ვგრძნობდი,როგორ მკოცნიდა ყურზე,მერე ლოყაზე,ყველგან...კისერში როგორ ტკბილებილად მელაქუცებოდა ტკილებით...ალბათ,სასმელი ყველაფერს ამძაფრებდა..
ცოტა ხანში მაისურში ხელი შემიცურა,გამხადა..მეც ავყევი,მის თმებში მქონდა ხელები და გაცხარებიტ ვკოცნიდი.
ალბათ,ეს შეგრძნება არასდროს დამავიწყება.მახსოვს,როგორ მარტყვამდა თავში ადრენალინი.რაღაც პეპლებზე ძლიერი მოძრაობდა მუცელში.
ვფიქრობდრი,რომ ეს პეპლობანა ძალზედ სისულელე იყო.
განა სხვა დროს ასე მოვიქცეოდი? ალბათ,სასმელი,მართლაც ყველაფერს ამძაფრებს...არ ვიცი,მაგრამ მახსოვს,როგორ მომაშორა შორტიც..
საბოლოოდ,ყველაფერი გამხადა...ბოლო მომენტი,რომელიც უფრო ნათლად მახსოვს ის იყო,როცა შარვალს ვუხსნიდი.
არ ვიცი,ფხიზელზე რა მოხდებოდა...ალბათ,ადრე ვერც წარმოვიდგენდი,რომ ასე დავთვრებოდი,მაგრამ მე გონზე ვიყავი,იციც გონზე იყო...აი,რა ამძაფრებდა ყველაფერს.
იმ წამს,ალბათ,მხოლოდ ჰედონიზმზე ვფიქრობდით.არა,სხვა რამეც გვაღელვებდა.
სექსი წესების გარეშე,გართობა ბოლო დონემდე და სასმელი აღგზნებული სხეული,რომელიც ეთმანეთში გახვევას ცდილობს,როცა თითოეული შენი ნაწილი საპირისპირო სქესისკენ მიილტვის...განა სხვა რაა ჰედონიზმი?
ამაზე მრავალჯერ მეფიქრა..ვიაზრებდი,თუ რა იყო ის...განა ჩვენც,მე და ნიკას,არ გვისაუბრია ამის შესახებ? დიახაც,გვისაუბრია...ხოლო,ახლა,როცა მგზნებარედ მეხებოდა...ამის განსაზღვრებასა და ამაზე ფიქრს ელფერი დაეკარგა..სულ,არ „მეკიდა“ რა იყო ჰედონიზმი.რა იყო ტრადიცია და რა მოჰყვებოდა ამას...რა იყო წესი,რა იყო კანონი,რას მოითხოვდა რელიგია და სხვა...
ჩვენი ვნება ყველაფერზე მაღლა იყო...ვნება,რომელსაც აღტკინებული სიყვარული უფრო ამძაფრებდა...ეს არ იყო მხოლოდ ჰორმონების ახირება,ეს უფრო მეტი იყო...ეს არ იყო მხოლოდ ინტიმური აქტი,ეს ბევრად მეტი იყო...ეს იყო სწორედ ისეთი ვნება,რომანებში რომ ვკითხულობთ ხოლმე და თვალცრემლიანებს აღარ გვეძინება..ძილი არ გვეკარება თვალებზე.ზოგჯერ მთლად ვანკალებ,თითქოს ამას ჩვენ განვიცდიც...ხშირად ხომჩვენი მეზობელი და განუშორებელი მეგობარი ამ წამებში ცრემლებია,რადგან ე=ნაწარმოები გვაანალიზებინებს და კვლავ გვახსენებს,რომ ჩვენ ასეთი რამ ჯერ არ გვიგვრძნია....
-თავი დავიცვათ-ამის თქმა-ღა მოვახერხე ისიც ძლივს..მე ხომ ადრენალინი თავში მარტყამდა..მთელი სხეული კი მას ითხოვდა..ერთი სული მქონდა,როდის მოხდებოდა ეს..მთელი არსებით მინდოდა,რომ მისი გავმხდარიყავი,მაგრამ განა არ ვიყავი?
ახლა განა მარტო ჩვენი სულები იქნებოდნენ ერთნი,არამედ სხეულებიც...
ნუთუ,სანამ სხეულები არ შეერთდებიან,ერთობა უგულებელსაყოფია? იქნებ ეს მხოლოდ დაბინდული გონებისა და გამძაფრებული გრძნობების ბრალი იყო.ადრენალინის..რომელიც ასე მებრძოდა...ან იქნებ თავად ვიბრძოდი მის წინააღმდეგ?
-ახლავე-რაღაც ამოაძვრო.არ მიკითთხავს,ხომ არ დაგეხმაროო,რადგან ამ კითხვას სულელეურად მივიჩევდი..როგორი ბანალურია გოგოები რომ ეკითხებია.ეს არც არასდროს მომწონდა,ამიტომ ხმა არ ამომიღია.
არ მიფიქრია,საიდან აქვსო..ნუთუ,დაგეგმილი ჰქონდა ეს? არ ვიცი,მაგრამ იმ მომენტში მხოლოდ მასთან მინდოდა.არ მაინტერესებდა,რა იქნებოდა მერე..
ნუთუ,მხოლოდ ჰედონიზმი მამოძრავებდა?
„ცხოვრებაში 350 000 რეკლამამდე მაქვს ნანახი..17 წლის ვარ..მერე რა“- ათას სისულელეზე ვფიქრობდი...ვაზროვნებდი..ესე იგი,გონება არ მქონდა დაბინდული..უბრალოდ სასმელი ამძაფრებდა ადრენალინს,რის გამოც ვნების მოთოკვა უბრალოდ შეუძლებელი იყო...
არც ერთ წამს მიფიქრია,რომ ეს ქორწილის შემდეგ უნდა მომხდარიყო...არადა,მანამდე,მანამხე ხომ...უკვე აღარ ვიცი არაფერი,მგონი...
დიატაკზე ვიწექით და ფეხები გაშლილი მქონდა..ისე,როგორც გაწელვის დროს და ან იქნებ უფრო განივრადაც კი?ხელები მის სახეზე მქოდნა.ხან სად ვკოცნიდი და ხან სად.ვაღიარებ,რომ ჩემი ხელებიც უმისამართოდ დაძვრებდონენ იმ ადამიანის სხეულში,რომელიც ადრე მრავალჯერ გამიშიშვლებია გონებაში..განა მხოლოდ მამაკაცები იქცევიან ასე?
განა მარტო მამაკაცები არიან დასჯილები თუ დაჯილდოვებულნი ბინძური ფიქრებით? არა,ქალებიც..და არანაკლებად..ქალებიც ვისწრაფით ამ ვნებისკენ..
არ ვიცი,აქამდე რას ვფქირობდი....საერთოდ აღარ ვიცი ამის შესახებ,მაგრამ ვნება კვლავ მახრჩობდა...ათასი აზრი თავში,მაგრამ უკან დახევას არ ვაპირვედი....
თავში ყველა შევაძლო შემთხვევა განვიხილეო,რომ ვთქვა არასწორი იქნება..მაგ მომენტში უბრალოდ ვტკბებოდი..მაგრამ,როცა დადგა ზუსტად ის მომენტი,რა მოგატყუოთ და შემეშინდა..მეგონა,რომ გავიხლიჩებოდი..
-ნიკა,ნელა-კოცნა შევწყვიტე.
-ასე?
-კი,ალბათ.
თვალები დავხუჭე და მეგონა,შუაზე მბურღავდნენ.
„პირველად არაფერია სასიამოვნო“-გავიფიქრე და მას მივენდე..რამდენიმე წუთში ესეც მორჩა..სულ სველი ვიყავი..ისიც დაღლილი იყო და ერთმანეთს მივესვენეთ.ხმა არც ერთს ამოგვიღია...
არ მახსოვს,რაზე ვფიქრობდი შემდეგ,მაგრამ მეორე დღეს,როცა გამერვიძა და,როცა აღარ ვიყავი მთვრალი,ცოტა არ იყოს აღვშფოთდი...

ჯერ ეს ყველაფერი სიზმარი მეგონა,ხოლო,როცა სისხლი შევნიშნე ყველაფერში დავრწმუნდი.
ნიკა გავაღვიძე.თვალები მოიფშნიტა და წამოიწია.
-ელიზა..
-ნიკა,ნახე-სისხლზე მივუთითე ისე,თითქოს რარაც აღმოჩენა იყო.
-ელიზა,ეს გუშინ...-ისიც დაბნეული ჩანდა.
პრეზერვატივი ვუჩვენე:
-შენ იცოდი..წინასწარ გქონდა დაგეგმილი..
-რა იცი რა ხდება.
-ჩვენ ამაზე არასდროს გვილაპარაკია.
-კი,ეგეც მართალია.
-ნიკა,ხომ მაგრამ..
-ორივენი მთვრალბი ვიყავით,მაგრამ სრულ გონებაზე..
-მახსოვს,არ გაბრალებ უბრალოდ...
-რა უბრალოდ?
-არ მოველოდი..არ ვიცი,არაფერი ვიცი...
-მისმინე,მოდი ჩემთან..
-არ შემიძლია..
-თავი ხომ დავიცვით..
-არ მჯერა,რომ ეს გავაკეთეთ..
-უკვე მოხდა.
-ბანალური სიტყვებია.
-ელიზა-ხელი მომხვია,მაგრამ მოვიშორე.
-უნდა წავიდე-ტანსაცმელს ხელი მოვკიდე და სააბაზანოში შევედი.
მხოლოდ ახლა ვიგრძენი,რომ თითქოს ფეხები წამრთმეოდა.
„ფუ,ამისი..მტკივა“.
ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ვიღაცას მაგრად ვეცემე.
ამ საკითხზე რომ ადრეც ვფიქრობდი,მაგრამ,რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს.ნიკასთან არასდროს განმიხილავს..არც მას ჩამოუგდია რამე ამასთან დაკავშრებით..
შხაპის შემდგე ოთახში გავედი.
-როგორ ხარ?-ნიკა იგივე პიზაში დამხვდა.
-არამიშავს..მაგრამ ..
-მაგრამ?
-სახარბიელოდ არა..ფეხები რაღაცნაირად მაქვს..
-როგორ?
-ისე,როგორც არასდროს..საშინლად..ძალიან მაგრამ რომ გავიწელებოდი,მაშინაც არ ვიყავი ასე..თითქოს მცემეს.
-ბუნებრივია-ჩემი დამშვიდება სცადა.
-არ მჭირდება დამშვიდება..
-ცხოვრებაში ყველაფერი სხვანაირადაა..ფილმებში რომაა,თუნდაც წიგნებში,ასე არაა აქ.თუნდაც ეს სექსი..
კარები გავარე და გარეთ გავედი..წასვლა მინდოდა,მაგრამ აქ არაფერი დადიოდა.
„ფუ..ამისი“-იმ წამს ყველაფერი შემზიზღდა.
-ნიკა,რა ჯანდაბით წავიდე-ოთახში შევვარდი.
-წაგიყვან,ოღონდ ჯერ ვისაუზმოთ.
-მე ახლა მინდა.
-ნუ ნერვიულობ.
-არა,არ ვნერვიულობ-ვეცადე აღშფოთება დამემალა.
-კარგად გიცნობ,ელიზა.
-ამოძვერი ლოგინზე,ნუ გრცხვენია..ვილაპარაკოთ ამაზე,არ გინდა?
-არ მინდა-ცივად ვუპასხუე ისე,რომ არც კი შემიხედავს..სახეზე ალმური მომდებოდა.ნიკა წამოდგა.საცვალი ჩაიცვა და მომიახლოვდა...
-ნუ ბრაზობ..
-არ ვბრაზობ.
-მაშინ დამელაპარაკე.
გავყევი.დივანზე დავსხედით.
-აუცილებელი არაა,რომ დედაშენს უთხრა..ნუ ნერვიულობ..ეს ორივეს გვინდოდა და სინანული ვერაფერს შეცვლის.
არაფერი მიპასუხია..
მხოლოდ ერთი ვიცოდი,დედას ამას ვერასდროს ვეტყოდი.სალომესტანაც თავს შევიკავებდი ჯერ.
-დალიე-ცივი ყავა მომაწოდა.
-მოდი ჩემთან-უეცრად მოვლბი.
-ელიზა-სახეზე სიხარული აღებეჭდა.
-არავის ეტყი,რომ სექსი გვქონდა.
ალბათ,ძნელია ბიჭს ეს თხოვო,მაგრამ თუ უყვარხარ,რატომ უნდა გითხრას უარი..
-ვის უნდა ვუთხრა?-დაბნეული მზერა მესროლა.
-არავის..საეროდ არავის..
-მე არ ვარ მსგავსი ტიპის ბიჭი.
-მაგის იმედი მაქვს..
-არ მინდა,რომ გავუცხოვდეთ..ამის გამო,რომ გრცხვენოდეს და გერიდებოდეს ჩემი..
არაფერი მიპასუხია..ყავა მოვსვი.
-მადლობა,ყავისთვის..
-არაფრის-თავი მხარზე ჩამომადო.
-ნიკა,დავრჩეთ აქ.
-სერიოზულად?
-კი,ცოტა ხანს.ცოტა ხანს განვერიდოთ რეალობას.
-შესანშნავია-ყავიანი ტუჩები დამიკოცნა.
ხუთი დღე ერთად გავატარეთ,მაგრამ სექსზე მეტი სიტყვა აღარ ჩამოუგდია...გამიკვირდა,რომ არაფერი უTქვამს..როცა სახლში ვბრუნდებოდით,თავს გამოვუტყდი,რომ დარჩენის ერთ-ერთი და უმთავრესი მიზეზი ეს იყო..ნიკას გამოცდა მინდოდა..
ათრთოლებული ვიყავი და თავს საშინლად უმწეოდ ვგრძნობდი..ეს ჩემთვის..ეს შეგრძნება,მართლაც,ახალი იყო.უმწეობა,მოსალოდნელი რამე-რუმეები...ყველაფერი მოულოდნელად დამატყდა თავს...თითქოს მოღრუბლულ ცაზე მეხი გაისროლეს...ან რა ვიცი რას შევადარო...
იმ საღამოს სახლში დაბნეული მივედი..ათას რამეზე ვფიქრობდი და ვერ ვისვნებდი..იმისდა მიუხედავად,რომ ძილი ვცადე,მისი მსგავსი რამეც კი არ მეკარებოდა...ვღელავდი..ფოტოებს ვათვალიერებდი,სადაც მე და ნიკა ვიყავით...
ვიცოდი,რომ მიყვარდა,მაგრამ ეს ნაბიჯი...საშინლად მეჩრებოდა ყელში..თითქოს დიდი ბურთი იყო და მახრჩობდა.
იმ დღეს დედას დიდი ემოციებით შევხვდი.მითხრა,რომ თბილისიდან სამიოდე დღით უნდა წასულიყო.ჩალაგებაში დავეხმარე და ერთმანეთს დამშვიდობებისას ძლიერად გადავეხვიეთ.
ღამის თორმეტი საათი იყო,როცა ზარის ხმა გავიგე.
„სალომე იქნება“-ვიფიქრე ისე,რომ არც კი გამიხედავს.
მაგრამ გავაღე თუ არა შოკში ჩავარდი-ეს ნიკა იყო.ხელში ყვავილების დიდი თაიგული ეჭირა.
გულმა ცემას მოუმატა...ასეთი ადამიანი,ასეთი პიროვნება,ასეთი მამაკაცი..ის მუდამ მაოცებდა..თითქოს ყოველ მომდევნო წამს სხვა მხრიდან ვიცნობდი მას...ასეთი ადამიანი,ალბათ,ოცნებაშიც კი არ იქნებიდა...
ნიკას..როგორ მაბოდებდა,მაგრამ გულში რაღაც ჩამჭედოდა.მისთვის არც კი გამიღიმია...ვენდობოდი,მაგრამ მაინც რაღაც მიკეტავდა გზას..
ეს იქნებ ის იყო,რაც წინა ღამით მოხდა?
-ეს შენთვისაა,ელიზა.
-ჩემთვის?
-ქალი ან უნდა მიატოვო და ან გააღმერთო-ნაზად მაკოცა და ოთახში შემოვიდა.
-ფილოსოფიურია-ყვავილები წყალში ჩავდე.ვგრძნობდი,როგორ მიკამკალებდა ხელები.ნიკაც დაბნეული ჩანდა,მაგრამ არ იმჩნევდა...მას კარგად ვიცნობდი..ვგრძნობდი,როდის როგორ იყო,რას მალავდა...ეს უკვე ჩემთვის ძალიან ადვილი გამხდარიყო.
-მარტო ხარ?
-კი,მოდი,დაჯექი..არ მეძინებოდა მაინც.
-მიყვარხარ..მე შენ მიყვარხარ,გესმის..
-მეც,მიყვარხარ,ნიკა..
-ელიზა,არ გეგონოს,როდესმე,რომ..არ მინდა,რომ რამე არასწორად იფიქრო ჩემზე..
-ჩუმად..-თმებზე დავუწყე მოფერება.
-თუ გინდა სექსი საერთოა არ გვქოდეს..-აი,რისიც მეშინოდა..ისევ...-ვიცი,რომ არ გესიამოვნო ეგ მომენტი..
არაფერი მიპასუხია..
ისევ ის ღამე წარმომიდგა..ვნება,რომელსაც ვერ ვთოკავდი..ალკოჰოლით აღგზნებული სხეულები და მერე ტკივილი,წუთიერი ტკივილი..მერე თითქოს ამპლუტირებული ფეხები...მერე აღელვება,გულჩაკეტილობა...
მასთან არ მინდოდა საუბარი ამ თემაზე..იქნებ ამ მომენტში სჯობდა წასულიყო?მაგრამ კვლავ ვერ ვიღებდი ხმას.ვიჯექი და რაღაც წერტილს მივჩერებოდი...როგორ მინდოდა საერთოდ არ ყოფილიყო ეს მომენტი,ეს დაძაბული და საშინლად მტანჯავი..
ცხოვრება ასეთი რთული არ წარმომედგინა,ალბათ,უფრო ვერ...რამდენი რამ იქნება კიდევ წინ..
არაფერზე არ მინდოდა ფიქრი..ალბათ,ყველაზე კარგი საშუალება გამოძინება იქნებოდა...არ ვიცი..
მაგიდისკენ გამექცა თვალი და ყვავილებს შევხედე..ლამაზი თაიგული იყო..თითქოს ყვავილები ჩამყოლი მზერით იცქირებოდნენ ჩემსკენ..მაგრამ განა მათ მომტანს არ ჰქონდა ლამაზი თვალები,მრავლისმეტყველი მზერა და განა ახლა არ უყურებდა საყვარელ ქალს ორი მოციმციმე არსებით? განა ახლა ყველაფერს არ გაიღებდა,რომ შეეცვალა მისი გუნება?
დიახ,ვიცოდი,რომ ის ჩემთვის გააკეთებდა ყველაფერს....
„სიყვარული ყველაზე სულელია,როგორც მისი მშობელი,როგორც გული..“-გავიფიქრე და ნიკას შევხედე...

მიყვარხართ ძალიან..
თქვენი,მკითხველის, სიყვარული ყველაზე დიდი ბედნიერებაა.
ავტორისთვის.
იმედია,დააფიქსირებთ აზრს.
მადლობა დიდი.