონა?-ნიკამ იდუმალი მზერა მტყორცნა.
-გასაოცარი იყო..ფილმებშიც კარგი გემოვნება გქონია.
-გოგოებშიც?
-თავისთავად-გავუღიმა.
-წამოდი სხვა ოთახში გავიდეთ.
-არ დამავიწყდეს.ხვალ ვახშამდე დამეწვიე..
-უნდა მაჩვენო რა შეგიძლია?
-დიახაც-გავუღიმე.
-სიამოვნებით,ელიზა.
-მხოლოდ ფილმებშია სიყვარული ასეთი დაუმარცხებელი,როგორ ფიქრობ?-გულუბრყვილოდ ვკითხე და შემდგე ცნობისმოყვარედ დავუწყე ყურება..ცოტა ხანს სიტყვებს ეძებდა და მერე მიპასუხა:
-ვინ იცის..
-ფილმებსა და სასიყვარულო რომანებში,წიგნებში,მუდამ სიყვარული დგას ყველაფერზე წინ..მის გამო ყველაფერ იღებენ,მაგრამ თუ ცხოვრებაში ყველაეფრი დათმე,ოცნებები აუხდენელი დატოვე,მიატოვე კარიერა და ყევალეფრი,რისთვისაც ცხოვრობდი,ნუთუ,დაგაკმაყოფილებს მხოლოდ სიყავრული?
-რეალურ ცხოვრებაში არ ხდება ესე.
-ჰო,მეც ხშირად ვფიქრობ ამაზე.ალბათ,ეს მხოლოდ ლამაზი ფანტაზიაა.
-თუ არაფერი გაქვს,რატაკი ხარ და სადღაც გდიხარ,თუ არ გაქვს მირწეული არც ერთი მიზნისთვსი,როსთვისაც ცხოვრობდი და მუდამ გიცემდა გული,რა სიყვარულს იგრძნობ.
-გეთანხმები...ზედმეტად სენტიმენტალურია,არა?
პასუხად გავუღიმე.
-როდის დაშორდი ყოფილს?-ამ კითხვას არ ველოდი.
-როგორი ცნობისმოყვარე ხარ-გადაკვირით ვუპასუხე.
-სერიოზულად გეკითხები.
-მე..მე არ მყოლია...
-სიმართლე რომ გითხრა არც მე მყოლია ვინმე,ვისაც შეყვარებულს დავარქმევდი...
-ვიცი,რომ ტყუილად არ ფლანგავ სიტყვებს.
-და ეს კარგია?
-შესანიშნავი.
ჩემი თავი მხარზე მიიდო..ისეთი თბილი იყო..თანაც მისი გული ძგერა უფრო მძაფრად ჩამესმოდა...
ბგრძნობდი,რომ ის სულ სხვა იყო...ვიცოდი,რომ განსაკუთრებული იყო ნიკა...თითქოს რაღაც,რაც არასდროს მიგრძვნია,თამამად დამთამაშებდა..ფიქრებში წავედი..ალბათ,ისიც,რადგან ხმას არც ერთი ჩვენგნი არ ვიღებდით...
ვგრძნობდი,რომ მიყვარდა..
გული,მართლაც,რომ ავტონომიური მექანიზმია...ცვენდა უნებურად გვაყვარებს,გვანატრებს,გვტკენ..
ვისაც არ უყვარს,მისთვის გული არაფერი..მოკლედ,რომ ვთქვათ „კიდია“..ვინც შეყვარებულია,მისთვის გული ღმერთია,ხოლო,ვინც ცალმხრივადაა შეპყრობილი სიყვარულის ალით,მისთვის გული უბრალოდ ჯოჯოხეთია...მართლაც,ის ხომ ჰგავს ამ უკანასკნელს...გაწამებს და ნელ-ნელა ფერფლად გაქცევს..განა არაა ეს მართალი?
არ ვციი,მერე რა მოხდა,მაგრამ დილას ისევ იმავე ადგილას გამეღვიძა..თითქოს არც ერთი ჩვენგანი არ გავნძრეულვართ..ბიკას შევხედე...მასაც ეღვიძა,მარგამ არ ინძრეოდა..ალბათ,არ უნდოდა ჩემი გაღვიძება...
-გამარჯობა,ელიზა.
-მთელი ღამე ასე ვიყავით?
-დაახლოებით.
-საუზმეს მოგიმზადებ-ფეხზე წამოვდექი.
-დაგეხმარები-უკან გამომყვა.
ეს ჩვენი პირველი ერთობლივი საუზმე იყო...ორივენი თავს შესანიშნავად ვგრძნობდით...
მაგიდა ავალაგეთ,ჭურჭელი გავრეცხეთ და სკვერში სარბენად გავედით...შემდეგ შხაპი მივიღე,გამოვიცვალე და ნიკამ გასაუბრებაზე წამიყვანა.მითხრა,დაგელდოებიო,რაც ძალიან მახარებდა.
ვნერვიულობდი,მაგრამ ვცდილობდი,რომ არ შემემჩნია...
დიდი რიგი იყო და წინ და უკან დავდიოდი..სკამზე გაჩერება უბრალოდ არ შემეძლო.
„ნიკა..ნიკა...“-მასზე ვფიქრობდი და ვგრძნობდი,რომ აღარ ვიყავი ნორმალური..ვგრძნობდი,რომ იყვარდა...შეყვარებული კი ყველა შეშლილი და გიჟია..
არც კი მჯეროდა.ეს ყველაფერი..თითქოს რაღაც განსხვაებულ და თან გასაოცარ სიზმარს ვხედავდი..ვხედავდი და გამოღვიძება არ მინდოდა.
დღევანდელ ვახშამზეც დავიწყე ფიქრი,მაგრამ თითქოს გამომაღვიძესო..უცბათ,გამოვერკე ოცნებიდან და რეალობას დავუბრუნდი.
-ელიზაბეტ კალანდაძე...
ჩემი სახელის გაგონება და ჟრუანტელი ერთი იყო.
გასაუბრებაზე შევედი...
არ ვიცი,რა ვთქვი..არც კი მახსოვს რა მკითხეს...მხოლოდ ის ვიცი,რომ გარეთ სახეზე ხელებაფარებული გამოვედი და გული საშინლად მიცემდა..ხმასაც ვერ ვიღებდი..არ მჯეროდა ეს ყველაეფრი...
„სიზმარია“-ვიმეორებდი გულში..
-გილოცავთ,თქვენ ჩვენი ახალი თანამშრომელი ხართ-მამაკაცმა,რომელიც იმ დღეს აუზზე შემხვდა,ხელი ჩამომათვა.
-მადლობტ-ჩუმად ჩაილაპარაკე ისე,რომ ჯერ კიდევ არ მჯეროდა ის,რაც მოხდა.
-არ შევმცდარვარ.
-მადლობთ-ისევ გავიმორე.
-ხელი უნდა მოაწეროთ საბუთებზე.
-ახლავე-კალამი გამოვართვი და ხელის მოწერა დავიწყე.
ნახევარ საათში შენობა დავტოვე..ნიკა ისევ იმ ადგილას იყო.ჩემს დანახვაზე,გამოქანდა..სახეზე სიხარული შემატყო და არაფერი უკითხავს..უბრალოდ გულში ჩამიკრა..
-გილოცავ,ელიზა.
-ხომ მეუბნებოდი-გავუღიმე.
-ახლა სახლში გამიყვანე..დედას უნდა ვუთხრა არ იცის.დღეს ისვენებს და...
-არ იცის?
-არ მინდოდა,რომ იმედი გაცრუვდებოდა,თუ..
-ეს არც მოხდებოდა.
-წავიდეთ..
სახლამდე მიმაცილა..
-საღამომდე...
-6-ზე შემოგივლი,ელიზა..
-კარგი...-კარები გავაღე და სახლში გაღიმებული შევედი.
-დედა...
-ელიზა-დედაჩემი ოთახიდან გამოვიდა.
-კარგი ამბავი მაქვს...
-რა?-მის სახეზე არფრთოვანება და საშინელი ცნობისმოყვარეობა აღიბეჭდა.ემოციურად მოვუყევი დედას ახალი ამბავი.ისე გაუხარდა,რომ სიტყვებითაც კი ვერ აღვწერ..როგორ უციმციმებდა თვალები...
-ვამაყობ შენით,ელიზა-გადამეხვია..ასე დიდ ხანს ვიყავით,მერე მამასაც კი დაურეკა.
-უნდა აღვნიშნოთ- თავს არ ჰგავდა.
-არა,დედა..არაა საჭირო.
-როგორ არა! განა ასეთი სასიხარულო ამბავი ხშირად ხდება?
არაფერი მიპასუხია,გავუღიმა სამადლობლად და ჩემს ოთახში გავედი.
სალომემ დამირეკა ცოტა ხნის შემდეგ და მასგან გავედი.პიცა შევუკვეთეთ,გაზიანი სასმელი და უამრავი ნაყინი.მოკლედ,ჩვენებური წვეულება მოვაწყევტ.მაღალ ხმაზე ჩავრთეთ მუსიკა.სალომემ ალკოჰოლური სასმელიც მოიტანა.მართალა,მე არ მიყვარს ძალიან,მაგრამ როცა ვხედავ,ვსვამ.განსაკუტრებით,როცა ასეთ ემოციებში ვიყავი,მართლაც,მჭირდებოდა.
რამდენიმე ჭიქა დავლიე,მარგამ არავის აუკრძალავს და კიდევ გავაგრძელე.გაზიან სასმელს საერთოდ არ გავკარებივარ.სულ დამავიწყდა,რომ საღამოს ვახშამი მქონდა მანამ,სანამ სალომემ არ შემახსენა.
-წავალ-მაშინვე კარებისკენ წავედი.
-კარგად ხარ?
-კი-მართალია მთვრალი ვიყავი,მაგრამ არ შევიმჩნიე და დაბლა ჩავედი.
-„ტაქსი“-გაავაჩერე მანქანა.
კიდევ კარგი ვახშმისთვის მზად მქონდა ყველაფერი,მაგიდა გავაწყვე,სანთელები და სხვა დეკორაციებც გამოვიყენე და,ერთი სიტტყვით,ყველაფერი შესანიშნავად გამოვიდა.
ვერცხლისფერი მოკლე კაბა ჩავიცვი,ფეხზე მაღლები..მოკლედ,გამოვეწყვე და მალევე ნიკაც მოვიდა.
-ულამაზესი ხარ.
-მადლობ,შენც კარგად გამოიყურები-ხმაზე ცვლილება მეტყობოდა და ეს მასაც არ გამორჩენია.
-რა გჭირს?
-წამოდი,ვახშამი მოვამზადე-მაგიდისკენ მივუთითე.
-შესანიშნავია.
ყველაფერი დააგემოვნა და ძალიან მოეწონა.
-შესანიშნავი კულინარი ხარ-გამიღიმა-იცი,როგორ მიხარია შენი წარმატება.
არაფერი მიპასუხი.საუბრის ხასიათზე ნამდვილად არ ვიყავი.
-რა გჭირს?
-არაფერი-ძალით გავუღიმე.
-მთვრალი ხარ?
-კარგი,ჰო,ოდნავ.
-ხომ ხედავ ვერაფერს გამომაპარებ.
-ჰო,სალომეს ბრალია.
-ელიზა,ასეც საყვარელი ხარ.
9 საათი იქნებოდა,როცა მაგიდიდან ავდექით..რაღაც -რაღაცებზე ვსაუბრობდით და ამან ძალიან გადამღალა.

მიყვარხართ..
მადლობა დიდი ჩემს მკითხველებს..
ველი შეფასებებსა და აზრებს კომეტარებისა სახით..იმედია,კვლავ გამიზიარებთ.