შუა ღამე იყო რომ ჩამეძინა ტელეფონზე ჩხუტებულს, ხელი კი კვლავ ტუჩებზე მედო, რომელსაც ცეცხლე ნელ-ნელა უნელდებოდა... დაჯერება მიჭირდა იმის, რომ დემეტრე მხოლოდ ჩემ საკოცნელად დაბრუნდა უკან და სხვა არაფრისთვის...
მასზე მხოლოდ მცირედი იფორმაცია ვიცოდი ისიც ბექას თუ წამოცდებოდა ხოლმე რაღაცეები... ვიცოდი , რომ ესპანეთში ცხოვრობა და ....
პრინციპში მარტო ეგ თუ არ ჩავთვლით იმასაც , რომ ბექას ნათესავია....
დილა რაღაც უჩვეულოდ დაიწყო... ნატას თავზე დახტომის მაგივრად, ძილ-ბურანიდან ტელეფონის ზარმა გამომიკვანა... რატომღაც ვიფიქრე, რომ თავად „დ.“ იქნებოდა, თუმცა ქვეყანა ოცნებების ამხდენი ქარხანაა არაა, გაიფიქრო და ყველაფერი მზადა.... ამითვის ბევრი ბრძოლაა საჭირო...
მგონი ძალიან გადავუხვიე თემას.. სად ვიყავი? აა ხო....
რატომრაც მეგონა რომ დემეტრე მირეკავდა, თუმცა შევცდი და მის მაგივრად ხელში ბექა შემრჩა...
-ჰმ....
-„ ჰმ “ კი არა ადექი ლოგინიდან და კაფეში გავიდეთ...
-რომელი საათია?
-ორი დაიწყო და ადექი ოტხის ნახევარზე ჩვენ კაფეში იყავი..
-ვინები?
-მე, შენ, ნატა და გიგი.. შეიძლება დემეტრეც შემოგვიერთდეს...
დემეტრეს ხსენებისას ტანში რაღაცნაირად დამიარა... თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილამდე, კველა ნერვი გაიარა ჟრუანტელმა და მხოლოდ ერთსა და იმავეს იმეორებდა...
-„ დემეტრეს ვნახავ, დემეტრეს ვნახავ... “
ეს უფრო პატარა ბავშვის შეხარბებას გავდა, ვიდრე თინეიჯერი გოგოს გახარებას...
ფიქრებიანდ ბექას უკვე ღრიალმა გამომიყვანა და მაიძულა, ოცნებები იქ, მაღლა ცაში დამეტოვებინა..... ცოტა თავის დაფასება არცერთ გოგოს არ წყენს, მითუმეტეს, როდესაც დღეს-დღეობით ბიჭები უფრო იფასებენ თავსს, ვიდრე გოგოები... ცოტაც ვაწუწუნე, თუმცა ბექა ძალიან კარგად მიცნობს და დამემუქრა, მისვლისთანავე თუ ჩემი ნებით არ ვეტყოდი, თავისი „ გამომძიებლური “ ტვინით გავიდოდა „ ცხელ კვალზე “.....
ძლივს ავწიე სხეული ლოგინიდან და აბაზანაში შევლასლასდი... კიდე დიდხანს გავაგრძელებდი იქ ყოფნას რომ არა დედაჩემის ზარი, რომელმაც ჩემი ტელეფონი ფაკთობრივად შეიწირა.....
-ხო დე..
-როგორ ხარ თეო? სად იყავი ამდენხანს ტელეფონს რომ არ უპასუხე?
-აბაზანაში ვიყავი და შენმა ზარმა შემაწყვეტინა ნებივრობა...
-ოხ თეო, თეო...
ამის გარდა კიდე ბევრი უაზრო რამეზე ვილაპარაკეთ, თუმცა დემეტრეზე კრინტი არ დამიძრავს, ან რა უნდა მეთქვა...
-„ დედა იცი, ბექას დაბადების დღეზე, მის ნათესავი დემეტრე გავიცანი, რომელმაც სახლამდე მომაცილა, მერე წავიდა და უკან დაახლოებით 2 საათში დაბრუნდა, სახლში ამომივარდა, მაკოცა და წავიდა.... “
მგონი ცოტა უაზრო, დაუჯერებელი და ცოტაც ტუტუცურია, ამის ესე მყოლოა.....
საათს რომ შევხედე, სამი სრულდებოდა, ამიტომ უცებ გაავასრიალე კარადის კარები და ჯინსების კოლექციას შევავლე თვალი...
როგორი ჯინსიც არ უნდა გინდოდეს, ყველანაირს იპოვი ჩემ გარდერობში....
მაღალწელიანი, დაბალწელიანი, მუქი რია, დახეული, „ დაგლეჯილი “, დაუხეველი... ძველებური მოდი, ტანამედროვე... ყველანაირს....
ამჯერად რადგან შუა ზაფხულია, არცევანი „ დაგლეჯილ “ მუქი ფერის ჯინსსზე შევაჩერე, ზემოდან ზოლებიანი ზედა გადავიცვი და ამჯერად მეორე კოლექციას მივადექი...
ფეხსაცმელები.... ყველანაირი... კედი, ბალეტკა, ესპადრელი, ბენსიმონი.... ყველაფერი დაა ყველანაირი.... ერთადერთი რასაც ცემ გარდერობში ვერავინ იპოვის ქუსლიანი ფეხსაცმელია... რომელსააც პირდაპირი მნისვნელობით ვერ ვიტან...
მგონმი ძალიან გამიგრზელდა სიტყვა „ ჩემ გარდერობზე “...
თეთრი ბენსიმონები გადმოვიღე და უცებ ამოვიცვი... სათვალეს და ტელეფონს ხელი დავავლე და სახლის კარები გავიხურე...
კიდე კაი „ ჩვენი “ კაფე ჩემთან ახლოსაა, თორე რა გაუძლებდა ეხლა მათ წუწუნს, ზუსტად 20 წუთში დანიშნულების ადგილას ვიჯექი და მათ გამოჩენას ველოდი...
15:29
კაფის კარი გაიღო და თმააბურძგნული ბექა შემოვიდა, მის დანახვისას სიცილი ვერ შევიკავე და ბოლო ხმაზე ავხარხარდი... მხოლოდ მაშინ მოვკეტე, როცა ვიგრძენი ოცდაათი თვალი მე რომ მიყურებდა... უხრხულად შევიშმუშნე და ჩემკენ მომავალ ბექას გავხედე.. ტუცები მთლი ძალით დავაჭირე ერთმანეთს სიცილი რომ არ წამსკდომოდა, მაგრამ როგორია ამ მომენტსი არ გაიცინო...
-რა იყო ბექა ბალიში აგიფეთქდა?
-ბალიში კი არა შენ რომ დაგირეკე იმწუთის ამდგარი ვიყავი და აბაზანაში, რომ შევედი თავის მოსაწესრიგებლად წყალი არ მოდიოდა და იძულებული გავხდი ესე წამოვსულიყავი.... მორჩი ჩემზე სიცილის და შენზე და დემეტრეზე მოყევი...
-კაი რა ბექა რა უნდა მოვყვე....
-რას კვია რა უნდა მოყვე სახლამდე, როგორ მიგიყვანა და მერე უკან რომ მობრუნდა ის...
-ვინ გითხრა?
-შენ რა დაგავიწყდა დემეტრე ჩემი ნათესავი რომაა?!
უხერხულად შევიშმუშნე და „იძულებით“ მოვუყევი ყველაფერი....
-საღოლ დემეტრეს... არ მეგონა რამეს თუ მოახერხებდა
აღტაცება ვერ დამალა ბექამ და კმაყოფილი ღიმილი აიკრა სახეზე..... კიდე თხუტმეტი წუთი ველოდეთ „ წყვილს “ და დემეტრეს, მაგრამ არცერთი არ ჩანდა.. უკვე წასვლას ვაპირებდით, კაფეში დემეტრე რომ შემოვიდა ვიღაც გოგოსთან ერთად ხელგადახვეული....
იმ წუთში, როცა დავიანხე, მომინდა მიწა გამსკდომოდა და შიგ ცავეტანე, ოღონდაც მათთვის არ მეყურებინა... გულში რაღაც ცუდად ჩამწყდა.. ეს ალბათ ჩემ სახის გამომეტყველებასაც დაეტყო, რამაც დემეტრეს სიცილისგან „ მოლაფშული “ პირი, უარესად „ მოელაფშა “... ვეცადე მათთვის ყურადღება არ მიმექცია და ტელეფნოში უაროდ ძრომიალი ვარჩიე...
არცერთი სიტყვისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, რასაც ლაპარაკობდნენ, საუბარში მხოლოდ მაშინ ცავერვებოდი, როცა რაღაცას მკიტხავდნენ...
ჩემი ხასიათის შეცვლა მალევე შეამჩნია ბექამაც და ტელეფონზე შეტყობინება გამომიგზავნა...
„ კარგად ხარ? სახესზე ფერი არ გადევს?“
„ კი, კი ბექა კარგად ვარ..“
მხოლოდ ეს ვუპასუხე და შეუმჩნევლად გავუღიმე, ისე მხოლოდ მას რომ დაენახა...
კიდე დიდხას ვიძრომიალე ტელეფონში და კიდე დიდხანს ვუყურები „წყვილს“... ნატამ და გიგიმ სხვა გეგმები გამოგვიჩნდა და ვეღარ მოვდივართო...
ტელეფონი დავბლოკე, გვერდზე გადავდე და ველოდებოდი როდის წამოჭიმავდა რომელიმე წინა პლანზე, აქედან წასვლის საკითხს....
„ რაო გაგიტყდა სხვა გოგოსთან ერტად რომ მოვედი
დ. ?“
უცებ ჩემმა ტელეფონმა კვლავ გაანათა და ზედ „დ.“ დაეწერა... ცალი თვალით გავხედე ტელეფონში მძრომიალე დემეტრეს და უპასუხოდ დავტოვე მისი „კომენტარი“...
„ დუმილი თანხმობის ნიშანია
დ. “
კვლავ არ წყვეტტდა ჩემ ნერვებზე თამაშს, თუმცა აყოლას არ ვაპირებდი...
-მე წავალ...
დაბალხმაზე წარმოვთქვი და და სკამიდან ზანტად წამოვწიე საჯდომი... ბექამ თანხმობის ნიშნად თავი ოდნავ დახარა და გამიღიმა... მხოლოდ გაღიმებით შემოვიფარგლე მეც და ცრემლებ მორეული გავუყევი გზას... იქვე მდებარე პატარა სკერში ჩამოვჯექი და ფიქრი დავიწყე
„ თი შეყვარებული ყავს ჩემთან რატომ მოვიდა და რატო მაკოცა, რატომ თამაშობს ჩემ ნერვებზე....
არ მესმის...
არ მესმის... „
ყველანაირად ვცდილობდი, ცრემლბის შეკავებას, თუმცა რამდენიმე ობოლი ცრემლი, მაინც გადმომივარდა...
-რაზე ფიქრობ? - ფიქრებიდან დემეტრეს ხმამ გამომიყვანა, ვერც კი გავიგე როგორ მოვიდა და როგორ მომიჯდა გვერდზე... - რამდენჯერმე გკითხე შეიძლება დავჯდე ტქო და რადგან პასუხი არ გამეცი ჩავთვალე, რომ თანახმა იყავი...
-რა გინდა დემეტრე? ხო გყავს შეყვაერებული თუ მეგობარი გოგონა, ვინც არის რა მნიშვნელობა აქვს, შეირგე მასთან ერთად ცხოვრება და შემეშვი მე... „ორი კურდღლის მადევარი, ვერც ერთს ვერ დაიჭერსო“
ჩემი ერთ ერთი ყველაზე საყვარელი ანდაზა მოვუყვანე მაგალითად და ცრემლები მისგან შეუმჩნევლად მოვიწმინდე...
-პირველი, მე მხოლოდ ერთ კურდღელს დავსდევ და მეორე მე მხოლოდ ეს მინდა
უეცრად გადმოიწია ჩემკენ და კვლავ ჩემ ბაგეებს დაეპატრონა.....

ბოდიშით ამდენხანს ლოდინი რომ მოგიწიათ იმედია მოგეწონებაათ ერთ საათში დაწერილი თავი დააკომენტარეთ