ნოემბრის ბოლო

ნოემბერია , ძლიერ აცივდა, სიტყვები ქარმა სულ დამიფანტა, შენს მოლოდინში თოვლიც გაბრწყინდა, ფიფქები დამესხა, ცამ დაიბანა. ზამთარი დგება და ვგრძნობ მოდიხარ, როცა მე გულში სინათლე მათოვს,

ბოლო მსხვერპლი(I ნაწილი,სრულად)18+

კუთხეში მჯდომი იმედიანი თვალებით უყურებდა ბიჭს, რომელსაც ხელში ბურთი ეჭირა, და ფარს უყურებდა. ახლა წამების ამთვლელს დააკვირდა, წითლად დაწერილი 5 წამი რომ შენიშნა, ნერვიულად აამოძრავა ცალი ფეხი, და თითების წვალება დაიწყო რომლებიც გაყინული ჰქონდა.

ერკე მიდასი - სიცოცხლის ბოლო

სიცოცხლის ბოლოს დამპალ კედლებში ამომხდება სული. უკანასკნელ ამოსუნთქვას ბინძურ კლინიკაში დავტოვებ და გავეშურები სრულ უკუნეთში, საიდანაც ჩემს ცხოვრებას მთლიანად სხვაგვარად დავინახავ. როგორ ვიცხოვრე, რა მიკეთებია, ვის დავეხმარე და ვისი ცხოვრება ვაქციე

ბოლო მსხვერპლი(თავი 5)

დილით თავის ტკივილმა და ფანჯრიდან შემოსულმა მზემ ერთდროულად გამოაღვიძა, საწოლიდან წამოიწია, და მაშინვე გაახსენდა თავისი თავი შერვაშიძის მანქანაში, დუდას სიცილი, შემდეგ კი აღარაფერი, თითქოს ამ მოგონებებიდან სიცარიელე

ბოლო მსხვერპლი(თავი 4)

-მიხარია რომ მოხვედი - პატარა ბავშვივით აცქმუტუნდა, ლურჯი თვალები უფრო “ბრჭყვიალა” გაუხდა, თავი ვერ შეიკავა და ვივიენს ჩაეხუტა. ჩხეიძე გაშეშებული იდგა, ხელებს არ ხვევდა, რომ არა აზას მზერა, ვერც თვითონ გაიგო რამ გააკეთებინა ეს ყველაფერი თუმცა

ბოლო მსხვერპლი(თავი 3)

სახლში შესულმა, ფეხსაცმელები გაიხადა, და ფეხშიშველი გაემართა სააბაზანოსკენ. თბილი წყლის წვეთები რომ იგრძნო სხეულზე, მოდუნდა, თვალები დახუჭა და თავს განტვირთვის საშუალება მისცა. სააბაზანოდან გამოსულმა გზა აივნისკენ გაიკვლია, სკამზე დაჯდა და სიგარეტს

ბოლო მსხვერპლი(თავი 2)

ყველაფერი დაგეგმეს, როდესაც ვივიენი კიდევ ერთხელ გამოჩნდებოდა საზოგადოებაში 30 მაისი იყო, დღე როდესაც კალათბურთის ქართული ნაკრების მწვრთნელი წვეულებას აწყობდა, ამ წვეულებაზე კი ვივიენი ფოტოგრაფი უნდა ყოფილიყო.

ბოლო მსხვერპლი(თავი 1)

კუთხეში მჯდომი იმედიანი თვალებით უყურებდა ბიჭს, რომელსაც ხელში ბურთი ეჭირა, და ფარს უყურებდა. ახლა წამების ამთვლელს დააკვირდა, წითლად დაწერილი 5 წამი რომ შენიშნა, ნერვიულად აამოძრავა ცალი ფეხი, და თითების წვალება დაიწყო რომლებიც გაყინული ჰქონდა.

ბოლო შემოდგომა

დაღამდა. ცამ შავი სუსხი მოიფინა და არემარე დააბნელა..შემმოდგომის ცივი ნიავი არემარეს აგრილებდა..ციოდა და ციდან მოწყვეტილი სითბო გარეეთ მდგომ 'მე'-ს ათბობდა. მე კი შავ ცას ვუყურებდი,რომელზეც ნაზად ანათებდა ჩემი იმედი-ცაში გაშვებული.

ყოველი დღის ბოლო ასეთია

ყოველი დღის ბოლო ასეთია. სამსახურიდან გვიან მოვდივარ, დაღლილი, თუმცა სახლის იდილია მიხმობს და კორპუსის დანახვისთანავე ვგრძნობ მძაფრ სურვილს კარი შევაღო და მყუდროდ მოვეწყო.