ასე ერთა ყოფნით ვტკბებოდით..მართლაც არაჩვეულებრივი იყო..
-აუ ძაან ცხელაა-დაიწუწუნა როგორც ყოველთვის სოფიმ.
-მერე მდინარე რისთვისა??-ეშმაკურად გაუცინა ლუკამ და იმცროსი ავალიანისკენ დაიძრა.
-არა არა ოღონდ ეგ არაა-სოფი ლუკას მიუხვდა და წამოდგა გაიქცა,იცოდა რომ ლუკა მდინარეში ჩააგდებდა..ლუკაც მას გაეკიდა ცოტა ხნის შემდეგ წყვილი საერთოდ არ ჩანდა.

სოფის ნაამბობი:
ვიცოდი ეს იდიოტი წყალში ჩამაგდებდა მერე უნდა ვყოფილიყავი სველი,ამიტომ გაქცევა ვამჯობინე გავრბოდი ეს დეგენერატი მე მომდევდა ბოლოს დავიღალე და მოფარებულში ქვაზე ჩამოვჯექი ეს კიდე გარბოდა." ნეტა ვის მისდევს როცა მე აქთ ვზივარ რა იდიოტიაა ღმერთო"-გავიფიქრე და გამეცინა. კიდევ დიდხანს ვაწვალებდი მაგრამ..
-აეე ლუკაა-გამომხედა და დავეჭყანე.
-შენ აქ ზიხარ?? მე კიდე გეძებდი-დამაყარა თავზე საყვედუები. არაფერი მითქვამს ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.
-ბექა აღარ გამოჩენილა?-მკითხა ცოტა ხნის შემდეგ(ბექა ჩემი სკოლელია მოვწონვარ მეც მომწონდა მაგრამ ახლა არა)
-ბექა?! არაა-გავხედე და გავუღიმე.
-ისე ეგ როგრ მოგწონდა დედასგაფიცებ-გამიცინა.
-რავი ჩვეულებრივ-მორცხვად ვუთხარი,ამდენი ხანია ლუკას ვიცნობ და მასთან თავს სულ სხვანაირად ვგრძნობ სულ თბილად მექცევა.
-არ წავიდეთ?
-გზა თუ გახსოვს კი-გავუღიმე და წამოვდექი. გზაში უამრავი გვირილა დავკრიფეთ ნუ დავკრიფეთ რა ლუკამ დაკრიფა და მე მაჩუქა. გზა გავიკვლიეთ და ჩვენც ბავშვებს შევუერთდით.
-სად ხართ ამდენ ხანს გვეგონა გაიპარეთ-ეშმაკურად შემოგვხედა გიომ.
-გცემ გიორგი კორსავა!-ვთქვი და მარიტასთან მივედი.
-აბა შენ იცი-მომაძახა უკნიდან მე კიდე ენა გამოვუყავი. მარიტამ ხელი დამავლო წამო სურათები გადავიღოთო.
-აბა მომიყევი-გამიცინა.
-რა მოგიყვე გოგო-დაბნეულად გავხედე.
-აუუ სოფი რაა-ჩაიფრუტუნა-ამდენი ხანი სად იყავით ტან ის გვირილები რა იყო-ეშმაუკრად მისიცნოდა უმცროსი კორსავა.
-ოო არაფერიც არ იყო.
-სოფიკო!!-მკაცრად მითხრა,ოხხ როგორ თამაშობს ეს გოგო ჩემს ნერვებზე. საბოლოოდ მარიტას ყველაფერი მოვუყევი. მონოლოგის დასრულების შემდეგ ტაში შემოკრა. აეე ქორწილიაოო ძლივს გავაჩუმე. მალე დანარჩენებს შევუერთდით.
-ელხა რა ვაკეთოთ ხალხოო(ზაზა)
-კიდე ავიდეთ უფრო მაღლა-გავუღიმე ბიჭებს.
-არ გეშინი მაინც?-ირონიით მკითხა სანდრომ.
-არაა-მეც ირიონიიტვე ვუპასუხე. იქ კიდევ დიდხანს დავრჩით,ვერთობოდით და წარსულს ვიხსენებდით და ასე ყოფნით ვერთობოდით.
-არ წავიდეთ?-უკვე ექვსი იყო დაწყებული.
-კი წავდეთ.-მოვაგროვეთ ჩვენი ნივთები იქაუობაც ისე დავტოვეთ როგრც დაგხვდა და ნელა დავუყევით გზას. სოფის და ჩემს ხელში უამრავი სურათი გადავიღეთ. სახლში კი ძალიან დაღლილები მივედით.
-ეხლა ისეთი დაღლილი ვარ არაფრის თავი მაქ(ლუკა)
-საღამოს წავიდეთ გვიან სადმე ვისეირნოთ-იდეა მივაწოდე მე.
-ვნახოთ-ყველანი ჩვენს ოთახებში დავნაწილდით. ახლა ისეთი დაღლილი ვიყავი აბაზანაში შესვლის თავიც არ მქონდა ამიტომ ჩანთა იქვე დავაგდე და გამოვიცვალე და ლოგინზე მივწექი დაღლილობისგან კი ჩამეძინა.
როცა გავიღვიძე ავდექი უკვე რვა იყო დაწყებული. აბაზანაში შევედი მალე გამოვედი ოთხში კი სოფი დამხვდა ფანჯარასთან იდგა და რაღაცაზე ფიქრობდა მას მივუახლოვდი.
-სოფი-მხარზე ხელი დავადე ის კი შეკრთა უცებ ცრემლი მოიწმინდა და მე შემომხედა.
-ტირი?
-არა საიდან მოიტანე-მითხრა და მისი მწვანე თვალები მომანათა.
-სოფო არ გიცნობდე მაინც,რა მოხდა მომიყევი-ვუთხარი და თან ჩაცმა დავიწყე.
-აქდან რომ გავედი დაბლა ჩავედი იქ მარტო ლუკა იყო წამო ივსეირნოთო..გარეთ გავედით და ვსაუბრობდით პირისპირ ვიდექით-ეღიმებოდა სოფის-ისე ახლოს რომ მისი გულის ცემა მესმოდა, ცხელი სუნთქვა უცებ კი დაიხარა და მაკოცა-თქვა და თვალები აუბრწყინდა-მალე მომშორდა და ბოდიში მომიხადა ტავი ვერ შევიკავეო-დაასრულა და გაიღიმა.
-და ამაზე ტიროდი??-გავუცინე და მივიხუტე.
-ხო მაგრამ არ შეიძლება! სანდრომ რომ გაიგოს ორივეს მოგვკლავს.
-არაა სანდრო ასეთი-დავამშვიდე.
-იმედი მაქვს ლუკა არაფერს ეტყვის-ჩაიღიმა.
-რაც არ უნდა მოხდეს არაფერს ერტყვის დაწყნარდი-გავუღიმე.
-მგონი მომწონს-მორცხვად ჩაიცინა და ლოყები აუწითლდა.
-ჰაა???? რა მაგარიაააა-გაოცებულმა კიდევ უფრო მაგრად ჩავეხუტე.
-ხო მაგრამ ამ ამბის მერე როგორ ვიქნებით არ ვიცი-დანანებით ჩაილაპრაკა.
-ისე მოიქეცი ვითომ არაფერი მომხდარა,უბრალოდ დაივიწყე.
-რა ადვილიაა..ამის მერე მასთან ჩვეულებრივ ვერ ვიქნები მარიტა-გამომხედა ისევ აცრემლებულმა.
-ელხა მორჩი ტირილს და ასეთებს რააა დაივიწყე წამო დაბლა-დაბლა ჩავედით ბიჭები ვახშმობდნენ და ჩვენც მათ შევუერთდით. ყველაფეი დავალაგეთ შემგედ ეზოში გადავინაცვლეთ. სოფი სახლში შევიდა წვენი მინდაო მალე ლუკაც გაყვა მე კი სანდროს და დანარჩენების საუბარს დავუგდე ყური.
-მგონი ამათ ეშევალთ(გიო)
-მგონიი ვრაა ეს ლუკა დრეს სად მისდევდა ტოო-გაიცინა სანდრომ.
-ვიზე ლაპარაკობთ??-ჩავეკითხე მე.
-ამათზე-ხელით მიმანიშნა ლევანმა სოფიზე და ლუკაზე.
-რააა???????-გავოცდი ნუთუ ესენიც იყვნენ "ჩართულები"
-იცოდე სოფისთან არაფერი წამოგცდეს-თვალი ჩამიკრა ალექსანდრემ.
-ნუ გეშინიააა ეგეთიც არ ვარრ!!-ირონიით ვუპასუხე და სახლში შევედი ოთახში ავირბინე ისე მომიშალა ამან ნერვები! გონიაა რომ ენატანიაა ვარ??!! ჰმმ ძაან ცდება!!
სოფის ნაამბობი:
უკვე იმდენად დავიღალე ლუკას მზერის ატანით რომ მიზეზად წვენი ავიღე და ვთქვი რომ მალე დავბრუნდებოდი,სამზარეულოში შევედი წვენი ჩამოვისხი და მაგიდას მივეყუდე.მალე ფეხის ხმა გავიგონე მეგობა მარიტა მოდიოდა მაგრამ ლუკა შემრჩა ხელში.
-აქ რა გინდა?-შემოსვლისთანავე შევუბღვირე.
-შენთან მოვედი-მოვიდა და ჩამეხუტა ფართხალი დავიწყე მაგრამ ამაოდ.
-რას აკეთებ გამიშვი-ვცდილობდი მომეშორებინა მაგრამ..
-ნუ ფართხალებ თორემ აუზი აქვეა!-მკაცრად გამაფრთხილა.
-ის არ გეყო პირველი კოცნა რომ მომპარე-ბავშვივით გავიბუსხე,არადა როგორ მომწონდა ასე ყოფნა მასთან ახლოს,მისი გულის ცემა მესმოდა. უცებ ჩაიცინია და რაღაც ჩაიბურტყუნა.
-არაუშავს მეორეც ჩემი იქნება-გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე მაკოცა უკვე მეორედ! მომპარა კოცბა! ჯერ ჩამეხუტა მერე მაკაოცა! სიმართლე გითხრათ მსიამოვნებდა მაგრამ როცა ამას დანარჩენები გაიგებდნენ მეშინოდა,მრცხვებოდა,მინდოდა აქედან შორს ვყოფილიყავი ოღაონდ მათ არ გაეგოთ. არასდროს ვყოფილვარ ასეთი"რომანტიკოსი" მორცხვი და ჩუმი ვიყავი..არ ვიყავი ასეთ სიახლოვეს მიჩვეული მამაკაცთან მკოლოდ გადაკოცნით ისიც ჩვენი მეგობრებიდან.
სულელური ფიქრები მოვიშორე და დრო ვიხელთე ორივე ხელ გულზე დავადე ისე ფეთქვდა მისი გული რამის ამოვარდესო,უკან გავწიე წელზე ხელები მაინც არ მოუშორებია უფრო მაგრად მკიდებდა თან მიცინოდა.
-ესეც მეორე!-ჩამჩურჩულა და დამტოვა "დაბნეული" როგორც კი გავიდა გაანალიზება მოვახერხე ყვეფერზე. გარეთ გავედი..სულაც არ ვაპირებდი ამ იდიოტის გამო სახლში ყოფნას თანაც ასეთ დროს.
-მარიტა სადაა-ვიკითე როცა კორსავა ვერ შევნიშნე.
-მაღლა წამოვიდა-სანდრომ გამცა პასუხი. ახლა მასთან საუბარი ჩემი შვება იქნებოდა ყველაზე კარგად მან იცის რას ვგრძნობ.
-კარგი მეც მივდივარ ძილინების-დავემშვიოდებე ყველას და ოთახში ავედი სადაც მარიტა დამხვდდა. ნაუშნიკები ეკეთა და სიმღერებს უსმენდა.
-ასე მალე ამოხვედი?-მკიტხა როცა შემნიშნა.
-კი და მოდი მოგიყვე ეხლა!-მკაცრად ვუთხარი. ფანჯრის რაფაზე იჯდა გოგომ ჩამოსვლა არ ინება ამიტომ პუფი ავიღე და კომფორტულად მოვტავსდი. ყველაფერი მოვუყევი ის კი გაოგნებული მიყრებდა.
-დაიცაა დარწმუნებული ხარ რომ ლუკა იყო?-გამიცინა.
-შენ ვერ ხარ ცოტა ხოო იცი-შემომიბღვირა,მარიტაც კი არ ელოდა ლუკასგან ასეთ საქციელს.
-ცოტა?! ცოტა კი არა კარგად ვერ ვარ-გადაიხარხარა.
-აუუ მოგკლავ შენ!! რა ვქნა ახლა მეე??? მასთან ძველებურად ვერ ვიქნები ხომ ხვდები-შევწუწუნე.
-მეც კი არ ვიცი რა უნდა ქნა-დანაღვლიანდა.
-ეე მოვიფიქრე აქ ამ ორ გოგოს რო გვჩაგრავენ ლიზის დავურეკოთ და წამოვათრიოთ რას მიკეთებს ერთი იმ სოფელში რაა-იდეა მივაწოდე,ლიზი ჩვენი მეგობარი იყო ოღონდ ასე ახლოს არ ვართ ერთად როგორც მე და მარიტა..ის სკოლაში გავიცანით..შავი თმები აქვს მხრებამდე მწვანე თვალები და სწორი ტანი..მართლაც კარგი გოგოა. აქ კი იმიტომ ვერ წამოვიდა რომ მშობლებმა სოფელში გაუშვეს ბებოს მოსანახაულებლად.
-ეე მაგარიააა ძააან!-შეკივლაა მარიტამ მაგრამ..-და მე ვინ მჩაგრავს ერთი აქეთ არ დავჩაგრო რაა-მხრებში გასწორდა.
-არის ერთიი-თვალი ჩავუკარი.
-ოო მოიცა რაა ლიზის როდის დაურეკავ?-მკითხა.
-ხვალ დილით ეხლა დავიძინოთ თორე ფეხზე ვერ ვდგები-ორივე დავწექით და ხვალინდელ დღეს დაველოდეთ.
-------------
დადადაამმ!!! დავბრუნდიიი უუ ტულალა(ვიცი რო ვერ ვარ :დ) აბა შემიფასეთ კარგიაა? ველი შეფასებას და კრიტიკას მგონი ოდნავ დიდია? რას იტყვით?
პ.ს ვიღაც გოგო ძაან ელოდებოდა თურმე ამ თავს პერსონაჟიც მისგან გამომდინარეობს(მიმხვედრი მიხვდება^^)
პ.ს ნიკი შევიცვალე და ჩემი ნიკია-"მარიამი"