–ნუცა, რა მოხდა. სიმართლე მითხარი.. ნუცა თითქოს გაქვავდაო.. ხმას ვეღარ იღებდა.. მხოლოდ დაბნეულ მზერას ვგრძნობდი.. მზერას,რომელშიც სიმართლის ამოკითხვას ვცდილობდი, თუმცა ამაოდ..
–ნუცა.. გაბრაზებული ხმით შევყვირე..
– ლიკ,..ნუ .. მე.. კაი ხოო.. არგაბრაზდე ოღონდ.. ნატასი ხოიცი არა.. ნატამ უთ..
სიტყვა გავაწყვეტინე.. ოთახში შევბრუნდი.. იქ მხოლოდ ნატა და სალო იყვნენ.. ისიც ყურებამდე გაკრჭილები.. ხმა არ გამიცია... ფიქრებში წავედი.. იმას ვფიქრობდი რა გამეკეთებინა..
უცებ თვაში ერთმა აზრმა გამიელვა თვაში. უცას დავუძახე და მეორე ოთახში გავიყვანე..
–გეგას დაურეკე– ვუთხარი წყნარი ხმით..
–ჰა?..გაკვირვებულმა შემომხედა–კარგად ხარ? რატომ დავურეკო?
–რო გეუბნები დაურეკე!– ახლა უკვე ცოტა არიყოს ბრაზნარევი ხმით ვუთხარი..
–კაი ჰო და ნომერი აკრიფა..
ზურგით დავდექი თუმცა ნუცას გაკვირვებულ სახის გამომეტყველებას მაინც ვხედავდი.. "სულ გააფრინა ამ გოგომ"– ჩაიბურტყუნა თავისთვის და უცებ ჩემს წინ დადგა..
ამ დროს ტელეფონში ხმა მომესმა.–ხო ნუცა მოხდა რამე?
– ნუცა არ ვარ, გეგა, ლიკა ვარ.
–რა იყო.. ნუცა ხომ კარგადაა? რა მოხდა?– აღელვებული ხმით მიპასუხა
– კი კი კარგადაა.. მე დავარეკინე.. ბოდიში მინდა მოგიხადოთ. გთოვ სანდროსაც მოუხადე ბოდიში ჩემი სახელით რა. ჩემი დის ამბავი ხომ იცი.. ძალიან ცუდად გამოვიდა..
–კაი რა ლიკა. რას სულელობ რა ცუდად, თანაც ჩვენც გვეჩქარებოდა
–მაინც.. პირველად იყავით ჩემთან და არვიცი არვიცი, ძალიან მრცხვენია..
–კაი რა ნუ სულეობ დაივიწყე ეს ამბავი და მიდით გაერთეთ.. აბა თქვენ იცით..
გეგამ გამითისა ტელეფონი და მეც თითქოს დამშვიდებული გამოვედი ოთახიდან და გავაგძელეთ დალევა და ცეკვა.. მაგრამ გულში მაინც რაღაც მღრღნიდა და არ მასვენებდა. ( ჩემ დას გაულანძღავს თუ რაღაც გეგა და სანდრო..და ისინიც იძულებულები გამხდარან წასულიყვნენ)
უკვე 2 საათი იყო.. დავიღალეთ და დავსხედით.. იატაკზე მოვკალათდით და ლაპარაკი დავიყწეთ.. თათა და ნუცა ძლივს დავითანხმე რომ დარჩენილიყვენენ. სალომ და ნინამ კი მკაცრი უარი გამოგვიცხადეს და ვერაფრით დავითნხმეთ.. მიზეზი კი არგვითხრეს..
გადავწყვითეთ გაგვეცილებინა .. იქიდან დაბრუნებისას გეგამ გამოგვაცილა.. ნუცა და გეგა იდგენენ და ლაპარაკობდნენ.. გეგამ დამიძახა.. მე არვიციი რატო, მაგრამ ძალიან გამიკვირდა.. "რა უნდა ნეტა?" რატო მიძახის, რა ხდება, ნეტა რამე ხო არმოხდა, მე რა შუაში ვარ.. მოკლედ ათასი აზრი მიტრიალებდა თავში და იქ მისულს პირდაპირ "მაჯახა" –მაგარი გოგო ხარ და შენთან მინდა ვიმეგობრო, როგორც ნუცას საუკეთესო დაქალთან და ძაან მაგარ ადამიანთან
დავიბენი.. ძლივს ამოვიღე ხმა გაოცებისაგან რომ იტყვიან ირი ღია დამრჩა..
– კაი, ვიმეგობროთ, რა პრობლემაა..– თბილად გავუღიმე და ვუთხარი:– კარგი ამიერიდან მეგობრები ვართ, ახლა კი დაგტოვებთ.. გამეცინა და წმოვედი.. ნუცაც მალე წამოვიდა.. დავწექით ყველა ერთად მოვთვასდით რადგან არც გვინდოდა სხვაგვარად.. მოკლედ კიდევ კარგ ხანს ვიჭორავეთ, ვეღარ მოვიტმინე და ნატას საყვედირიც ვუთხარი თავისი საქციელის გამო.. დილით თავი ძლივს ავწიეთ,რადგან სკოლაში ვიყავით წასასვლელები (ნუ სახლში ვინ გაგვაჩერებდა ).. მოვწესრიგდით და სკოლაში წავედით.. საკმაოდ კი დავაგვიანეთ მაგრამ საყვედური არმიგვიღია..
შესვენებაზე ეზოში გამოვედით მე და თათა.. ვიდექით და ვლაპარაკობდით როცა სანდროს მოვკარი თვალი.. არვიცოდი სირცხვილისგან სად წავსულიყავი.. ღმერთო ოღონდ ახლა არმოვიდეს,ოღონდ აქ არა, (ვინიადან თათას კლასელი იყო და აი არვიციი უმაგრესი მეგობრები უფრო მეტად მიტყდებოდა).. აჰ ღმერთო გადავრჩი, არც კი დავუნახივართ..კიდევ ორჯერ შემხვდა ოღონდ ახლა მართო ვიყავი.. მინდოდა მივსულიყავი და ბოდიში მომეხადა,მაგრამ რადგან არ ვიცნობდი და არც კი მომსალმებია ვიფიქრე არც იყო საჭირო ბოდიშის მოხდა და აღაც მივსულვარ.. დამთვარდა გაკვეთილები,ზურგჩანთა ავიღ და სახლში წავედი.. აფორიაქებული ვიყავი, გულში საშინელ სიცარიელესა და ტკივილს ვგრძნობდი. არვიცი რატომ მაგრამ რაღაც მაკლდა.. ვდარდობდი.. კიდევ იმავე გრძნობამ სირცხვილმა შემომიტია.. სინდისმა შემაწუხა.. არვიცოდი რამექნა.. როგორ მოვქეცეულიყავი.. უცებ თავში ერთმა აზრმა გამიელვა.. ჩემი მობლურიდან სანდროსთას თათას ჰქონდა დარეკილი, ნომერი ამოვაგდე და მესიჯის წერა დავიყწე
–"მოკლედ სანდრო,ლიკა ვარ. შეილება არც ვესალმებით ერთმანეთს.. შეილება არც ნაცნობები არვართ ერთმანეთის,მაგრამ ჩემთვის ისიც საკმარისია,რომ თათას და ნუცას საუკეთესო მეგობარი ხარ,ამიტომ თავი ვალდებულად ჩავთვალე მომეწერა დაბოდიში მომეხადა ჩემი დის საქციელის გამო.. მოკლედ ბოდიში.. იმედია საშინელ ადამაინად არმთვლი, თუცა ეს რა შუაშია.. მოკლედ ბოდიში რა.. მაგრად მრცხვენია"..
ნახევარი საათის შემდგე მომივიდა ასუხი.. გავხსენი მესიჯი.. რატომღაც გული საშინლად მიცემდა.. რა გჭირს ლიკა, რა გემართბეა ისეთი არაფერია.. კარგი რა ..
–" კარგი რა ლიკა, ნუ სულელობ რა ბოდიში.. თანაც გეგამ მითრა უკვე.. დაივიწყე აღარ იფიქრო მაგაზე.."
–კაი–მივწერე მე და გული დამიმშვიდდა.. ცოთა დავწყნარდი და "გულზე მომეშვა".. მშვიდად და ღიმილიანი სახით გავეშურე დასაძინებლად, თუმცა ოჰ! ბატონი თუ ქალბატონი,ძილი.. !! არც კი მომკარებია.. მხოლოდ ღიმილიანი სახით გამაშტერა და გამომაფხიზლა მესიჯის ხმამ,რომელიც გუგუნივით ჩამესმა ყურში..

--------------------
ბავშვებო ბოდიში რა გვაინ დადებისთვის, ამ გამოცდების გადამკიდეე ცოტა არიყოს გვაინ დავდე.. ეს ჩემი პირველი ისტორიაა.. არ დაიზაროთ შეფასებების დაწერა რა ეს ჩემთვის სტიმულია.. ♥