ისევ უკან დაბრუნება და უფრო გაასმაგებული ბედნიერება.იმ საღამოსვე დავბრუნდით თბილისში,დიდად სურვილი არ მქონდა მაგრამ მეტი დროს არ გვქონდა,მე სამსახურში გავდიოდი და თორნიკე ისევ გადაღებებზე უნდა ყოფილიყო.სახლამდე მიმიყვანა და ჩემს დაპატიჟებაზე სხვა დრო მიპასუხა,მეც იმედ გაცრუებულმა ავედი სახლში და წყალი გადავივლე.ნინის გამოსვლა ვთხოვე და სანამ მოვიდოდა რაღაცები ვიყიდე რაიმე რომ მონდომებოდა ჩემს ნათლულს,მალევე მოვიდა ნინი სულ ბუზღუნით ამოვუდა და ჩემი სადარბაზოს ჭორიკნები ლანძღა.

-რომ მოინდომონ პრეზიდენტს სიკვდილ მისჯილს გაშვებინებენ და ეს ლიფტი ორი თვეა რა ვერ გაგიკეთეს?_წუწუნებდა და თან მისაღებისკენ მიდოდა

-ჩემი ლიფტი მუშაიბს ეგ შენია გაფუჭებული_გავახსენე და თავში ხელი ისე იტკიცა სადაცა და დაეცემათქო

-აუ კაი რა მერე ეხლა ეგ ეხლა უნდა მითხრა,აბა მე სულ ფეხით რატომ ამოვდივარ?_გაიკვირვა და გამომხედა,სიცილი ვერ შევიკავე და გამეცინა.

-ხო შენ და ლაშამ სიცილის მეტი არაფერო არ აკეთოთ_ჩაიდუდღუნა ნერვებ მოშლილმა,მე კიდევ უფრო გამეცინა და გვერდით მივუჯექი.მერე ამბები გამომკითხა და ყველაფერი დაწვრილებით მომაყოლა,ჩწმი ეჭვებიც გავუმხილე ფოტოაპარატის ხმაზე და დამაჯერა რომ ყველაფერი ჩემი წარმოაახვის ნაწილი იყო.ცოტა კიდევ ვიჭორავეთ და მერე ლაშამ მოაკითხა,ჩემი გუშინდელი ადგილმდებარეობა იცოდა დარწმუნებული ვიყავი მაგრამ მაინც იკითხა და გამაფრთხილა ჭკვიანად ვყოფილიყავი.მეც პირობა დავდე რომ ჭკვიანად ვიქნებოდი და გავაცილე. ერთი კვირა ისე გავიდა თორნიკე არ მინახავს,საქმებზე მოუწია გამგზავრება,ერთი სული მქონდა როდის ჩამოვიდოდა,ტელეფონითაც ვერ ვეკონტაქტებოდით ერთმანეთს ხშირად,ან მას აცელა ან მე.დროში სხვაობიდ გამო კი ისე დაღლილი მივდიოდი სახლში საუბრის თავიც კი არ მქონდა.უნდა ვაღიარო რომ არ ერთმა კვირამ მიმახვედრა თუ რამდენად მნიშვნელოვანია და თუ როგორ მენატრებიდა,მისი აქ ყოფნისას კი ამ ყველაფერს ვერ ვამჩნევდი.ტირილით გაცილება არ შეიძლებაო ამბობენ მაგრამ ექსკალატორზე მიმავალი რომ დავინახე თავისით გადმომცვივდნენ ცრემლები,უკან არ მოუხედია პირობა ამისრულა.იმ ღამეს უფრო მერი ვიტირე და ჩასულს სკაიპში ვერ ვესაუბრე ჩემი ჩახლეჩილი ხმის და ოდნავ დასიებული თვალების გამო.ხმა მეორე დღესვე მომირჩა და თვალებიც.მართლაც საშინლად ვიღლებოდი სამსახურში,ახალ პროექტზე ვმუშაობთ და ალექსისთან ერთად მუშაობა.ზედმეტად დამღლელი და შეუგნებელი ადამიანი არის მაგრამ,ისტერიკებს ხომ არ მოუწყობ?ადამიანმა შენი წყნარად ნათქვამი თუ არ გაიგონა ისტერიკებით და ჩხუბით ხომ ვერაფერს შეაგნებინებს,რამდენი წელია უკვე აქ ვმუშაობ და როგორც ამბობდ გიჟდება ჩემზე,თავიდან მეცინებოდა მის ამ სიტყვებზე და საქციელზე მაგრამ ბოლოს რომ მოინდომა ამ ყველაფერს გაცდენა წყნარად დავუჯექი და ვესაუბრე რომ არაფერი არ იქნება ისე როგორც მას სურს,,მე არასდროს არ ვიქნები მასთან და ორი კვირა პირნათლად ასრულებდა დადებულ პირობას მერე ისევ ძველებირებისკენ წაბიდა და შევეშვი.ყურადღებას საერთოდ აღარ ვაქცევდი და თავსაც ვარიდებდი რომ ზედმეტი არ მომსვლოდა.პროექტი ერთ თვეში უნდა ჩავაბაროთ,ერთი თვე ამასთან ერთად მუშაობა ძალიან დამღლელი იქნება.თან რომ ეს საუბარს დაიწყებს ენას ხომ ვერ გაჩერებინებ და მგონი ეგ უფრო მღლის.როგორმე ავიტან თორე დარწმუნებული ვარ არ შემიცვლის პარტნიორს უფროსი. ხვალ შეიძლება დაბრუნდეს თორნიკე,ზუსტად მანაც არ იცის,არადა საშინლად მენატრება.ეს კილომეტრები და ეს ყველაფერი საშინლად მაღიზიანებს,რამდენი ხანია ნინიც აღარ მინახავს,ლაშას მინდა არ მინდა ერთად მივდივართ სამსახურში და ვნახულობ.უკვე აღარ ვიცი ეს მონატრება რომ დავაშოშმინო და რა გავაკეთო,სიღნაღის შემდეგ ყველაფერი ისე კარგად აეწყო,უბრალოდ ეს სამსახური და მისი წასვლა.ყოველ წამს მსურდა ჩემს გვერდით ყოფილიყო და კიდევ ერთხელ გამეგო მისი ხმა და მისი სიცილი.საერთოდ მსურდა ისევ "ჩვენს თავშესაფარში" ვიყოთ,ისევ ის ბედნიერი დღები იყოს და არა ეს მონატრებით სავსე დღეები,მისი ნახვის სურვილით შეპყრობილო.უკვე ცუდად ვიყავი,ადრე რომ ვინმეს ეს ეთქვა რომ მე ესეთ დღეში ჩავარდებოდი ალბათ არვიცი კარგად დავცინებდი და ტყუილში დავდებდი ბრალს.მაგრამ ფაქტი სახეზეა მე სიგიჟემდე მენატრება და მსურს ჩემს გვერდით იყოს თოკა,არვიცი როგორ მოვახერხე ასე მოკლე დროში მასზე ესე "შეჩვევა" ან უფრო უკეთესი "შეყვარება",უბრალოდ ის ვიცი რომ მის ფარეშე უჯვე შეუძლებელია ცხოვრება.ის ჩემი ყოველი დღის ნაწილი რომ არ იყოს ალბათ ერთ დღესაც ყველაფერი გაქრება.ფიქრებში ვიყავი ჩაძირული არადა ჩემს უფტოს ჰგონია რომ.ვმუშაობ,მადლობა ვუთხარი ნინის რომ გამომაფხიხლა და ტელეფონს ვუპასუხე.

-ჩემო გოჭუნა როგორ ხარ?_ვცადე მხიარულად გამომსვლოდა მაგრამ რამდენად გამომივიდა არვიცი -აუ ექიმთან წამყევი რა,ლაშას არ სცალია დღეს_სულ როგორ უნდა წუწუნებდეს ეს რა

-რომელზე ხარ დაბარებული?_არ მეზარება რადგანაც ვიცი იქ ჩემი პაწუკას ნახვის შანსი მაქვს

-ხუთზე,ნახევარი არის ხუთის და გამოგვლი და წავიდეთ_იმედია გამიშვებს ეხლა უფროსი

-თუ გამომიშვა კი_დავიწუწუნე მეც და ახლად შემოსულ ლაშას გავხედე.

-აუ მიდი კითხე რა_ისევ წუწუნით ნათქვამი_წავედი მე და გამოგივლი_დამემშვიდობა და გამითიშა

-რა საქმე გაქვს შენ?_ეჭვნარევად ვკითხე არადა აზრი არ მაქვს რა შეიძლება ქონდეს საქმე

-არ მიშვებს უფროსი,ხომ წაყვები?_შემაცოდა თავი ბიჭმა

-იმედია გამიშვებს_ჩავილაპარაკე სიცილით და უფროსის კაბინეტისკენ ავიღე გეზი,მის მდივანს იყო თუ არა ვკითხე და გაფრთხილებას არ დავლოდრბივარ დადებითი პასუხის შემდეგ პირდაპირ წავედი და დავაკაკუნე.ხმა რომ გავიგე ნახევარი ტანით შევედი.

-შეიძლება?_ღიმილით ვკითხე და პასუხის შემდეგ შევედი.

-რამ შეგაწუხა ჩემო გოგო?_მამა-შვილურად მომართა,ჩემი ასაკის შვილი ყავს აბა და როგორ ისე.მეც გავუღიმე და უკითხავად ჩამოვჯექი

-განთავისუფლება მინდა გთხოვოთ

-რაიმე ხდება?_იკითხა ინტერესიანად

-მეგობარს უნდა წავყვე ექიმთან_მეც აღარ დავმალე და ვთქვი

-გამოჯანმრთელებას ვუსურვებ შენს მეგობარს,შეგიძლია წახვიდე_კეთილი ღიმილით გამიშვა როგორც ყოველთვის

-მადლობა _მეც გავუღიმე და ჩემი ოთახისკენ წავედი.ჩანთა ავიღე და ლაშას ვამცნობე წასვლის შესახებ.ქვემოთ მელოდა უკვე ნინი,კარგია ცდა რომ არ მოგვიწევს ორი წუთი აკლია ხუთს და ხუთზე არის დაბარებული.ორი ხუთ წუთათ გაიწელა და ძვლივს შევახწიეთ ექიმთან,ნინო ექიმა ყველაფერი აგვიხსნა.ეკრანზე ჩემი ციცქნა რომ დავინახე მეც ავტირდებოდი ალბათ ნინივით,გულისცემის მოსმენას ვაპირებდით კარი ლაშამ რომ შემოაღო.

-ლაშუ_ნამტირალევმა ამოიჩურჩულა ნინიმ და მისკენ ხელი გაიშვირა,მანაც ღიმილით შეახო ხელი და ჩემი ადგილი დაიკავა.წყვილი მარტო დავტოვე და გარეთ გამოვედი,ისეთი გახარებული ვიყავი მათი ბედნიერებით და ჩემი ნათლულის გაურკვეველი მაგრამ მაინც საყვარელი გამოსახულებებით.იქვე სკამზე ჩამოვჯექი და თავი მუხლებზე ჩამოვდე,თვალები მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს.ჩემს წინ რომ ვიღაც ჩაიმუხლა თავი აწევას ვაპირებდი,სურნელი რომ ვიგრაძენი სხვა იყო მაგრამ ვიცოდი თორნიკე აიყო ან უბრალოდ ხავს ვეჭიდებოდი .ფრთხილად გავახილე თვალები და თავიც ნელა ავწიე ჩემი იმედგაცრუება უეცრად რომ არ დამჯახებოდა. არვუცი ვის რა გრძნობა უეფლება როდესაც მონატრებულ ადამინს ხედავს,ეხება და ეხუტება მაგრამ რაც მე ვიგრძენი დარწმუნებუკი ვიყავი ვერავინ იგრძნობდა.ჩემი გულის ნაწილი შეივსო,თოთქოს და გავმთლიანდი.ისევ ვიგრძენი ემოციების საგრძნობი მომატება და მათი გასკდომა,გასკდომა რომრლმაც ყვრლაზე მეტად გამაბედნიერა.ძალიან მიყვარდა ეს ემოცია და ვისურვებდი სულ ესე გაგრძელებულიყო.პირზე ხელი ავიფარე და ავტირდი,არ მიყვარდა ტირილი არასდროს არ ვტიროდი ასე ვთქვათ მაგრამ ამეტირა,ბედნიერებისგან ამეტირა.არ მჯეროდა რომ ეს ყვრლაფერი სიზმარი არ იყო,არ მჯრროდა რომ რამოდენიმე დღით ადრე დაბრუნდა და ესეთი სიხარული და ბედნიერება მომიტანა.ხელები კისერზე ძალიან მაგრად მოვხვირ და უფრო ავტირდი,მანაც ძალიან მაგრად მომხვია და ჩემთვის დროს გაჩერდა,მხოლოდ და მხოლოდ მისი გახშირებული სუნთქვა და გულისცემა მესმოდა რონელიც სადაც იყი ჩემს გულთან ერთად ამოვარდნილიყო საგულედან.

-შენ...შენ აქ ხარ_ვჩურჩულებდი და უფრო და უფრო ვეკვროდი.

-მე აქ ვარ...შენთან ვარ_ისიც ჩურჩულებდა.

-ეს ხომ...შენ ხომ ხვალ?_გაურკვევლობაში ვიყავი ჯერ კიდევ მაგრამ ეს გაურკვევლობაც კი მიხაროდა.

-მთავარია შენთან ვარ,ყველაზე მთავარი ეს არის_მაკოცა და ისევ ჩამეხუტა,მეც ვაკოცე და კიდევ ერთხელ ვაკოცე._ძალიან მომენატრე_მითხრა ყურთან ძალიან ახლოს და ლოყიდან კოცნით ტუჩებამდე გამოუყვა.მეც ავყევი კოცნაში,ერთმანეთს პალატის კარის ხმაურით გაღებამ მოგვწყვიტა,ორივეს გაგვეცინა ვერაფერი რომ ვერ შევნიშნეთ.მალევე გამოვიდნენ ნინიც და ლაშაც და სახლში წამოვედით.ჯერ მე და თორნიკე დაგვტოვეს და მერე თვითონ წავიდნენ სახლისკენ.

-რა გაგიკეთო?_შევედით თუ არა ვკითხე და სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი.

-რაც ძალიან მალე იქნება_მოშიებულმა ღიმილით მომცა შეკვეთა და მეც რაც ყველაზე მალე იქნებოდა იმის კეთება დავიწყე.

-თო ერთი წუთით გამოვიცვლი და ხახვი არ დამიწვა_გავაფრთხილე და ოთახისკენ წავედი,შორტი და ტოპი ჩავიცვი და სამზარეულოსკენ წავედი,იშვიათად მაგრამ მაინც ვიცმევ ამ ტოპებს და ძალიანაც მიყვარს.

-აუ მარგანინ მოდი მგონი ხელი დავიწვი_სანამ მივიდოდი თორნიკეს კივილით ნათქვამი სიტყვრბი გავიგე

-აბა მანახე_ანერვიულებული შევედი,ხელი წინ გამოიშვირა და თითზე პატარა ნაკაწტი მანახა

-თო ეს ხომ არაფერი არ არის_გავიკვირვე მე და ხახვს მოვურიე

-უნდა მაკოცო რომ მომირჩეს_ცხვირწინ ამიფრიალა თითი და მეც სიცილით შევახე ტუჩები ზედ._მტკივა_წუწუნს არ ეშვებოდა თორნიკე,მეც მეირედ ვაკიცე და ხახვი საჭმელში ჩავამატე.

-შენ არ გსურს მომირჩეს ხელი_ამჯერად უფრო დრამატულად ჩაილაპარაკა და სკამზე ჩამოჯდა,მის ამ ქცევაზე და დრამატულობაზე გამეცინა და ავკისკისდი.სუფრა გავაწყვე და მოღუშულს გავხედე,როგორი საყვარელი არის და თან რა კარგად გამოდი ეს როლი.მსახიობად არის დაბადებული ეს ბიჭი.

-ბუზღუ,მე მართლა ძალიან მინდა რომ ხელი მოგირჩეს_მის წინ დავდექი და თმაზე მოვეფერე_აუ ძან გრძელი თმა გაქვს_დავიწუწუნე ამჯერად მე და მას გაეცინა

-მჯერავს,კარგი თმა მაქვს შეშვი შენ_საჩვენებელი თითი დამიქნია გაფრთხილების მიზნით და მეც ხელები მაღლა ავწიე დანებების ნიშნად.

-შენ ხელი აღარ გტკივა ხო?_დავცინე მე და ლოყაზე ვაკიცე,როგორც მან ჯცის ლოყიდან ტუბისკენ გავუყევი და ვაკიცე.როდესაც კოცნაში აყოლას აპირებდა მოვშორდი და მის პირდაპირ დავჯექი,ეშმაკურად გავუღიმე და საჭმელი გადაუღე.ჭამის დროს შუბლი არ გაუხსნია თორნიკეს და მე მის ამ ქცევაზე სიცილს ვერ ვიკავებდი,სუფრა ავალაგე და ტელევიზორის ყურებით გართულს უკნიდა მოვეხვიე.შემატრიალა და მის წინ დამაყენა,გავუღიმე და ნიკაპზე ვაკოცე,ნიკაპიდან ლოყაზე გადავედი და ლოყიდან კოცმით ტუჩებისკენ წავედი.ისევ ის მოზღვავებული გრაძნობები და გახეთქი ბურთი,რომელიც ყველაზე დიდ ბედნიერებას მანიჭებდა.ისიც კი ვერ გავიაზრე როგორ აღმოვჩნდით მდივანზე ამ კოცნაში,ამჯერად თორნიკე მკიცნიდა და სიამივნების ხმას ვერაფერს ვერ ვუხერხებდი.ფიქრის უნარი წამერთვა და ერთადერთი რასაც ვგრძნობდი და რაზეც შეიძლებიდა მეფიქრა თორნიკეს კოცნა და მისი ალერსი იყო.მეც ვყვებოდი ალერსში და გონის დაკარგვამდე მსიამოვნებდა მისი შეხება და კოცნა რომელიც მთელს სხეულში ცხელ იმპულსებს გზავნიდა.ჩემი ტოპის ბედი გაიზიარა თორნიკეს ზედამ,მუცელს მიკოცნიდა და მუცელში მთელი ზოოპარკი მყავდა,ყველაზე სასიამოვნი ზოოპარკი.

შეცდომები მომიტევეთ,დაგვაინებაც და იმედია ისიამოვნებთ..ყველანი ძალიან მიყვარხართ