ზამთარი, სუსხიანი დღე, ანალოგიური რაც გუშინ, გუშინ წინ, იმის წინ.. არაფერი განხსვავებული.. ისე ციოდა პატრონი ძაღლს არ გააგდებდა, მაგრამ მე სკოლაში წასვლა მიწევდა..
იმდენად უმნიშვნელო იყო ჩემი სიცოცლხე ხშირად მიჩნდებოდა კითხვა, რატომ?! რატომ დავიბადე საერთოდ? რა დავაშავე, რომ ამ საშინელ სამყაროს მოვევლინე?
ბევრჯელ მიფიქრია თვითმკვლელობაზე, მაგრამ მხოლოდ ერთი რამ მაკავებს.. მშობლები.. დედა მეცოდება, არ მინდა დავტანჯო, ისედაც მხოლოდ მე ვყავარ..

დილის 8საათზე ყოველთვის სახლიდან გავდივარ, მიუხედავად იმისა რომ სკოლა ჩემს წინაა..თითქმის ყველა დეტალს ვაკვირდები, არც ის გამომრჩენია ყურადღების ცენტრიდან, რომ ვიღაც გოგო აივანზე ზის, ყავას ან ჩაის სვამს და სკოლისათვის ემზადება..
თეთრია, როგორც თოვლი, მაგრამ მისი თვალების სიმწვანე და სიმშვენიერე ფარავს ყველა სითეთრეს, ისე ანათებს როგორც ცაზე მთვარე..
არ ვიცნობ მას მაგრამ ვხვდები, რომ ბედნიერ ვარსკვლავზეა გაჩენილი, აი მე კი ვგრძნობ რომ ჩემი ვარსკვლავი სამუდამოდ ჩაიწვა და ჩაქრა..

20 დეკემბერი იყო, სკოლაში მივდიოდი როცა დავინახე ის გოგონა, როგორ შევიდა ჩემი სკოლის მთავარ შესასვლელში, დაცვას მიესალმა და თვალს მოეფარა..
უკან დაუყოვნებლივ გავყევი, დავინახე რომ მე-4 სართულზე ავიდა და მე-8 მეოთხე კლასსში შევიდა..
მე კი ავუარე მის კაბინეტს გვერდი და მე-10 კლასსში შევიჭერი, რომელიც მისი საკლასო ოთახის გვერდით იმყოფებოდა..
რატომ არ მყავდა აქამდე ეს გოგო ნანახი? რატომ არ მახსოვს მისი გამოსვლა კოლიდორში?! ჩემს თავს ამ და უამრავ ასეთ კითხვას ვუსვამდი..

ყოველი შესვენებისას მის კლასსში ჩუმად ვიყურებოდი, მინდოდა თვალი მომეკრა, როგორც გარეთ ისევე აქაც მისი თვალები ჩემი ყურადღების ქვეშ ექცეოდა..
მოკლედ რომ ვთქვათ დღემ სხვა დღეებთან შედარებით კარგად ჩაიარა.. სკოლიდან ერთად გავედით და სხვადასხვა მხარეს გადავუხვიეთ..

მეორე დილას კი არვიცი ეს ბედისწერა იყო თუ რა დავარქვა, უეცრად შევეჯახე და მისი პროექტის ყველა ფურცელი დაბლა დაცვივდა..

-ბოდიში.. მე არმინდოდა..
-არაუშავრს..
-დაგეხმარებით..
-მადლობა არმინდა ჩემით გავართმევ თავს.. გთხოვ წადი ..

მის სიტყვებს არ დავუჯერე და მაინც დავეხმარე.. ამ დროს კი უფრო უკეთ მოვახერხე მისი თვალებისათვის მეცქირა..
5 წუთში კი გაკვეთილები დაიწყო.. მასწავლებელს არ ვუსმენდი, გულს ვერ ვუდებდი მის ნათქვამს..

-კალანდაძე დათო! რატომ არ მისმენთ? გაიმეორეთ რა ვთქვი..
-მაპატიეთ მასწ.. არ გისმენდით..
-სასწრაფოდ გარეთ გაბრძანდი!!

ასე ვთქვათ ფიქრებში გართული გარეთ აღმოვჩნდი, მაგრამ ამ ეტაპზე ეს საერთოდ არ მაღელვებდა.. მხოლოდ იმ გოგოზე ვფიქრობდი.. ამ დროს კი საკლასო ოთახიდან ისიც გამოვიდა.. ალბად რამე დაავალა მასწავლებელმა.

-ერთი წუთით..
-რამოხდა?
-დილით მომხდარი ინციდენტისათვის ბოდიშს გიხდით.. შეიძლება თქვენი სახელი გავიგო?
-რა საჭიროა?
-გთხოვ..
-ნუცა მქვია..
-ლამაზი სახელია..
-უნდა წავიდე, მასწავლებელი მეჩხუბება..
-კარგი.

ეს საუბარი რატომღაც უსასრულო მეჩვენა.. ახლა უფრო მეტად ავირიე და ტვინში სულ "ნუცა, ნუცა ნუცა" მიტრიალებდა.. დაბნეულობას ყველა მატყობდა.. დედაც კი დაინტრესდა რა მოხდაო, მაგრამ როდესაც ვერ მიიღო კითხვაზე პასუხი არ გაუგძელებია, გაიღიმა და გვერდზე ოთახში გავიდა..

--------------
პ.ს მოგწონთ? დაგიბრუნდით ახალი ისტორიით.. იმედია მოგეწონებათ და იაქტიურეთ გთხოვთ .. უფრო დიდ თავებს დავდებ..