ცხოვრება სავსე არის მოულოდნელობებით, ერთ წუთში შეიძლება კარგად იყო მეორე წუთში კი განადგურებული დაკარგი ყველაფერი ძვირფასი რაც კი გაგაჩნია შენს ცხობვრებაში დაკარგო მამა რომელიც შენთვის დედის მაგივრობასაც კი ასრულებდა და
საუკეთესო მეგობარი რომელიც ჩემთვის ძმასავით იყო და დარჩე მარტო ყველასგან გარიყული და მიტოვებული.

ეხლა შემოდგომაა-ფოთლები ცვივა, ბუნება მოწყენილია, ქალაქი თბილისი ჩუმადაა, გარეთ არ ისმის ბავშვების ხმები რომლებიც თამაშობენ ბურთით ან დაზდევენ ერთმანეთს და ამ დროს მახსენდება წარსული ჩემი ლამაზი წარსული, რომლის დროსაც უზომოდ ბედნიერი ვიყავი მახსენდება შემოდგომა, ჩემი და გიოს საყვარელი წელიწადის დრო იყო.
მახსოვს როგორ დავრბოდით მე და გიო დიდ ეზოში მოშრიალე ფოთლებს შორის, როგორ ვხალისობდით, ჩვენი ხმა არემარეს აყრუებდა.
არასდროს არ შეუშლია ხელი ჩემთვის თუნდაც მისთვის ასაკს, რომ რაიმე დაბრკოლება მოჰყოლოდა, მას ისე ვუყვარდი როგორც მისი პატარა და და მეც მიყვარდა გიო როგორც ჩემის დიდი ძმა რომელიც სულ გვერდით მედგა ყველა სიტუაციში, ჩვენ ერთი სისხლისა არ ვიყავით მაგრამ ჩემთვის ამას არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონია.
მამასაც ძალიან უხაროდა ჩემი და გიოს ესეთი და-ძმური ურთიერთობა.
მე ანასტასია ბრეგვაძე 25 წლის ვარ ეხლა იმ საშინელი ამბის მერე 5 წელი გავიდა მაგრამ არასდროს დამვიწყებია მე ჩემი ძმა და მამაჩემი მათი ხმა ეხლაც ყურებში ჩამესმის.
წარსული...........
პირველად როცა გიო გავიცანი 5 წლის ვიყავი ის კი 10 წლის იყო. მამაჩემი საუკეთესო მეგობრის შვილი გახლდათ რომელსაც ჩვენთან უნდა ეცხოვრა რადგან გიოს მამა გარდაიცვალა.
თავიდან ვეჭვიანობდი რადგან მეგონა რომ მამას აღარ ვეყვარებოდი ისე როგორც ადრე ვუყვარდი მე ხომ მარტო მისი სიყვარულიღა მქონდა, და არა დედისა რომელმაც მე და მამა მიგვატოვა და აქმადე არ გავხსენებივართ.
გავიდა დრო მე და გიო შევეწყვეთ ერთმნეთს.
ჩემი დაბადების დღეს ავღნიშნავდით 20 წლის ვხვდებოდი, იმ დღეს და ჩემზე ბედნიერი არავინ იყო, მამამ მანქნა მაჩუქა და დავიჟინე რომ დაჯდომა მინდოდა და გასეირნება გვერდით სკამზე გიო დამიჟდა უკან კი მამა, მივდიოდი ნელა და წყნარად და უცებ მეორე მანქანის შუქებმა თვალი მომჭრა და ტრაილერს დავეჯახე გიო და ზაზა(მამა) ადგილზე გარდაიცვალნენ მე კი 1 წელი კომაში ვიყავი, რომ გავიღვიძე თქვენ წარმოიდგინეთ და არავინ იყო ჩემს სანახავად მოსული არ გავხსენებივარ არავის მარტო მამას ადვოკატი და ახლო მეგობარი მნახულობდა ლევანი ბიძია.
გადიოდა დრო მე ისევ ისე ვიყავი არავისთან არ შევდიოდი კონტაქტში და ასე გავიდა 5 წელი.
დღეს ჩემი დაბადების დღეა 25 წლის გავხდი მიხარია თქო ნაღდად ვერ გეტყვით, ლევანი ბიძიას გარდა სხვას არავის მოულოცია მეც მისი მოლოცვა გულითადი მადლობით მივიღე.
საღამო იყო მანქანის გასაღებს ხელი დავავლება სადგომიდან მანქანა გამოვიყვანე და გავეშურე ზაზას და გიო სასაფლაოსკენ მივდიოდი და არაფერზე არ ვფიქრობდი არც ის მაინტერესებდა მანქანა თუ დამეტაკებოდა და არაფერი საერთოდ.
აი მევიდე კიდევაც მათ საფლავებზე, დიდი სასაფლაოს ჭიშკარი შევაღე და ქვაზე ამოკვეთილ მათ სურათებს დავაკვირდი იქვე სკამზე დავჯექი და ყველაფროს მოყოლა დავიწყე და იქ ჩამეძინა რომ გამოვიღვიძე ავდექი სასაფლაოს კარები გამოვიხურე და წამოვედი, მანქანაში ჩავჯექი და წავედი.
..................მივდიოდი უსასრულობისაკენ............სადღაც შორს ყველაფრის დავიწყება მსურდა.
მანქანა როცა გავაჩერე ერთი ბარის წინ ამოვყავი თავის შესვლა გადავწყვიტე და დალევა ოღონდ ზომიერად.
შევედი-ხალხის დანახვისას გული მერეოდა ისეთი ვულგარულები იყვნენ ყველას კესერზე ეკიდებოდნენ.
ბართან დავჯექი და ორმაგი ვისკი შევუკვეთე და დავდიე ერთი მოყუდებით, შემდეგ ერთს მეორე მოყვა მეორეს მესამე მეოთხე და ა.შ.
შემდეგ საცეკვაოდ გავედი ვცეკვავდი ბევრს სხვადასხვა ხალხთან ერთად.
ბოლოდ ვიღაცის მანქანაში ვიჯექი და სადღაც მივდიოდი.
დილით როცა გავიღვიძე კი უცნობი ადამიანის ოთახში ვიყავი რომლის ხელი ჩემს წელა ამშვენებდა.
______________________
გამარჯობა ხალხო ამ საიტხე ახალი არ ვარ თითქმის 2 წელზე მეტია რაც აქ ვარ მაგრა არაფერი არ დამიწერია არასროს ეხლა მომინდა რაღაცის დაწერა და აი დავწერე კიდეც გტთხოვთ მითხარით თქვენი აზრი ძაან ბანალური ხომ არ არის და ღირს თუ არა გაგრძელება.
მადლობა წინასწარ...