აფთიაქში ჩასვლაც „მიტყდებოდა“..ვიცოდი,რომ მერე იჭორავებდნენ...ამიტომ გამვლელს ვთხოვე,რომ ტესტი შეეძინა.ისიც დამთანხმდა,შუა ხნის კეთილი ქალი იყო.კიდევ კარგი ამაში მაინც გამიმართლდა.
ტესტი ხელში მეკავა და მთელი სხეულით ვცახცახებდი.სააბაზანოში შესვლაც არ შემეძლო.ბავშვი რომ ყოფილიყო ვერ მოვკლავდი,ეს აღემატებოდა ჩემს სიბოროტეს...მთელი ცხოვრება ვერ ვივლიდი ამ ტვირთით...
როგორც იქნა შევეტიე და გავიკეთე ტესტი.გავიკეთე,მაგრამ არ შემიხედავს.
გარეთ გამოვედი და კიდევ დი ხანს მეჭირა ხელში..თვალს ვერ ვუსწორებდი ..თითქოს და წამი წამზე უნდა აფეთქებულიყო.
როგორ იქნა შევხედე,მაგრამ მერე რა მოხდა არ მახსოვს...
გული წამივიდა და იატაკზე დავეცი.
ცოტა ხანში ნიკა მოსულა და ასე რომ ვუნახივარ შეშლილა.სალომეც მაშინვე მოვარდა.სასწრაფო გამოიძახეს.როგორც ჩანს,ნიკას ტესტი ვერ დაენახა,რადგან ხელიდან გამვარდნია და მოშორებით,მაგიდის ქვეშ ეგდო.
-ინერვიულა,ალბათ-დამაყრუებლად ჩამესმა ექიმის ხმა.
რაღაც დამამშვიდებლები დამალევინეს.
-ცოტა ხანს არ ადგეს.
მალევე წავიდნენ.ნიკა ჩემს გვერდით იჯდა.ხმა ვერ ვირებდი.
-რა გჭირს? რა მოხდა? ინერვიულე? რის გამო?-ლამის იყო თვალები ბუდიდან გადმოვარდნოდა.
მე კი მხოლოდ ვდუმდი.
ცოტა ხანში სალომე შემოვარდა.სახზე ფერი არ ედო,უკან რაღაცს მალავდა.
-რა მოხდა?
ის ისევ დუმდა.
-გამაგებინეთ რა ხდება?
-თუ თქვენ?სალომემ ტესტი დაგვანახა,რომელიც ორსულობას აჩვენებდა.
-ვისია?-გაიკვირვა ნიკამ.
-თქვენ უნდ ამიპასუხოთ.ვის სჭირდებოდა ეს აქ?
-ჩვენ ხომ თავს ვიცავდით-ნიკას ფერი დაეკარგა.
-ამის დედაც...-ლოგინიდან წამოვფრინდი.
-დაწექი,ელიზა-ნიკა,როგორც ჩანს,ისევ იბრრუნებდა სიმშვიდეს.
-რა ხდება?-სალომეს სახე გასწიტლდებოდა.
-განა ძნელი მისახვედრია?ამის დედაც-მამის იყო უკანასკნელ ხმაზე მეყვირა.
-შენ არაფერი გიტქვამს-სალომემ საყვადურები დამიწყო.
-სალომე,იცი,რა?
-რა?
-რა და არც მე მეგონა,რომ ამას გაკავეთებდით.
-რატომ არ მითხარი?
-არ შემეძლო.
-რა ვქნათ?-ნიკამ ხმა ამოიღო,ასე გამწარებით რომ გვისმენდა.
-ბავშვს ვერ მოვკლვა-სახეზე ფერი უფრო წამეშალა.
-ექოსკოპიაზე ვნახოთ ხომ ყველაფერი კარგადაა-ნიკა მომიახლოვდა.
-ერთი თვისაც არაა,ღადაობ?
-მე დაგტოვებთ და მოგვიანებით შემომიარე,კარგი?-სალომე კარებისკენ წავიდა.
-კარგი.
ნიკა თავს არ ჰგავდა...
-ელიზა,არ ვიცი,რა ვქნათ..
-მე სკოლა ჯერ არ დამიმთავრებია..მომავალი წლის გამოცდებზე ბავშვიანი დედა ვერ ვიქნები..გესმი? ორსული ვერ ვივლი მასწავლებლებთან..თან როლიც...ეს ბავშვი ფუ ამისი..არ მეგონა,თუ ასე ვიგრძნობდი რდესმე თავს..თითქოს მთელი ბავშვები მძულს...მთელი მსოფლიოს..მაგრამ აბორტიგაკეთებაც არ შემიძლია...
-ჰმ..
-ამაზე ფიქრისას მეორე მხარე იღიძებს..მეც ხომ ბავში ვიყავი..არა,არ შემიძლია-ლოგინზე მივესვენე.
ის გვერდით მომიჯდა.ხელი ჩამკიდა.
-არ ვიცი..ვნახოთ..გთხოვ,არ ინერვიულო..
-აბა,რა ვქნა?ცუდად ვარ,წავალ ფიტნესში ენერგიას მაინც დავხარჯავ.
-კარგი,მე დავიძინებ.
-მერე სალომესთან გავივლიი..ჩემს ოთახში იყავი-ავკოცე,სპორტულ ჩანთას ხელი მოვკდიე და კარები დავკეტე.
-მიყვარხართ-მომაძახა.ეს „თ“ განსაკუტრებულად ჩამესმა.
„რა საყვარელია“-გავიფიქრე და მაშნვე გამექრო სიძლვილი...ბავშები ხომ ასე მიყვარდა...
სამი საათი დავრჩი.ღამის ორი ხდებოდარომ გამოვედი ტაქსი გაავჩერე და სალომესთან გავედი.
-ელიზა,შემოდი.
-ნუ,მიბრაზდები-ჩავეხუტე.
-მომიყევი ყველაფერი.
დავიწყე და ბოლომდე ჩავედი..
-და მერე შენც იპოვე ტესტი ...ეს დასამარხი-ჩანთიდან ამოვიღე და უკმაყოფილოდ შევხედე...
-რას ვიზამთ..ვერაფერს გირჩევს..
-ექვსი ხდებოდა,როცა საათს დავხედე.
-მისმინე,იცოდე,რაც არ უნდა გადაწყვიტო გვერდში გედგები..
-კარგი,..მადლობა დიდი..ახლა უნდა წავიდე.
-ასე გვიან?
-ნიკას შევპირდი.
ტაქსი გავაჩერე და სახლის კარები გავაღე.დედაჩემი მოსულიყო და მისი გაღვიძება არ მინდოდა,ამიტომ ჩუმად შევედი ჩემს ოთახში.ნიკა ისევ იწვა.
-არ განძრეუხარ?
-არა,მგონი-გამიღიმა.
-სალომესთან შევყევი ლაპარაკს.
-რამე ცივი გამომიტანე მაცივრიდამთუ არ გეზარება,თორემ ხომ ხედავ განძრევაც მიჭირს.
-კარგი-წვენი მივუტანე და წამში დალია.
მერე გავიხადე,ღამის პერანგი ჩავიცვი.
-დედაჩემმა მიკითხა?
-კი.
-ბავშვზე ხომ არ წამოგცდა?-გავეხუმრე და თმაზე წავეთამაშე.
-არა.
-მეორე ბავშვზეც ხომ არ გვემუშავა?-ზედის ქვეშ ხელი შევუცურე.
-ჰაჰაჰაჰ-გადაიხარხარა და კოცნა დამიწყო...
ისე ვნებიანად აცხრებოდა ჩემს კისერს,რომ სულიმეხუთებოდა.სახე ჩემი ნერწვით ჰქონდა მორთული და ამაზე საშინლად მეცინებოდა.
დილას გვიან გაგვეღვიძა.ერთმანეთში ვიყავით გახლართულნი.
-ფეხები ნახე?-ბავშვივით მივაშტერდი ნიკას.
-ჩემი გრძელი ფეხები-ხელები ძლიერად შემომხვია.
-იდეა მაქვს?
-მაინც?
-ბავშვზე ვერავინ გაიგებს და არც მე გავწვალდები.
-სერიოზულად?
-ინკუპატორი და ან რამე.ისედაც ხომ ხდება განვითარება საშვილოს გარეშე.
-ეს უკვე ძნელია დასარისკო..არ ვიცი...
რაღაც სისულელეებს ვბოდავდი..ვიცოდი,რომ რეალობას ამცდარი იყაზრზე არ ვიყავი რას ვივედმოვედე..უბრალოდ ლამის იყო გავგიჟებულიყავი,დედაჩემს მუდამ გავურბოდი.მეშინოდა რამეს არ მიმხვდარიყო.
ნიკამ ბაკალავრიატი დაასრულდა და არავის გვიფიქრია,რომ..სულ დავიწყებული გვქონდა ჯარის შესახებ.
ერთ დღეს მხიარულად მოვიდა:
-ელიზა,როგორ ხარ?
-შენ?-შევატყვე სახეზე უეცარი სიხარული.
-რა უნდა გითხრა,ნეტა,იცოდე?
-მაინც.
-ჯარში მიწვეევენ.
-ღადაობ?-სახეზე მკვდრისფერი დამედო.ვგრძნობდი,როგორ ვცახცახებდი.
-მივდივარ.
-არა,ტავიდან ჩააბარე.
-მე ლაჩარი არ ვარ,არ ვარ მშიშარა...მიყვარს სამშობლო.
-ნიკა,არ გინდა.
-ჩვენთვის მაინც გააკეთე.
-ძვირფასო,ხომ იცი,როგორ მიყვარხართ..შენც და ეს ჯერ არდაბადებული პატარაც-მუცელთან თავი მომიტანა.ჯერ ნაყოფი ძალიან პატარა იყო.მხოლოდ ერთი თვის თუ იქნებოდა,მუცელიც საერთოდ არ მეტყობოდა.
მისმა ამ სიტყვებამა ჩემში სრული მეტამორფოზი მოახდინა..ამის მერე რა მაფიქრებინებდა ბავშის მოშორებას..გადავწყვიტე დროს გავყოლოდი და,როცა შევძლებდი ახლობებისთვის მეთქვა.
-ჩვენც გვიყვარხარ...შენს გარეშე გაუსაძლისი ტკივილი...
-ელიზა,ყოველ დღე დაგირეკავ..
-დარეკვა ეს სულ მცირეა-გადავეხვიე.
ის მალე წავიდა...იმ სექტემბერს მარტო დაგვტოვა ამხელა პრობლემის წინაშე.განა სხვანაირად შეეძლო?
ჩემს აქ ყოფნაში განვაცხადოთო მითხრა,მაგრამ მერ მზად არ ვიყავი.მუცელი ჯერ კიდევ არ მეტყობოდა.
მთელი ღამეები ამაზე ფიქრით ვერ ვიძინებდი.
დრო საშინლად იწელებოდა..სწავლა,სკოლა,ათასი გაკვეთილი...და თან ეს ბავშვი...
31 დეკემბრისთვის დედაჩემმა უამრავი რამ მოამზადა...საკმაოდ დიდ წრეში ვხვდებოდით.მთელი ნათესაობა ,მეგობრები დაპატიჟა.მეც მთხოვა,მოიყვანე,ვინც გინდაო.რამდენიმე გოგო მეც ამოვიყვანე.ვითომ ბედნეირი ვიყავი,მარგამ საშინლად ვნერვიულობდი..ამ უკანასკნელის გამჟღავნების კი მეშინოდა.
ნიკას დავურეკე:
-დღეს ვეტყვი ყველას..ბევრი სტუმარია და საახალწო საჩუქრად ჩათვლიან.
-გაგიგებენ,იმედია.
-მეც მაგით სულდგმულობ.
-მენატრები.
-მეც.
-გილოცავ დამდეგს.
-მეც.
სტუმრებმა მალე მოიყარეს თავი.სუფრას მივესხედით,ნელი მუსიკა ჟღერდა და ყველა რაღაცას დაბალ ხმაზე საუბრობდა.
12 საათი ხმარურიანად დადგა.შემოვიდა ახალი წელი,მაგრამ მე მხოლოდ ახალ ბავშზე ვფქირობდი.
პირველ საათისთვის,როცა ყველაეფრი ოდნავ მაინც მიყუჩდა,ფეხზე ავდექი:
-რაღაც მინდა გითხრათ.
ყველა სმენად იქცა.ალბათ,გაუკვირდათ,რამ მომცა ასეთი ჩაფიქრებული სახე.
-დამპირდით,რომ არ დაიშოკებით ჩემი საახალწლო საჩუქრით,რომელსაც ახლა..-დავიბენი-ცოტა ხნის მერე განვაგრძე-რასაც ახლა ვიტყვი.
ყველა მომაშტერდა.
-ნუთუ,რას იტყვი?-ერთმანეთს გადაულაპარაკეს.
-მე და ნიკა ხომ იცით,რომ ერთად ვართ?
-კი,შვილო-მხოლოდ დედაჩემმა მიპასუხა,რომელსაც სხვებმაც გადახედეს.
-თხოვდები?-ვიღაც მოხუცი მომაშტერდა.
-არა,არა.მომისმენთ?-სახე წამეშალა.
-შვილო,რა ხდება? ნიკა ხომ კარგადაა?
-კი,კარგადაა..ჩვენ მალე სამნი ვიქნებით-ტრივიალური ფრაზით გამოვთქვი მთელი სათქმელი.
-ღადაობ?-ჩემი მეგობრები ფეხზე წამოიწიენ-არ გვითხარი?
-რამდენი ხნის?-დედაჩემს ლამის იყო გული წასვლოდა.
-დედა,არ გინდა... ცოტა ხნის..მუცელი ოდნავ მეტყობა-მაისური ავიწიე-არ გვეგონა,მაგრამ ბავშვი უნდა დავიტოვო..ასე მოხდა...
-ჩვენ არ ვიცოდით,რომ..-თითქმის ერთდროულად წარმოთქვეს.
-ბოდიში-ოთახიდან გავედი და გოგოები უკან გამომყვნენ.
-არ შემეძლო ამის თქმა.მხოლოდ სალომეს ვუთხარი-სალო გადამეხვია.ცრემლები მოულოდნელად წამომცვივდა და გოგოებმა განცდილი ბრაზი დაკარგეს..ყველამ ჩემი დამშვიდება დაიწყო.
-შესანიშნავი საჩუქარი გავუკეთე..დედა ამას არ იმსახურებდა..
ო,მაგრამ მაინც მინდოდა რაიმე იმედი მეპოვა,მინდოდა მქონოდა ხელჩასაჭიდი..მინდოდა თავი წამით მაინც მენუგეშებინა...
აზრზე არ ვიყავი რას ვივედმოვედე..უბრალოდ ლამის იყო გავგიჟებულიყავი,დედაჩემს მუდამ გავურბოდი.მეშინოდა რამეს არ მიმხვდარიყო.
ნიკამ ბაკალავრიატი დაასრულდა და არავის გვიფიქრია,რომ..სულ დავიწყებული გვქონდა ჯარის შესახებ.
ერთ დღეს მხიარულად მოვიდა:
-ელიზა,როგორ ხარ?
-შენ?-შევატყვე სახეზე უეცარი სიხარული.
-რა უნდა გითხრა,ნეტა,იცოდე?
-მაინც.
-ჯარში მიწვეევენ.
-ღადაობ?-სახეზე მკვდრისფერი დამედო.ვგრძნობდი,როგორ ვცახცახებდი.
-მივდივარ.
-არა,ტავიდან ჩააბარე.
-მე ლაჩარი არ ვარ,არ ვარ მშიშარა...მიყვარს სამშობლო.
-ნიკა,არ გინდა.
-ჩვენთვის მაინც გააკეთე.
-ძვირფასო,ხომ იცი,როგორ მიყვარხართ..შენც და ეს ჯერ არდაბადებული პატარაც-მუცელთან თავი მომიტანა.ჯერ ნაყოფი ძალიან პატარა იყო.მხოლოდ ერთი თვის თუ იქნებოდა,მუცელიც საერთოდ არ მეტყობოდა.
მისმა ამ სიტყვებამა ჩემში სრული მეტამორფოზი მოახდინა..ამის მერე რა მაფიქრებინებდა ბავშის მოშორებას..გადავწყვიტე დროს გავყოლოდი და,როცა შევძლებდი ახლობებისთვის მეთქვა.
-ჩვენც გვიყვარხარ...შენს გარეშე გაუსაძლისი ტკივილი...
-ელიზა,ყოველ დღე დაგირეკავ..
-დარეკვა ეს სულ მცირეა-გადავეხვიე.
ის მალე წავიდა...იმ სექტემბერს მარტო დაგვტოვა ამხელა პრობლემის წინაშე.განა სხვანაირად შეეძლო?
ჩემს აქ ყოფნაში განვაცხადოთო მითხრა,მაგრამ მერ მზად არ ვიყავი.მუცელი ჯერ კიდევ არ მეტყობოდა.
მთელი ღამეები ამაზე ფიქრით ვერ ვიძინებდი.
დრო საშინლად იწელებოდა..სწავლა,სკოლა,ათასი გაკვეთილი...და თან ეს ბავშვი...
31 დეკემბრისთვის დედაჩემმა უამრავი რამ მოამზადა...საკმაოდ დიდ წრეში ვხვდებოდით.მთელი ნათესაობა ,მეგობრები დაპატიჟა.მეც მთხოვა,მოიყვანე,ვინც გინდაო.რამდენიმე გოგო მეც ამოვიყვანე.ვითომ ბედნეირი ვიყავი,მარგამ საშინლად ვნერვიულობდი..ამ უკანასკნელის გამჟღავნების კი მეშინოდა.
ნიკას დავურეკე:
-დღეს ვეტყვი ყველას..ბევრი სტუმარია და საახალწო საჩუქრად ჩათვლიან.
-გაგიგებენ,იმედია.
-მეც მაგით სულდგმულობ.
-მენატრები.
-მეც.
-გილოცავ დამდეგს.
-მეც.
სტუმრებმა მალე მოიყარეს თავი.სუფრას მივესხედით,ნელი მუსიკა ჟღერდა და ყველა რაღაცას დაბალ ხმაზე საუბრობდა.
12 საათი ხმარურიანად დადგა.შემოვიდა ახალი წელი,მაგრამ მე მხოლოდ ახალ ბავშზე ვფქირობდი.
პირველ საათისთვის,როცა ყველაეფრი ოდნავ მაინც მიყუჩდა,ფეხზე ავდექი:
-რაღაც მინდა გითხრათ.
ყველა სმენად იქცა.ალბათ,გაუკვირდათ,რამ მომცა ასეთი ჩაფიქრებული სახე.
-დამპირდით,რომ არ დაიშოკებით ჩემი საახალწლო საჩუქრით,რომელსაც ახლა..-დავიბენი-ცოტა ხნის მერე განვაგრძე-რასაც ახლა ვიტყვი.
ყველა მომაშტერდა.
-ნუთუ,რას იტყვი?-ერთმანეთს გადაულაპარაკეს.
-მე და ნიკა ხომ იცით,რომ ერთად ვართ?
-კი,შვილო-მხოლოდ დედაჩემმა მიპასუხა,რომელსაც სხვებმაც გადახედეს.
-თხოვდები?-ვიღაც მოხუცი მომაშტერდა.
-არა,არა.მომისმენთ?-სახე წამეშალა.
-შვილო,რა ხდება? ნიკა ხომ კარგადაა?
-კი,კარგადაა..ჩვენ მალე სამნი ვიქნებით-ტრივიალური ფრაზით გამოვთქვი მთელი სათქმელი.
-ღადაობ?-ჩემი მეგობრები ფეხზე წამოიწიენ-არ გვითხარი?
-რამდენი ხნის?-დედაჩემს ლამის იყო გული წასვლოდა.
-დედა,არ გინდა... ცოტა ხნის..მუცელი ოდნავ მეტყობა-მაისური ავიწიე-არ გვეგონა,მაგრამ ბავშვი უნდა დავიტოვო..ასე მოხდა...
-ჩვენ არ ვიცოდით,რომ..-თითქმის ერთდროულად წარმოთქვეს.
-ბოდიში-ოთახიდან გავედი და გოგოები უკან გამომყვნენ.
-არ შემეძლო ამის თქმა.მხოლოდ სალომეს ვუთხარი-სალო გადამეხვია.ცრემლები მოულოდნელად წამომცვივდა და გოგოებმა განცდილი ბრაზი დაკარგეს..ყველამ ჩემი დამშვიდება დაიწყო.
-შესანიშნავი საჩუქარი გავუკეთე..დედა ამას არ იმსახურებდა..

მიყვარხართ ძალიან..
თქვენი,მკითხველის, სიყვარული ყველაზე დიდი ბედნიერებაა.
ავტორისთვის.
იმედია,დააფიქსირებთ აზრს.
მადლობა დიდი.