,,ყოველთვის ალიონზე ვიღვიძებ სწრაფად და უშფოთველად,უბრალოდ თვალს ვახელ და გარეშემო სიბნელეს შევიგრძნობ,ვუყურებ ჩემს დალურჯებულ სხეულს და ვფიქრობ,რატომ ხდება ასე?იქნებ ღირსი ვარ?ან იქნებ ეს არის ჩემი ბედი?ჩემი დამტვრეული ძვლები ყოველ გამოძრავებაზე მახსნებენ მტკივნეულად თავს და მერე ისევ წამლით ვაყუჩებ. დროისა და სივრცის გაუთვალისწინებლად ისევ ვაგრძლებ მტკივნეული ცხოვრების დინებას''
დილის 8 საათი იყო.ვეღარ ვისვენებდი,ძლივს მივედი გარდერობამდე და გადავიცვი დაძენძილი ტანსაცმელი.სარკეში ჩავიხედე და ისევ ის მშიშარა,პესიმისტი,იდიოტი გოგო დავინახე.უემოციოდ მოვწყდი სარკეს და სხვა ოთახში გავედი.
-(მონიკა) ლინდა როგორ მოხდა რომ ოთახიდან გამოხვედი?
არ მინდოდა კვლავ დაწყებულიყო ისევ იგივე,ამიტომ ხმა არ გავეცი და სამზარეულოში მაცივრისკენ წავედი.
-(მონიკა) ვის ველაპარაკები? მონიკა განაგრძობდა ლაპარაკს და ტონსაც უწევდა.
-(ლინდა) მონიკა რა ჩემი ფე****ბი გინდა? არ მინდა შენთან საუბარი და იქნებ თავი დამანებო
მონიკამ თავისი დაბერილი ტუჩები აბზიკა და სიგარეტს მოუკიდა.
-(ლინდა) ამ მაცივარში ხომ საჭმელი არასდროს არ არის.
-(მონიკა) მოგშივდა ცუნცულ?
-(ლინდა) ალბათ გუშინ არ გყავდა კლიენტი ხო? მაცივარს შეეტყო.
მაცივრის კარი მივაჯახუნე და მისაღებ ოთახში გავედი
-(ლინდა) უი ხო მართლა! სად არის მაიკლი?
-(მონიკა) მამაშენია და შენ უფრო უნდა იცოდე. მონიკამ საფერფლეში ჩაწვა სიგარეტი და ფეხზე წამოდგა.
-(ლინდა) მისი ბო***ზი კი შენ ხარ.
-(მონიკა) ბო****ზს ნუ მეძახი გოგო! მონიკამ ჩემსკენ წამოიწია და მერე ისევ დაატორმუზა.
-(ლინდა) თორე რა?ისევ მაიკლის ეტყვი რომ მცემოს?
-(მონიკა) თუნდაც.... ქალმა ამაყად თქვა,მკერდი შეისწორა და გარეთ გავიდა.
-(ლინდა) უკანასკენლი იდოტი! ჩავილაპარაკე და მეც გავედი სახლიდან.
თითოეული ადამანი,რომელიც იმ წამს იყო ქუჩაში,ყველა ხედავდა ხეების ლამაზ მწვანე ფოთლებს,ჩიტების ლამაზ მიმოფრენას და სილაღეს,ბავშვების ჟრიამულს რომლებიც სკოლისკენ მიისწრაფიან.
მე კი უბრალოდ გული მერეოდა მათზე,ამდენი ხალხი ჩემი თავის ტკივილის მიზეზი ხდებოდა,მთელი საზოგადოება თითქოს ჩემს წინააღმდეგ იყო განწუობილი,მხოლოდ ერთი ადგილი იყო სადაც მშვიდდებოდი და ყველაფერი ჩემს გარშემო ქრებოდა.თბილად მხვდებოდნენ და არ მკიცხავდნენ ჩადენილისთვის.
-(ჯონი) ჰეი ლინდა უკვე მოხვედი?
-(ლინდა) შენ ამ დილაუთენია უკვე იყენებ?
-(ჯონი) არ გინდა?
-(ლინდა) არა მე ისე უბრალოდ შემოგიარე,სხვაგან წასასვლელი არ მაქვს ისედაც.
-(ჯონი) ისევ ნასვამი მოვიდა? ბიჭი რომელიც სიგარეტს აბოლებდა ჩემს ნაიარევ სხეულებს აკვირდებოდა.
-(ლინდა) ხო როგორც ყოველთვის.მოვიკუნტე და მის გვერძე ჩამოვჯექი.
-(ჯონი) რატო აყენებინებ ასე თავს?წამოდი სახლიდან.
-(ლინდა) არ შემიძლია ჯონი! წასასველი არსად მაქვს.
-(ჯონი) თავიდან არავის არ აქვს ორ სართულიანი სახლი,მერსედესის მანქანა და კარტაზე 50,000 დოლარი,ყველაფერი შრომით მოდის,წამოდი და ეცადე შენი თავის თვითონ მიხედო.
-(ლიდია) ამას შენ! ხელმოცარული ტიპი მეუბნება? რა სასაცილო ხარ ჯონი.
-(ჯონი) შეიძლება,მაგრამ გიხდება ღიმილი.
ჯონიმ სიგარეტი გადააგდო და ღრმად ჩაფიქრდა.
-(ლინდა) მე სკოლაც კი არ მაქვს დამთავრებული,ვინ ამიყვანს სამსახურში.
მეც გადავყევი ფიქრებს და თმაზე ძლიერ მოვიჭირე ხელი.
-(ჯონი) კაი დაიკიდე მაინც არ გესმის.
-(ლინდა) მე წავალ,ანნიკა უნდა ვნახო,მერე გინახულებ.
-(ჯონი) მართლა არ გინდა? ჯონი თეთრ ფხვნილს მაწვდიდა.
-(ლინდა) დღეს არა! ისედაც გაბრუებული ვარ.
ნელა გამოვედი და სკოლისკენ წავედი.
ცოტახანი ვიდექი ხის ძირას,სანამ ანნიკა არ გამოვიდა სკოლის ეზოდან.
-(ანნიკა) ლინდააა! როგორ მომენატრე! გოგონა ისე ძლიერ ჩამეხუტა ლამის გამგუდა.
-(ლინდა) კარგი გოგო,ნუ დამახრჩე! მხოლოდ ერთი თვეა რაც არ გვინახია ერთმანეთი.
-(ანნიკა) რა ცუდად გამოიყურები ისევ მოიხმარე ხო?
-(ლინდა) არა!
-(ანნიკა) როგორ არა! სახე ისევ ისე გაქვს როგორც მაშინ.
-(ლინდა) არ მომიხმარებია და შემეშვი ეხლა. გაბრაზებულმა ვუთხარი და თავი ჩავღუნე.
-(ლინდა) სკოლაში რა ხდება?
-(ანნიკა) არაფერი,გამოცდები იწყება და ძალიან გადავიტვირთები ამ კვირაში.
ნეტა მეც შემეძლოს სკოლაში სიარული,მაგრამ უკვე გვიანია.
-(ანნიკა) სულ 17 წლის ხარ ყველაფერი წინ გაქვს.
-(ლინდა) მანუგეშებ?
-(ანნიკა) არააა! თუ ჰოოოო? ნუ რა მნიშვნელობა აქვს.
ორვე გავჩუმდით და ნელ-ნელა მივუყვებოდით ქუჩას.
-(ანნიკა) ლინდა დამელოდე ერთი წუთი,იმ ჯიხურში მივალ დედამ გაზეთი დამაბარა და ვუყიდი.
-(ლინდა) კარგი გელოდები.
ერთი საათი ვუყურებდი,როგორ არჩევდა ერთი და იგივე გაზეთს და როგორ ეძედა ფულს.
ლურჯ ცას ვუყურებდი,ქუჩას გადავცდი და ტრასაზე ვიდექი,უკნიდან უცბად რაღაც ძლიერი დარტყმა ვიგრძენი და ძირს დავარდი.
ჩემს წინ შავი BMW-კაბრიოლეტი იდგა ბიჭებით გატენილი,რომლებიც,ხმამაღლა იცინოდნენ.რულზე მჯდომი სათვალიანი ბიჭი გადმოვიდა მანქანიდან,ჩემთან მოვიდა და წამოდგომაში დამეხმარა.
-(ლინდა) თვალები სად ტრ****ში გაქვთ?
-(ბიჭი) დიდი ბოდიშით ვერ დაგინახეთ.
-(ლინდა) შენი ბოდიში არ მჭირდება,უბრალოდ წინ იყურე ხოლმე.
ბიჭმა სიცილი დაიწყო და აქეთ-იქით იყურებოდა.
-(ლინდა) ადამიანს მანქანით გაიტანენ და მერე იცინიან.
-(ანნიკა) ლინდაა!
ლინდა მორბოდა გაზეთით ხელში.ძლიერად სუნთქვავდა და თან მაისურს ისწორებდა.
როდესაც მოგვიახლოვდა ადგილზე გაჩერდა.
-(ანნიკა) დამიან? აქ რას აკეთებ?
მე გამიკვირდა და გავბედე კითქვა
-(ლინდა) შენ რა იცნობ ამ იდიოტს?
-(ანნიკა) იდიოტს არა,მაგრამ ეს ჩემი შეყვარებულია.
გაზეთი მომაჩეჩა და კოცნა დაუწყო.
-(ლინდა) კარგი მე წავალ ანნიკა,მერე გნახავ.
-(დამიანი) წამოდით გაგიყვანთ
-(ანნიკა) დიდი სიამოვნებით წამოვალ.ანნიკა აცუნდრუქტა და ბიჭს მიეკრო.
-(ლინდა) არ მჭირდება შენი გაყვანა,ინვალიდი არ ვარ.
ბიჭმა კვლავ დაიწყო სიცილი და თავი დააქნია თანხმობის ნიშნად.
მანქანში ჩაჯდნენ და გვერძე ჩამიქროლეს.
როცა ჰორიზონტზე აღარ ჩანდნენ,მაშინ მივხვდი რომ ანნიკას გაზეთი დაავიწყდა,რომელიც ხელში მეჭირა და ძლიერ ვუჭერდი.

ახალი ისტორიით დაგიბრუნდით!
შემიფასეთ,გავაგრძელო თუ არა დადება :*****