რთი კვირის შემდეგ მინისტრი მოვიდა,გამიკვირდა მისი ნახვა,შემდეგ გავიგე რომ 5მილიონი გადსურიცხა ჩვენს საავადმყოფოს.შემდეგ კი არჩილმა მისთან დამიბარა და როდესაც გაღიმებულმა მინისტრმა ხელი ჩამომართვა თვალები შუბლზე ამივიდა. დაშტერებული დავჯექი და თვალი მოვავლე ორ მამაკაცს,რამოდენიმე ხანში არჩილმა მოტვინა და სიჩუმე დაარღვია.
-ბატონ ალექსის(მინისტრს) ძალიან მოეწონე,თქვენი წარმატებებიც იცის,ამიტომ უნდა მისი შვილიშვილი აქ გადმოიყვანოს სამკურნალოდ-მინისტრმა სიტყვა გააწყვეტინა
-მე აღბრთოვანებული ვარ თქვენით,თქვენი შეუპოვრობით და ცოდნით,მინდა ჩემი შვილიშვილი ჩაგაბაროთ და იმედი მაქვს რომ მას ცოცხალს და საღსალამათს დამიბრუნებთ
-კიმაგრამ,უცხოეთში რატომ არ მიგყავთ? იქხომ..ჩემზე უკეთესებიც უამრავი არიან!-მაგრამ ბოლოს გადაწყდა რომ შვილიშვილს აქ დააწვენდბენ,მას გულზე ჰქონდა პრობლემები,და ყველაზე ცუდი ისიყო რომ შესაძლოა გულის დონორის პოვნა დაგვჭირდეს,ესკი ძალიან რთულია,და შეიძლება პაციენტი დამეღუპოს " არა,არა ამას არდავუშვებ ! პაციენტი ჯერ არ მომიკლავს,და ასეც გაგრძელდება ."ვაიმედებდი თავს.
-რაც მთავარია სიაში ჩაეწერე,რომ თუ გული დაგჭირდა,მიიღო ! - მაფრთხილებდა ირაკლი
-ვიცი ირაკლი,ისტორიას გავეცანი,რამოდენიმე ოპერაციას გავუკეთებ,ოღონდ ჯერ მოიყვანონ.ყველაფერს გადავუღებ რომ რაიმე გამოსავალი ვნახო! მგონი პირველად მეშინია...-ჩავიჩურჩულე მე
-დამშვიდდი ! აუუ, რა ჩემი ცოლივით მალაპარაკებ ხოლმე !
-პაციენტი მოიყვანეს -სკამიდან წამოვხტი ,ისტორიას ხელი დავსტაცე და პალატაში შევარდი
-სანდრო წერეთელი , 30 წლის ,ბიზნესმენო,დაუოჯახებელი,გულზე პრობლემით,მწვავე ტკივილებით...-და ათასი სხვა
-ექიმო, ჩემი ბიოგრაფია მეც მშვენივრად ვიცი, ისიც ვიცი რომ გამოვძვრები და დედას ******- ამ დაავადებას !-გაკვირვებულმა ავხედე პაციენტს,სულ გაფითრებულ და დასუსტებულ სხეულს მაინც დაკრავდა სიძლიერე,გრძელი ქერა თმა და ჩემსავით,ცისფერი თვალები ჰქონდა
-ზედმეტად უზრდელი და ბედნიერი ხართ
-სამაგიეროთ შენხარ ზრდილობიანი და ზედმეტად შეშინებული-ირონია გაისმა მის ხმაში.ღრმად ამოვისუნთქე.
-ეხლა ყველა საჭირო პროცედურას,გადაღებებს ჩაგიტარებენ და იმედია მათთანაც ასეთი "ზრდილობიანი" არიქნებით ბატონო სანდრო
-თქვენობით ნუმომმართავ თავი ბაბუაჩემი მგონია!-გაიმკაცრა ხმა
-ნეტავ მას გავდეთ !
-უცებ წამომცდა მე,მაგრამ არცერთი წამით არ მინანია.სანდრომ გაიცინა და სახეზე საზიზღარი ტკივილი გამოესახა,მას მივუახლოვდი და თბილი ხმით დავიწყე
-თავს უნდა გაუფრთხილდე,გული სასაცილო არარის.არმინდა რომ მოკვდეთ, და ყველაფერს გავაკეთებ რომ ისევ დიდი ხნით თავისუფლად ისუნთქოთ,მაგრამ თქვენც უნდა დამეხმაროთ! სანამ სავალალო შედეგამდე არმივალთ...-სანდრომ გაიღიმა და საოცრად თბილი ხმით დაიწყო
-თქვენნაირი ექიმის გამო,ეს დაავადება ღირს !-ესიყო საოცრად თბილი ხმა,რომელშიც ყველაფერი ერია,ყვეკა გრძნობა და სანდროს ღიმილი...ცისფერი თვალები რომელშიც ჩანდა როგორ ტკიოდა,და როგორ ითმენდა.რამოდენიმე საათში მე ყველაფერი მზად მქონდა.მეორე დილით სანდროს ოპერაციას ვუკეთებდი.
საოპერაციოში შესვლამდე საშინელი გრძნობა დამეუფლა.
-დამშვიდდი ! წარმატებებს გისურვებ,ნინაკა!-მე გავუღიმე და საოპერაციოში შევედი.სანდროს ზემოდან ვუყურებდი.ისევ ღრმად ჩავისუნთქე და ამოვისუნთქე.სანდრომ ხელი ხელზე შემახო.მივუახლოვდი და ყურში ჩავჩურჩულე აკანკალებული ხმით
-გპირდები,რომ შენშ შვილთან ერთად ფეხბურთს ითამაშებ
-ეჭვიც არ მეპარება !-ჩაიჩურულა სანდრომ და გამიღიმა.მისი კანი გავჭერით,მის გულს შევხედე,მივხვდი როგორ ტკიოდა,და მივხვდი როგორ გამიჭირდება მისი პირობის შესრულება.
როდესაც ჭრილობა დავხურე,და ეკრანს დავაკვირდი ამოვისუნთქე რადგან მივხვდი,რომ ამ ოპერაციამ ნორმალურად ჩაიარა.საოპერაციოდან გამოვედი,ხელედი დავიბანე და სასწრაფოდ დავლიე ჭიქით წყალი.მშობლები მოვარდნენ და კითხვები დამაყარეს,მე ექთანს ვთხოვე მათთვის ყველაფერი გაეცნო,და როდესად ბატონი სანდრო ნარკოზიდან გამოვიდოდა,შეეტყობინებინათ ჩემთვის.კაბინეტში შევარდი და მის ისტორიად,გადაღების შედეგებს ხელახლა დავაკვირდი,ამ ოპერაციის შედეგებიც დავიტანე,ყველაფერი ხელახლა გადავიკითხე,დ მოსაზრება იმის შესახებ რომ მეშინოდა,უფრო გავამყარე.წარმომიდგა სანდროს თვალები,თვალები რომელიც შესაძლოა ვერავის ვეღარ ეხილა,მისი ხელები,ტუჩები,თმა. "დედა, რამჭირს დედა. როგორ მჭირდები ეხლა"-ვჩურჩულებდი ჩემთვის.დერეფანში გავედი და ყავა დავლიე.შემატყობინეს რომ სანდრო ნარკოზიდან გამოვიდა და სასწრაფოდ მასთან შევარდი.
-კეთილი იყოს თქვენი დაბრუნება- გავუღიმე სანდროს და მის სახეს დავაკვირდი.წამით მანაც ჩატეხა ტუჩის კუთხე.
-ჯერ არსად წასვლად არ ვაპირებ- ოპტიმისტურად მიპასუხა სანდრომ.როგორ ახერხებს ამას,ის კვდება,მაგრამ როგორ ინარჩუნებს სიძლიერეს,ოპტიმიზმს,იმედს.
-შეგიძლია პირდაპირ მკითხო როგორ ვინარჩუნებ ოპტიმიზმს.ამის კითხვა გინდათ ხო?
-თქვენთვის ლაპარაკი არშეიძლება ბატონო სანდრო,ახლახან გამოხვედით ნარკოზიდან-სანდრომ ყურადღება არ მიაქცია ჩემს ნათქვამს და განაგრძო
-მე არაფერი დამრჩენია იმის გარდა,რომ მქონდეს იმედი,და არ დავკარგო ბედნიერება.30 წლისვარ,ვვარჯიშობდი არვეწევი,არაფერს არ ვიკეთებდი , ჯანსაღად ვცხოვრობდი,ანალიზებსაც სულ თავის დროზე ვიღებდი მაგრამ ეს მაინც დამემართა.და თქვენი აზრით,მე, ნახევრად მკვდარს, სხვა რა დამრჩენია გარდა იმედისა და ხუმრობისა? არაფერი. სიკვდილი არმინდა, შეიძლება გეგონოთ რომ მეშინია, შეიძლება ასეც არის, მაგრამ არმინდა ისე სიკვდილი რომ არმყავდეს საყვარელი ადამიანი და შვილები.მე ეხლა დავაფასე სიცოცხლე, ეხლა მივხვდი რამდენად მნიშვნელოვანია ის.და მართალია როცა ამბობენ,რომ სანამ არ დაკარგავ რაიმეს,მის ფასს ვერასდროს გაიგებ.-სანდრო საუბრობდა ნელა,დანაწევრებით, ხშირხშირად ჩერდებოდა, მისი ხმა იყო საშინლად მშრალი,დაქანცული და დაღლილი.მე ვუსმენდი მას, და ვხვდებოდი რომ მისი ყველა სიტყვა სიმართლე იყო,მივხვდი როგორ სურდა ეცოცხლა,და მივხვდი როგორი უძლური ვიყავი მისი დაავადების წინაშე.
-მე დაგპირდი სანდრო, და თუ საჭირო გახდა, ჩემს გულს მოგცემ რომ სიცოცხლე გააგრძელო.ეხლა კი დაისვენეთ-სანდროს პალატა დავტოვე და ექთნები და ყველა ჩემი პერსონალი გავაფრთხილე
-თუ არგინდათ რომ დღესვე წაბრძანდეთ აქედან,იცოდეთ თვალი არ მოაცილოთ პაციენტს,მონიტორზე თუ რამე შეიცვლება იმწამსვე შემატყობინეთ,ეხლა ოპერაციები მაქვს ორი,შემდეგ მეც შემოვალ,ათასჯერ შეგამოწმებთ და როგორც კი გავიგებ რომ პაციენტი მარტო იყო,და ყურადღებას არავინ აქცევდა,იცოდეთ ინანებთ,არ დაუშვათ რამე გამოგეპაროთ,სანამ მოვალ,სანდრო ცოცხალი დამახვედრეთ ! -ეს ვუთხარი და წამოვედი.კიდევ ორი ოპერაცია ჩავატარე იმდღეს,რთული არყოფილა,ან სანდროს ოპერაციასთან შედარებით ჩანდნენ მარტივი.ოპერაციებს ღამით 10საათზე მოვრჩი და მალევე სანდროს პალატაში შევედი.მონიტორზე ყველაფერი რიგზეა,სანდროს მშვიდად სძინავს.დერეფანში მივბრუნდი,ყავა ავიღე და სანდროს საწოლის გვერდით სავარძელში ჩავჯექი.ვუყურებდი სანდროს.დავმშვიდდი.მასაც მზშვიდად ეძინა...

ყველას დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ ყველანაირად შევეცდები გავითვალისწინო თქვენი შენიშვნები სიყვარულით მარიტა❗