-მიდი,უთხარი,რასაც ფიქრობ და მოგეშვება-სალომემ კარგი რჩევა მომცა.
ცრემლები მოვიწმინდა და სტუმრების ოთახში გავედი.
-დე,ამას არ იმსახურებდი..მაპატიე,გთხოვ..მთელი ცხოვრება დამნაშვა ვიქნები,ვიცი..შენ მაინც მაპატიე..
დედას ცრემლები წაკდა და გადამეხვია.
საღამო საშინლად იწელებოდა...ძლივს წავიდნენ სტუმრები...და დილას მარტო დავრჩით მე და სალომე..დედას ეძინა.ალბათ,ჯერ კიდევ ვერ მოენელებინა შვილის ასეთი საქციელი.
ნიკამ დილაუთენია დამირეკა:
-როგორ ხარ? გაათენე?
-შოკირებული...გავათენე წამებით-გადავიხარხარე.
-სალომე,რა ხდება?
-ყველაფერი ვუთხარი..პატიება ვთხოვე ამარელვებლად და გადამეხვია..ახლა სძინავს..სტუმრები ძლივს წავიდნენ და ძლივს დავრჩი მარტო..პატარა კარგადაა..თამაშობს,ალბათ,რამეს..
-მუცელში?
-ჰო,წარმოვიდგენ ხოლმე.
-გილოცავთ ახალ წელს...ჩვენი პატარას წელს..
-მეც,ნიკ...მიყვარხარ.
-ყველაფერს გაუძლებ...
-აპრილში გევყოლება....
-აუცილებლად,თქვენთან ვიქნები აპრილში..
ასე გადიოდა დრო..ძლივს შეეგუა ხალხი ამ ყველაფერს..ემოციური შოკი დაატყდა სკოლას..უკვირდათ,მაგრამ რა ესმდოდათ..
რამდენიმე ფილმი გადავიღე,რაზეც ნიკას დიდი ემოციებით ვუყვებოდი...ისიც მეუბნებოდა,რომ წარმატებული ჯარისკაცი იყო,რაც მახარებდა...
დიხანს ვსაუბრობდით.
ვგრძნობდი,პატარა როგორ მარყამდა ფეხებს და ეს დიდ სიხარულს მგვრიდა..
ზმათრის ერთ დღეს ექოსკოპიაზე წავედი.სალომეც გამომყვა..ვნერვიულობდი,მაგრამ რატომ არ ვიცი..მე ხომ გოგოც მიყვარდა და ბიჭიც,მაგრამ მაინც უსაზღვროდ მაინტერესებდა რომელ მატგანს ვატარებდი მუცლით...
-ბიჭია-ექიმს სახე გაუნათდა-გილოცავთ..
-ბიჭია-წამოვხტი ლოგინიდან...-ბიჭია,სალომე,ბიჭი-გადავეხვიე სალოს.
ამაზე დიდ ბედნიერება არაფერი იყო ..ვიცოდი,რომ ჩემში მეორე არსება იყო..ვიცი,როგორი ვიყავით..ორნი,დიახ,ორნი..
რა ბედნიერება ყოფილა იმის შეგრძნება,რომ პოტენციური დედა ხარ? მალე დედა,რომ გახდები..ყველაფრის დ ამიუტედავად,თავს მშვენივრად ვგრძნობდი..ორსულობა ძიერი ადრენალინის მომტანი ყოფილა.
ჩემი პატარა,რომ წამოიზარდა დედიკოს მუცელში,მასწავლებლები სახლში მომდიოდნენ,გარეთაც იშვიათად დავდიოდი....თუ გავისეირნებდი ხოლმე სუფთა ჰაერზე ან სალოესთან გავიდოდი..მოკლედ,აქტიური ცხოვრება და გართობა დავივიწყე.
იმ დღეს წვიმდა...ფანჯარასთან ვიჯექი და დღეებს ვითვლიდი.
„როდის დაუბადები,აბა?“-ბავშვს ვეკითხებოდი ისე,თითქოს შესძებოდა პასუხის გაცემა.
თებერვალი იწურებოდა...ფანჯრიდან საამო სურნელი შემოდიოდა,მაგრამ რისი? ალბათ,ბედნეირებისა და ახალი სიცოცხლის...
ახალი სიცოცხლე ყველაზე დიდი მიზანია.რაც ადამიანს აქვს...
იმაზე ბედნეირებაა განა რა არის,როცა შენში მეორე არსება სუნთქავს?
ხშირად მესმოდა პატარა ბავშვი ბედნიერებააო,მაგრამ პრაქტიკაში სულ სხვა ყოფილა..მე მალე ახალგაზრდა დედა გავხდებოდი,ადრეულ ასაკში,მაგრამ მაინც ბედნიერება იყო...
იქნებ ჩემი ბიჭი ბედისწერამ მაჩუქა...
ღმერთო,ამ სიტყვის გახსენება და მამაჩემის მილეულის ხმის გაგონება ერთი და იგივეა...როგორ მიიცვალა,უეცრად..თითქოს გუშინ მოხდა ეს ..ეს უბედურება..
მაშინ არ გავიძახოდი ბედისწერა არსებობსო..
როგორ შეიძლება ამ ერთმა სულელურმა ბედისწერამ განაგოს ? არა,არ მჯერა.ეს უსამართლობაა...ის ხომ ასეთი კეთილი იყო,ასეთი მზრუნველი მამა...ყელაფერზე წამსვლელი იყო ოჯახისთვის...ღმერთო,როგორ მიყვარდა...
ნეტავ,ზეციდან გვხედავს? ნეტავ,ნახავს ჩემს პატარა ბიჭს? რა რეაქცია ექნებოდა ამ ყველაფერზე?
იმედი მაქვს,რომ გამიგებდა..ის ხომ მამაჩემი იყო...გაგება ხომ სიყვარულის უმთავრესი ნაწილია...
გაგებით საზრდოოებს დედამიწა...ბალახის ერთი ღერო რომ მწვანედ იმოსება ესეც გაგების დამსახურებაა.
ცხოვრება ბრუნავს,ჩვენც მასთან ერთად ვბრუნავთ,ვმოძრაობთ..მოძრაობა ხომ მისი არსებობის უპირველესი პირობაა.
რაღაც ხმა მომესმა და შევკრთი.
„დედაცემი სამსახურშია“-გავიფიქრე და წამოვდექი.
ხმა ახლოდვებოდა.მგონი,ფეხის ხმა უნდა ყოფილიყო.
და უცბათ კარი გაიღო და...
კარის გაღება და ჩემი კივილი ერთი იყო..
-ვაიმე-ლამის შევხტი.
-ელიზა-გულში ჩამიკრა..მესმოდა,როგორ ფეთქავდა ასე ურიტმოდ ...თითქოს მისი მომსახურების ზონიდან პულსიც გასულიყო...
რა პულსზე იყო ლაპარაკი,როცა მას ვგრძობდი,როცა მთელი არსებითა და სხეულით შევიგრძნობდი..
უკან დაიწია..
-რამხელა გამხდარა..ჩემი პატარა-ჩაიმუხლა და მუცელზე ფერება დამიწყო..
-მალე,სულ მალე ამამა გახდები..
-შენი მამა,პატარა...-ყური მიმადო მუცელზე,თითქოს ბავშვის სუნთქვის გაგონება უნდოდა.
-მესმის,როგორ გიძგერს გული...
-ჩემი ბიჭი...
-ელიზა,გამიხარდა...
-მეც,არ მეგონა,თუ მოხვიდოდი..
-ეს ხომ სიუპრიზი იყო..
-მე კი არ მიყვარს სიუპრიზები..ისე შემეშინდა..
-მაგრამ მოულოდნელი სიხარული მაინც სულ სხვაა,ძვირფასო.
-მიყვარხარ-ჩემი ტუჩებისკენ გამოიწია და ისე მაკოცა,როგორც არასდროს..ამდენი ხნის შემდეგ,ისევ ვგრძნობდი მის თბილ ბაგეებს..ბაგეებს,რომლებშიც ძგერდა სისხლი..სისხლი,რომელიც მე მიყვარდა...
სიყვარული,მართლაც,რომ ყველაზე ძლიერი გრძნობაა..ყველაზე დამპყრობი ნარკოტიკი და ყველაზე დიდი ადრენალინის მომტანი რამ..სიყვარული არის ორი გულის ერთდროული ძგერა..როცა გიყვარს,გიყვარს...როცა შენს გულსა და თვალს ერთდროულად უყვარს....დამორჩილებიან ერთმანეთს და სხვგანა არ ეძებენ ბედნეირებისკენ მავალ გზას..
მიდის ცხოვრებაა და მისი ყოველი წამი ამ გზაზე სიარულში გადის.დიახ, მივუყევბით და მივდივართ...
ვრელავთ,ვშფოთავთ,მაგრამ მაინც მივიწევთ წინ,რადგან გვჯერა,რომ ბედნიერება ყველაზე ძვირფასი რამაა ამ ცხორვებაში..
იმედი გვასაზრდოებს..ისე,როგორც მე,როცა ვუყურებდი,როგორ იზრდებოდა ჩემი მუცელი და მასთან ერთად ჩვენი პატარა ბიჭუნა..
ბიჭუნა,რომელსაც არ ვიცნობდი,მაგრამ მაინც მიყვარდა,მაინც მიყვარდა...და მისით ვაგრძლედებდი ყოველ წამს...
ნიკამ ისევ დამტოვა...
-მალე დავბრუნდები-ორივეს გვაკოცა და წავიდა..
ცრემლებს ვერ ვიკავებდი,რაგდან ვიცოდი,რომ მას დიდ ხანს ვეღარ ვნახავდი...
მაგრამ ვიცოდი,რომ ის დაბრუნდებოდა...დაბრუნდებოდა და სულ ჩვენთან იქნებოდა...ჩვენ სამნი მე,ნიკა და ეს უცნობი ბიჭუნა,რომელსაც მუცლით ვატარებდი...
დღეებს ვითვლიდი...
დღეებს,რომლებიც ნე;-ნელა ახლოვდებოდა...
მალე ჩვენ ოჯახი გავხდებოდით...
განა არის ამქვეყნად უფრო დიდი ბედნიერება?
ზამთრის დღეები ჩემს დაზამთრებულ ფიქრებთან ერთად მიიწელებოდა..ნელ-ნელა მიდიოდა ..ზოგჯერ ისიც კი მეგონა,რომ მდგმურად აპირებდა დარჩეს..ის ხომ წასვლას არ ჩქარობდა...
მარტმა როგორც იქნა შემოაბიჯა,მაგრამ განა შეცვალა ამინდი? ის ხომ მისი ბრძანებელია..ბრძანებელი,რომელიც გაგულისდა და კვლავ ყინვა დატოვა...თითქპოს მოვიდა,მაგრამ ეს მხოლოდ მოჩვენებითი იყო.
მატყუარა და ცრუპენტელა არსებამ გაგვიცრუა იმედები.
-სალომე,ნარხა,ბავშვის ოთახი-აღფრთოვანებით ვუთხარი სალომეს.
-მოდი,ტანსაცმელი ვუყიდოთ,არ გინდა?
-რა თქვა უნდა..ახლავე წავიდეთ.
საღამომდე ვურჩევდით რაღაც-რაღაცებს...მართალია,არ ვიცოდით მისი ზუსტი ზომები,მაგრამ ყველაფერი ვუყიდეთ,რაც კი დასჭირდებოდა.გვიან დავბრუნდით სახლში..დედაჩემი გამომეგება.
-ელიზა,სად იყავი?
-ბავშვს რაღაცები ვუყიდეთ.
თვალიერება დაიწყო და,როგორც ჩანს,მოხიბლული დარჩა.თუმცა მის თვალზე მომდგარი ცრემლიც არ გამომრჩენია.
-დე..
-შენი პატარაობა გამახსენდა.მე და მამაშნიც წინასწარ ვგეგმავდით..წინასწარ გიყიდეთ ყველაფერი..
-მომერგო?-გულუბრყვილოდ ვკითხე..თითქოს ამაზე მნიშნველოვანი არაფერი იყო.
-კი,კი....-პაუზის შემდეგ განაგრძო-და ჩვენს სიხარულს საზრვარი არ ჰქონდა.
ასე ხდება ხოლმე...ჩვენი ბედნეირება ხშირად სცდება საზღვრებს,მაგრამ ზოგჯერ მათ ახლოსაც კი ვერ ეკარება.
იმ დღესვე დავურეკე ნიკას.
-ელიზა-ისევ ისეთივე ცეცხლით მომმართა.
-სკაიპში შემოდი განახებ რა ვყიდეთ ჩვენს პატარას.
-ახლავე.
-რა საყვარლობაა-თვალები ანტებული ჰქონდა...
მისი ხმა მაგჯებდა..მისი შემოხებდვა..როგორ მინდოდა ჩემთან ყოფილიყო..ის ხომ ორივეს გვჭირდებოდა.
მალე გავიდა.
-ადრე უნდა ავდგე და გავედი.მენატრებით ორივე..ბავშვის სახლეზე იფიქრე..
-ხომ იცი,რომ შენს გარეშე არ შემიძლია...
-კარგი,მაშინ ერთად დავარქვათ-გამიღიმა.
გავუთიშე და ლოგინზე მივესვენე.
ისევ ფიქრებში გავცურე..მომავალი დედის ფიქრებში.
„მე პატარა მეყოლება...არ ვიცი,რა ერქმევა..არ ვიცი,როგორი იქნება,მაგრამ მიყვარს...მიყვარს..ვიცი,რომ ნიკასნაირი საყვარელი იქნება..მისნაირი თვალები ექნება,მუდამ ცეცხლით მოსილი,მისნაირი თმა,რაღაც ჯადოთი აღვსილი...მისნაირი ხმა და მისნაირი არნაგობა ექნება,ვიცი..ვიცი,რომ მასაც შეუყვარდება რეალურად..დიახ,მასაც ეწვევა ჭეშმარიტი სიყვარული..სწორედ ისეთი,როგორიც გვაკავშირებს მა და ნიკას...“
უკვე დიდი ხანია.რაც ორსულად ვარ,ძლივს ვიძინებ.თან ნიკას გარეშე მიჭირს..სამი-ოთხი საათი ვწევარ და თავს ვარწმუნებ,რომ ძილი გვჭრდება ორივეს..მეც და პატარასაც,მაგრამ არ მეკარება...რაღაეცებს ვსვამდი,მაგრამ არც კი იმოქმედეს..ახლა კი ვწევარ და ველდოები,როდის მომაკითხავს ძილი...
დილას გვიან გამეღვიძა..
ბავშვი მირტყამდა და არ მომცა მოსვენების საშუალება..თან როგორი ძლიერი ფეხი აქვს..
„ჩემი ძლიერი პატარა“-მეორე მხარეს გადავგორდი.
ასე გავიდა ერთი თვეც..
აპრილის შუა რიცხვებისკენ აიღო კალენდარმა გეზი..
15 აპრილი გათენდა...დღე,როცა ნიკას ზარმა გამაღვიძა..
-გილოცავ...დღეს ჩევნი დღეა!
-გილოცავ,ნიკ..საშინლად მენატრები.
-ხომ კარგად ხართ?
-მშვენივრად..ალბათ,მალე გამოძვრება..სულ ფეხებს მირტყამს...
-თავს მიხედე,ელიზ..სულ თქვენზე ვფიქრობ..ჯერ ვერ ვახერხებ წამოსვლას..ხომ,იცი,როგორი სიმკაცრა? თორემ თქვენს გარდა არვინ მინდა..მხოლოდ თქვენ..სამუდამოდ!
-მიყვარხარ..გვიყვარხარ!!!
-ელიზა,შემპირდი,რომ თავს გაუფრთხილდები..
-გპირდები..შენც შემპირიდიი.
-გპირდებით..
იმ საღამოს ფილმს უაზროდ მივშტერებოდი..ისე უაზროდ,რომ სახელიც კი არ მახსოვს..ნიკას კინოთეატრში ვიყავი..მარტო ჩვენ ვისხედით..უფრო სწორად მე ვიჯექი,ის კი ჩემს მუცელში ცურავდა.უმისამართოდ ისე,როგორ მიესურვებოდა..
„ჩემი პატარა...“-დროდადრო ბავშვს გამოველაპარაკებოდი.
უეცრად,უფრო ძიერი რტყმები დამიწყო.
„პატარა,დაწყნდარდი..დედიკო არ გეცოდება? ჯერ ადრეა..ერთი კვირა კიდევ დარჩა“-მუცელს ფერება დავუწყე და ბავშვს დარიგება..-„გაჩერდი..დედიკოსი არ გესმის?“
მარგამ უფრო ძლერდებოდა..
„ეს არაფერია..გაჩერდება“-ვუმეორებდი საკუთარ თავს..
„ოღონდაც ახლა არა“-არ მინდოდა ნიკას გარეშე ამის გაკეთება..ცოტა არ იყოს მეშინოდა..ნუ,ვის არ ეშინია..
მახსენდებოდა,ბავშვობაში ნანახი სიზმარი..თითქოს მშობიარობას გადავყევი..გამახსენდა,როგორ შემეშინდა ამის..ეს აზრი ამკვიატებოდა და თავს არ მანებებდა..
მაგრამ უნდა დამვშვიდებოდი..უკვე სისხლდებნა დამყწყებოდა და ამას ვეღარ შევაჩერებდი..ბავშვისთვის თხოვნას აზრი აღარ ჰქონდა..
სალომეს დავურეკე.-
-დამეწყო..
-სად ხარ?
-ნიკას კინოთეატრში.
-მისმინე,ხუთ წუთში მოვალ..იცოდე,არ გაინძრე-მიაყარა ერთმანეთს..ეტყობოდა,როგორ ნერვიულობდა..
გავუთიშე და ნიკას დავურეკე..
-ელიზა..-ამ დროს არ ეცალა ხოლმე და გაიკვირვა ჩემი ზარი..მიხვდა,რომ რაღაც ხდებოდა.
-მეწყება..
-სად ხარ?
-შენს კინოთეატრში.
-მარტო?
-სალომე მოვა და წამიყვანს..
-ვაიე,როგორ მინდა ახლა თქვენთან..დღეს საღამოს აუცილებლად წამოვა..ვეტყვი ყველაფერს,ყველაფერს-იმეორებდა აღტაცებული ნიკა...
-იქ ვარ,სადაც პირველად გვქონდა პაემანი..
-ჰო,ელიზ..ჩემო საოცრებავ....გაღმერთებ!..
-ნიკ,მიყვარხარ.
-ქალი ან უნდ გააღმერთო ან მიატოვო და მე შენ გაღმერთებ..ჩემი ქალრმერთი ხარ....
-ნიკა,როგორი ამაღელვებელი სიტყვებია...ეს მინდა? ლამისაა სისხლისგან დავიცალო.
-გეყო,ელიზ..ძლიერი ხარ...უბრალოდ გამოუცდელი..ეს პირველია შენთვის და...
-შენთვისო ისე ამბობ...ჩემო საყვარელო...
-მიყვარხართ ორივენი სიგიჟემდე..შენ იცი.დღეს გმირობა უნდა ჩაიდინო..ყველაზე დიდი გმირობა ხომ შვილის შობაა...
-მადლობ,რომ ასე მამხნევებ..
-მიყვარხარ!..
-აი,სალომეც მოვიდა...
-დამირეკე,როცა შეგეძლება..წარმატებები...მენატრებით..დღეს საღამოს თქვენტან ვიქნები..
სალომე შემოვარდა..
-„ტაქსი“ დაბლაა..
-წავიდეთ.
-დაგეხმარები-სალომემ წამომაყენა.
ათ წუთში საავადმყოფოშ ვიყავით.
-არ შეგეშინდეს...იცოდე,რომ კარგად იქნება ყველაფერი..
-მიყვარხარ!...-მხოლოდ ეს ვუთხარი,ჩემი ტკივილები უკვე გაუსაძლისი ხდებოდა.
პალატაში შემიყვანეს.სალო გამომყვა..არც ერთ წამს გაუშვია ჩემი ხელი...
რაღაცები გამიკეთეს..მოკლედ,არაფერი მახსოვს...
ის მოემნტი კი თვალ წინ მიდგას..მახსოვს,როგორ ვწვალობდი..
-გაიჭინთე..
-არ შემიძლია მეტი..
-ელიზა,შენ ძლიერი ხარ-სალომე მამხნევებდა და ხელს ხელზე მაგრად მიჭერდა.
-არ შემიძლია.ნიკა მინდა აქ იყოს..მის გარეშე ვერ გავაკეთებ ამას...
ყურში მისი სიტყვები ჩამესმოდა...მესმოდა,როგორო მეუვბნებოდა ცოტა ხნის წინ ძლიერი ხარო..
-მიდი,ელიზა..
ვოხრავდი და სიმწრისგან ლამის იყო კანიდან გადმოვარდნილიყვაი..იმ წამს წამროვიდგენიე ჯავშნიდან გადმოვარდნილი კუ...
ოფლში ვცურავდი..ყველაფერი მტკიოდა..
-ნიკა..-მის სახელს ვიძახდი..
-რომ დავალაპარაკოთ?-ექიმმა აღარ იცოდა რა ეღონა.
-დავურეკავ.
სალომემ ტელეფონი მაშინვე ამოიღო...
-რა ხდება?
-ნიკა,უნდა დაელაპარაკო..უნდა გაამხნევო..შენი გვერდში დგომა სჭრდება ახლა ყველაზე მეტად..
-გადაეცი ელიზას..
-ნიკა..-ამოვიოხრე..
-მიდი,პატარა,მიდი..შეგიძლია..ძლიერი ხარ,გესმი? შეგიძლია ეს..
-კარგი,დავმშვიდდები..
ძლიერად გავიჭინთე...
-მიდი,მიდი..ელიზ...
და ბრახ!
ჩემი გოდორი ბიჭი გაჩნდა..
-რამხელაა!-ეს იყო ჩემი პირველი კომენტარი..
-გილოცავთ-თქვენ ბიჭის მამა გახდით..
-მამა ხარ..ბიჭი გვყავს,ნიკა-უკანასკნელ ხმაზე ვიძახდი...
ლამის იყო მთელ საავამდყოფოს შემოეხედა...თითქოს ყველა მოზიარე იყო ჩვენი სიხარულისა და ბედნიერების..
-მიხარია..გილოცავ,ელიზ..მიყვარხართ..ახლავე წამოვალ..მალე შენთან ვიქნები...მიყვარხართ!!!-ნიკას ხმაში უსაზღვრო ბედნეირება და სიხარული ჩაქსოვილიყო...
ბავშვმა პირველად ამოისუნთქა...ეს იყო ყველაზე ბედნიერი წამი...მისი ტირილი ჩამესმოდა და ვგრძნოდი..ვგრძნობდი,რომ ამაზე ჰარმონიული ცხორვებაში არაფერი მომისმენი...
ვუყურებდი მის სქელუკა მკლავებდა და ფეხებს...ვიხუტებდი,ვაჭმევდი...და ვფიქრობდი,როგორი ლამაზი იქნებოდა ტასაცმელში,რომელიც ვიყიდეთ..ვიცოდი,რომ ზუსტად მისი ზომა იყო..
ბოლოს,როცა ექთანი გავიდა,3 საათი ..ღამის სამი საათი იყო,მაგრამ ძილი არც კი მეკარებოდა...
ისევ ნიკაზე ვფიქრობდი..
ეუცრად,კარი შემოიღო...მინდოდა,ავმდგარიყავი..წამოვიწიე,მაგრამ გამახსენდა,რომ ვერ ავხტებოდი და მხოლოდ დავუძახე..
-მოხვედე?
-მოვედი,ელიზ-სიბნელეში მომიახლოვდა ნიკას სილუეტი..
-ჩვენი შვილი...-ექთანს დავუძახე.
-ახლავე..გილოცავთ-ნიკას ახედა ზემოდან და თავლი ძლივს მიაწვდინა,რადგან თვითონ მეტრანახევარი ძლივს იქნებოდა.
-პატარა-ნიკას ხელებში ჩვენი გოდორი ბიჭი იყო.
-ღმერთო-რა ბედნიერებაა-ემოციებში ვიყავი...
-შენი თვალები აქვს...-ნიკა გევრდით მომიწვა..პატარა ბიჭი კი ჩვენს გვერდით იყო...
-ჩვენი თვალები-დავუზუსტე...ჯერ მე მაკოცა და მერე პატარას..
-ქალი ან უნდა მიატოვო და ან გააღმერთო...
-მიყვარხარ.
-და მე ეს უკანაკნელი ავირჩიე...-მისი თვალები ღამი სიბნელეზე ეუცარი გამონათება იყო...ყველა სინათლეზე მწველი და ნათელი..
ეს ხომ ნიკას თვალები იყო...
-რა დავარქვათ?-ცნობისმოყვარედ მკითხა.
-რა დავარქვათ?-კითხვითვე ვუპასუხე.
-რობერტი..
-მამაჩემი სახელი?
-ჰო,მამაშენის...
ცხოვრება მიდის...მიდიან დ მოდიან..კვდებიან და იბადებიან...მამაჩემი წავიდა ამქვეყნიდან,მაგრამ პატარა რობერტი მოევლინა ამ სამყაროს..
ასეთია ცხოვრება ...მუდამ მოძრაობაშია,ბრუნავს და მუდამ ქმნის ცვლილებებს იმ სამყაროში,რომელსაც ცხორვება ჰქვია...
-მამაჩემი,ალბათ,გვხედავს..
-და უხარია,რომ ბედნიერები ვართ...
-მჯერა,მჯერა-ნიკას მივეხუტე..
შენდეგ ორივეს დაგვეხუჭა თვალები...ჩვენი გულები ისევ ერთდროულად ცემდა,მაგრამ ახლა მას მესამე გულიც შემატებოდა და ეს რობერტის იყო...

დასასარული.

ესეც დასასრული.
მიყვარხართ ძალიან..
დიდი მადლობა
ველი შეფასებებბს..