ნინიამ მაღვიძარა დილის 5-ზე დააყენა, მიუხედავად იმისა, რომ დილით ძილი მისი სუსტი წერტილი იყო. ბუზღუნ-ბუზღუნით გაიკვლია გზა სააბაზანომდე, შემდეგ ოთახში დაბრუნდა და წინასწარ შერჩეული ნაცრისფერი სპორტული სტილის შარვალი ამოიცვა და ამავე ფერის ზედა. ფეხსაცმელზე ბევრი არც უფიქრია თავის საყვარელ ნაიკებს დასწვდა და სამზარეულოსკენ გაემართა. თამარს უკვე გაეღვიძა და შვილს ყავით ხელში უცდიდა. ღიმილით ჩაეხუტა დედას და იქვე ჩამოჯდა. საათი ნელ-ნელა 6-ს მიუახლოვდა, თუმცაღა თათია არ შეხმიანებინა. სასტიკად ვერ იტანს დაგვიანებასა და არაპუნქტუალურობას, ამიტომ გაბრაზებულმა მოიმარჯვა ტელეფონი და საჩხუბრად მოემზადა.
- სად ჯანდაბაში ხართ? აკი 6-ზე ვიკრიბებითო? - ხმის ამოღება არც აცადა თაიას ისე მიაყარა სიტყვები.
- ნინია დემეს ჩაეძინა,ალბათ, და ახლა მის გასაღვიძებლად მივდივართ, 8-ის ნახევარზე ადრე შენთან ვერ მოვალთ.
- რაიო? - შეჰყვირა ნინიამ და იმ წუთას მზად იყო ის ვიღაც დემე შუაზე გაეგლიჯა მისი ძილის დაფრთხობისათვის.
გაბრაზებული გათიშა მობილური და ჩამოჯდა, ლოდინის მეტი სხვა გზა არაა. დიდი ხნის ლოდინის მერე თაიამაც დარეკა და დიდი ჩემოდნით გაემართა, რატომღაც ეგონა, რომ როგორც ყოველთვის ახლა თაია სადარბაზოში დაელოდებოდა, ამიტომ პირველი სართულის კიბეებიდანვე დაიწყო იმ შტერი, იდიოტი დემეს ლანძღვა.
-არა რა , როგორი უნამუსობაა, თვითონ გაიძინა იმ კრეტინმა დემემ და ჩვენ აქ მისი ლოდინით მოვკვდით. იცოდე გადამალე, თორემ ვერ გადამირჩება- ჩვეულ ქოთქოთს აგრძელებდა, როდესაც გზა მაღალმა, სპორტული აღნაგობის ბიჭმა გადაუჭრა და გზის გაგრძელების საშუალება არ მისცა.
-სად გადამალეთო? აბა აქ ვარ და მაჩვენე რა შეგიძლია? - ირონიული სახით უმზერდა ბიჭი სიბრაზისგან აწითლებულ ნინიას.
-დიახაც, ენა ვერ გააჩუმა ნინიამ და ჯიქურ შეხედა.
- შენ იმხელა ენა გაქვს, ვატყობ ჩემოდნის თრევა არ გაგიჭირდება და აჰა გზა დამითმია.
- ვერც მიხვდა, ისე ეწყინა ბიჭის ეს ჟესტი და სულ კრუსუნით გაათრია ჩემოდანი სადარბაზოდან, უკნიდან ბიჭის მზერას გრძნობდა, მაგრამ ეგღა ეკლდა მისთვის რამე ეთქვა.
ყველა გააცნო თაიამ, გაგიჟდა ლილესა და ანდრიას წყვილზე, ყველაზე გასაოცარი კი მაინც ის იყო, რომ ანდრია დემეს ძმა აღმოჩნდა. ვერაფრით დააკავშირა ყველაზე მხიარული ანდრია იმ უჟმურ, უკულტურო დემესთან.
- კარგი დროა გადავნაწილდეთ. გაისმა ანდრიას ხმა. მე, ლილე, გაგა და ტატო ჩემს მანქანაში. დანარჩენები დემესთან.
- არა რა მაინცდამაინც იმ ხეპრესთან როგორ მოხვდა, არა უშავს მთელი გზა ხმას არ გასცემს, რაც მთავარია თაია იქაა.
ამაყად გაემართა შავი ვოლვოსკენ და ის იყო უკანა კარი უნდა გამოეღო, რომ დემეს ხმა გაისმა: - მე რა თქვენი მძღოლი ვარ, რომელიმე წინ დაჯექით. ბიჭმა კარგად იცოდა, რომ თაიას წინ ჯდომის ეშინოდა, თუმცაღა ნინიასთან არაფერი შეიმჩნია და ისე გაიკვირვა გოგოს ჩაჯდომა, თითქოს რაიმე სასწაული მოხდა.
მთელი გზა ან ეძინა, ან სიმღერებს უსმენდა. პირობა აასრულა და დემესკენ ერთიც კი არ გაიხედა, მიუხედავად იმისა, რომ ბიჭის ფარული მზერა მხარს უწვავდა. 12-ისათვის ციხისძირში შევიდნენ და მალევე მანქანა ლამაზად ნაშენი ორსართულიანი სახლის ჭიშკართან გაჩერდა. გაგიჭდა ისე მოეწონა ყვავილებით დაფარული ეზო, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია, თაიას ხელი ჩაჰკიდა და დემეს მომლოდინე თვალებით შეხედა. ბიჭმაც სახლი გააღო და გოგოებს შესვლიკენ უბიძგა, მალევე ანდრიას მხიარული ხმაც გაისმა და მისაღებ ოთახში ერთი მეორის მიყოლებით ჩამოსხდნენ დიდ კუთხის დივანზე. მიუხედავად დაღლილობისა, ლილე და თაია სახლის დალაგებას შეუდგნენ, ნინია კი სამზარეულოში შეაგდეს და ჯერ ყავის, შემდეგ კი სადილის მომზადება უბრძანეს. ცივი ყავა წამებში გააკეთა და ყველას ჩამოურიგა, შემდეგ კი საქმიანი სახით შეტრიალდა სამზარეულოში და ფიქრი დაიწყო, თუ რა მოემზადებინა. საბოლოოდ არჩევანი ქათმის სალათასა და ცეზარზე შეაჩერა, ასევე კარტოფილი შეწვა და პიცაც გამოაცხო. გადაიღალა, მაგრამ მისი საზაფხულო სუფრით აღფრთოვანებული გაემართა ბავშვებისკენ.
- ისეთი მაგარი სურნელი დაატრიელე ნინია, რომ მგონი ჩვენს უჟმურსაც მოაშიე - ღიმილით უთხრა ტატომ და დემეზე მიანიშნა.
- ტატო!- ოთახი დემეს მკაცრმა ხმამ გაკვეთა. მერე კი ნინიას მიუბრუნდა: - იმედია, არ მოგწამვლავ.
ნინიამ ვერც იგრძნო ისე აევსო თვალი ცრემლით, საშინლად ემოციურია და დღეს საგრძნობლად გადაიღალა, ვერ შეძლო ემოციების მოთოკვა და სამზარეულოსკენ სრუტუნით გაემართა. ნიჟარასთან იდგა და წყლის შევსებას ელოდა, როდესაც ნაბიჯების ხმა გაიგონა და უკნიდან ცხელი ხელები იგრძნო. ერთიანად დაუარა ჟრუანტელმა, როდესაც ბიჭის ტუჩები ნაზად შეეხო მის ყურებს და თბილი ხმით ჩასჩურჩულა: - მაპატიე ბუზღუ და ნუღა ტირი. თავიდან ვერ გაიაზრა რა ხდებოდა, ეუცხოვა სიტუაცია, შემდეგ კი გონს მოეგო და ხელის კვრით მოიშორა მასზე ერთი თავით მაღალი სხეული.
- გიხდება სიწითლე- დემეს ამ სიტყვებზე უარესად გაწითლდა და სანამ რაიმეს თქმას მოასწრებდა ბიჭმა ოთახი დატოვა.
ლილემ და თაიამ სამზარეულოს კარი ხმაურით შემოაღეს და სუფრას მოუსხდნენ. ბიჭებმაც მათ მიბაძეს და მალე მხოლოდ სიმშვიდემ დაისადგურა. ნინიას მოპირდაპირედ დემეს მოუწია დაჯდომა და გოგონას თვალს არ აშორებდა, ნინია ცდილობდა თვალის არიდებას, მაგრამ მზერას ვეღარ გაუძლო და ფორთოხლის წვენი გადაესხა. გაწითლებული და გაბრაზებული წამოდგა სუფრიდან, გასვლას აპირებდა, როდესაც თაიამ მოაბრუნა, წამით დემესკენ გაეხედა და მისმა სიბრაზემ გაცოფების უმაღლეს ზღვარს მიაღწია, როდესაც ბიჭმა კმაყოფილმა ჩაუკრა თვალი.

ახლაც ფორთოხლის წვენს მიირთმევს და თან ჯერ არდაბადებულ შვილს მამიკოს შესახებ უყვება. რას არ გაიღებდა, რომ დემე მათთან ყოფილიყო და ერთად შესძლებოდათ ამ ბედნიერი წამებით ტკბობა. სევდიანი თვალებით გახედა ფანჯარას და რაღაცნაირი, უცნაური გრძნობით აივსო წვიმის წვეთების დანახვაზე. ზეცის ტირილს ეძახდა წვიმას და გაუხარდა, რომ ვიღაც მაინც იზიარებდა მის გრძნობებს. წვიმის პატარა წვეთს თვალი გაუშტერა და კვლავ წარსულის მოგონებებში გადაეშვა.
ძლივს მოაშორა ლაქა მაისურს, აბაზანაც მიიღო და უზარმაზარი ჩემოდნიდან ფრიალა ჭრელი ქვედაბოლო და ღია კრემისფერი ბრეტელებიანი ზედა გამოიღო. თითქოს წყალმა დაამშვიდა, მაგრამ ჯერ კიდევ გამჯდარი ჰქონდა სიბრაზე და პირობა დადო, რომ დემეს ისევე მოუშლიდა ნერვებს, როგორც მას ეშლებოდა, არა უფრო მეტად გააღიზიანებდა.
მისაღებში ჩასულს ტატო და გაგა წასული დახვდა, როგორც თაიამ უთხრა ნაცნობის სანახავად წავიდნენ. გვერდით მიუჯდა თაიას და ტელევიზორის ეკრანს მიაშტერდა. სიმართლე თუ მოქმედება ვითამაშოთ, თორემ მოწყენილობისგან მოვკვდებით. - იდეა წამოაყენა ლილემ და ყველას დათანხმებაც შესძლო.
სიმართლე თუ მოქმედება? - ეშმაკური ღიმილით ჰკითხა ნინიას დემემ და პასუხის მოლიდინში თავისი ზღვისფერი თვალები ღრმა თაფლისფერებს შეანათა, რომელიც ერთდროულად ყველაზე გამჭვირვალეც და ამოუცნობიც იყო. ნინიამ მზერას ვეღარ გაუძლო, თვალი აარიდა და სწრაფად თქვა სიმართლე.
- ჩემი შეყვარებულის სახელია? - მოკიაფე ზღვისფერი შეანათა ნინიას და პასუხის მოლოდინში სუნთქვა შეეკრა.
- რაა?
- კითხვა კითხვაა, გაუმეორა დემემ.
ნინიაც იძულებელი გახდა პასუხი გაეცა: - არ მყავს.
დემეს სახეზე შვების ღიმილმა გაურბინა, მაგრამ მალევე დაასერიოზულა სახე.
შემდეგი სვლა თაიასი იყო და ლილე წვენებისა და სასუნავების მოსატანად გაგზავნა. ანდრიამ მარტო ვერ გაუშვებო და ღიმილით აედევნა ლილეს. დემემ იგრძნო, რომ სიტუაციის სათავისოდ შებრუნება შეეძლო და როგორც კი სვლა მოუვიდა, თაია სასმელების მოსატანად გაგზავნა.
- რა წესია, ყველა წავიდა, თამაშმა აზრი დაკარგა- დაიწყო ნინიამ, მაგრამ დემემ არ აცალა და კვლავ გააგრძელეს თამაში.
- სიმართლე თუ მოქმედება? - გაუბედავად ჰკითხა ნინიამ და თან გულში დემეს გაბრაზების გეგმა დასახა.
დემე, რისი დემეტრე, იყო, რომ ვერ გამოეცნო ნინიას გეგმები, მაგრამ მაინც მოქმედება აირჩია.
- რა ქნას და გოგოს ტანსაცმელი ჩაიცვას და ქუჩაში მაკარენა იცეკვოს. - გამრჯვებული მზერით შეხედა ნინიამ და გამარჯვება იზეიმა.
- რა ექნა დემეს დანებდა და ცეკვა დაიწყო, რამდენი მოშტერებული თვალიც შეამჩნია იმდენჯერ შეუბღვირა ნინიას და ბოლოს სულ ბუზღუნით დაბრუნდა. არა ამ ერთი ციდა გოგომ, რომ აჯობა ჭკუაში და თან ვიდეოც გადაუღო, სხვებს ეს სიამოვნება როგორ მოვაკლოო, თვით უჟმური დემე ცეკვავს და თან რასო.
თამაში დაასრულეს და გაბრაზებული დემე ოთახისკენ გაემართა. თაია მყუდროდ მოკალათდა სავარძელში და ფილმის ყურება დაიწყო. ვერც იგრძნო, ისე მიეპარა დემე და ყინულივით ცივი წყალი გაადაავლო, 1:1 ღიმილით უთხრა ბიჭმა და გვერდით მიუჯდა. გაწიწმატებულმა ნინიამ აბაზანას მიაშურა, მზად იყო დემე იქვე მოეკლა, აჰა ცემინებაც დაეწყო, იცის თავისი სუსტი ჯანმრთელების ამბავი და ყველანაირად უფრთხილდება, დღეს კი ამ იდიოტმა თან გააცივა და თან ზღვაზე დასვენების შანსი მოუსპო. ცხელი შხაპის მიიღო და საწოლში ჩაძვრა, კიდევ კარგი ლილემ და თაიამ უკვე დაალაგეს ოთახები. დიდხანს ელოდა დემე ნინიას და მის სამაგარიეროს, რომ არ გამოჩნდა თვითონ ააკითხა ოთახში და ერთიანად დათბა, როდესაც ჩაძინებული ნინია დაინახა. ღია წაბლისფერი თმა აქეთ-იქით მიმობნეულიყო, გოგონას ტუჩები გაბუშტვოდა და ძილის სამყაროს მისცემოდა. რა ლამაზია- გაიფიქრა დემემ და შუბლზე საკოცნელად დაიხარა, როდესაც გოგონას ცეცხლივით ცხელი სხეული იგრძნო. სიცხე აქვს - თავზარი დაეცა აღმოჩენილით და დაბლა სართულისკენ გაემართა წამლების მოსატანად.