ის დროა ფანჯრიდან უნდა გადავხტე. უცებ აზრები ირევა, რატომ ვიკლავ თავს?
იმიტომ რომ ჩემი შეყვარებული დამშორდა?ან თუნდაც ორი დღის წინ კაცი მოვკალი თუ საგიჟეთში რომ გამომკეტეს?თუ იმისთვის რომ ნამუსმა შემაწუხა?
არა... არა ეგ სისულელეა გიჟებს სინდის_ნამუსი არ აწუხებთ.
ან იქნებ გიჟი არ ვარ...
უცეებ აზრებს მაწყვეტინებს კარის ხმა და შემოდის ის ვინც თავის თავს ექიმს უწოდებს, ან უფრო სწორად გიჯების ექიმს.
_ჩამოდი ფანჯრიდან! მისი ხმა კვეთს ოთახს და ჩემსკენ მოემართება.
მე კი მას ყურადღებას არ ვაქცევ.
_გიბრძანებ ჩამოდი ფანჯრიდა!ისევ იმეორებს.
მეც ჩამოვდივარ, მეტი რა გზა მაქვს აღარ მინდა.
_ექიმმა მოგაკითხა. აგრძელებსის საუბარს.
_ექიმი არაფერში მჭირდება.(მივმართავ მკაცრად,მაგრამ ის ჩემს სიტყვებს არაფრად აგდებს და ოთახიდან გავყავარ, იქ კი ახალგაზრდან ბიჭი მხვდება.
_თქვენ ხართ ის გიჟი? უეცრად მისმევს შეკითხვას ახალგაზრდა.
_სიგიჟე ყველა ადამინაშია, ზოგი მალავს ზოგიც ამჟღავნებს. მე ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ადამიანი ხანდახან მაინც უნდა გაგიჟდეს, უნდა მისცეს გასაქანი თავის სიგიჟეს.
_გიფიქრიათ ვინმეს მოკვლაზ? ვუსმევ კითხვას და პასუხს არ ვაცდი ისევ ვაგრძელებ საუბარს.
_წარმოგიდგენიათ რა საზიზღრობაა? ის ვერ იგებს ჩემს ნათქვამს და ვცდილობ განვუმარტო.
წარმოიდგინე დგახარ სარკესთან და უყურებ შენს ძვირადღირებულ პიჯაკს, რომელიც ვიღაცის ტვინით არის დასვრილი.
_უეცრად ვარიყრი ახალგაზრდას ჩემს ფიქრებს და ვუღიმი.ისკი გადაჭრით მეუბნება, რომ არავის მიკვლაე უოცნებია.
ცოტახანი ორივე ვჩუმდებით.
_მხოლოდ მაგიტომ მოკალით კაცი? თქვენი ინტერესის გამო?
_თქვენ მაგას ვერ გაიგებთ. მივმართავ გაღიზიანებული.
ის უცებ დგება და მიდის.
მე კი ისევ მიჩნდება თავის მოკვლის სურვილი.ისევ სიგიჟე მიპყრობს. ახკლა დაუფიქრებლად გადავხტებოდი ფაჯრიდან რომარა ეს ბორკილები, რომლითაც საწოლზე ვარ მიბმული...