იმ წუთას როცა ალექსანდრემ თითზე ბეჭედი წამომაცვა (წარმოდგენა არ მაქვს როდის მოახერხა მისი შეძენა) მივხვდი რამხელა სისულელე ჩავიდინე. ქორწინების დროს ჩვენ ფიცი დავდეთ რომ ერთად ვიქნებოდით სიცოცხლის ბოლომდე, ამ ფიცს კი რამდენიმე თვეში გავტეხდით. ბებია ბავშვობიდან თავში მინერგავდა რომ ეს სასიამოვნო რიტუალი სათამაშო არ იყო და დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა, ისეთი ბედნიერი ვერასდროს იქნებოდი როგორც პირველი ქორწინებისას. მე კი როგორ შეიძლებოდა ბედნიერი ვყოფილიყავი როცა ეს ქორწინება ფიქტიური იყო. გულნატკენმა თავი ჩავხარე , რაზეც ალექსანდრემ გულცივად შემომხედა:
-ახლა გრძნობებით თამაში არ გვინდა რა... ეს ფურცელი და ბეჭედი რამეს ნიშნავს? ჩემთვის არაფერს-თავის ჭკუაში დამამშვიდა მან.
-შენი გაიტანე არა? რაც გინდოდა მიიღე.-ავბობოქრდი მე, მაგრამ უცევ შევცბი-აქეთ რატომ მოვდივართ? ჩემი სახლი აქეთ არ არის.
-შენი ადგილი ახლა ჩემ სახლშია. ნანა სამსახურში მივიდა, ახლა თვალთვალს დაგვიწყებს, განსაკუთრებით კი შენ. სად დადიხარ, ვისთან დადიხარ, რა ფერი ტრუსი გაცვია და მოკლედ ყველაფერი...-ამიხსნა მან, მაგრამ მისი ბოლო სიტყვები აღარ მომისმინია, ამ ''ტრუსზე'' გავჭედე.
-რაში აინტერესებს რა ფერი ტრუსი მაცვია? შემთხვევით შენი დავალებით ხომ არ მოქმედებს ეგ ნანა?-გულუბრყვილოდ ვკითხე მე, ალექსანდრემ ხმამაღლა გადაიხარხარა, ერთი კი გამიხარდა, პირველი ვარ ვინც გააცინა_მეთქი, მაგრამ მერე მეწყინა.
-რა გაცინებს?-ვკითხე წამში დასერიოზებულ ალექსანდრეს და გაბუტულმა გავბუშტე ტუჩები. დავინახე როგორ გადაყლაპა ნერწყვი მაგრამ მე, სოფლელმა გომბიომ ეს მის ჩვეულებად ჩავთვალე.
-ასეთი სულელი რომ ხარ ეგ მაცინებს.-როგორც იქნა გონს მოეგო ვაჟბატონმა.
-უჟმურობას მირჩევნია სულელი ვიყო-თავი გავაქნიე მე და უცებ ტვინში რაღაცამ დამარტყა. ალექსანდრეს სახლთან რა გვინდა?
-კი მაგრამ აქ...
-ვერ გაიგე რა გითხარი? აქ უნდა იცხოვრო_მეთქი, ნანამ არაფერი არ უნდა იეჭვოს-შემაწყვეტინა მან და მანქანიდან გადავიდა, არც ამჯერად გამოუჩენია ზრდილობა და არ დამლოდებია.
-აუუუ კარს ვერ ვაღებ-ბევრი ჩხაკუნის შემდეგ მივაძახე სანდროს.
-ჩამოსწიე და გაიღება.
-არ იღება და...
-ოჰ ლინდა... ოჰ-ამოიხვნეშა მან და ჩემკენ გამოემართა.
-რა უნდა ამას, უნდა ჩამოსწიო და...-ჩამოსწია სახელური მან, მაგრამ რათ გინდა კარი არ გაიღო.
-ჰა ჰა ჰა-გადავიხარხარე მე, მაგრამ ბოლოს რომ მივხვდი რა მდგომარეობაში ვიყავი ავწუწუნდი-მე აქ უნდა ვიყო? კარს ვინ გამიღებს? ალექსანდრე რა ვქნა?
-ნუ წაიღე ტვინი, აი ასე ჩამოასწევ და...-კიდევ ერთხელ ჩამოსწია მაგრამ უშედეგოდ, კარი არ იღებოდა. სანდროს მოუწია ხელოსანი გამოეძახებინა და საღამოს როგორც იქნა მანქანიდან გადმოვბრძანდი.
-ღმერთო, რა კარგი ყოფილა ფეხზე დგომა-გავიღიმე გულიანად და გადაღლილ სანდროს ყურადღება არ მივაქციე ისე გავწიე სადარბაზოსკენ.

-ალექსანდრე ტელეფონი გაქვს?-გამოვედი მისაღებში და ''უფროსს'' თუ ''ქმარს'' გვერდით მივუჯექი.
-შენობით საუბარზე როდის აქეთ გადახვედი?-წამიყრუა მან.
-აუ კარგი რა, ნუ იქცევი დაჩაჩანაკებული მოხუცისავით, უჟმური ხო ხარ და რა იქნები 50 წლის მერე უკვე წარმომიდგენია-უკმაყოფილოდ გავაწკლაპუნე პირი.
--კარგი, მითხარი რა გინდა?
-ტელეფონი. მაგთიკომზე დაირეკება?-გავუღიმე მე.
-კი. აჰა, აიღე-გამომიწოდა აიფონ 6, რომლის დანახვაზეც მე პირი დავაღე.
-ეს... ეს ჩემი ოცნების ტელეფონია. აუუუ მაჩუქე რა...-შევევედრე მე.
-თუ გინდა დარეკე, თუ არა და...
-ხო, კარგი, კარგი, ვრეკავ-კიდევ ერთხელ შევათამაშე ტელეფონი ხელში და ნომერი ავკრიფე. ცოტა ხნის ლოდინის შემდეგ დეიდას ხმა მომესმა.
-დეიდა... მე კარგად, შენ?..... დედა როგორაა?...უჰჰ, მშვენიერი-ღიმილით გადავხედე ალექსანდრეს-ძალიან თბილად მექცევა... კი სალომეც ვნახე... დეიდა ახლა მისი ტელეფონით ვრეკავ, სხვა დროს კიდევ დაგირეკავ...მიყვარხართნ ორივე-გავთიშე ტელეფონი და ეკრანს ვაკოცე.
-რას აკეთებ-შეჰყვირა სანდრომ.
-ვაიმეე მაპატიე, უბრალოდ დეიდა ძალიან მომენატრა და...-დანანებით ჩავილაპარაკე მე.
-სულელო, გგონია ეკრანს რომ აკოცებ შენები იგრძნობენ-დამცინა ალექსანდრემ და საძინებელ ოთახში შევიდა.

შხაპს ვიღებდი და თან ჩემს ნაუცბათევ გადაწყვეტილებაზე ვფიქრობდი. დეიდას ნამდვილად ვერ ვეტყოდი რომ ჩამოსვლიდან მეორე დღეს გავთხოვდი, ჩემივე უფროსზე, ნამდვილად გადაირევა. ტყუილიც არ მინდა, მაგრამ ამაზე მაშინ უნდა მეფიქრა როცა ქორწინებაზრ მოწმეების თვალწინ განვაცხადე თანხმობა, ახლა ალექსანდრემ ქორწილი გვაქვსო რომ მითხრას მისგან ესეც არ გამიკვირდება. ოღონდ იმ ნანას სამაგიერო გადაუხადოს და არაფერზე არ დაიხევს უკან. ისე მეც მესიამოვნა როცა დავინახე როგორი შურიანი თვალებით შემომხედა სანდროს ცისფერთვალება ალქაჯმა. რაც არ უნდა იყოს ლამაზი იყო, ამას ვერ დავუმალავთ.
''ალბათ ამ სილამაზით შეაცდინა ეს ანგელოზივით ვაჟკაცი''-ასე იტყოდა ცხონებული ბებიაჩემი. ვაჟკააცი რომაა ამას კი ვხედავ მაგრამ რამდენადაა ანგელოზი ამაში გუშინ დავრწმუნდი.
''რატომ ფიქრობ ლინდა ამდენს?''-შევუფუცხუნე თავს და ლოგინში შევწექი.

დილით კარგ ხასიათზე გავიღვიძე. გუშინ შესანიშნავი იდეა მომივიდა თავში და ამ იდეის განსახორციელებლად უკვე მზად ვიყავი. სწრაფად გადავიცვი ჩემი კოპლებიანი კაბა და პირველ სართულზე ჩავედი. ალექსანდრე უკვე სამზარეულოში იყო და როგორც მივხვდი მე მელოდებოდა.
-რომელი საათია?-დავეჭვდი მე.
-ექვსი-მიპასუხა მან.
-კი მაგრამ... ასე ადრე იღვიძებ ხოლმე? მინდოდა საუზმე გამემზადებინა.
-უბრალოდ ვეღარ დავიძინე და... მიდი რამე გააკეთე რა, ძალიან მშია.
-ახლავე. ახლავე.-დავტრიალდი მე, წამში გამოვაცხე მჭადები და წინასწარ გამზადებულ პამიდვრის სალათასთან ერთად დავაწყე სუფრაზე.
-შეგერგოს-იქვე სკამზე ჩამოვჯექი მე.
-შენც მიირთვი-ზრდილობა გამოიჩინა ვაჟბატონმა.
-იყოს, ასე ადრე არ ვსაუზმობ ხოლმე-ღიმილით მოვიცილე თავიდან.
-შენ დღეს რაღაც ძაან მელაქუცები და ეს არ მომწონს-შემამჩნია ცვლილება ალექსანდრემ და ფეხზე წამოდგა.
-მე ხომ დახმარების ხელი გამოგიწოდე, შენ უნდა შემისრული თხოვნა.-დავიწყე მე.
-გისმენ.
-მინდა მანქანის ტარება მასწავლო. ძალიან მინდა.-გავუმხილე ბავშვობის ოცნება.
-შენ მგონი ოცნებების ასრულებას ჩემგან ელოდები, არავითარ შემთხვევაში, ჩემს ახალთახალ მერსედესს შენ არ განდობ.-თავი გააქნია უარყოფის მიზნად.
-ძაანაც არ დავამტვრევ, ნუ გეშინია-გადავიკისკისე მე.
-არა, არა და არა.
-იცოდე ნანას ვეტყვი რომ....
-ახლავე წავიდეთ?-შემაჩერა მან. მე ტაში შემოვკარი და თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.

ალექსანდრემ სადღაც უცნობ ადგილას წამიყვანა სადაც მანქანები იშვიათად ჩამოივლიდნენ ხოლმე. ღიმილით ვატარებდი მანქანას და ხანდახან გადავხედავდი სანდროს, რომელიც დაძაბული იჯდა და გზას თვალს არ აშორებდა.
-ნუ გეშინია, ხევში არ გადაგჩეხავ-გამეცინა მე.
-არ მეცინება!-მაინც არ გამომხედა მან.
-კარგი.-ვიწყინე მე და სიჩქარეს მოვუმატე.
-შეჩერდი!-დამიძახა მან და მეც მანქანა გავაჩერე. ის სწრაფად გადავიდა მანქანიდან.
-საკმარისია. გადმოდი-მკაცრად მითხრა მან და ჩემს კარებთან მოვიდა.
-მოიცა, ჯერ გავისეირნებ-გადავიკისკისე მე და მანქანა დავძარი.
-გააჩერე მანქანა... ლინდა... არ გესმის?-გამომედევნა ის, მე კი სიცილ-კისკისით გავაგრძელე გზა, თან მალიმალ სარკეში ალექსანდრეს სილუეტს შევავლებდი ხოლმე თვალს.

.........................................................
აბა, როგორი გოგო ვარ? თქვენმა კომენტარებმა ისე გამითბო გული არ შემეძლო არ დამედო. ამ ისტორიის წერა ძალიან მსიამოვნებს, წერის დროს მეც ბევრს ვიცინი ხოლმე ლინდას ეშმაკობებზე. ამ გემრიელი თავისთვის ჩემს დედიკოს გადაუხადეთ მადლობა, რომელმაც გემრიელი ნამცხვარი გამიმზადა. ჩემი KATE კი იმედია ვერანაირ შეცდომას ვერ იპოვის და თუ იპოვის ესეც ჩემი კლავიატურის ბრალი იქნება =d გრამატიკა ძალიან მიყვარს და ბევრ დროს ვუთმობ მას, ეს ალბათ აუცილებელიცაა იმისათვის რომ მწერალი იყო, მე აქამდე ბევრი მიკლია მაგრამ მაინც... იმედია ისევ გაახარებთ თქვენს სოფიკოს თბილი კომენტარებით