ანას ეყოლა ბიჭი. ზუსტად მამის ასლი. ისეთივე თვალები , ცხვირი , ტუჩები. ბავშვს კონსტანტინე დაარქვა მამის პატისვაცემად. ერთი შეხედვით ყველაფერი რიგზე იყო მაგრამ არავინ იცოდა ანას გულში რა ხდებოდა. ბავშვი 1თვის იყო როცა ანა ჩუმად შევიდა ეკას საძინებელში , ბავშვი სასწოლზე დააწვინა აკოცა და დაემშვიდობა. ის ჩუმად გაიპარა სახლიდან და მოხალისედ ჩაეწერა ომში. ხო... ზუსტად ესე... კოსტას გამო ის ომში წავიდა. ეკას კი წერილი დაუტოვა:
,, ეკა . ვიცი ჩემს ამ გადაწყვეტილეაბს არ მომიწონებ. სწორედ ამიტომაც არ გითხარი არაფერი. მაგრამ ისიც ვიცი მიხვდები ამ ყველაფერს რატომ ვაკეთებ. მე კოსტას გარეშე სიცოცხლე არ შეიძლია და არც მინდა. ამიტომ მის მოსაძებნად მივდივარ. არ მაინტერესებს რა დამემართება . მე ის უნდა ვიპოვო. ვიცი ჩემ შვილს არაფერს მოაკლებ ამიტომაც ამაზე არ ვდარდობ. უბრლაოდ თუ ვერ დავბრუნდი უთხარი რომ დედიკოს ძალაინ უყვარდა ისიც და მამამისიც და ამის გამო წავიდაა. ნახვამდის’’
ანა მოხალისედ ჩაეწერა. როგორც კი სამხედროების გარემოცვაში მოხვდა მაშინვე კოსტაზე ინფორმაციის მოძიება დაიწყო. ყველას ეკითხებოდა ხომ არ უნახავთ ცისერთვალებაშავგვრემანი ბიჭი კონსტანტიკე დვალი. თუმცაპასუხი ყოველთვის ერთი იყო.: ,,მსგავსი არავინ ვიცი’’
ერთ ღამეს ანამ გადაწყვიტა შეპარულიყო საბუთების საცავში რათა გაეგო სად გაანაწილეს კოსტა. ჩუმად ადგა ღამე საწოლიდან , ნელა მივიდა საცავამდე , ფრთილად გახსნა კარის საკეტი და შეიპარა შიგნით. მაგრამ..... ოოო არა... სიგნალიზაცია... გამოიჭირეს.
-ლეიტენანტო ჯანაშია! რას აკეთებდით საბუთების საცავში ?
-კოსტას ვეძებდი- თავდახრილმა უპასუხა მასზე ბევრად მაღალ გენერალს , რომელსაც საკმაოდ გაბრაებული სახე ჰქონდა
-კოსტას ? ვინ არის კოსტა ? ან იქ რატომ ეძებდით?
-ის .... ის .... ჩემი ქმარია... ომშია და მე მის მოსაძებნად წამოვედი
-ჰმმ საინტერესოა. -გენნერალს სახე დაუმშვიდა და თანაგრძნობით სავსე თვალებით შეხედა გოგონას.იქვე მდგარ ჯარისკაცებს ანიშნა ოთახი დაეტოვებინათ და გოგონას მოუბრუნდა
- იქნებ მე შევძლო შენი დახმარება.
-მართლა ? მართლა დამეხხმარებით ? -თვალები ცრემლებით აევსო ანას. -გენერალი მივიდა , ფრთხილად მოწმინდა ცრემლები და ჩუმი ხმით უპასუხა:
-კი ... მე დაგეხმარები... ოღონდ სანაცვლოდ რაღაცას ვითხოვ
-რას ?
-რთულს არაფერს))) მხოლოდ შენ.
გოგოს სახე გაუფითრდა . თვალებიდან ცრემლები ღაპაღუპით წამოუვიდა. სუნთქვა გაუჭდა. რა ხდებოდამის თავს. შანსი ქონდა ეპოვა კოსტა... მაგრამ რის ფასად... მაშინ თავი აწია. ცრემლები მოიწმინდა და აკანკალებული ხმით მხოლოდ ერთი სიტყვა თქვა
-არასიდეს. -შემდეგ გატრიალდა და გავიდა ოთახიდან
მთელი ღამე ტიროდა. მასთან ერთი ბიჭი მივიდა.
-რა გატირებს ?
-არაფერი
-ნუ გეშინია . შეგიძლია მენდო. მე ვანო ვარ
-მე ანა ვარ
-სასიამოვნოა. ლეიტენანტი ჯანაშია ხომ ?
-ხო
-მე ლეიტენანტი კვიციანი.
-სასიამოვნოა
-ჩემთვისაც... ომში რატო წამოხვედი?
-აქ ჩემი ქმარია და მის მოსაძებნად წამოვედი
-შენ ქარს რა ქვია?
-კოსტა.... კონსტანტინე დვალი.
-მაღალი ბიჭი ცისფერი თვალებით და პატარა ლამაზი ცხვირით ?
-ზუსტად- ანას თვალები გაუბრწყინდა.- იცნობ მას ? იცი სად არის ?
-კარგად არ ვიცნობ მაგრამ მე ის შემხვდა. მე რომ მოვედი ორ დღეში გაიწვიეს ფრონტის ხაზზე. მგონი სადრაც გორში უნდა იყოს.
-მადლობა მადლობა მადლობა. ახლავე უნდა წავიდე .
-ეეე მოიცა საით? მარტო მიდიხარ ? ეგრე არ შიეძლება
-ხო მარტო მივდივარ აბა ვისთან ერთად
-ამ სიტვებით შეურაცყოფას მაყენებ.შენ გარდა აქ არავინ მელაპარაკება . მხოლოდ შენ მიპასუხე. ახლა მე დაგეხმარები.
-ეს არ არის საჭირო
-როგორ არა . საჭიროა
-ერთად გავიპაროთ აქედან და შენ სიყავრული ვიხსნათ.