დიდი ხანი ვიყავი უსარულობაში. წამწამები ერთმანეთს ძლივს დავაშორე, მკვეთრამ სინათლემ თვალის გუგები ამიწვა. ნელ-ნელა მზერა დამეწმინდა და კარებთან აყუდებული მამაჩემი დავინახე.
-ანი კარგად ხარ მამი?-მომვარდა დაფეტებული და თვალებსი ჩამხედა.
-კი მამა კარგად ვარ.-წამოვიკრუსუნე შეწუხებულმა.-გეხვეწები რა პანჯარას ფარდები ჩამოაფარე.
-მისმინე დღეს სამსახურში არ წავალ და ექიმთან წაგიყვან.
-აუუ მამა კარგი რააა გთხოვ ხო იცი რომ არ მიყვარს სავანდყოფოებში სიარული იქ უფრო ცუდად გავხდები გეხვეწები.-საცოდავი მზერა მივაპყარი მამაჩემს.
-არ ვიცი მოდი...
-არა მამა არ წამოვალ მე ექიმთან არაფერი არ მჩირს, შენი შიშით ცუდად ვეღარ გავმხდარვარრ?-წამოვიყვიყვირე გაბრაზებულმა და ფეხზე წამოვხტი.-ეხლა გადი უნდა ჩავიცვა სკოლაში დამაგვიანდება.
-კაი მე გაგიყვან.
-არა მაამ მარტო წავალ.-მამა ოთახიდან გავიდა. მე მოწესრიგება დავიწყე, შავი კაბა და შავი ადიდასები ჩავიცვი, თმები კოსად შევიკარი , ჩანთა მოვიკიდე და სკოლისკენ მიმავალ გზა გავუყევი. ფიქრებიდან მანქანის სიგნალმა გამომიყვანა, უკან მივიხედე და ნიკა დავინახე.
-წამო მე გაგიყვან.-მანქანასი ჩავჯექი და ნიკას გადავეხვიე.
-აბა რას შვები?-გამიღიმა.
-რავი რას უნდა ვშვებოდე .
- აუ არ გეზარება კოლაში წასვლა? წამო სადმე გავგაზოთ.-თვალებ მოჭუტულმა შევხედე.
-შენ ხომ არ გიყვარს კოლას ვაცდენ?
-მე არ მიყვარს მარტო რო დაწოწიალობთ შენ და სენი დაქალი , ქალაქში რამდენი ს*** დადის ვინმე აგეკიდებათ და თავი უნდა მომაკვლევინოს ტო .
-ოოო-აღმომხდა მობეზრებულს.-შენ და შენი ქუჩური რაზბორკები რა.
-ეხლა ნერვებს ნუ მომიშლი რა.
-კაი სად მივდივართ- ლაპარაკი სხვა თემაზე გადავიტანე.
-ადაც სენ გინდა -საყვარლად გამიღიმა. ღმერთო როგორ ვგიჟდები მის ღიმილზე, ისეთი საყვარელია ამ დროს თან ლოყებიც ისე სასაცილოდ და საყვარლად ეჩხვლიტება რომ სულ სურვილი მიჩნდება მაგრად მაგრად ჩავეხუტო და გავჭყლიტო. ვინმეს რომ ვუთხა ნიკა საყვარელიაო სიცილით გაიგუდება. მისი ყველას ეშინია, ხანდახან ისეთი სასტიკია მეთვითონ მიკვირს ამის გვერდით რას ვაკეთებტქო, თუმცა ვიცი რომ მე არასდროს არაფერს არ დამიშქვებს. მისი სისასტიკის მიღმა სინამდვილეში ძალიან საყვარელი და კეთილი პიროვნება იმალება რომელსაც არანორმალური სიყვარული შეუძლია. იმისდა მიუხედავად რომ ნიკას მხოლოდ ერთხელ აქვს ჩემთვის მიყვარხარ ნათვამი მაინც ვიცი რომ მისთვის Aლიან ძვირფასი ვარ და ბევრ რამეს ნიშნავს, აბა როგორ შეიძლება ამ მოციმციმე მწვანე უძირო თვალებში სიყვარული არ ამოიკითხო. ჩემი აზრით არცაა საჭირო ადამაინს დღეში ატაჯერ აუხსნა იყვარული, მთავარია მის მიმართ გამოხატო სითბო და საქციელებით აგრძნობინო სიყვარული , სიტყვებს, სიტყვებს კი ჩვენ დროში ფასი აღარ გააჩნიათ. ამ ფიქრებით შორს წავედი, გონს ნიკას სიცილმა მომიყვანა.
-რა იყო?-ვკითხე გაკვირვებულმა.
-არაფერი ტო, მეცინება პროსტო ხანდახან რა დებილივით მაშტერდები გოგო.
-უიმეეე სულ აღარ შემოგხედავ დამპალო-ენა გამოვუყავი და ფანჯრისკენ მივტრიალდი.
-ბუტია სულელი ბავშვი ხარ რა.
-ოხხხ სენ ხომ მყავხარ ზრდასრული პიროვნება რაა, ხომ არ გავიწყდება ჩემხელა რომ ხარ.-ნიშნის მოგებით გადავხედე და წარბები ავწიე.
-მე შენზე მეტი ჭკუა მაქ. შენ დებილი ხარ ემ კიდე ჭკვიანი.-ოოო ღმერთო მომაშორეთ ეს თვითდაჯერებული იდიოტი ტავიდან. გზაში მე და ნიკამ ათაჯერ მოვასწარით ჩხუბი , ნუ როგორც ყოველტვის ამასობასი მთაწმინდაზეც ავედით. მმმ როგორ მიყვარს აქაურობა. ბავსვობა მახსენდება , როდესაც მე და მამა აქ ამოვდიოდით საღამოობით, იგი მანქანის სახურავზე მსვავდა და ხელით მიმანიშნებდა ერთ განსაკუთრებით მოციმციმე ვარსკვლავისკენ და მეუბნებოდა რომ ის ვარსკვლავი დედაჩემი იყო , იქ ციდან მიყურებდა და მიცინოდა. დედა სამი წლის ასაკში გარდამეცვალა ავტოკატასტროფაში. სიმართლე გითხრათ დიდათ არც მახსოვს როგორ იყო, რას არ მივცემდი ღმერთო ოღონდაც ახლა ჩემ გვერდით ყოფილიყო და მისი ტკბილი ხმა გამეგო. მასზე მოგონებები მამამ ემომინახა, თურმე ბავშვობაში ისე არ ვიძინებდი დედაზე ძღაპარი რომ არ მოეყოლა მას, რატომღაც იმ მომენტში ისეთ შტაბეჭდილება მქონდა რომ ჩემ გვერდით იყო.
-ისევ დედაშენი გაგახსენდა ხო?-მკითხა სევდიანად ნიკამ.
-ხოო-ვეცადე გამეღიმა და არ შემემჩნია ჩემი გულის ტკივილი.
-არ მოიწყინო რაა-ლოყაზე ნაზად მომეფერა.- წამო ნაყინი ვჭამოთ აი ისეთი შენ რომ გიყვარს ხო?-ლოყაზე ხმაურიანად მაკოცა და ხელი გადამხვია. ბევრი ნაყინი ვჭამეთ მე და ნიკამ, ბევრიც ვისეირნეთ ბოლოს როდესაც დავიღალეთ იქვე ერთ-ერთ სკამზე ჩამოვჯექით. უცბად თვალი გოგოების ჯგუფისკენ გამექცა რომლებიც ჩემ ბიჭს მისტერებოდნენ და უღიმოდნენ. ტფუი როგორ ვერ ვიტან ასეთ გოგოებს, აი სახე გაშპაკლული და გაგაჯული რომ აქვთ პომადა ცხვრიამდე რომ უსვიათ და ყველაფერი გადმოყრილი რომ აქვთ. ჩემი მზერა ნიკამ დაიჭირა და სიცილით მკითხა.
-რა გჭირს გოგო?
-ჰმ მეე?-გავიკვირვე-მე არაფერი პროსტო იმ გოგოებს ვუყურებ და ვფიქრობ ის ზედმეტი კბილები ხომ არ ჩამომეღო მაგათვის , რავიცი ისე უფრო ლამაზები იქნებიან.-ვუთხარი სერიოზული სახით.
-აჰაჰა ეჭვიანობ ანოო?
-ჰმ არა ბიჭო გამიტყდა გოგოები სენ რომ მოგაშტერდნენ და არა მეე-ვუთხარი მკაცრი ხმით.
-კაი ტო რა პრობლემაა წავალ ეხლა იმ გოგოებთან და ვთხოვ რომ ყურადღება შენც მოგაქციონ.-ეს თქვა და მათკენ დაიძრა. ამაზე საერთოდ გავჭედე. სკამიდან წამოვხთი და მანქანისკენ წავედი. უკნიდან ვიღაც მომვარდა და ზურგზე შემომისკუპა.
-ხანდახან ისე ეჭვიანობ ასე მგონია რომ ვინმეს მოკლავ.
-ოოო ნუ დამცინიხარ და დამსვი დროზე.-ვუხარი გაბრაზებულმა და ფეხები ავაფართხალე.
-ნუ ფართხალობ მთხოვე და დაგსვავ.
-ჰმ მეტი საქმე არ მაქ. ხომ იცი რომ არ არ გთხოვ.-ნიშნის მოგებით განვუცახე. აერთოდ ვერ ვიტან სიტყვა "გთხოვს". ე სიტყვა ჩემს ლექიკონში არ არსებობს. მოვკვდები და ცხოვრებაში არავის არაფერას არ ვტხოვ.
ნიკამ მანქანასი რასაც ქვია ძალით ჩამტენა და მეორე მხრიდან მომიჯდა, უკვე პირი დავაღე რომ გამელანძღა მაგრამ ნიკამ იმხელაზე წამოიძახა რომ უცბად სევხტი.
-ეს რა არის გოგო რა გჭირს?-ღრიალებდა ბოლო ხმაზე და ჩემი ფეხებისკენ იშვერდა ხელს. გაოცებულმა დავიხედე ფეხებზე გამიკვირდა ასეთი რა უნდა მჩირდეს მეთქი და უცბად თვალი მოვკარი დალურჯებულ ადგილებს, რომელიც კაბის აწეული ბოლოებიდან ჩანდა.
-ეს ვინ გიქნა?-დამიღინა ნიკამ.
-გეფიცები არავინ.-სეშინებულმა სევხედე.-ალბათ რამეს მივარტყი ნიკა მართლა არ ვიცი.
-რამეს ხომ არ მიმალავ?-დაეჭვებით გადმომხედა.
-არ რას უნდა გიმალავდე.-შევეცადე დამაჯერებლად მექვა.
არ ვიცოდი საერთოდ რა ხდებოდა ჩემ თავს. თითქმის ყოველდღე მიმდიოდა გული და ჩემი სხეული ახალ-ახალი დალურჯებებით ირთვებოდა. უცებ შიშმა ამიტანა, საშინელმა შიშმა და პირველი რაც გავიფიქრე ის იყო რომ ვკვდებოდი.