საღამომდე გამტაცებლის შვილი ქარხანაში იყო ჩემთან ერთად.
-რამე ხო არ გინდა? - მკითხა
- კი, აქედან წასვლა. _ ვუთხარი შეშინებული ხმით, არ ვიცოდი რა ჩანაფიქრი ქონდა გამტაცებელს, ძალაინ ვღელავდი, მეშინოდა ჩემი ოჯახის გამო ისინი ყველაფერზე წავიდოდნენ ჩემი კეთილდღეობისთვის.
- ყველაფერი კარგად იქნება, ოღონდ სიტყვაზე მენდე.
- მამაჩემი აუცილებლად მიპოვის.
უკვე მეორე დღე იყო რაც ჩემი სამყოფელი არავინ იცოდა, დარწმუნებული ვიყავი, იმაში რომ ყველანი ძალიან ღელავდნენ დედაჩემი განსაკუთრებით, მე მათზე ვდარდობდი არ მინდოდა ჩემ გამო მათ რამე დამართნოდათ . საღამოს „მთავარი ბოროტმოქმედიც“ მოვიდა თვითკმაყოფილი სახით, როგორ მინდოდა მისთვის მენანებინა, მაგრამ იმ მომენტში ყველაზე უძლურად ვთვლიდი თავს.
- მეც მოვედი - თქვა გახარებული ხმით, როგორც მივხვდი საქმეები მის საკეთილდღეოდ მიმდინარეობდა
- მამა რას უპირებ ამ გოგოს ? - კითხა ამ სიტუაციაში ჩემმა ერთადერთმა იმედმა მამამისს
- ჯერ ცოტახანი ვანერვიულებ მის მშობლებს, შემდეგ კი მამამისს აქ მარტო დავიბარებ და მის თვალწინ მოვუკლავ შვილს, აი მაშინ გავასწორდებით მე და ცოტნე ერთმანეთთან.
ამ სიტყვების გაგონებისას მთელ ტანში შიშმა დამიარა, ვიცოდი რომ ამ ყველაფერ ნამდვილად გააკეთებდა, მეცოდებოდა ჩემი თავი ნამდვილად არ მინდოდა სიკვდილი, მომწონდა ჩემი ცხოვრება , მეცოდებოდა მამაჩემი ძნელია შენი შვილის სიკვდის უყურო და ვერაფერი გააკეთო , ჩემ თავზე მეშლებოდა ნერვები რომ ასეთი უსუსური ვიყავი. მალე მამა-შვილმა დაგვტოვა გასვლის წინ მისმა ვაჟმა თვალი ჩამიკრა ყველაფერი კარგად იქნებაო, მეც სხვა გზა არ მქონდა მის სიტყვებს უნდა მივნდობოდი .
მეორე დღეს გამტაცებლის შვილი მარტო მოვიდა. ზედამხედველებს უთხრა გარეთ პერიმეტრი აკონტროლეთ არავინ მოვიდესო, ბრძანება დაუყოვნებლივ შეასრულეს. მე და ის მარტო დავრჩით.
- მე დემეტრე მქვია _მითხრა მან
- მე ნანიკო .
- პირველ რიგში ინდა იცოდე, რომ შენი დახმარება მიდნა, აქედან აუცილებლად გაგიყვან .
-მამაშენი შენ არ გიმსახურებსს, ის ძალიან ბოროტია შენ არ გგავს - ვუთხარი და ერთმანეთს გავუღიმეთ.
- მე არ ვიცი მამაჩვენებს შორის რა უთნხმოება იყო, მაგრამ რაშიც დარწმუნებული ვარ ისაა რომ ამ პრობლემას არცერთი ჩვენგანი არ უდან შეეწიროს. ჭრილობებს დაგიმუშავებ,წამლები წამოგიღე. შენი გაქცევის გეგმა ჩუმად უდან მოვიფიქროთ არავინ არ უდან იცოდეს მითუმეტეს მამაჩემმა.
- კარგი.
- კარგია რომ მენდობი - გამიღიმა და ჭრილობების დამუშავება დაიწყო.
- კანი ცოტათი მეწვის.
- ნამდვილი არაკაცები რიან როგორ შეუძლიათ შენნაირ გოგოს, შურისძიების გამო ასე გაუსწორდნენ.
მის სიტყვებზე თითქოს გული ამიჩუყდა და ტირილი დავიწყე.
- რატომ ტირი ? ძაან გატკინე ბოდიში რაა არ მინდოდა.
- არაა შენ არაფერ შუაში ხარ, პირიქით შენი უზომოდ მადლობელი ვარ უბრალოდ ძალიან მეშიანია არმინდა ჩემ გამო შარში გაეხვიო და პრობლემები შეგექმნას.
- ასეთ სიტუაციაში ვერ მიგატოვებ და მარტო ვერ დაგტოვებ ამ მონსტრებთან . ძალიან არ მსიამოვნებს მამაჩემს მონსტრად რომ მოვიხსენიებ მაგრამ ესეა სიმართლეს თვალებში უდნა ჩავხედო და ძალიან ვწუხვარ მის გამოო, მე გიხდი ბოდიშს.
- კარგი იქნებოდა ერთმანეთს სხვა ვითარებაში რომ შევხვედროდით- გავუღიმე და ლოყაზე ვაკოცე.
-ნამდვილად. - მითხრა და მანაც გამიღიმა.
- შენი გაპარვის გეგმა შემდეგნაირია , ხვალ რომ ამოვალ დამაძინებელ აბებეს ამოვიტან დარაჯებს ყავას მოვუდუღებ გავამხნევებ ვეტყვი რომ წინ გრძელი გამე ელით, ყავას მივაწოდებ რომელშიც ძილის წამლებს გავურევ. ჩვენ მათ დაძინებას დაველოდებით და მაშინ ერთად გავიქცევით.
- შესანიშნავია - ვუთხარი გახარებულმა.
ადამიანი მაშინ აფასებს ყველაფერს, როცა ხელიდან ეცლება მეც მაშინ მივხვდი თუ რა დიდი ძალა ქონია იმედს, როგორ მყვარებია ჩემი მშობლები, მეგორები.