ტელეფონი გათიშა და ფიქრი დავიწყე, ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო, ვერაფრით ავხსენი ჩემი რეაქცია მისი ხმის გაგონებაზე,ჩემთვის ხმამაღლა ვლაპარაკობდი
- ნუთუ ის იყოო? არაა გამორიცხულია, მას საიდან უნდა გაეგო ჩემს შესახებ? მაგრამ ძალიან გავდა მის ხმას, თან ისეთი რეაქცია ჰქონდა... ღმერთო მიშველე ის რომ იყოს რა პასუხი გავცე? რა ვუთხრა ასე რატომ მოვექეცი. (ბევრი ფიქრის ნაცვლად ტელეფონი ავიღე და გადავრეკე მან კი ატირებლმა მიპასუხა )
- რომელი ხართ?
- არ მჯერა ნუცა რომ ცოცხალი ხარ, ასე რატომ მომექეცი? რა დაგიშავე? ასეთი ზედმეტი ვიყავი შენთვის? (განწირული ტირილით მელაპარაკებოდა, შინაგანად რაღაც ჩამწყდა, გულ-მუცელი ამეწვა, ცრემლებიმი მომადგა და ხმის კანკალით ვუთხარი)
- ანუ მართლა შენ ხარ თეო?
- დაჟე ჩემი სახელი ისევ გახსოვს? (სლუკუნით მკითხა რაზეც ახლა მე ამივარდა ტირილი)
- მაპატიე ნუცა გემუდარები, ოდესმე მაპატიე ასე უსამართლოდ რომ მოგექეცი, შენ ყველაზე ნაკლებად იმსახურებდი ამას, დღე არ გავა არ გამახსენდე და შენმა მონატრებამ თვალები ისევ არ დამინამოს ამდენი წლის შემდეგ.
- რატომ? მაშინ მითხარი ამ კითხვაზე პასუხი ასე რატომ მოგვექეცი მე და მითუმეტეს რატის?
- რატი აღარ მიხსენო გთხოვ, სწორედ მაგიტომ ვერ დაგირეკე თეო ვერც შენ რომ მასზე არაფრის გაგება არ მინდა,
- კი მაგრამ რატომ? სად ხარ ახლავე უნდა გნახო, სად მოვიდე?
- ვერ მნახავ ახლავე თეო, არ ვარ თბილისში, ახლა სხვაგან ვცხოვრობ
- მითხარი სად ხარ და ეხლავე წამოვალ.
- მპირდები რომ არავისთან არ გამთქვავ, ვერავინ გაიგებს ჩემს მდებარეობასა და არსებობას?
- არ მესმის შენი, მაგრამ რადგან ამდენი წელი ასე უკვალოდ გაქრი, ესეიგი გქონდა მიზეზი რომელიც აუცილებლად უნდა გავიგო, გპირდები. მითხარი სად გნახო
- შატილში ვარ
- სააად? მანდ რას აკეთებ?
- აქ ვცხოვრობ თეო, ახლა აქ მყავს ოჯახი თბილი და მოსიყვარულე
- ეგ რას ნიშნავს? შენ რაა გათხოვდი?
- არა გადაირიე? შეგიძლია ამოხვიდე?
- კი აბა რას ვიზავ. ძალიან მომენატრე ნუცი, შენ ვერც წარმოიდგენ რა დამემართა შენზე ეჭვი რომ გამიჩნდა და ახლა რომ გავიგე შენი ხმა. ახლავე წამოვალ...
- კარგი თეო, სალაპარაკო ძალიან ბევრია, მაგრამ ყველაზე მეტად ის მაინტერესებს როგორ მომაგენი.
- ეგ დიდი ამბავია, რო გნახავ მაგას მერე მოგიყვები წავედი ეხლა აღარ დავაგვიანებ მარშუტკაზე
- კარგი თეო, სულმოუთქმენლად გელოდები
- სანამ მოვალ აქედან გამოგზავნილ კოცნას დაკმაყოფილდი მკვდრეთით აღდგენილო (სიცილით მითხრა რაზეც მეც გამეღიმა და დავემშვიდობე)
ერთ ადგილზე ვერ ვჩერდებოდი, ვცქმუტავდი და ერთი სული მქონდა თეოს ჩავხუტებოდი, ახლა უფრო ვიგრძენი მისი მონატრება, ახლა უფრო ვინანე ჩემი საქციელი, მაგრამ მიზეზი მქონდა. მჯეროდა თეო გამიგებდა. სასტუმროში ვერ მოვისვენე და სახლში წავედი, ნინომ რომ დამინახა გაუკვირდა და შეშინებულმა მკითხა, მშვიდობააო? მეც დავჯექი და ყველაფერი მოვუყევი. პასუხად კი ეს მივიღე
- ვაიმე როგორ მიხარია ნუცი, შენ ვერც მიხვდები ალბათ ჩემო საყვარელო. რადგან სასურველი და მონატრებული სტუმარი გვეყოლება, სანაქებო სუფრით უნდა დავხვდეთ, წავალ დავიწყებ მზადებას
- მეც მოგეხმარები, მადლობა ასე რომ გესმის და ჩემს გვერდით დგახარ სულ
- არაა არ მინდა შენი მოხმარება, წადი შენს ოთახში მშვიდად წამოწექი და მოემზადე შეხვედრისთვის, მზად იყავი ყველანაირი რეაქციისთვის და არ გაამტყუნო რომც გეჩხუბოს, მასაც გაუგე ნუცი და აღარ დაკარგო მისნაირი დაქალი რომელმაც ამდენი წლის მერე გიპოვა
- შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა?
- ღმერთი სხვა ჩემნაირს გამოგიჩენდა, იმიტომ რომ საუკეთესო გული გაქვს, წადი ეხლა და დაბლა არ გნახო ჩამოსული მოგეხმარებიო.
სიცილით ოთახამდე მიმაცილა, შიგნით შემიშვა და კარი გაიკეტა. მეც ფიქრი დავიწყე ყველაფერზე, რა უნდა მეთქვა? როგორ შევხვედროდი? რა რეაქცია ექნებოდა ჩემი დანახვისას? ამასობაში მოვიფიქრე სასტუმროში დარეკვა და მძღოლს ვთხოვე თეო როცა სასტუმროში მივიდოდა სახლში მოეყვანა, არ ვიცოდი ჩვენი შეხვედრა როგორი იქნებოდა, იქნებ ხმას აეწია ჩემთან, მოკლედ რთული სიტუაცია იქნებოდა, ამიტომ გადავწყვიტე სახლში შეხვედრა, არ მინდოდა ვინმეს ელაპარაკა ჩვენზე. როგორც იქნა მანქანის ხმა გავიგე, ფანჯარაში გავიხედდე და მანქანა ვიცანი, მივხვდი რომ მოიყვანა მძღოლმა და ნინოს გავძახე
- ნინო მოვიდნენ, გთხოვ თემური ძია გაუშვი, თეო სახლში შემოიყვანე და მერე გამოვალ, არ მინდა თემური ძიამ რამე ცუდად იფიქროს
- კარგი ნუცა ნუ ნერვიულობ
ოთახში შევედი და უაზროდ სიარული დავიწყე, არ ვიცოდი რა მეთქვა მისთვის ამდენი წლის შემდეგ, გავიგე ნინომ სახლში რომ შემოიყვანა თეო და უთხრა რომ თვითონ ყავას მოადუღებდა, კარებთან მივედი და სახელურს ხელი მოვკიდე, ამ დროს შიში, მონატრება, სინანული, ყველაფერი ერთად ირეოდა ჩემში და ვერ ვალაგებდი, ძალები მოვიკრიბე და სახელური დავწიე, ოთახიდან გავედი და დავინახე თეო, როგორ შეცვლილა, ჩამოყალიბებულ და შემდგარ ქალს გავდა, მინდოდა გავქცეულიყავი და ჩავხუტებულიყავი, მაგრამ ფეხს ვეღარ ვდგავდი, ნინო სამზარეულოდან გამოვიდა და ასე რომ დაგვინახა ერთმანეთზე მიშტერებულები გვითხრა:
- გოგოებო მე მეზობელთან გადავალ მელოდება, ნუცა საყვარელო შეგიძლია ყავა შენ მოადუღო??
- კი ნინო დეიდა, მაგლობა
ნინო ოთახიდან გავიდა მაგრამ თეო ისევ ურყევად იდგა და მიყურებდა, ბოლოს როგორც იქნა ხმა ამოიღო:
- ნუთუ ეს მართლა შენ ხარ?
- კი თეო, არვიცი სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ მაგრამ მართლა მე ვარ
- ღმერთო რა ლამაზი ხარ? გაზრდილხარ, დამშვენებულხარ, მაგრამ დავიჯერო არ მოგენატრე?
- კი თან ძალიან მომენატრე (თავი დაბლა დავხარე და გავჩუმდი)
- მერე ეგრე ხვდები ამდენი წლის უნახავ დაქალს?
- ვერ ვბედავ განძრევას
- ისევ ჩემი სულელი გოგო ხარ (მითხრა და ჩემსკენ წამოვიდა, მეც თავი ავწიე და უცბად ვიგრძენი მაგრად რომ ჩამეხუტა და კოცნა დამიწყო, მეც მთელი ძალით ჩავეხუტე და ვკოცნიდი, ვიდექით ასე ჩახუტებულები და ვტიროდით, ბოლოს როგორც იქნა დავწყნარდით, დავსხედით, ყავაც მოვიტანე და დავიწყეთ ლაპარაკი )
- როგორ ძალიან გამიხარდა ნუცა ცოცხალი და ბედნიერი რომ ხარ ვერც წარმოიდგენ (მითხრა მას შემდეგ რაც ყველაფერი მოვუყევი შემდეგ მე ვკითხე)
- ეხლა შენ მითხარი თეო როგორ გაიგე ჩემზე?
- ეგ დიდი ამბავია ნუცი, დედაშენის საფლავზე ვიყავი 1 კვირის უკან, ნეტა ადრე ავსულიყავი რომ ადრე გამეგო შენზე
- მოიცა, მერე რაა ასული რომ იყავი?
- რა და ისეთი დაწკრიალებული რომ ვნახე იქაურობა გამიკვირდა, ყვავილები ახალი მიტანილი დამხვდა, თავიდან დავიბენი, ვიფიქრე ვიღაც ნათესავი ყავდათ ალბათ და ის აქცევს ყურადღებასთქო, მერე მესაფლავე ვნახე და ვკითხე ვინ უვლიდა საფლავს, რომ მითხრა ვიღაც ქალი მუშაობს მაგაზე და ის ასუფთავებსო ეგ უფრო გამიკვირდა, იმიტომ რომ მივხვდი, უფულოდ არავინ არაფერს გააკეთებს, ამიტომ ვთხოვე შეეხვედრებინა ის ქალი, რომ ვნახე მითხრა, შენი ტოლი გოგო მიგზავნის ფულსო, სახელი რომ ვკითხე და ნუცაო მითხრა ახლა შენ მიხვდი რა დამემართებოდა
- აი თურმე საიდან გაიგე ყველაფერი
- მერედა ცუდია?
- არა ცუდი არაა, მადლობა დედას საფლავზე რომ ახვედი და მომძებნე
- ნუცა რაღაცას გკითხავ რაა?
- რა ხდება?
- ეგ ყველაფერი გასაგებია, მამაშენის დანახვა არ გინდოდა და ვერც გაგამტყუნე მაგრამ....
- რა მაგრამ? რატიზე უნდა მკითხო რამე?
- ხო. რატო მოექეცი რატის მასე? ის ხო არ იმსახურებდა შენგან მასეთ ხელის კვრას?
- მე ვიმსახურებდი თეო ჩემი გაუჩინარებიდან რამოდენიმე თვეში ცოლი რომ მოიყვანა?
- რა ქნაააააა? (იმხელა ხმაზე იყვირა შემეშინდა)
- ხო თეო ვიცი, მასე ნუ გაიკვირვე, მამამ მითხრა რომ ველაპარაკე მაშინ, ბოზად გთვლიდაო და მართლა მასე გამოვიდა, მესმის ოჯახს არ ვუნდოდი მაგრამ ასე უცებ როგორ დამივიწყა? შენ ვერ გაიგებ რა გადავიტანე მაშინ, იმიტომ რომ შენ მსგავსად არავინ მოგგქეცია არასოდეს და არც არავის მისცე მაგის უფლება
- მოიცადე, რეებს როშავ? სულ გადაირიე? რა ცოლი??? ეგ როგორ დაუჯერე მამაშენს? რატის დღემდე შენზე ფიქრებით უდგია პირში სული და შენ რეებს ბოდიალობ?
- რაააააააა?????? (გული გამიჩერდა, სუნთქვა შემიწყდა, ტვინი გაითიშა, ვერ მოვედი აზრზე რას მეუბნევოდა, მუცელში წვა ვიგრძენი და ცხელმა ოფლმა დამასხა)
- რა რაა ნუცააააა? ეგ როგორ არ გადაამოწმე? ამდენი წლის მერე ისევ თავდავიწყებით უყვარხარ და ყოველ დღე შენზე ფიქრით იწყებს, იცი მაინც ერთად რამდენჯელ დაგვილევია და ორივეს გულის ამოჯდომამდე გვიტირია შენს გამო?? ხოო ორივეს, ნუ მიყურებ ეგეთი თვალებით, ისიც ჩემთან ერთად ქალივით ტიროდა ხმამაღლა ხოლმე (ფეხზე წამოხტა სიარული დაიწყო და ხელების ქნევითა და ტირილით მიხსნიდა ამ ყოველივეს. მაგრამ ჩემ თავში ,, რა ცოლის“ გარდა არაფერი ტრიალებდა. ანუ რა გამოვიდა რომ მე მივატოვე და ასე უსამარტლოდ დავტანჯე? ახლა რა გავაკეთო ყველაფერს როგორ ვაფჭებ. რა დავაშავე? ვეძებდი ამ კითხვებზე პასუხს და ვხედავდი როგორ ტირილით მიხსნიდა თეო რაღაცას მაგრამ აღარ მესმოდა, ვიგრძენი თვალებში რაღაც თეთრი წერტილები, რომლებიც დაფრინავდნენ და უცბად გავითიშე. გონებაზე ნინოს ყვირილმა მომიყვანა და ცხვირის აწვამ, როგორცკი შევიშმუშნე ისეთი ძალით გამარტყა ხელი ვიღაცამ და დამიძახა თვალები გაახილე ნუცაო ლოყა ამეწვა, თვალები რომ გავახილე სამეზობლო თავს მეხვია, ნიშადურის სპირტი ცხვირზე მედო და ნინო სახეში მილაწუნებდა. გონებაზე მოსვლა და თეოს მოკითხვა ერთი იყო, რომ დავინახე დავწყნარდი, ცოტახნის მერე წამოვჯექი და უკვე კარგად გახდომის შემდეგ თეო ჩემს ოთახში შევიყვანე და ვკითხე)
- ეხლა სად არის? უნდა ვნახო (ამის თქმა იყო და თავი ჩახარა) გესმის თეოო? სად არის ეხლავე უნდა წავიდე, სანახავად რომც შემაფურთხოს უნდა ვნახო
- ვერ ნახავ ნუცა
- რაა? რას ქვია ვერ ვნახავ? სად არია??
- ის.... ის...
- რა ის? ნუ გადამრიე მითხარი გოგოო
- ჯერ ის უნდა გითხრა შენზე რომ გაიგო რა ქნა