მახსოვს მაშინ ძალიან ბედნიერი ვიყავი, ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა ..
ასაკი არც კი მახსოვს ზუსტად, ვიქნებოდი ასე 17 წლის, სექტემბრის ერთ-ერთი ჩვეულებრივი დილა იყო, დილით მაღვიძარაზე ადრე შემოდგომის სიცივემ გამაღვიძა. ეს ის დროა აი სუსხი დილით მთელს ტანში რომ გატანს და ადიელაში შუფუთული ცდილობ ძილი გააგრძელო თუმცა ძილის მაგივრად ფიქრები რომ გიტაცებს და ამ ფიქრებში გართული ვერც კი ხვდები დრო რა უცებ გავიდა . ვისზე იფიქრებ თუ არა ,,მასზე’’ და მასთან ერთად შენს მომავალზე. ფიქრობ თუ რა სასიამოვნო იქნება დილით მასთან ერთად გაღვიძება და საერთოდაც მასთან ერთად ცხოვრება, თუმცა რეალობას როცა უბრუნდები ხვდები რომ ეს მომავალი კიარა ოცნებებია მასზე, რომელსაც შენი ცხოვრების აზრი უწოდე და ვის გარეშე ყოველი წუთი ფერმკრთალი გეჩვენება.
იმედი საერთოდ არ მქონდა რომ მომწერდა მაგრამ მაინც გავხსენი maill და მაშინცე მოვიდა წერილი
Privet mar, rogor xar? Imedia kargad. Problemebi mqonda ver shegexmiane dzalian momenatre, arvici ratom albat shegechvie da ushenod vegar vdzleb magram mtavaria rom momenatre da am monatrebas arvici ra movuxerxo. Vici bolo chxubis shemdeg dzalian nawyenixar minda bodishi mogixado, vici ar mapatieb, arc var girsi patiebis. Jarshi gamomidzaxes damivdivar. Gtoov bolojer mnaxo, xomici rom martla dzlian miyvarxar da menatrebi. Dzalian gtxov mnaxe
თან გამიხარდა თან მეწყინა, გაბრაზებული ვიყავი მაგრამ მისმა გამოჩენამ ყვეალფერი დამავიწყდა. ეხლა უფრო ბევრი კითხვა გამიჩნდა ნეტავ რა პრობლემები აქვს ან მართლა თუ მოვენატრე თუ ვუყვარვარ და ღირსია თუ არა შევხვდე. პასუხი ვერცერთ კითხვას ვერ მოვუძებნე, მისი განსჯა არ მინდოდა, არც ის რომ გამემართლებინა.
Vifiqreb shexvedraze - მივწერე და სკოლაში წავედი.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
საერთოდ ძალიან აქტიური ვარ არასდროს ვჩერდები. ვცდილობ ჩემი აზრი დავაფიქსირო ყველაფერზე, მაგრამ იმ დღეს თითქოს სულ სხვა ადამიანი ვიყავი. მონაწილეობა არაფერში მიმიღია.
- მარი კარგად ხარ ? .... მარრი ???
-გისმენ ლიკა.
- კითხვა დაგისვი
- ბოდიში არ გისმენდი
- მოხდა რამე ?
- ჩუმაად ბავშვებოო! (მასწავლებელი)
- შესვენებაზე მოგიყვები.
ზედმეტი რომ არ ვილაპარაკო, ჩემს საუკეთესო მეგობარს ყვეალფერი მოვუყევი მისი პასუხი კი მხოლოდ ერთი იყო - თუ გიყვარს იბრძოლე მისთვის
არც კი ვიცოდი რა გამეკეთებინა მივსულიყაი თუ არა და საერთოდაც მეპატიებინა?
ლიკას სიტყვებმა უფრო დამავნია, გული მეუბნებოდა რომ მიყვარდა გონება კი არა
ბევრი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე და მივწერე - პარკში ექვსზე.

ხუთზე უკვე იქ ვიყავი ტბის წინ ვიჯექი სკამზე და ვუყურებდი, არა ტბას არამედ ჩემს მომავალს. მომავლაზე ფიქრი ძალიან დამჩემდა ბოლო დროს, ალბათ იმიტომ რომ ჩემი ჭკუით გავიზარდე, სიმართლე გითხრათ არვიცი რატომ მაგრამ ვფიქრობდი სამომავლო გეგმებზე. საათს დავხედე ექვსის ნახევარი იყო. ჩემთბის ვფიქრობდი ,, თუნდ სულ ნუ მოვა უმისოდაც კარგად ვარ ‘’ მოვიდა და გვერდით მომიჯდა.

- როგორ ხარ?
- მშვენივრად!
არც კი ვიცოდით რა გვეთქვა ერთმანეთისთვის, ვერც კი მოვუყარე თავი სიტყვებს. ერთი სალაძღავი სიტყვაც არ წამომცდენია. დავიბენი, მისმა გარეგნობამ დამაბნია.
მაღალი, სუსტი თუმცა ტანში მოსულიც შეიძლება დავარქვათ, შავგრემანი, დიდი შავი ტუჩებით. რაღაც საოცარი მამაკაცურობით გამოირჩეოდა.
- დამპირდი რომ რაც არუნდა გითხრა არ გამიბრაზდები.
- ვერაფერს დაგპირდები.
- გთხოვ
- კარგი, გისმენ
- ჯერ დამპირდი
- უკვე ნერვებს მიშლი
- კარგი ხო, ნუ ბუზღუნებ.
- თუ არაფრის თქმას არაპირებ წავედი.
- კარგი, კარგი
- მოგატყუე ჯარში არავის არ გამოუზახებივარ.. და ახარხარდა
- ნუ არც გამკვირვებია შენ ხომ ყველაზე დიდი მატყუარა ხარ ამ ქვეყნად.
- კარგი რაა.. აბა დაფიქრდი რომ არ მომეტყუებინე შემხვდებოდი?
- არა
- ხოდა ნუღარ მიბრაზდები ცუნცულ, ხოიცი როგორ მიყვარხარ
- წარმომიდგენია რამდენს უთხარი ეგ სიტყვები მაგრამ მე ვერ გამაბრიყვებ
- მსგავსი არაფერი მიფიქრია, კარგი რა მარი ბავშვივით ნუ იქცევი
- ხო .. ბავშვი ვარ და შენ არ შეგეფერება ბავშვებთან ერთად ყოფნა, წავედი ..
- ეე .. მოიცა სულელო, რა საყვარელი ხარ გოგოვ, მოდი რა ჩემთან
მისკენ მიმწია და მთელი ძალით ჩამეხუტა, ყურში კი მითხრა
- ხო ბავშვი ხარ მაგრამ მაინც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ!
გაგიკვირდებათ და ჩემი სიტყვებიც იგივე იყო. ცხოვრებაში პირველად დავძლიე სიამაყე და ვუთხარი რომ მიყვარს. გიჟს გავდა, არ იცოდა რა გაეკეთებინა. მომვარდა მთელი ძალით ჩამეხუტა, აღარ მიშვებდა ხელს, მერე უნებურად ხელში ამიყვანა, რათქმაუნდა დამსვი მეთქი ვყვიროდი, ეს ხომ გოგოების საფირმო სიტყვაა ასეთ სიტუაციაში. ბოლოს და ბოლოს როცა დაწყნარდა მითხრა.
- შენს თავს გეფიცები, ყველაზე ბედნიერ კაცად მაქციე და არასდროს არ ინანებ მაგ სიტყვებს, მართალიც იყო არც არასდროს მინანია.
-ლამაზო
- გისმენ
- გიყვარვარ?
- მესამედ მეკითხები
- გიყვარვარ?
- ძალიან
კიდევ დიდხანს ვდუმდით .. საათს რომ დავხედე უკვე ცხრის ნახევარი იყო. ჩვენ კი წყნარად ვიჯექით ჩახუტებულები და ვუყურებდით ტბას, ხშირად დუმილი უფრო მრავლისმთქმელია ვიდრე არაფრის მთქმელი სიტყვები. ჩემი ცხოვრება, მიყვარხარ და სმგავსი ტიპის სიტყვები სწორედაც რომ სიყვარულს ვერ ასაზრდოვებს. როცა შენს გვერდითაა შენ მის მხარზე გძინავს მას კი წელზე აქვს ხელი შემოკრული ყველაფერი სხვაგვარადაა. აი მაშინ კი ეჭვი აღარავის ეპარება სიყვარულის არსებობაში.
- წავედით სანდრო სახლში.
- დაიღალე პატარავ?
- შენთან ყოფნით არ დავღლილვარ, აცივდა უბრალოდ და წავიდეთ
- კარგი, წავედით.
სადარბაზოსთან როცა მიმაცილა თბილად ჩამეხუტა, შუბლზე მაკოცა და მითხრა.
- ხოარ გეშინია მარტო დარჩენის ?
- აჰაჰაჰაჰა, რაო ცუნცულა გინდა მეშინოდეს?
- ოხ რავიცი თუ ეშინია ვიფიქრე დავრჩები თქო ამაღამ. თქვა და უმალ გაიცინა.
- ამოდი , ამოდი სადუნდა დარჩე აბა
- ჩემი ცქნაფო ხარ.
- მისაღებში დაიძინებ
- ხო კარგი, კარგი მითხრა და ჩვეული ღიმილით შემომხედა რომელიც მაგიჟებდა.
დილით გამეღვიძა ჩემს წინ სავარძელში მჯდომი სანდრო რომ დავინახე გავშრი. მთელი ღამე აქ ყოფილა სულელი გავიფიქრე და ადეალა მივაფარე. სამზარეულოში გამოვედი, რამოდენიმე ხნის შემდეგ ვიგრძენი როგორ მომიახლოვდა უკან ვიღაც და ყელში მაკოცა. შემოვტრილადი ხელის დასარტყმელად, სანდრო რომ დავინახე გავშრი
- რაო პატარავ გარტყმას აპირებდი?
- ხომ იცი სახლში მარტო ყოფნას ვარ შეჩვეული
- დღეიდან შეეგუე
- ეგ ხო, მაგრამ ჩემს ოთახში რა გინდოდა ?
- ჩემს გოგოს ვუყურებდი,
- რა საზიზღარი ხარ!
- მეც მიყვარხარ.
- მსგავსი არაფერი მითქვამს.
- ნუ ტიტინებ, მოდი გეემრიელად ჩამეხუტე
- არა!
- მარიამ?
- მოდი, მოდი
- ჩემი ჭირვეული
- სკოლაში უნდა წავიდე
- არ შეიძლება დღეს ჩემთან რომ იყო?
- სულ შენთან ვარ
- ხო მიდი, წადი მითხრა და ცხვირი აიბზუა.
ავიწიე ცერებზე ჩემს უაზროდ მაღალ შეყვარებულს ლოყაზე ვაკოცე და წამოვედი. თუმცა შემომატრიალა და უცებ მაკოცა
- გიჟი ხარ?
- შენ გამაგიჟე
- მე რა შუაში ვარ?
- რა შუაში კიარა ცუნცულა ხარ ჩემი, მე მიგაცილებ სკოლამდე
- კარგი.
სკოლიდან როცა გამოვედი სანდრო დავინახე სწრაფად ჩავირბინე კიბეები. რომ შევხედე ტუჩიდან სისხლი სდიოდა. ფერი მეცვალა სახეზე.
- მარი, ფერი აღარ გაქვს სახეზე, კარგად ხარ ?
- მე რას მეკითხები, შენს თავს შეხედე რა მოგივიდა ?
- დაიკიდე არაფერია
- მითხარი რამოხდა?

- ბიჭებს თემა მოუვიდათ და გავყევი
- კარგი რაა, აღარ დამთავრდა შენი ძმაკაცების თემები?
- დამშვიდდი კარგად ვარ
მივვარდი მთელი ძალით ჩავეხუტე.
- ფრთხილად მახინჯო.
- იცოდე შენ რომ რამე მოგივიდეს გავიჯდები.
- კაი ნუ გაგიჟდები. შუბლზე მაკოცა და ხელჩაკიდებულები სახლში წავედით.
სამზარეულოში ვიყავი როცა სანდროს განწირული ხმა გავიგონე გამოვვარდი და უსიამოვნოდ შევიშმუშნე.
- რა გაყვირებს, სულ გადაირიე?
- ეგეც შენი ბრალია მოდი აქ სწრაფად .
- რა იყო ?
- აი გაიხედე იქით
მითხრა და ხელი მარჯვნივ გაიშვირა.
- ვერაფერს ვერ ვხედავ და კვლავ მას შევხედე, შემოტრიალებისას კი მის ტუჩებს შევეჩეხე.
რაღა დაგიმალოთ და დღესაც მახსოვს მაგ ტუჩების გემო. მისი ყოველი მიხვრა-მოხვრა მაგიჟებდა და კოცნისას სულ სხვა სამყაროში ვხვდებოდი. თუმცა მიუხედავად ყველაფრისა გაბრაზებულმა უთქმელად მივტრიალდი და ჩემს ოთახში შევედი. კარი ჩავკეტე და საწოლზე დაწოლისთანავე ტანსაცმლის ამარა გავითიშე.
დილით კარი როცა გავაღე, ძირს დავინახე წერილი.
,, მარიამ, ჩემო პატარავ. ვიცი რომ ძალიან პატარა ხარ და ძალიან ცუდად ვიქცევი მაგრამ ხომ იცი რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ ცოტახანს სახლს ვიქირავებ და იქ გადავალ. მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ არ გნახავ. სადაც გაიხედავ ყველგან მე ვიქნები ჩემი გულიხარ ‘’
გვერდით პატარა ვარდი იდო.
იდიოტი - გავიფიქრე და ძალაუნებურად გავიღიმე. მაინც როგორი საყვარელია.
ეზოში რომ ჩავედი გუგა დავინახე, შორს იდგა და ყურადღება აღარ მიმიქცევია.
- პრივეტ მარ. მომაძახა უკან მდგომმა
- პრივეტ გუგა
- როგორ ხარ?
- არამიშავს.
- მომენატრე.
- გუგა...
- ვჩუმდები, შეგიძლია დღეს საღამოს მნახო?
- რისთვის ?
- საქმე მაქვს, აუცილებლად უნდა გნახო.
- ვეცდები.
- ისევ ძველი ნომერი გაქვს?
- კი
- საღამოს დაგირეკავ.
- კარგი.
სკოლის ეზოში სანდრო დამხვდა. ნაწყენი ვიყავი რომ წავიდა, არ მივესალმე, კიბეებზე დამეწია.
- მაარიი ..
- რაიყო?
- ხო მოგიხადე ბოდიში.
- რატო წახვედი? ან სად წახვედი?
- აჰა, თურმე რაზე ყოფილხარ ნაწყენი.
- საერთოდ არ მეცინება.
- ჩემი კნუტი, ცოტახანს ასე აჯობებს.
რაღაცის თქმა დავაპირე და ამ დროს ლიკა გამოვარდა სკოლიდან.
- პრივეტ მარი, პრივეტ სანდრო, გოგო დღეს გავკეთილები არ ტარდება რომელიღაცა მასწავლებელი გარდაიცვალა.
- ძალიან კარგი, მაშ წავედით გოგოებო.
- მადლობა სანდრო შენ და მარიმ წადით მე მასწავლებლებთან უნდა წავიდე. მოგვაჩეჩა სიტყვები უკვე შუა ქუჩაში მყოფმა ლიკამ.
- წავედით ლამაზო?
- წავედით ოღონდ მალე დავბრუნდეთ.
- კარგი.
პატარა ქოხში წამიყვანა, მყუდრო პატარა ქოხი იყო. სიმშვიდე და სრული ჰარმონია. მე სანდრიკა და სრული იდილია მშვენიერია. მთელი დღე ბუხართან ვისხედით ვერც კი გავიგე როდის ჩაგვეძინნა. რომ გავიღვიძე სანდროს კალთაში ვიჯექი მოკუნტული, სიცივისგან გიყინული. ბუხარი ჩამქრალა. ავდექი და ჩემი ბიჭიც გავაღვიძე. ოღონდ შემთხვევით. უხმაუროდ ადგა და ბუხარი ააგიზგიზა. მერე მე მომიბრუნდა, ვკანკალებდი.
მთელი ძალით ტანზე ამიკრო. ეხლავე გათბებიო, მისი მაისური გაიხადა მე მომცა და თან ჩამეხუტა. ვაღიარებ სუსტი ნებისყოფა მქონდა. ამას ვერ გავუძლებდი. მის ტუჩებს მოშიებულვით დავეტაკე. თავს იკავებდა თუმცა ცდუნებას თვითონაც ვერ გაუძლო. ჩემი ფეხები მის წელზე შემოაწტო ოსტატურად მიკოცნიდა ჯერ ზედა მერე ქვედა ტუჩს. გული გამალებით მიცემდა. ხელში აყვანილი გიჟივით მკოცნიდა ვერ გავიგე როდის აღმოვჩნდით საწოლზე. ხელი მკრა და წამში ჩემს შემოდან მოექცა. გაჩერებას არცერტი არ ვაპირებდით, მტკიოდა მაგრამ მსიამოვნებდა კიდეც.. ისე მიმელულა თვალები და გავითიშე რომ ვერც კი მოვედი გონს. რომ გავიღვიზე სანდროს მკლავებში გახლართული ვიყავი. ყველაფერი დამთავრებული იყო და სინანულსაც აზრი არ ჰქონდა. სიმართლე გითხრათ არ მინანია. ის ერთადერთი იყო ვინც ეხებოდა ჩემს სხეულს. ერთადერთი ვისაც უფლება მივეცი ჩვიდმეტი წლის ასაკში შემხებოდა. ჰო მე მარი გამცემლიძე ვარ რომელმაც ჩვიდმეტი წლის ასაკში ჩააბარა ქალწულობა შეყავრებულს. რომელმაც უღალატა ქართულ ,, ტრადიციებს ‘’ მაგრამ წამითაც არ უანნია. კიდევ ერთხელ რომ გადაეხვიათ მისი ცხოვრების ეს ეპიზოდი. ისე გაიმეორებდა იგივეს არ დაფიქრდებოდა, თანაც სიამოვნებით.
არც გავნძრეულვარ რომ არ გამეღვიძებინა ჩემი ,,კაცი’’ თუმცა ვინ დაგაცდის ნებივრობას. მობილური გამუდმებით რეკავდა, მე კი ვერ მომეფრიქრებინა მეპასუხა მისთვის თუ არა
- ვინ არის მარი?
- ისეთი არავინ.
- რას ქვია არავინ გაბრაზებულმა შემომხედა და მობილური გამომგლიჯა. გუგა რეკავდა.
- აჰა.. გუგა, აიღე უპასუხე.
უსიამოვნოდ გამოვართვი და თვალი გავაყოლე როგორ გავიდა გარეთ სანდრო.
- გისმენ გუგა.
- საღამოა უკვე მარ.
- ეგ სულ დამავიწყდა, სხვა დროისთვის რომ გადავდოთ?
- სასწრაფოა ხომ გითხარი.
- კარგი გვიან ჩამოვალ მე და ..
- რა დროც არ უნდა იყოს დამირეკე.
- კარგი.
გავედი გარეთ, სანდრომ ვერც კი შეამჩნია მას რომ ვუყურებდი. სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდა.
- გამიყვან ქალაქში?
- რამოხდა?
- გუგამ დამირეკა სასწრაფოაო.
- ხო, ნუ ვინც არ უნდა გითხრას ადექი და გავარდი.
- სასწრაფოაო სანდრო.
- წავედით მაშინ გუგა არ ვალოდინოთ.
- არავის არ ვხვდები სახლში ჩამიყვანე უბრალოდ.
- როგორც იტყვი.
ხმა არცერთ არ ამოგვიღია მანქანაში. სახლში როცა მიმიყვანა შუბლზე მაკოცა და მითხრა - თავს გაუფრთხილდი და ჭკვიანად იყავიო. არაფერი მითქვამს, მობილური გავთიშე რომ გუგას ზარებს არ შევეწუხებინე.
გათიშული მეძინა როცა კარებზე ბრახუნმა გამაღვიძა, როცა გავაღე ჩემთვის უცნობმა მამაკამცა სახეში გამარტყა ძირს დავარდნილს კი ყურში საზიზღარი ხმით ჩამჩურჩულა
- ეს გუგას ტანჯვისთვის ბო*ო
როცა გავიღვიძე თავზე ფერწასული სანდრო მედგა. ჯერ კიდევ ვერ გამეგო რა მოხდა, სანდრო ძმაკაცებთან ერთად იდგა და ვერ შეამჩნია როდის გავიღვიძე
- მოვკლავ, მაგ ნაბი*ვარს.
- სანდრო. დავუძახე ხმა ჩამკდარმა. შემომხედა ისეთი სახე ქონდა შევშინდი და ჩემდაუნებურად ავტირდი. ბიჭები გარეთ გავიდნენ.
- ჩუ.. პატარავ, არ იტირო გთხოვ.
- რა მოხდა?
- მობილური გათიშული გქონდა შევშინდი და მოვედი. თურმე შენ რა დღეში ყოფილხარ. იდიოტი ვარ, არ უნდა დამეტოვებინე მარტო. მითხრა და თავი თავზე დამადო.
ცრემლი ჩამოუვარდა. ჰო.. სანდრო ცხოვრებაში პირველად ატირდა და მისი ცრემლების მიზეზი მე ვიყავი.
- სანდრო კარგად ვარ სიცოცხლე.
- მიხარია რომ კარგად ხარ, მოვკლავ იმ..
- ჩუუ.. ტუჩებზე თითი მივადე და გავაჩუმე.
- ყველაფერი დასრულდა.
დღესაც კი არ მითქვამს სანდროსთვის რომ ყველაფერი გუგას ბრალი იყო. ვერ ვიგებდი მისთვის რა უნდა დამეშავებინა. ბოლოს ერთ დასკვნამდე მივედი რომ ვუყვარდი და ჩემი შეყავრებულის ამბავმა გააცოფა. სანდროც ეჭვობდა რაღაცას და ყველაფერში გუგას ადანაშაულებდა. მაგრამ ვთხოვე ამ საკითხს აღარ შეხებოდა ისიც დამთახნმდა. გუგა მას შემდეგ აღარ გამოჩენილა. რაც მთავარია მე სანდრო მყავდა სანდროს კი მე ვყავდი.
ზედმეტი რომ არ გავაგრძელო ჩემი სახლი გავყიდეთ სანდროსაც დანაზოგი ჰქონდა და დიდი სახლი ვიყიდეთ, რათქმაუნდა სანდროს ინიციატივით.
ესე გაიძახოდა
- პატარებს დიდი სახლი უნდათო.
ჩემი დაბადების დღე იყო როცა სანდრიკა არ გამოჩენილა მთელი დღე. ღამის 11 იყო უკვე დასაძინებლად მოვემზადე. დიდი ხნის ლოდინის შემდეგ ჩამეძინა. რომ გავიღვიძე სანდრო ყელზე მკოცნიდა.
ავკივლდი, სიბნელე იყო
- ჩუუ სულელო მე ვარ ჩუ..
- გაგიჟდი?
- არც უნდა გაგიკვირდეს.
- გადი აქედან.
- ადექი მივდივართ.
- სად?
- ადექი
- მეძინება გთხოვ რა.. არ მინდა არაფერი ძილი მინდა.
- მეც აქ დავიძინებ
- მოდი ხო..
- მარ..
- ბატონო
- ჩემი ცოლი გახდები ?
- კი
- სერიოზულად გახდები ?
- კი
- სერიოზულად
- დამაძინე რა.
- არა! წამოვარდა და შუქი ჩართო.
- რა გეტაკა დღეს ბიჭო.. სულ გადაირიე?
- ნუ ბუზღუნებ სულ.. ცოლად გამომყევი და ბეჭედი გამომიწოდა
- რა მოიგონე ეხლა, დაწექი დაიძინე
ისეთი თვალებით შემომხედა ვიფიქრე გამგლიჯავს თქო.
- გამოგყვები აბა რას ვიზამ და ყელში ვაკოცე.
- გილოცავ დაბადების დღეს გამცემლიძე ლალიაშვილო ! მითხრა და მთელი ძალით ჩამეხუტა
აი ზუსტად რომ ეს ის დროა როცა ბედნიერებას საზღვარი არ აქვს, მაგრამ ჩვენ ადამიანები ისეთი არსებები ვართ რომლებსაც გვგონია რომ ბედნიერება სამუდამოდ გაგრძელდებაა და ამას დასასრული არ ექნება. ბედნიერება ყველა ჩვენგანშია ღრმად ჩააფლული. შეიძლება აღარც კი ღირს იმ ბარის შეძენა რომელიც ჯერ უნდა ლესო, მერე სულიერების მიწაში ჩაასო და იმ იმედით გააგრძელოო თხრა რომ უფრო ღრმა ორმოს ამოთხრი, რომ უფრო გრძელვადიან აბონიმენტს შეიძენ ფილმზე , რომელსაც ისტორია ჰქვია.
ჩვენ. მე, სანდრიკა და ის პატარა რომლის არსებობასაც ეს ფურცელი მატყობინებს, ისტორიას ვქმნით.
ცხოვრებას მხოლოდ მაშინ ჰქონდა აზრი როცა ადამიანები მარადიულთან ხებებას უფლებას აძლევდა საკუთარ თავს. ამ პატარა ფურცლის ნაგლეჯს ხელში ვიღებ გულში ვიხუტებ და მუცელზე ხელის შეხებით ვხვდები რომ ქალი გავხდი. სანდრიკას შვილის დედა მქვია.
მთელი ძალით გავრბივარ სანდრისკენ და ვაი რომ რაც უფრო ბედნიერი ხარ მით უფრო ახლოს ხარ სიკვდილთან.
სანდრო გასხვისხდა .. ხო, ზუსტად გაიგე მკითხველო ჩემი სანდრო, ჩემი ქმარი, ჩემი შვილის მამა, ჩემი სული, ერთადერთი რაც გამაჩნია ამ ქვეყნად გასხვისხდა .. მიღალატა .. გამცვალა .. მოვბეზრდი..
ჩემს წინ მდგარი შეყვარებული წყვილი ერთმანეთს ისეთივე თვალებით უყურებენ როგორც მე და სანდრო ერთ დღეს დროს. სანდრო ისევე კოცნის შუბლზე როგორც მე. ჰო.. ჩემი სანდრიკა გამისხვისდა.
და მარიამ უსუსურო არსებავ რა შეგიძლია გააკეთო? მივარდე სანდროსთან და უთხრა - მე ხომ შენი გაბედნიერება მინდოდა, ეს პატარა ხომ ჩვენია, ვინ არის ეს ქალი რატომ მიღალატე და ა.შ ?
ბოლოს სახეში გაარტყამ და წამოხვალ არა ? ჰაჰაჰა სხვა რაღა შეგიძლია.
და მიუხედავად ყველაფრისა, ამ ფიქრებში გართულმა შემოვტრიალდი მთელი ძალით გავიქეცი, ძირს დავეხმხე და ბოლო ხმაზე ავბღავლდი.
ჰო.. მარიამ არავინ და არაფერი დაგრჩა შვილის გარდა. ხალხით გარშემორტყმულ სცენის ზურგს ვუახლოვდები. მივიდვარ ჩქარი ნაბიჯით, ვცდილობ ვერავინ შემამჩნიოს, გამჭვირვალე გავხდე, უჩინარი, არ მესმოდეს როგორ ყვირიან ჩემს სახელს.
რა უნდა მომხდარიყო მას შემდეგ. გაგრძელდა უფერულ დღედა კორიანტელი. დღე დღეს მიზდევდა.
- უშენობით დამაორსულე საშინლად რთული ფეხმძიმობის პირველი რღეები, თვეები .. სამი თვის შემდეგ უკვე ორსული მქვია, ორსული შენით. ჩემში შენი სულის შემოსვლას მოჭარბებულად ვგრძნობ. მიჭირს, მართლა ძალიან მიჭირს. ერთი სული მაქვს ცხრა თვე როდის გავა, რომ ჩემი პატარა გულში ჩავიკრა. არმინდა ჩემი მონატრებაა და ტკივილი ჩემმმა შვილმა იგრძნოს. ამიტომ ვიღებ ყურსასმენებს ვადებ მუცელს და მე და ჩემი პატარა გადავდივართ ნეტარებაში. მაინც რომ ყველაზე მეტად მენატრება? მაინც რომ ყველაზე მეტად მტკივა? არაუშავს ესეც გაივლის. უნდა წავიდე.. აუცილებლად უნდა წავიდე. უნდა დავბრუნდე გავიფიქრე და მაშინვე შევუდექი ტანსაცმლის ჩალაგებას. სამი თვის შემდეგ ვბრუნდები იქ სადაც მართლა ძალიან ბედნიერი ვიყავი. დავბრუნდი კიდეც, სახლში კარები რომ შევაღე მარტოობის სურნელი ვიგრძენი. ყველა მოგონებამ თვალწინ გაირბინა, სული შემეხუთა ყველა ფანჯარა გავაღე და სასწრაფოდ გამოვარდი სახლიდან. მივედი იქ სადაც დიდი ხნის წინ უნდა მივსულიყავი.
- დე.. მა.. მოვედი, დაგიბრუნდათ თქვენი მარტოკა გოგო. პატარაც მოვიყვანე. სანდრიკას გოგოა, დარწმუნებულივარ გოგონა მეყოლება. ხო დედა მეყოლება, სანდრომ არც კი იცის რომ ფეხმძიმედ ვარ, ვიცი ცუდად მოვიქეცი მაგრამ ვერ შევაკავებდი ჩემთან მხოლოდ იმიტომ რომ ვალდებულია. ისიც ვიცი თქვენ რომ აქ ყოფილიყავით ყველაფერი სულ სხვანაირად იქნებოდა. ეხლა რას ვაპირებ? პირველ რიგში გადაწყვეტილი მაქვს აქ ვიმშობიარო. პაწაწუნას როცა აქ მოვიყვან მერე წავალ. დაველოდები მეცხრე ტანღას ავყვები ბოლომდე და საშვილიშვილოდ ჩავებეჭდები უბედურ ხალხს მეხსიერების წიგნაკში. რთულია განუდგე საკუტაღ ქმნილებას განსაკუთრებით მაშინ როცა ის შენი თავია. ავდექი შევხედე ქვაზე ამოტვირფულ დედის და მამის საფლავებს და წამოვედი. წამოვედი და წამოვედი.
სახლში მისვლისთანავე ფანჯრები მივკეტე ღამის ფარდები გავწიე და საწოლზე წამოვწექი .. ყველა მოგონება მონატრება ერთად ამოტივტივდა. ჩემი და სანდროს ღამეები, სამომავლო გეგმები, მოგონებები, როგორ მთხოვა ხელი, როგორ შემირიგა .. დაძინებისას შუბლზე კოცნა მერე ღამღამოვით მუცელზე ხელშემოხვეულს ძილი .. არასდროს მიშვებდა ხელს .. ეხლა გამიშვა მიმატოვა..
ცუდად გავხდი და გასეირნება გადავწყვიტე.. ჩემდაუნებურად იმ ტბასთან მივედი სადაც შევურიგდი და შეყვარებულობაზე დავთანხმდი.. იამვე სკამზე ჩამოვჯექი სადაც ვჯდებოდით ხოლმე და დავიწყე მოყოლა
- პატარავ, აი მაშინ როცა ძალიან ბედნიერი ვიყავი მე და მამიკო ერთად ვიყავით .. ეს ადგილი ყველაზე ძვირფასი იყო ჩვენთვის .. და ასე დაუსრულებლად ვაგრძენებდი მოყოლას ნელ-ნელა კი თვალები ცრემლებით მევსებოდა ..
- მარიი..
უაკნ მივიხედე და ჩემთვის ძვირფასი ადამიანის დანახვალ ცოტა არიყოს გამაოცა..
- მარიი ჩემო ლამაზო მეგობარრო არეული ხმით და ცრემლნარევი თვალებით მომაჩერდა ლიკა..
- ჩემიი ლიკაა
- სულ გადაირიე ?? სად იყავი გავგიჯდი ლამის და ისე ჩამეხუტა სული შემეკრა ..
- სამი თვეე .. უშენოდ გატარებული სამი საშინელი თვეე რაზეე ფიქრობდიი ??
- შენ ის მითხარი ის ვინარის და მის უკან მდგომ ბიჭზე მივუთითე .. ეხლა თემა დამდვილად უნდა გადამეტანა თორე ამდენ კითხვას ვერ გავუძლებდი ..
- ბესს მოდიი ..
- ბესს .. გამოვაჯავრე მეც სიცილით
- ეს ჩემი საუკეთესო მეგობარია მარი . ეს კი ჩემი საქმრო ბესო
- რააა? საქმრო ?? ფუუ ამიის .. დაინიშნე და არაფერი არ ვიცი?
- ხომარ დაგავიწყდა რომ გაუჩინარდი ქალბატონო?
გავჩუმდი არაფერი აღარ მეთქმოდა..
- არაუშავს გამოვასწორებთთ კვლავვ გააგრძლა ლიკამმ ხვალ ვახშამზე შევიკრიბებით და ყველაფერი თავისით მოგვარდება,
- დღეს ჩემთან დარჩი რა .. ძლივს ამოვილუღლუღე..
- ბეს მარისთან ვიქნები დღეს..
- მე გაგიყვანთ
- გაწუხებბ
- რა შეწუხებაა მარრ
-----------------------------------------(სახლში)
- აუუ რამდენი რამე უნდა მოგიყვე .. დაიწყო ლიკამ
მე მეტის მოთმენა აღარ შემეძლო და სააბაზანოში გავვარდი
- რაგჭირს გოგო ? ხოარრ მოიწამლეე .. შენ არაფერი გექნება ჩავალ რამეს ამოგიტან ..
- ორსულადვარ
-ამ დროსაც კი ხუმრობ არა ?
- არვხუმრობ.

სახეზე ღიმილი შეეყინაა ..
- რააა?
- უკეთესს რეაქციას ველოდი
- ვინ? ვის?
- სანდროსია
- ვაიმე რაუნდა ქნაა ? იცის სანდრომ ?? მერამდენეშიხარრ ?? ვაიმე დეიდა გავხდები??
ისტერიკებში ჩავარდა უცებბ..
- არაფერი იცის და არც უნდა გაიგოს გესმის?
- კი მაგრამ რატომ?
- ასე საჭირო.
- ბესო სანდროს ძმაკაცია.
- შენთან საიდან ეე ?
- შენ რომ გეძებდით მაგ დროს გავიცანი.. სანდროს მართლა ძალიან უყვარხარ და რატო წახვედი ვერ გავიგე .. ლამის გაგიჟდა გოგო.
- რატოო წავედდი ?? აბა რამექნა იმ ქერათმიან ნაშოჩკასთან ერთად მეცხოვრა?
- რაა ?? ნატალიზე ამბობ?
- დაჟე იცნობ მაგ ბო*ს?
არ იცოდა რისი თქმა შეიძლებოდა მაგ დროს. ბოლოს თავი ჩახარა და ისე ხმადაბლა მითხრა ძლივს გავიგონე
- მისი დაა.
- რაააა?
- ხო .. ისე მითხრა თავი არ აუწევია
- სად არის?
- ვინ?
- სანდრო
- მოსკოვში
- დიდი ხანია?
- ორი კვირაა..ეტყვი ?
- რას?
- ბავშვზე ეტყვი?
- არა
- ეხლა რატო აღარ ეტყვი
- ისე იყო ყველაფერი როგორც არის
- სულელი ხარ
გავჩუმდი რაღა მეთქმოდა .. დამნაშავე ვიყავი .. საკუთარ თავს ათასი სალანძღავი სიტყვა ვუწოდე. მაგრამ ეს რას შეცვლიდა? სანდრო მაინც სამუდამოდ დავკარგე.
- თავად ვკლავ თავს ჩემივე სიყვარულით .. ვთქვი და ავტირდი.. ლიკაა გაშტერებული მიყურებდა, არიცოდა რა გაეკეთებინა.



შემდეგ ყველაფერი ჩვეულ რიტმში მიდიოდა. მე ნელ-ნელა ვიბერებოდი, ლიკა და ბესო საქორწინოდ ემზადებოდნენ და ასე დაუსრულებლად მიიზლაზნებოდა დრო. რაც მთავარია სანდროზე არაფერი მსმენია. თუმცა მაინც ვხსნიდი ყოველ დღე mail-ს ველოდებოდი, იმედი მაინც მქონდა. თვალცრემლიანს რომ დამინახავდა ლიკა მეუბნებოდა- ტყუილად ელოდებიო
მე კიდე ჯიუტად გავიძახოდი - სულაც არ ველოდები დასაკარგი უნდა დაიკარგოს მეტი. თუმცა მხოლოდ მე და ჩემმა პატარამ ვიცით რა ხდება ჩემს გულში. მხოლოდ ჩვენ ვიცოდით და ეს ყოველივე შინაგანად გვწვავდა და გულს გვიხეთქავდა.
დილით ის იყო სადილი მოვამზადე და გაბერილი მუცლით სკამზე ძვლივს დავეხეთქე რომ გაზეთს წავაწყდიდა გადავწყვიტე წამეკითხა. ჯერ რომ არცერტი გაზეთი არ წამიკითხავს. გადავშალე და თვალები შუბლზე ამივიდა. სანდროს სურათი და გვერდით სტატისა ,, დღესდღეობით ყველაზე ძლიერი პოლიტიკოსი მთელს მოსკოვში, სანდრო ლალიაშვილი. რომელმაც არც ერთი გოგო არ დატოვა ჰულგრილი და მისი გარეგნობის წყალობით ფესტივალზე მიიღო ტიტული წლის ყველაზე სექსუალური პოლიტიკოსი, გვიხარია რომ იგი ქართველია ‘’
საკუთარ თვალებს არ ვუჯერებდი. გულგრული არ დატოვა თურმე კაცმა და ჩაის ჭიქა კედელს მივანარცხე. დრო გადიოდა და ასეთ ბევრს სტატიას ვგხედავდი გაზეთსი. პოპულარული სანდრო რა დღეშია ვაჟბატონი იდიოტი, ნაგავი და მსგავსი საქებარი სიტყვენი არ დამიშურებია მისთვის. ასე გავიდა საზარელი ხუთი თვე და აი დადგა დღე როცა ჩემი დაქალი ყველაზე ბედნიერია. იგი დღეს ქალი გახდება, ცოლი იმ მამაკაცისა რომელიც სიცოცხლეზე მეტად უყვარს. რას არ მივცემდი ოღონდ მის ადგილას ეხლა მე და სანდრო ვიყოთ ( რას ბოდიალებ მე-ვ ეს არასდროს მოხდება - რატომაც არაა ? - არაა ! არ მოხდება) ვებრძვოდი საკუტაღ თავში ორ მე-ს. ბოლოს გამოვფხიზლდი თავი ხელში ავიყვანე და ტანზე შავი კაბბა გადავიცვი. მუცელი უკვე კარგად მეტყობოდა რვა თვისა ვიყავი, კაბა გვერდით აჭრილი იყო და ზურგი ამოღებული ჰქონდა. ფეხზე ყვითელი ფეხსაცმელი ჩავიცველი და იმავე ფერის ხელჩანთა ავიღე, ოქროსფერი თმები ზურგზე დავიფინე და საკუთარი თავი შევათვალიერე. მიუხედავად იმის რომ ორსულად ვიყავი, მხოლოდ მუცელი მეტყობოდა, ტანზე ძალიან სუსტი ვიყავი. ზურგით რომ დავენახე ვინმეს სულ ვერ მიხვდებოდა რომ ორსულად ვიყავი. ამიტომაც მეცვა ტანზე გამოყვანილი კაბა.
ჩავედი, ქვევით ბესოს მეჯვარე მელოდებოდა. მეჯვარეები ერთი მანქანით უნდა წავსულიყავით.
ეს დღე ჩემთვის ძალიან ბედნიერი უნდა ყოფილიყო მეც უნდა გამეზიარებინა საუკეთესო დაქალის სიხაარული, თუმცა ბედნიერება და სიხარული ჩემს სახეს ნამდვილად არ ეტყობოდა რაც შეუმჩნეველი არ დარჩენილა.
- რამე მოხდა?
- არაფერი ბექა.
- კარგი ნუ მეტყვი უბრალოდ გაიღიმე.
მეც მაშინვე ბექას ( ბესოს მეჯვარე) თხოვნა შევასრულე და თვითონაც ღიმილით მიპასუხა.
- ძალიან ლამაზი ხარ.
- მადლობა
მუცელზე დამხედა, მეც ძალაუნებურად ხელი მოვისვი მუცელზე, მივხდი მზერა ხელზე რომ გააპარა, გაიღიმა და შემომხედა.
- ანუ მარტოხელა?
- ბატონო?
- ანუ მარტოხელა დედა ხარ.
- რა მნიშვნელობა აქვს.
- რომ გეკითხები ესეიგი აქვს.
არაფერი ვუპასუხე
- საყვარელი მამაკაცი არ გყავს?
- არა.
- რატომ?
- ბევრ კითხვას სვამ,
- სანამ ყველაფერს არ გავიგებ არ მოგეშვები.
- და რისი გაგება გინდა?
- შენთან დაკავშირებით ყველაფრის.
- მიზეზი?
- ჩემი საქმეა.
- მე არ მეკითხები მინდა თუ არა ჩემზე რამე იცოდე?
- არა.
- მე მეხება.
- არაუშავს.
- მაინც ვერაფერს გაიგებ.
- ვითომ
- ჰო
- და სანდრო ლალიაშვილზე რას მეტყვი?
- რაა.. მეე .. როგორ
- კარგი ეხლა ეგეთი სახით ნუ მიყურებ.
- მორჩი.
- რატომ დაშორდით
- ბევრ კითხვას სვამ მეთქი
- გითხარი სანამ ყველაფერს არ გავიგებ არ მოგეშვები მეთქი
- მეც გითხარი ჩემს საქმეში არ ჩაერიო თქო..
- მსგავსი არაფერი გითქვამს
- ეხლა გეუბნები.
ირონიულად გამიღიმა და თავი შეატრიიალა.
ყველაფერი როცა დასრულდა სარიტუალო დარბაზში შესულმა დავეხეთქე სკამზე და თვალი მოვავლე გარშემომყოფთ. მწველ მზერას ვგრძნობდი გარშემო მაგრამ ორსულობას დავაბრალე. ორსული მეჯვარე ხო იშვიათობაა.
ახლა ნეფე-პატარძლის პირველი ცეკვა იყო, რახან დარბაზში შუქები გათიშეს დაღლილმა თვალები დავხუჭე და სკამის საზურგეს მივადე თავი. ყელში ცხელი სუნთქვა როცა ვიგრძენი თვალები ვჭყიტე და მომღიმარი ბექაც დავინახე. ‘’ესღა მაკლდა’’ გავიფიქრე გავუღიმე და აივანზე გავედი. რამოდენიმე წუთში კი მუცელზე ხელები ვიგრძენი, მოვტრილადი თუ არა ბექა მაშინვე მეცა და მაკოცა. ვერაფერს ვაკეთბდი, ძალაუნებურად ტირილი დავიწყე. ჩემი ცრემლი რომ იგრძნო ტუჩებზე ხელი გამიშვა და უკან დაიხია.
- უნდა წავიდე, ვუთხარი და გარეთ გამოვედი, არც ლიკაზე მიფიქრია და არც არავისზე. უბრალოდ ეხლა მარტო ყოფნა მინდოდა. ასე ფიქრებში გართული ვერც კი მივხდი როდის აღმოვჩნდი შია გზაზე. მხოლოდ მანქანის შუქი, მკვეთრი დამუხრუჭება და მამაკაცი მახსოვს. რომ არ დამჯახებია ეს ფაქრი იყომ თუმცა გული წამივიდა.
თვალები როცა გავახილე ჩემს სახლში ვიყავი. გამიკვირდა აივანზე მამაკაცი დავინაზე მისკენ წავედი.
- უკაცრავად! ჩავახველე რომ მისი ყურადღება მიმექცია. სახე აშლილი შემოტრიალდა, მერე ისევ გული წამივიდა. თვალები როვა გავახილე საათს გავხედე გამთენიის 5 საათი იყო.
- სანდრო! ისტერიული ტირილი ამივარდა.
- შენნ, შეენნ? მივშტერებოდი და ჩემთვის ვბურყუნებდი.
- ჩემია ხო? მუცელზე გადაიტანა მზერა. მე კი რაც შემეძლო მაგრად მოვუჭირე მუცელს ხელები, თითქოს ვინმესგან ვიცავდი.
- მაპატიე მარიი.მაპატიე ისს, ისს
- ნატალი ვთქვი და თავი ჩავხარე.
- ხოო ნატალი .. უბრალო გატაცება იყო, ხომ იცი არავინ მყვარებია შენს გარდა.
- რაა ??
- აგიხსნი. ნატალი ძველი მეგობარია, მეგონა ისე მიყურებდა როგორც მეგობარს. შენ რომ დაგვინახე მაშინ ვუხსნიდი ყველაფერს. შუბლზე კოცნა გამოსამშვიდობებელი იყო. გეფიცები შენს გარდა არავინ მყავრებია.
- ლიკაამმ.. ისს ? შენი ნათესავი არ არის?
- ვინ გოგო?
- ნატალი შენი ნათესავი არ არის?
- მე დად ვთვლიდი.
- მოიცა! ვერაფერი გავიგე .. ყველაფერს ხვალ გავარკვევ ეხლა კი გადი!
- არ მოგეკარები, უბრალოდ გვერდით ვიქნები გთხოვვ
არაფერი მითქვამს, ღამის პერანგი ავიღე და სააბაზანოში გავედი.
- აქ რატომ არ გამოიცვალე? მკითხა სანდრომ მაგრამ უპასუხოდ დავტოვე. დავწექი თვალები დავხუჭე, მხოლოდ ცხელ ტუჩებს და სუნთქვას ვგრძნობდი ყელზე. თავში ათასი აზრი მიტრიალებდა. მოგონებების კრებულივით ყველაფერმა თვალწინ გამირბინა. ეს რომ არ გამეკეთებინა გავგიჟდებოდი. გადავბრუნდი და მთელი ძალით ჩავეხუტე. წამომაყენა, მთვარის შუქი პირდაპირ მუცელზე არტყავდა. ამღვრეული თვალებით შემომხედა და პერანგი წამომიწია. მუცელზე მაკოცა რამოდენიმე წამი ვგრძნობდი მის ტუჩებს შემდეგ კი სითხე, მივხდი რომ მისი ცრემლი იყო. თავი დავხარე, თავზე ვაკოცე და ვუთხარი
- მიპატიებია

I - ნაწილის დასასრული.




დილით ცხელმა ტუჩებმა გამაღვიძა. გავუღიმე და ვუთხარი.
- მომწონს ასეთი გაღვიძება.
- ცხოვრება დღეს ჩემებთან უნდა წავიდეთ დავურეკე შენი გაცნობა უნდათ.
- კი მაგრამ მე ..
- ყველაფერი იციან.
- მოგკლავ!
- შენ სანამ მობაჯბაჯდები.
- ასე ხო .. ვუთხარი და ნაწყენმა ტუჩები გავბუსე. ის კი მოვიდა და კოცნა დამიწყო. მეც ვითომ ავყევი თმებში ხელი შევუცურე და მერე ქვედა ტუჩზე დავასე კბილები.
- ააააააააა - ისე იკივლა შემეშინდა.
- ღირსი იყავი. ვუთხარი და კმაყოფილმა შევხედე
- აი გამოძვრება მამიკოს გული და მერე გიჩვენებ შენ როგორ უნდა კბენა.
- ანუ უნდა მიკბინო? საწყალი ბავშვის თვალებით შევხედე და კისერზე ხელები შემოვხვიე.
- დიახაც მითხრა და ცხვირზე უმტკივნეულოდ მიკბინა.
მანქანაში ხმა არცერთს ამოგვიღია.
- აუ სან ..
- ხო პატარა.
- გააჩერე რა
- რა მოხდა?
- ფუნთუშებს ვიყიდი და მოვალ.
- იყავი მე ვიყიდი.
მარიც მაშინვე დათანხმდა.
ის იყო სანდრო მანქანაში ჩაჯდომას აპირებდა რომ წვენიც მოუნდა ცოლუკას, ისიც მორჩილი ბავშვივით უკან გაბრუნდა.
რაც ბოლოს ორივემ კარგად გაიგო მკვეთრი დამუხრუჭების ხმა იყო.
მარიამს საყვარელი კაცის გამწარებული სახეც კარგად ახსოვს. ბოლო ხმაზე იგინებოდა და გარშემო მყოფებს უკიოდა სასწრაფოში დაერეკათ.
რამდენი ხანი მიკეთებდნენ ოპერაციას წარმოდგენა არ მაქვს. თვალები რომ გავახილე ლიკა დავინახე. იმის თავიც არ მქონდა რომ მასთან მეჩხუბა. მან ხომ მომატყუა რომ ნატალი სანდროს და იყო. ჩემდაუნებურად ყველა წყენა დავივიწყე და მუცელზე მოვისვი ხელი. მუცელი ისევ გაბერილი მქონდა მაგრამ სიცარიელეს ვგრძნობდი. თითქოს გულის რაღაც ნაწილი ამომიღეს. ლიკას გავხედე ცრემლებად იღვრებოდა, სათქმელს თავს ვერ აბამდა, მეც არაფერი მიკითხავს. პასუხის შემეშინდა, შემეშინდა რომ საზარელ სიტყვებს გავიგონებდი ლიკამ ბოლოს ისე ხმადაბლა მითხრა შემდეგი სიტყვები რომ ძვლივს გავიგე.
- მაპატიე
არაფერი მითქვამს.
- ერთად გადავიტანთ მითხრა და ჩამეხუტა.
აი ამ დროს ჩემთვის ცხოვრება გაჩერდა. არ მესმოდა არაფერი. წელიწადი ისე გავიდა სახლიდან მხოლოდ სასაფლაომდე მქონდა გზა. მხოლოდ სასაფლაოზე ვსაუბრობდი. ისიც ჩემს მოუშუშებელ ტკივილს ვესაუბრებოდი. ვისაც შვილის დაკარგა არ განუცდია ვერასდროს გაიგებს რას ვგრძნობ. როდესაც გეუბნებიან რომ სილი მოგიკვდა, შვილი რომელიც ერთადერთი წყარო იყო ცხოვრების ხალისისა. შვილი რომლიც გამოც ცოცხლობდი, უბრალოდ მოკვდა, გარდაიცვალა და ჩემი გულიც სამუდამოდ დამარხა.
ალბათ გაგიჩნდათ კითხვა სანდრო სად წავიდა. არც მე ვიცი წერილი დამიტოცა, მითხრა რომ ვერ გაუძლებდა.

1 წლის განმავლობაში მასზე არაფერი მსმენია. ახლა ჩემს წინ დადებულ წერილს დავყურებ სადაც მატყობინებე რომ ‘’ სანდრო მოკვდა’’ გულმა ვერ გაუძლო.
- ჩემი სანდრო, ჩემი ბიჭი, ჩვენი პირველი კოცნა, ჩახუტება, მისი ტუჩები, განიერი ბეჭები, მისი თვალები, ჩემი სანდრო, გული ჩემი. მიმატოვა ორივემ მიმატოვა. ჩემმა ორმა ვაჟკაცმა. ამხელა განსაცდელისთვის გამიმეტა. ჰო.. ექიმმა მითხრა ბიჭი გეყოლებაო. პატარა ვაჟკაცი მყავდა. პატარა ლალიშვილი.
ფიქრებიდან ლიკამ გამომარკვია.
- მარ! სანდროს ცხედარიი რვაზე ჩამოყავთ.
რვას აკლდა ხუთი წუთი როცა პანიკური ტირილი ამივარდა. ცხედარი მის ოჯახში უნდა დაესვენებინათ მაგრამ თავი გავიგიჟე ჩემი ქმარი ჩემთან უნდა იყოს მეთქი. მშობლებმაც წინააღმდეგობა არ გამიწიეს. იცოდნენ მოვკვდებოდი და საყვარელ კაცს არავის დავუთმობდი.
- ჩემი სანდრიკა( მივუახლოვდი ცხედარს და ჩავიმუხლე)
ჩემი ერთადერთი როგორ გაყინულა, რატომ ჩაგიშავდა ცხოვრება ტუჩები? შენი ვარდისფერი ტუჩები როგორ ჩაგლურჯებია. ნუთუ მართლა მიმატოვე არ შეგეცოდე? წელიწადში ორი ადამიანის დაკარგვა ადვილია? ვისთვის ვიცხოვრო ვისთვის ღირს ცხოვრების გაგრძელება. რა იქნებოდა რომ დარჩენილიყავი? ერთად ხო გავუმკლავდებოდით ყველაფერს. მარტო დამტოვე ასე როგორ გამიმეტე. სად გაქრა შენი სიყვარული. რა მოხდება რომ ადგე, ადგე და ჩამეხუტო. ერთი მაკოცე და გეფიცები მთელი ცხოვრება მეყოფა, გეფიცები ვიბრძოლებ, არ დავეცემი. აღარ გამიჩნდება სიკვდილის სურვილი.
მხოლოდ ერთი კოცნა მეყოფა. მხოლოდ ერთი ( თქვა და ტუჩებზე ნაზად შეეხო)
ყველას მოეყარა თავი მშობლებს, მეგობრებს, ამხანაგებს მაგრამ ყველა გაჩუმებულიყო ხმის ამოღებას და მიახლობეას ვერვაინ ბედავდა. ბოლოს მის ტუჩებზე გონება დაკარგა. ვეღარ გაუძლო და დაეცა. სულიერად დაეცა.
დღეს საყავრელ კაცს მისაფლავებენ. იმ კაცს რომელსაც მთელი ცხოვრება შევალიე. რომელიც ყოველთვის მეყვარება. ჩემი გულის ნაწილია, მართლა ძალიან მტკივა. რა მწარე ხარ ჩემო ბიჭო, რა მწარე. ეხლა უკვე მიწაც მიგაყარეს, უკვე მარტო დავრჩი. არაფერი მინდა შენს გარდა. წარმოიდგინე რა მაგარი იქნებოდა ერთად მე შენ და ჩვენი ბიჭი. წარმოიდგინე როგორ გამანებივრებდით. მე ხომ ერთადერთი ქალი ვიქნებოდი ოჯახში. სანამ პატარას არ გავაჩენდი იცი მეგონა რომ გოგოს მეყოლებოდა. იმდენად დავიჩემე რომ უკვე გოგოს რაღაცეებსაც ვყიდულობდი (იცინის)
ცხოვრებამ გამწირა მშობლები, ჩემი ბიჭი და შენ. დაწყევლილი ვარ ჩემთან ვინც იქნება ვერავინ იცოცხლებს, ყველა დაიღუპება. არ მინდა კიდევ ვინმე მოკვდეს. მე მხოლოდ ლიკა დამრჩა ამ ქვეყნად, ვერ გავწირავ. არ მივცემ უფლებას მოკვდეს.
მემგონი საუბარი გამიგრძელდა, უმჯობესია გნახო და იქ გითხრა თუ როგორ ძალიან მიყვარხარ.( თქვა მარიამმა ბოთლს ხელი დაავლო, პატასა ნაწილაკებად აქცია და ვენები გადაისერა)


ცხოვრებაში არასდროს მყვარებია, არც არავისთვის შემიხედავს სერიოზულად. ვფიქრობდი რომ ეს ჩემი გარდაცვლილი ცოლის შეურაწყოფა იყო. ეხლა კი ბესოს მეჯვარე ვარ, გვერდით ერთი გაბერილი გოგო ამომიყენეს. გულმა სულ სხვანაირად დამიწყო ფეთქვა. მაშინვე ბესოს ვთხოვე მისი მეჯავრეობა ჯვრისწერაზე სხვას გაეწია. ამ უკანასკნელმაც ეშმაკურად შემომხედა და დამთანხმდა. მეჯვარეების ერთი მანქანით წასვლაც ჩემი იდეა იყო. ასე უფრო კარგად შევძლებდი ამ გაბერილის გაცნობას რომელსაც სხვები მარიამ ეძახოდნენ. (იცინის)
სიმართლე გითხრათ იმის მაგივრად რომ მასზე კარგი შთაბეჭდილება მომეხდინა ნერვებზე ავშალე და ლამის გავაგიჟე. მერე იყო ნეფე პატარძლის ცეკვა და ჩაბნელებული დარბაზი. თვალებდახუჭული მარიამი, პატარა ლამაზი ტუჩებით, ხელები მუცელზე დაეწყო და ღმად სუნთქავდა. ვეღარ გავუძელი და მივუახლოვდ, ყელში უნდა მეკოცნა როცა თვალები ჭყიტა და ბრაზმორეულმა გამომხედა ,, ჩემი გახდები’’ გავიფიქრე ძალაუნებურად.
მარიკო კი წამოვარდა და აივანზე გავიდა. ნუ რათქმაუნდა გავყევი, წელზე მოვხვიე ხელები და მისი სული ხარბად შევისუნთქე. ნელა შემოტრიალდა დაბნეული მიყურებდა ვაკოცე.
ნუ ხო გესმით არა მე მამაკაცი ვარ და ამ დროს თავის მოთოკვა უბრალოდ არ შემიძლია. (კვლავ იცინის) ისიც ამყვა კოცნაში მაგრამ ბოლოს მაინც ჩამამწარა ნეტარება და წავიდა. გავყვევი მანქანამ ლამის გაიტანა, ის იყო უნდა მივსულიყავი რომ მანქალიდან სანდრო გადმოვიდა. სიბრაზისგან რა მექნა არ ვიცოდი. ნუ გაგიკვირდებათ სანდროს რომ ვიცნობ.
მე ბესო და სანდრო ბავშვობის მეგობრები ვართ. ვიცი არაკაცები ახევენ ძმაკაცს ცოლს მაგრამ ეს სიყვარულია. სანდრომ როცა ხელში აიყვანა გულწასული მარიკო ტვინში სისხლი ჩამექცა. ვიფიქრე მოვკლავ თქო მერე მთელი ღამე მანქანაში გავათენე, ვუყურებდი სანდროს და მარიკოს სახლს. ვიფიქრე ყველაფერი სულ სხვანაირად რომ ყოფილიყო. აი მაგალითად მარიკო და ჩემი ძმა ერთად რომ ყოფილიყვნენ (ოღონდ კარგად) მე ვესტუმრებოდი მათ, მარიკოს რძალს დავუძახებდი და მის მორთმეულ ყავას დავლევდი. სანდროს კი ძმურად ჩამოვართმევდი ხელს და ვისაუბრებდით ათას რამეზე.
მერე მე ვიცხოვრებდი ჩემთვის, ისინი კი თავისთვის.
მეორე დღეს წყვილი მანქანაში რომ ჯდებოდა მაშინ დალანდა. გული გამალებით უცემდა როცა ‘’ მის მარიკოს ‘’ ეხებოდნენ.
ჰაჰ ჩემი როდიდან გახდა (საკუთარ თავს დასცინა)
ავარიაც კარგად დავინახე, ისიც გულწასული როგორ ესვენა მარიკო და ვერაფრით ვეხმარებოდი. მერე საავადმყოფოში თეთრად გათენებული საათები. აქ უკვე მეკიდა სანდრო დამინახავდა თუ არა. დერეფანში ნერვიულად დავდიოდი და ყოველ წუთს ვეკითხებოდი ექიმს იყო თუ არა რაიმე ახალი.
სანდრო გაკვირვებული მომჩერებოდა მერე ექიმის სიტყვები იყო მწარე.
- ეხლა მხოლოდ დედამ უნდა იბრძოლოს.
ამ დრო ფეხზე ლალიაშვილი წარმოიჭრა.
- ჩემი შვილი?
- ვმწუხვარ.
- თქვენ პირველ რიგში ბავშვი უნდა გადაგერჩინათ, ჭირსაც წაუღია დედამისი .
ეს მეტისმეტი იყო, მე ბუშტი მოვუქნიე და ისიც უსულოდ დაეცა. ბოლოს მიხვდა რომ მისი ადგილი იქ არ იყო ადგა და წავიდა. წასვლისას მითხრა - ვიცი რომ გიყავრს იბრძოლე.
არმინდოდა მარიკოს კიდევ უფრო ტკენოდა, ისიც საკმარისი იყო რომ შვილი მოუკვდა, სანდროს დაუდევრობას ვეღარ გადაიტანდა. მერე ზღაპარი მოვიგონე თითქოს წავიდა და წერილი დატოვა სადაც ეწერა რომ ვეღარ გაუძლებდა ამდენ ტკივილს. ესეც ლიკას ვათქმევინე. მე მის ცხოვრებაში არ გამოვჩენილვარ. მერე ორივე ერთად დავდიოდით საფლავზე ორივეს მშობლები მოგვიკვდა, მას შვილი და მე ცოლი.
ვუყურებდი საყვარელ ქალს, განადგურებს, ტკივილისგან დასუსუტებულს და დაბერებულს. ვხვდებოდი როგორ ტკიოდა. მისი ტკივილი ჩემს ტკივილად იქცა. ჩვენ ორნი დავდიოდით ერთად საფლავზე და მერე ვბრუნდებოდით ერთად. ოღონდ მე მისგან გაცილებით შორს.
გაგიკვირდებათ, რას დაზდევდა ქალსო, მაგრამ ვიცი რას ნიშნავს ყოველივე ეს, ვიცი რომ ამ დროს გამოსავალი მხოლოდ სიკვდილი გვგონია და მე მას ამის უფლებას არ მივცემდი. ყოველთვის როცა გული წაუვიდოდა საფლავზე მივდიოდი მასთან და ვეფერებოდი. შემდეგ კი სახლში მიმყავდა: რომ არაფერი ეეჭვა ლიკა ეუბნებოდა რომ მან და ბესომ მიიყვანეს სახლში.
ყოველი დღე ასე გრძენდებოდა და ჩვენმ ჩვენ რა. მე მისი ცხოვრებით ვცხოვრობდი და მე თუ დავნებდებოდი წამით და ტურადღებას მოვადუნებდი დარწმუნებული ვიყავი ეს სავალალო შედეგით დასრულდებოდა.
ალბათ ისიც გიკვირთ რატომ არ მივდიოდი მასთან, რატო არ ვეუბნებოდი რომ მიყვარდა, არა უფრო ვგიჟდებოდი მასზე. რატომ არ ვეუბნებოდი რომ ჩემთვის ერთადერთი იყო და ასეე დაუსაბამოდ.
მიუხედავად იმისა რომ ჩემთვის მარიკოს გარდა არავინ არსებობდა, მე ბავშვი არ ვარ რაც იმას ნიშნავს რომ გაცნობიერებეული მქონდა ჩვენ ვერასდროს ვიქნებოდით ერთად, მას არასდროს ერქმეოდა ჩემი ცოლი მე კი მისი ქმარი, რომ ვერასდროს გამიჩენდა ბავშვს და უბრალოდ არასდროს იარსებებდა ‘’ ჩვენ’’ მიუხედავად ჩემი დიდი სურვილისა.
ჰო.. რაცარუნდა სამწუხარო იყოს ცხოვრება ესეა მოწყობილი. მხოლოდ ჩემი ‘’მინდა’’ როდის წყვეტს საქმეს.
სიგიჟეა გიყვარდეს ქალი რომელიც შვილს მისტირის, სიგიჟეა იცოდე როგორ ელოდება საყავრელ კაცს ყოველ დღე და შენ მაინც შენსას ‘’ აწვებოდე’’. სიგიჟეა სიყვარული. გიჟი ვარ ასე ძალიან რომ მიყვარს ჩემთვის მიყვარს, არადრის ვამბობ ხმამაღლა.
ამბობენ რაც უფრო მეტს გასცემ, მით უფრო მარტო რჩები, სისულელეა ღმერთმანი.
მარიკოს დევნით ყველა მეგობარი დავკარგე მაგრამ ამას რა მნივნელობა აქვს მთავარი მარიკოა.
ჩემი გოგო, ჩემი სული, ჩემი ცხოვრების ნაწილი, სიცოცხლე, ყველაფერი რაც გამაჩნია, ანუ სიცოცხლე. სიცოცხლეც აღარ მეკუთვნის უკვე. თავისუფლად დავთმობდი მას მარიკოსთვის, ჩემი გოგოსთვის. თვალები რომ დაღამებოდა და ძაძები შემოკვროდა. ცრემლი შეშრობოდა თუჩები სულ გაუფერულებოდა. თიტქოს უწყლოდ ყოფილიყოს.
ის დღე როცა შვილის სიკვდილის წლისთავი იყო. წერილი ჩამოუვიდა. სანდროს სიკვდილს აცნობებდნენ. რთულია წლისთავზე დაკარგო შვილი და ქმარი. მესმის მისი მაგრამ მე ვერ დავკარგავდი მეორედ საყავრელ ქალს ( თვალები აუცრემლიანდა )
ქმრის სიკვდილი მართლაც ძნელია მაგრამ რომ ცოდნოდა რა არაკაციც იყო ცრემლსაც არ გადმოაგდებდა. მიცვალებულებზე ასე არ საუბრობენ მაგრამ ეს იმდენად ამაზრზენია რომ არც კი მაწუხებს ნამუსი ასე რომ ვლაპარაკობ. არადა ჩემი ძმა იყო. ჩემი სისხლი. ერთად ვიზრდებოდით ერთი გვტკიოდა და ერთი გვიხაროდა. ერთნაირი გემოვნება გვქონდა. გოგოებშიც კი ერთნაირი არჩევა გვქონდა ყოველთვის. ბაღში ერთი გოგო გვიყვარდა მერე მე დავთმე, მაგრამ ახლა ამას ნამდვილად არ გავაკეთებდი ან ვისთვის უნდა დამეთმო მიცვალებულისთვის? ეს ხომ დასასრული იქნებოდა ჩემი ცხოვრებისაც. ის იმედი კი რაც მქონდა მაშინვე გულში ჩამრჩებოდა და ესე უბრალოდ მოკვდებოდა.
გგონიათ მსიამოვნებდა ჩემი გოგო რომ ვიღაც ახვარის გამო ტიროდა? და საერთოდ მისი ცრემლი მსიამოვნებდა ? რომ გავიგე რომ ცხედარი მის სახლში უნდა მიეყვანათ სიბრაზისგან მთელი სახლი დავლეწე. მაგრამ ბოლოჯერ უნდა გამომშვიდობებოდა. ბოლოს თავი ხელში ავიყვანე და მისი სახლისკენ წავედი. ამჯერად სახლშიც შევედი იმდენი ხალხი იყო ვერ შემამჩნევდა. დავინახე ჩემი გოგო როგორ ეჩურჩულებოდა ცხედარს, ეხუტებოდა და მთელ სახეს უკოცნიდა. გასვენება იყო და იმის წარმოდგენა რომ დაასაფლავებდნენ და ვეღარ ნახავდა სულს უფორიაქებდა. ყველაზე მეტად მისი მე მესმოდა. ბოლოს კაცმა რომ განაცხადა წასვლის დრაო
ბოლო ხმაზე იკივლა გაეთრიეთო, არავინ განძრეულა. მეორე ჯერზე კი ყველა სათითაოდ გავიდა ოთახიდან, ჩემს გარდა. ერთი შემომხედა და მერე ისევ ცხედარს მიუბრუნდა. ხმა სულ წართმეოდა. ჩურჩულებდა თუმცა ყველაფერი კარგად მესმოდა.
არაფერი მინდა მხოლოდ ახლა ადექი და გამომხედეო. ერთი ჩამეხუტე და გეფიცები მთელი ცხოვრება მეყოფაო.
ტვინში სისხლი ჩამექცა მაგრამ რისი გაკეთება შემეძლო.
ვხედავდი შავებში ჩაცმულ ქალს. შავი მანდილით. ყველაფერი შავი გარშემო. მხოლოდ თეთრი სულით. ისეთი წმინდა იყო რომ სანდრო უფრო შემზიზღდა.
მარიკო მერე მე შემომიტრიალდა გამიღიმა და მითხრა:
- მე იცი როდის მომკლეს?
უარის ნიშნად თავი გავაქნიე.
- აი მაშინ. როცა სამოთხესავით სუფთა სპეტაკი, იდეალური ცხოვრება არარაობად მიქციეს, როცა ჩემი ტკივილი გაპიარდა. როცა ჩემი ბედნიერება ჩაკვდა.როცა შვილი მომიკვდა, დედა მომიკვდა, მამა, ქმარი მომიკვდა. როცა სული მომიკვდა. აი მაშინ გამიჩერდა გული და მეც მაშინ მოვკდი როცა პიგმეებმა ჩემი სამოთხე ჯოჯოხეთად აქციეს.
მეცც, მეც ზუსტად მაშინ მოვკდი როცა ყოველივე ეს ვიგრძენი, როცა მივხდი რამხელა ტკივილს ატარებდა ჩემი პატარა გოგო.
დაასაფლავეს ყველა წავუდა. მხოლოდ მე და მარიკო დავრჩიტ, მხოლოდ ჩვენ, მარიკო რაღაცას თავისთვის ამბობდა ბოლოს ბოთლი გატეხა ხელი გადაისერა და
ცოლმა ქმარს ხელი მოუჭირა რომ აღარ გაეგრძელებინა ამბის თხრობა.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

დაასრულეს ბექამ და მარიმ საკუთარი ისტორიის მოყოლა, ერთმანეტს მოეხვივნენ, ბექამ მის გოგოს შუბლზე აკოცა და კმაყოფილებმა შეხედეს ჟურნალისტს.
- იცით თქვენი ისტორია იმდენად ღრმაა, შესანიშნავი იქნება თუ რომანი დაიწერება.
- შესაძლოა, მე და მარიკოს ამაზე არასდროს გვიფიქრია.
- მარიკოს ნუ მეძახი (აბუზღუნდა მარიამი)
ქმარმა გაუცინა და გაბერილ მუცელზე აკოცა.
- და მაინც რას დაარქმევდით თქვენს რომანს? ( არ ეშვებოდა ჯურნალისტი)
- ‘’ თავად ვკლავ თავს ჩემივე სიყვარულით ‘’
წამოიხადა ორივემ და ერთმანეთის ტრფობაა განაგრძეს.