თავი მეხუთე-„გამოჩენა“
სამი, ორი, ერთი. კარზე ზარია...
ჰაერი ხარბად ჩავისუნთქე და კარის მიმართულებით წავედი. ემოციები მოვთოკე და კარის სახელური ჩამოვწიე. ფრთხილად გავაღე კარები და...
-სიურპრიზი!
-დედიკო, მამიკო-სიხარული, ბედნიერება, სიყვარული, ყველა გრძნობამ ჩემს გულში დაიკავა ადგილი. გამიხარდა, რა თქმა უნდა გამიხარა 2 წლის უნახავი მშობლების ნახვა, მაგრამ გულში იმედგაცრუებამაც იპოვა ადგილი. „ყველაფერ კარგს თან ახლავს რაღაც ცუდი“.
-ვიკული, შვილო, ჩანთები შემოიტანე.
-გასაგებია, რომელ პიცერიაშიც წახვედი ქალბატონი-ვიკულის მუჯლუგუნი გავკარი და ჩანთების შემოტანაში დავეხმარე. ნამდვილად არ მსუდა ჩემი ცუდი ემოციები ახლა მონატრებული მშობლბისთვის გამეზიარებინა. მშობლები, რომლებიც ამ დროის მანძილზე იბრძოდნენ ლეიკემიის დასამარცხებლად და გამოუვიდათ კიდევაც. დღესდღეობით მამაჩემი სრულიად გამოჯანმთელებულია, რაც ძალიან მიხარია. ეს ყველფერი კი ბიძაჩემის დამსახურებაა. ცხოვრების ბოლომდე მისი მადლიერი ვიქნები, რომ არ დამაბოლა. არ დამტოვა საყვარელი მამის გარეშე.
დიდი ხანი ვტკბებოდით ნანატრი სხეულების ყურებით. ნელ-ნელა ძილიც გვეპარებოდა, მაგრამ ერთმანეთს ვერ ველეოდით. თითქოს ამ წუთების შემდეგ ერთმანეთს ვეღარ ვნახავდით...
ძილის ბურანში გახვეულს ზარის ხმამ გამომაღვიძა. ხალათით დავფარე მთლიანი სხული და კარისკენ ავიღე გეზი. უეცრად გულის ფეთქვა გახშირდა. ფეხებმა კანკალი დაიწყო, მაგრამ წინ მივიწევდი. რატომღაც ვხვდებოდი კარის გაღებით ძველ მოგონებებს გამოფხიზლების საუშუალებას მივცემდი... კარის სახელური ჩამოვწიე და არაფერი, ჩემს წინ მხოლოდ თეთრი კედელი და არაფრის მომასწავლებელი სიჩუმე იდგა.
უნებურად ძირს დავიხარე და 7 ვარდი... 7 ვარდი და დიდი კონვერტი. გავახსენდი, უბრალოდ გავახსენდი, მაგრამ გავახსენდი. გული საგულედან ვარდებოდა, ცრემლები თვალებიდან. ცხელი, მლაშე სითხე ჩემი სახიდან გაქცევას ცდილობდა. ფეხები ხელები აღარ მემორჩილებოდა.სხეულს ვკარგავდი და მეცხრე ცაზე უნებურად ავდიოდი. სიხარულისგან, ნერვიუობისგან ცრემლებს ვერ ვიკავებდი. არანორმალურად გახარებული ვიყავი. მუხლებში ჩავიკეცე და ავქვითინდი, თან ვარდებს ვეფერებოდი და ვკოცნიდი, თითქოს მას ვეხვეოდი. არ ვიცი, რატომ მაგრამ მიხაროდა, მიხაროდა მისი ამგვარი ყურადღება. მსიამოვნებდა, ძალიან მსიამოვნებდა.
როდესაც თვალებს ცხელი სითხე დაუმთავრდათ, ვინებე და კონვერტი გავხსენი.
„თორმეტ საათამდე მოვასწარი, რაც მთავარია“.
ვარდები ავიღე და მთელი ღამე მასზე ჩახუთებულმა დავიძინე. ვგრძნობდი, რომ ვიცვლებოდი, მაგრამ არ ვიცი უკეთესობიკენ თუ უარესობისკენ, უბრალოდ ვიცვლებოდი...
უეცრად ტელეფონი ავიღე და დიმიტრის წერილი გავუგზავნე:
“მადლობა“
ვიცოდი, რომ ერთი სიტყვით 7 ვარდს გავახსენებდი, 7რიხვს, მშვიდ მოგონებებსა და კომედიურ მომენტებს. ბევრ თბილ სიტყვებსა და რაც მთავარია ჩემ თავს...

♡♡♡♡♡♡♡
თქვენი აქტიურობისამებრ გავზრდი მოცულობასაც. რადგან წინა თავზე არ იაქტიურეთ მოცულობითაც არ გამიზრდია :(
მაგრამ ვინც აქტიურობს და კითხულობს მოთხრობას, ყველა ძალიან მიყვარს ♡♡♡