დღეები დღეებს მისდევდა, დრო მასზე ფიქრით გადიოდა, უმნიშვნელო ცხოვრებას აზრი მიეცა, ყოველ დღე ვნახულობდი, თითქოს თვალს მარიდებდა, მაგრამ ხშირად მიყურებდა ყოველი შემთხვევისათვის...
ერთმანეთს ნელ-ნელა ვეჩვეოდით, უფრო ახლოს გავიცანი, ყოველდღიური კონტაკტი მქონდა ნუცასთან და სწორედ ამან გამოიწვია ჩემი მისდამი სიყვარული..
ცხოვრება, რომელიც ადრე არაფერს წარმოადგენდა ყველაფერი გახდა, ჩემს სიცოცხლეს მისი სახელი დავარქვი, ერთი გული მქონდა და ისიც წამართვა, მიისაკუთხა, მიითვისა, თავისი გახადა..
მინდოდა მეთქვა რასაც ვგრძნობდი მაგრამ მეშინოდა, სიცივის შემეშინდა.. ბოლოს კი მოთმინების ფიალა ამევსო და მივწერე მიყვარხარ თქო, მიუხედავად იმისა რომ გვერდზე მედგა..
გაწითლდა, თვალები გაუბრწყინდა და მანაც იგივეთი მიპასუხა..
არვიცი როგორ ავხსნა ამ დროს რა ვიგრძენი.. ბედნიერებისგან მივუბრუნდი და ჩავეხუტე.. ამ ჩახუტებამ უფრო მეტად შემაყვარა და მაგრძნობინა მისი სითბო..

მართალია შეყვარებულები გვერქვა მაგრამ სკოლაში ვერ ვახერხებდით სიყვარული გამოგვეხატა, არა იმიტომ, რომ გვრცხვენოდა, არამედ მას არუნდოდა ვინმეს გაეგო..
მალე მისი დაბადების დღე მოვიდა, მაგრამ ვერ მივულოცე რადგან ის არიყო ჩემს გვერდით, აგარაკზე ისვენებდა..
მინდოდა ჩავხუტებოდი, მწვანე თვალებში ჩამეხედა და ისე მეთქვა რასაც ვგრძნობდი, მეთქვა, რომ მიყვარდა, მასთან მთელი სიცოცხლე უნდა გამეტარებინა, დაბადებისდღე მიმელოცა და აღარ გამეშვა მაგრამ ასე არ მოხდა,მხოლოდ მიწერით მოვახერხე მილოცვა და ისიც ვერ გადმოვეცი ბოლომდე რასაც ვგრძნობდი..

რამოდენიმე დღე მართლაც რომ სიყვარულში გავატარეთ, მაგრამ სინათლე ისევ ბნელმა შეცვალა.. მე ის დავკარგე.. არა იმიტომ რომ ერთმანეთი არ გვიყვარდა, არამედ იმიტომ, რომ მშობლებმა არ ისურვეს ჩვენი ერთად ყოფნა, აუკრძალეს ჩემთან კონტაკტი და სწორედ ამ დროს გადამეწურა იმედი ყველაფრისა..
ისევ ისეთი სიცოცხლე დაიწყო, უმომავლო და ყველაფრით მობეზრებული, ბნელი, მონატრებით აღსავსე.. არავინ იცოდა რას ვგრძნობდი სინამდვილეში.. ვსვამდი, გაუთავებლად ვებრძოდი მის მონატრებას და სიყვარულს.. დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს და ვიცოდი, რომ მე მთელი ცხოვრება მეყვარებოდა, მაგრამ ის?! ნუცა ხომ პატარა გოგო იყო და კიდევ უამრავი შეყვარებული ეყოლებოდა, სამუდამოდ დამივიწყებდა და მისთვის მხოლოდ წარსულ მოგონებად დავრჩებოდი..

-მიჭირს შენთან გამომშვიდობება..
-არც მე მინდა შენი დაკარგვა მაგრამ ასე მოგვიწევს დათო..
-იცოდე რომ სულ მეყვარები
-მეც მიყვარხარ იმიტომ რომ..
-გაჩუნდი, სიყვარულს ახსნა არ სჭირდება, გიყვარს იმიტომ რომ გიყვარს..
-მომენატრები, გპირდები ოდესმე ისევ შენთან ვიქნები..
-მე კი სულ დაგელოდენი ნუცა.. მიყვარხარ, ნახვამდის..

ჩვენი ბოლო საუბარიც შედგა.. ამის შემდეგ უფრო ამერ დამერია ცხოვრება.. ყველა ძმაკაცი ცდილობდა ხალისი შეემატებინათ შემთვის მაგრამ ყოველი ცდა უშედეგო იყო..

-ბრაატ ეგრე არ შეიძლება ტო! გაგიჯდები.. დაწყნარდი ხომ იცი ყველაფერი ძაან მაგრამ იქნებააა..
-არა ბექუუშ არა აღარ ვიცი.. შემი სიცოცხლე ჩემთან აღარაა, არც ჩემი გულია ჩემთან მას გაჰყვა, ამის შემდეგ კარგად რაღა იქნება?
-იქნება, იქნება..

ამ პერიოდში ხშირად მიფიქრია თვით მკვლელობაზე, გაანალიზების შემდეგ კი ვხვდებოდი რომ არ ჰქონდა აზრი, სიკვდილი არაფერს ცვლის..

2 თვის შემდეგ ნუცას წერილი მივიღე..

-მომენატრე.. ძალიან მომენატრე.. მიყვარხარ და სულ მალე შენთან ვიქნები..
-მეც მომენატრე და მიყვარხარ ნუც.. ერთი სული მაქვს ჩაგეხუტო..
-აღარასოდეს დაგკარგავ..
-აღარც მე ვაპირებ შენს გაშვებას..

ვგრძნობდი რომ ყველაფერი ისევ სინათლისაკენ ბრუნდებოდა და გულს სიცოცხლის ძალა უბრუნდებოდა..


-----------
მოკლედ ბავშვებო ესეც მეორე თავი მაგრამ ხვალ უკეთეს და უფროდიდს დავდებ.. ბოდიში დაგვიანებისათვის..