ათასობით წლების განმავლობაში ადამიანები ცდილობდნენ გამოეთვალათ თავისი ცხოვრების არსი.ზოგს უმართლებს ზოგს კი არა.
ზოგი კი უბრალოდ შექმნილია ერთადერთისთვის სიყვარულისგან სიკდილისთვის.
როდრიგო სილვა თავის ლაბორატორიაში თავისი ქალიშვილის დნკ-ს დასცქეროდა და იმ საიდუმლოს ამოხსნას ცდილობდა რომელიც მთელი 16 წლის განმავლობაში სიცოცხლეს უმწარებდა და საყვარელ ადამიანებთან აშორებდა.მისი ქალიშვილის დნკ ანომალური იყო და არ შეესაბამებოდა არანაირი ცოცხალი ორგანიზმის დნკ-ს.
დიახ,მისი ქალიშვილი უნიკალური იყო მაგრამ თვითონ ადრიანა ვერაფერს ამჩნევდა გარდა იმისა რომ იმაზე ჭკვიანი იყო ვიდრე მისი მასწავლებლები,პროფესორები რომლებიც თავისი IQ-ს ქულებით ამაყობდნენ.
ლაბორატორიაში ზარი გაისმა მისტერ სილვა გამოვიდა აგონიიდან და და ტელეფონი აიღო.
-გისმენთ !
- ოლა,ჩემო არგენტინელო მეგობარო როგორ ხარ?!
- მაქს მე ბრაზილიელი ვარ.
- რა მნიშვნელობა აქვს, მისმინე მე საფრანგეთში მივფრინავ და გამოგივლი იმედია უარს არ მეტყვი და შენც წამომყვები.
-რომელ ქალაქში მიდიხარ?
-მარსელში ბიძაჩემთან თავს ფრანგათ რომ ასაღებს.
-მარსელში ვერ წამოვალ.
-კარგი რა მისტერ მეგობარო რა იყო იქ შენი ერთ-ერთი ყოფილი ცოლი ცხოვრობს?
- მისტერ მეგობარო არა ის(სიცილით)არა ერთ-ერთი შვილთაგანი.
-კარგი ნუ ღადაობ.
-არ ვღადიობ ნუ როგორც არის თქვენ ჟარგონებს ხომ ვერაფერი გავუგე.
-როდი რომელი შვილია იქ მოვინახულებ
-შენი საცოლე (სიცილით)
-როდი მაგაზე ხომ ვილაპარაკეთ, შენს შვილს ცოლად როგორ მოვიყვან? ჯერ ნანახი არ მყავს მერე რომელი ნორმალური ადამიანი მომანდობს მე შვილს ?
-მამაშენს ჰკითხე მან მოინდომა რომ ნათესავები ვყოფილიყავით,მამაშენი ძალიან ტრადიციული ადამიანია მისი გაბრაზება არ ღირს.
-როდიი! ნამდვილად არ გყვარებია შენი შვილი.
-კარგი გეხუმრები წავედი აღარ მცალია.
-ჩაო როდი !
მაქსს მარსელში ჩასვლა მარტო მოუწია. მართალია მის უფროს მეგობარს გაუარა ბრაზილიაში, თუმცა მისტერ სილვას მარსელში ჩასვლა სარისკო იქნებოდა,იმიტომ რომ მას აქტიურად აკვირდებოდნენ მეცნიერები რომლებსაც საშინლად სწყუროდათ მისი ქალიშვილის ხელში ჩაგდება და სხვადასხვა ექსპერიმენტერბის ჩატარება მასზე.
თანაც იცოდა რომ ადრიანას მისი თავი მიტოვებული ეგონა.როდრიგოს ეშინოდა მისი შვილისტვის სიმართლის მოყოლა.