ნიუტონის ბრალია?! (2)

-ადექი,-ბრძანებასავით გაისმა ჩემი ხმა,ისიც დაუყონებლივ წამოდგა და ჩემს პალტოს გასახდელად დაეჯაჯგურა.ხელები უხეშად გავაშვებინე და საწოლზე მთელი ძალით დავაგდე,საგულდაგულოდ დალაგებული ბალიშები იატაკზე მოვისროლე და ფეხებშორის მოვექეცი.

ნიუტონის ბრალია?! (1)

ყოველი სხეული მიიზიდავს ერთმანეთს ძალით, რომელიც მათი მასების პირდაპირპროპორციული და მათ შორის მანძილის უკუპროპორციულია... დიადმა ნიუტონმა მიზიდულობის ძალა ყველა ასპექტში მაგრძნობინა.

შემოდგომის ბრალია..

უკვე მეორე შემოდგომა დადგა ჩემს ცხოვრებაში უშენოდ,ყველაფერი ისევ ისეა,არაფერი იცვლება,ისევ ისე ცვივა ფერადი ფოთლები შორს,უმისამართოდ,ისევ ისე უაზროდ და გადაუღებლად წვიმს,ისევ საშინლად ცივა

აფროდიტას ბრალია(სრულად)

ერთ პატარა, კოპწია სახლში დიასახლის დიდი ამბავი გაეჩაღებინა, ხან ქურას დასტრიალებდა, ხან სალათს ჭრიდა, ხან თავის ქალიშვილს უყვიროდა: -როდის უნდა ისწავლო ნორმალურად მოქცევა ნინე?! როდის?!-გადარეულივით აბრიალებდა თვალებს, თან ბრაზმორეული იქნევდა

შენი ბედისწერის ბრალია (სრულად)

რესტორანში ჯერჯერობით სიმშვიდე სუფევდა, მხოლოდ მომსახურე პერსონალი მიმოდიოდა სწრაფი, საქმიანი ნაბიჯებით, დროდადრო ისმოდა გადაძახილები, ხანდახან შეფპოვრის, შუახანს მიღწეული ლადოს გულიანი სიცილი და შდეგ ისევ სიჩუმე... ფაქტია რაღაც რიგზე ვერ იყო,

აფროდიტას ბრალია (ნაწილი მეორე, სრულად)

ნინე სავარძელზე გაწოლილიყო და ნაძვისფერი თვალებით თეთრ ჭერს შესცქეროდა. დიმიტრის დაბრუნებამ მთლიანად აურია თავგზა. მისთვის მიცემულ პირობას პირნათლად ასრულებდა და დაბარებულივით ფიქრობდა ამ ყველაფერზე გამუდმებით. შეიძლება ზაფხულში ძალიან კი იწელებოდა,

ყველაფერი შენი ბრალია!

მე შენ მიყვარხარ და ეს მხოლოდ ჩემი ბრალია ჩემმა ოცნებამ უშენობით სული დალია, ჩემი ოცნება უშენობით მუდამ მთვრალია და უოცნებოდ, ჩემი გული ვერ გამძღარია.

აფროდიტას ბრალია(თავი მეშვიდე, პირველი ნაწილის დასასრული)

-კარგი, თუმცა როგორ უნდა გენდო, როცა შენს გეგმას წესიერად არ მეუბნები!-ხელები გაშალა გოგომ.-ქორწილის ჩაშლას როგორ აპირებ დიმიტრი? ყველაფერს ბუნდოვნად მიხსნი! ქარაგმებით მელაპარაკები!-ნინე! დაწყნარდი, რომ გითხრა ბოლო წამს გადაიფიქრებ!

აფროდიტას ბრალია(თავი მეექვსე)

-არა! არა! არა!!-ფრჩხილებს იკვნეტდა ნინე.-დაუჯერებელია! წარმოგიდგენია?! დედაშენიც და დეაჩემიც, ორივე ერთნაირად გაგიჟდა!-დიმიტრის სახლში იყვნენ. ბიჭი დივანზე გართხმულიყო, თავად ნინე კი ფეთიანივით სცემდა ბოლთას და გაურკვეველი სიტყვების კაკანით იყო

აფროდიტას ბრალია(თავი მეხუთე)

დარაბებს მიღმა, ნახევრად ჩაბნელებული ოთახში, საშინლად ცხარე, „100 გრადუსი ცელსიუსით“ ანუ ოჯახური, დაძაბული, მძაფრსიუჟეტიანი კამათი გამართულიყო წაბლისფერთმიან, ლურჟთვალა ქალსა და მის კარამელისფერ ქერა ქოჩრიან ვაჟიშვილს შორის. ბიჭს მაისური არ ეცვა,