-ვარდოსანიძესთან რომელი ხართ?
- ამ გვარის გაგონებაზე მთელი მისაღები ფეხზე წამოდგა.
- ყველა ? საინტერესოა.
- რა ხდებაექიმო ანო როგორ არის.-გიგას ხმამ გადაფარა ხალხის ზუზუნი.
- მოკლედ მდგომარეობა ძალაინ მძიმეა. გადარჩენის ძალიან მცირე შანსი აქვს.
- მაგრამ მაინც ხომ აქვს შანსი ექიმო. - გიგა კვლავ არ წყვეტდა ლაპარაკს
- ძალაინმცირე. ბამპერმა ორივე თირკმელები და ფილტვი დაუზიანა. სასწრაფოდ უნდა ვიშოვოთ თირკმლის დონორი. და ამის შემდეგაც კი არ ვიცით რა მოხდება.
- მე ვიქნები დონორი
-მეც შემიძლია
- ხო მეც შემიძლია თირკმლის გადანერგვა
მთელ მისაღებში ხალხი ერთი და იგივეს გაიძახოდა
- არა არ გვინდა ჩვენ გვყავს დონორი უკვე თქვენ მხოლოდ სისხლი უნდა იშოვოთ. მისი სისხლი ხშირია ამიტომ ხშირად ვიყენებთ. მესამე დადებითი! ვისაც ეს სისხლი გაქვთ ჩადით მიმღებში და უთხარით.
და ექიმი კვლავ საოპერაციოში დაბრუნდა
- მე მაქვს მესამე დადაბითი სისხლი თქვა გიგამ და მაშინვე მიმღებში გაიქცა.
კიდევ 8 საათი გაგრელდა ოპერაცია. უცებ ექთანი გამოვიდა და რაღაც უჩუურჩულა გიგას
გიგა ჩაიკეცა ბოლო ხმაზე დაიყვირა ცრემლები მთელ სახეს ურეცხავდა იატაკს მუჭები დაუშინა და მთელი ხმით დაიწყო ტირილი.
- ჩემი პატარა.... რატოომ რატოომ ღმერთო რატომ რა დაგიშავე ასეთი რატომ წამაართვი ის ! რატომ მაინცდამაინც ის ?! მე წაგეყვანე ! მე ! რატომ გაიმეტე ის ! საუკეთესოებიი მიგყავს ხომ ? და რაღაზრიაქ ახლა ჩემთვის ? მისგარეშე არმინდა ! არა არმინდაა არაა ! და არც ვიქნები მისგარეშე!
ანოს დედა ამ სიტყვების გაგონებაზე მიხვდა რაც ხდებოდა და გული წაუვიდა.ნინიც ატირდა. ყველამხრიდან მოთქმის ხმა ისომდა. ამ დროს ერთი ხმა გამოირჩა სხვებისგან. რომელმაც დაიძახა.
,, ღმერთო მოემზადემე მე მოვდივარ შენთან’’ ამ დროს ყველამ გიგასკენ გაიხედა რომელიც იქ აღარ იჯდა ის უკვე ღია ფანჯარიდან ხტებოდა პირდაპირ ჯართის გროვაში უკვე გადახტა მაგრამ არა . ექიმმა მოასწო მისი ჰაერში დაიჭირა და უკან გამოქაჩა.
-გამიშვით გამიშვით არმინდა სიცოცხლე ! მისგარეშე არაფერიარმინდა !
- უნდა შეძლო ეს უნდა გააკეთო. ის არ მოგცემდა შენ უფლებას მისგამო მომკვდარიყავი ხომ ასეა.
და გიგას ყველაფერმა თვალ წინ ჩაუარა. იმ დღეებმა რომელიც ანოს გვერდით გაატარა, მისმა ყოველმა ღიმილმა, ეს იყო ღიმილი რომელიც ყველაზე მატად უყვარდა გიგას ანოში. ყველა თბილმა ესემესმა რომელიც გიგა უპასუხოდ ტოვებდა , ის ნანობდა ყველაფერს... ნანობდა რომ როცა ანო ეუბნებოდა სიტყვას ,,მიყვარხარ ‘’ არასოდეს უპასუხია ,,მეც“ არადა ეს ხომ ასე იყო... მასაც ხომ უყვარდა. რატომ არ აკეთებდა ამას ? რატომ არ უთხრა მანამდე. რატომ ტკენდა გულს ?! საკუთარი თავი შეიძულა ამ რამოდენიმე წამში გიგამ. ეზიზღებოდა მთელი არსებით. ამის მიზეზი კი ის იყო რომ ამდენი ხნის მანძილე მსოფლიოში საუკეთსო გოგონას ტკენდა გულს. იცოდა რომ მისი ერთი გაღიმებაც ანოს მთელი დღე გააბედნიერებდა... იცოდა რომ თუ ჩაეხუტებოდა ანო ამ დროს მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერი იქნებოდა. რამდენს ეძებდა ხოლმე ანო მას იმისთვის რომ ენახა, და ის ? ის რას აკეთებდა ? არაფერს ! ამ ხნის მაანძილზე ერთხელაც კი არ უცდია ანო გაებენდიერებინა... ან უნბრალოდ ვერ ხვდებოდა ეს როგორ გაეკეთებინა. ხედავდა სიხარულს ანოს საახეზე როცა გიგა ლოყებზე ბწკენდა ... ხედავდა რომ მისი ყველაფერი უყვარდა, ბწკენაც კი და ითმენდა სანამ ძალიან არ ეტკინებოდა და მხოლოაის შემდეგ გააშვებინებდა, მერე დაიხრებოდა ანოსკენ და აკოცებდა იმ დაბწკენილ ლოყებზე რომელიც გაწითლებული იყო. მისი ფუმულა ანო.... ვერ იჯერებდა რომ ის აღარ იყო... 17 წლის გარეგნულად მხიარული გულით და კი ყველაზე სევდიანი გოგონა ამ ქვეყნად რომელიც არასოდეს , არასოდეს ანახებდა მას რომ მის გამო იყო მოწყენილი. გოგონა რომელიც ვერასოდეს უბრაზდებოდა მას, და როცა დაინახავდა სახეზე უზომო სიხარული ეხატებოდა. აი ასე, ის უბრალოდ გაქრა და დატოვა მხოლოდ ტკივილი და სიცარიელე ყველას გულში და სულში...
ამდროს ისევ ის ექთანი გამოვარდა და ყველას ყურადღება მიიქცია :