მივუყვები თბილისის წვიმიან ქუჩას, ჩემთვის მარტო. ხელსაც არავინ მიშლის, არც მეგობრები და არც ნათსავები.. დავდივარ და ვფიქრობ, თუ რა ბედნიერი ადამიანი ვარ. მყავს საყვაეკლი ადამიანები და ვიცი, რომ არასდროს მიღალატებენ და არმიმატოვებენ..
გიორგი, ეს ჩემი სუსტუ წერტილია. ჩემი ცხოვრების აზრი, მისთვის ვიძინებ და მისთვის ვიღვიძემ მხოლოდ...
საათს დავხედე, პირველი სრულდებოდა. გამიკვირდა გიორგი რომ არ მკითხულობდა... სახლში წავედი
-გიო, სად ხარ?
-...
-გიორგი... -საძინებელში შევედი და ლოგინზე „ეგდო" და „ეძინა" საკოცნელად გავიწიე და იმხელაზე ივირა გული გამისკდა...
-ბიჭოო..!! გამისკდა გულიი
-ააჰ.. და გაგახსენდა სახლში ქმარი რომ გყავს?
-არა! და არც ეხლა მახსოვს! წავედი მე მშია და მეორეჯერ აღას ქნა ეგრე, თორემ ფანჯრიდან თავით ჩახვალ დაბლა..!
-ნინა, ამ ბოლო დროს სულ რატომ მეჩხუბები?
-მეც არ ვიცი და შენ როგორ გითხრა?
-ჭრელად.. შენ მგონი გშიოდა ხომ?
-ხო
-კაი, მაშინ შენ ჭამე და გელოდები მე აქ -თავი ბალიშზე დადო, შემომხედა, ნერწყვი ჩაყლაპა და თვალები მაგრად დახუჭა. უცებ თაბრუ დამესხა და მუცლის არეში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, კარებთანვე ჩავიკეცე. გიორგი ჩემთან მოქანდა, ჩამეხუტა და მკითხა:
-კარგად ხარ?
-ხო, ხო.. ვსო... -ამოვისუმთქე და ფეხზე წამოვდექი. გიოც ადგა, სამზარეულოში სკამზე ჩამომსვა
-აბა, რას მიირთმევ?
-ვაშლს
-ეგაა გოგო საჭმელი?
-ნუ, ვაშლი მინდა რა
-აჰა, გამომართვი - ხელში 2ვაში დაიჭირა, ერი მე მომცა, ხოლო მეორე თვითო „შეჭამა"
-ოთახში წამიყვან, თუ ჩემით წავიდე?
-წაგიყვან
-მალე რა, რით ვერ მორჩი მაგ ვაშლის ჭამას..? -მასთანმივედი და ვაშლი ხელიდან გამოვგლიჯე..
-ეეჰ, რა გეშველება ტო..
-მე მეშევება
თაბრუსხვევებმა ძალიან გამიხშირდა, გიორგიც ატყობდა ამას და ექიმთან წამიყვანა.
-ექიმო, ხომ ყველაფერი კარგადაა?
-დიახ. კარგადაა...
-აბა მაშინ რატომ მაწუხებს თაბრუსხვევები და გულისრევები?
ნინა ხომ? -თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად- თქვენ სამი კვირის ფეხმძიმე ბრძანდებით.
არ ვიცოდი სად წავსულიყავი, სახეზე ღიმილი დამთამაშებდა, მაგრამ ცრემლებიც მომდიოდა, არ ვიცოდი როგორ მიიღებდა გიორგი ამ ამბავს, მას ხომ ბავშვენი საშინლად სძულს, ამიტომ მეშინოდა რომ ბავშვის მოშორბას მომთხოვდა. მე კი ეს არ შემეძლო. ბავშვი ჩემი ყველაზე დიდი ოცნება იყო და ახლა, როდესაც ჩემი შვილი ჩემში ცოცხლობს ვერაფრის ვერ შევუწყვიტავდი სიცოცხლეს... როგორ მეთქვა გიოსთვის რომ გვეყოლებოდა შვილი, შვილი რომელიც მას მთელ დარჩენილ ცხოვრებას „გაუმწარებდა.
იმ დღიდანვე ვცდილობდი გიორგისთვის სულ ოდნავმაინც შემეყვარებინა ბავშვები, მაგრამ არ გამომივიდა.. ერთი თვის ორსული ვიყავი, მალე კი ჩემი მუცელი შესამჩნევი გახდებოდა. გიორგი სახლიდან როცა გავიდა ამაზე დავიწყე ფიქრი და საშინლად ავტირდი, ამ დროს ოთახის კარები გაიღო და გიორგი შემოვიდა
-რა გატირებს ნინ.. -მოვიდა და გვერძე ჩამომიჯდა
-არაფერი..
-ნინა..
-გიორგი, სახლიდან მივდივარ...
-რაა? კაი ხუმრობა იყო ყოჩაღ ნინ.. -გადაიხარხარა გიორგიმ..
-მე არ მეცინება მგონი..! შენ ბავშვებს ვერ იტან, ვერც შენს შვილს ვერ აიტან, რომელიც მალე ამ ქვეყანას მოელინება.. ასე რომ ნახამდის..
-მოიცა, რა თქვი? შეგიძლია განმიმარტო?
-რა და ის რომ 1 თვის ფეხმძიმე ვარ
-რა? გაგიჟდი? ხუმრობ თან ცუდად..
-არ მეხუმრება. აღარ შემიძლია ვითმინო მე ამდენი. არ შემიძლია ვიცხოვრო იმ კაცის გვერდით, რომესაც არასოდეს ეყვარება ბავშვები. არ ხარ ქალი და ვერც ვერასოდეს გაიგებ რას ნიშნავს გოგოსთვის შვილის ვერ ყოლა! ენ მაინც ხომ კარგად იცი რომ ბავშვობიდანმე მსურდა მყოლოდა გოგონა, რომელსაც გავუკეთებდი კიკინებს, ჩავაცმვდი ვარდისფერ კაბებს, ან მყოლოდა ბიჭი რომელიც ისწავლიდა ფეხბურთის თამაშს . . შენთვის ეს ყველაფეი არაფერს ნიშნას, ჩემთვის კი ძალიან ბევრს ნიშნავს. ვსო.. დამთავრდა ყველაფერი, მე წავალ აქედან და აქ ფეხს აღარ მოვადგავ იქამდე, სანამ არ დავრწმუნდები, რომ შეგიძლია შეიყვარო შენი შვილი ისე, როგორც მე მეყვარება..
-მოიცა, მართლა მტოვბ? -პირველად დავინახე გიორგის ასეთი მზერა, თითქოს ნანობს ყველაფერსო, მაგრამ ვერაფერს ამობდა..
-კი, მივდივარ.. -ჩემ დას დავურეკე (თამოს) რომ მოსულიყო და წავეყვანე თავისთან, ცუდად ვიყავი და არ შემეძლო მანქანის მართვა. ჩანთის ჩალაგების დროს პატარას ტანსაცმელი გადმომივარდა პარკიდან, გიორგის კი მის დაახვაზე თვალზე ცრემლი მოადგა, მაგრამ არ შეიმჩნია და მეორე ოთახში გავიდა. თამოც მალე მოიდა, ჩემოდანი ჩაიტანა, მე კი სამზარეულოში გავედი, გიორგის დავემშვიდობე და სახლი კაები გავიხურე (სახლის გასაღები წავაყოლე ყოველი შემთხვევისთვის). მანქანის კარები გავაღე და ფანჯრას ავხედე, საიდანაც გიორგი იყურებოდა დაღონებული სახით, თვალიდან ცრემლები წაამომივიდა, მაგრამ თავი ხელში ავიყვანე და მანქანაში ჩავჯექი..
-კაი ნინ, დამშვიდდი ახლა, ბავშვს ავნებ რამეს
-გაგიჟდი? მეორეჯერ აღარ თქვა მსგავსი, ჩემი შვილი ჯანმრთელი უნდა დაიბადოს! -ხელი მუცელზე დავიდე და თამოს თვალები დავუბრიალე.
როგორ მიყვარდა თამოსთან ერთად ყოფნა, ყოველთვის ძალიან ვუყვარდი და სულ ზრუნავდა ჩემზე როგორც უფროსი და. მე კი სულ ვკბენდი, რაც სიამოვნება მანიჭებდა მეც და ჩემ შვილსაც.
დილით ვაშლს ვჭამდი და ტელევიზორს უყურებდი (ჩემი ჭკუით ვისმენდი რას ლაპარაკობდნენ). თამუნა მოვიდა ჩემთან და მითხრა გიორგი საზღვარგარეთ წავიდაო.
-რა? საიდან გაიგე?
-თვითონ დამირეკა და მითხრა ნინას ჩემ მაგივრადაც მოუარეო
-ხო ნუ სულ ჩემზე და მითუმეტეს ბავშვზე ნაღვლობს რა... მაგას მართლა რომ ვუყვარდე ახლა ჩემთან იქნებოდა, მაგრამ არაა.. იქნებ ჭყუა მოემატოს საზღვარგარეთ და მოუნდეს შვილთან ერთად ცხოვრება
-არამგონია ნინ, სამუდამოდ იქ ვრჩებიო თქვა.. - თითქოს გულში, ძალიან ღრმად რაღაც ჩამწყდა... არ ველოდი მისგან ასეთ საქციელს. ვიცოდიბავშვები არ უყვარდა, არ იყო ამისთვის მზად, მაგრა, რას წარმოვიდგენდი, რომ ასე უცებ წავიდოდა საზღვარგარეთ, მარტო დამტოვებდა.. თვალები ცრემლებით ამევსო და მუცელზე ხელი დავიდე. მინდოდა ჩემს ბავშვს ჩემი არსებობა, ჩემი სითბო და სიყვარული ეგრძნო. მამის სიყვარულს ვერასდროს გაიგებდა და ჩემი სითბო არასდროს
-არაუშავრს, ჭკვას თუ ისწავლის ჩამოვა
-ხო ნუ რავიცი... კაი ნინ წავედი ახლა სამსახურში და დღეს მალე მოვალ
-მაინც ?
-3ზე
-აჰაა. კარგია მარტო აღარ ვიქნები, გამრობი მაინც მეყოლება სახლში
-ეე.. წავედი მე..
10ხდებოდა მე კი სახლში ჯდომა მომბეზრდა. უზომოდ მომინდა ბავშვისთვის რამე მეყიდა, ტანსაცმელი ან რაიმე სათამაშო. ისეთი მაიკა ჩავიცვი, რომელშიც 2თვის მუცელი კარგად იკვეთებოდა, ჟაკეტი მოვიცვი და სახლიდან გავედი...
რაკი არ ვიცოდი ბავშვის სქესი, ისეთ ფერებს ვარჩევდი, რომელსაც გოგოსაც და ბიჭსაც ჩავაცმევდი, მაგრამ არაფერი მომეწონა.. სათამაშოებისკენ წავედი და დიდი დათუნია ვუყიდე ჩემ პაწიას. ფულს ვიხდიდი უკნიდან ნაცნობი ხმა რომ გავიგე
-ნინა -უკან გავიხედე და სანდრიკა შემრჩა ხელში (10კლასში ვიყავით ერთად და 2თვეში დავშორდთ ერთმანეთს..)
-სანდრო? აქ რა გინდა?
-ჩემ ნათლულს ვუყიდე სათამაშო და.. შენ ?
-მე ჩემ პაწიას... -ხელი მუცელზე დავიდე
-ვაა.. კაია.. -სახე მოეღუშა, აშკარად არ ესიამოვნა ჩემი ფეხმძიმობის ამბავი. -გიორგი რას შვება, ისევ ერთად ხართ ხო?
-არ ვართ ერთად.. ერთი თვეა საზღვარგარეთ წავიდა ბავშვის გამო, ეგ ხომ შენც კარგად იცი რომ ბავშვები სძულს და .. -ჩაეღიმა, უნდოდა არ შემემჩნია, მაგრამ მაინც დავინახე.. აშკარად კიდე ვუყვარვარ, მაგრამ მე ?? აი ამ კითხვაზე გაჩუმება ვარჩიე..
-მარტო ცხოვრობ?
-არა, თამოსთან ვცხოვრობ..
-აა.. წამო გაგაცილებ გინდა?
-ჯერ მშია.!
-მაშინ წამო რამე შევჩამოთ და მერე სახლში
-აამ.. -ჭერს ავხედე, მერე ისევ სანდიკას შევხედე -მინდააა..! -გაეღიმა, ჩემ დათუჩას ხელი მოკიდა და მანწანისკენ გამიძღვა.
სანდროკამ ზუსტად იმ ბარში მიმიყვანა, სადაც ერთმანეთს დავშორდით.. მომეწონა იქაურობა, 4წლის განმავლობაში ბევრი რამ შეუცვლიათ, რამაც ძალიან მომხიბლა...
-რას მიირთმევთ? -თავზე დაგვადგა ოფიციანტი
- ერთი კარამელის ჩაი და ბანანის ტორტი მინდა -გავუღიმე ოფიციანტს.
-მე მარტო ნამცხვარს შევWამ.
-კარგით ეხლავე მოგიტანთ -გაიღიმა ნიკამ და უკან გაბრუნდა. (გულზე ეწერა სახელი „ნიკოლოზი" )
-როგორი შეცვლილი ხარ ნინა...
-4წელია არ მინახიხარ და შევიცვლებოდი აბა რაა..
-ეე... მეგრელები ისედაც მწარეები ხართ და ორსულები უარესები ყოფiლხართ..
-მადლობა..
-სად მუშაობ?
-ბანკში, შენ?
-არსად..
-ცუდია.. ნინ, რამდენი თვის ორსული ხარ?
-2ის. რა არის რო?
-არა არაფერი.. ძალიან ლამაზი ხარ.. - მინდოდა მეთქვა „შენ ძალიან სიმპათიური"_მეთქი, მაგრამ მუცელში წამით საშინელმა ტკივილმა გამიქროლა. ჩემ ბავშვს არ უნდოდა რომ ეს მეთქვა, ამიტომ ხელი მუცელზე მოვისვი
-მადლობა სანდრიკ
ამ დროს ნიკამ მოგვიტანა ნამცხვარი და ჩემი ჩაი...
-ნინ, წინააღმდეგი ხომ არ იქნები რომ გნახო ხოლმე და ერთად გავისეირნოთ?
-არ ვიცი.. თუ მოვახერხებ თანახმა ვარ, ოღონდ axla სახლში მინდა... -სანდროს გაეცინა, ფეხზე წამოდგადა Cემთან მოვიდა
-გთხოვთ -ხელი გამომიწოდა, რომ ადგომაში მომხმარებოდა, მაგრამ მაგიდის დახმარებით წამოვდექი ფეხზე და სანდროს გვერდი ავუარე.
-ჰე, მოდიხარ სანდრო?
-ხო, ხო მოვდივარ..
სანდრომ სახლამდე მიმაცილა. 4ის ნახევარი იყო, თამო კი სახლში იქნებოდა ალბათ. სახლში ავედი და კარები არავინ გამიღო, ბოლოს გასაღები ამოვაძვრინე ჯიბიდან და სახლში შევედი, დათუნია დივანზე დავსვი და თამოს დავუწყე ძებნა, თუმცა ვერსად ვნახე, ამ დროს კარები თამომ შემოაღო
-ოოჰ, როგორც იქნა...
-ხო არ გაბრაზდი ორსულ, რომ გალოდინე?
-კარგად გავერთე სხვათაშორის.. ბავშვისთვის მინდოდა მეყიდა სათამაშო და სანდრო შემხვდა, გახსოვს სანდრიკა?
-ხო, როგორ არ მახსოვს..
-მაგან წამიყვანა კაფეში, მე და ჩემ პაწიას გვშიოდა -ხელი მუცელზე დავიდე- და axla მოვედით სახლში..
-აჰაა.. დროს უქმად არ კარგავ ხო? წავედი მე დავიძინე
-ეეე... მე ვინ გამართობს?
-ბაბუაჩემი
-თამოო.. -ტუჩები გავბუსე და ხელი მუცელზე მოვისვი..
-ჯარდაბას შენი თავი.. ნუ ხო კაი ჩემი.. რა გავაკეთოთ?
-მე axla ასე ვიზავ -დივანზე დავჯქი- შენ ჩახვალ მაღაზიაში და ანანასის წვენს და შოკოლადს ამომიტან, შევთანხმდით?
-ოო.. ჯანდაბაა... მივდივარ ჰოო...
თამო მაღაზიაში ჩავიდა, მე დივანზე მოვკალათდი და ტელევიზორი ჩავრთე, თუნცა ჩემთვის საინტერესო რომ ვერაფერი მოვძებნე, გაბრაზებულმა გამოვრთე და პულტი სადღაც მოვისროლე. ჩემს, ოდნავ გამობერილ მუცელზე დავიხე ხელი -ჩემს ვაცშვს ჩემი არსებობა ვანცე. მე ვგრძნობდი მას ჩემში..! მთელი გრძნობით ვგრძნობდი და მინდოდა მასაც ეგრძნო ჩემი არსებობა. ის რომ მე მასთან ვიყავი, სამუდამოდ!
ეატომღაც მომავალზე ფიქრი ამეკვიატა, რა გველის წინ მე და ჩემს პატარას? გიორგიმ მიმატოვა, მეც და ბავშვიც! რაც არ უნდა მტკივნეული იყოს ჩემთვის, ეს მაინც უნდა ვაღიარო. მისგან ამას ნამდვილად არ ველოდი, მშიშარასავით გაიქცა. არა სადღაც მისი მესმის, ალბათ ყველასგან განმარტოვდება, მარტო დარჩენა და საკუთარ თავში გარკვევა უნდოდა, მაგრამ თამოს უთხრა, რომ სამუდამოდ რჩებოდა იქ. ესე იგი, ჩემი და ბავშვის ბედი არ აინტერესებს? ასე გამოდის... თვალები ცრემლებით ამევსო, არ მინდოდა მეტირა, მაგრამ არ გამომდიოდა, არ ვიყავი დაკმარისად ძლიერი. მაგრამ ახლა, როცა ჩემში მეორე, მეორე სიცოცხლე, რომელიც ჩემზეა დამოკიდებული და ჩემით სუნთქავს, მხოლოდ მისთვის ვიქნები ძლიერი, მხოლოდ მისთვის გავაგრძელებ ცხოვრებას...
ამ დროს თაკო შემოვიდა ოთახში.
- რა გატირებს ნინ? -მითხრა მზრუნველი კილოთი და ჩამეხუტა, მე კი თავიდან მოვიშორე
-შემეშვი რა თამ... სადაა ჩემი წვენი?
-აქ -პარკი მაღლა აწია
-მომეცი, ჩემია! -წარბი მაღლა ავუწიე და პარკი ხელიდან გამოვგლიჯე. -აუუ თბილიაა ფუუ... -წვენის დალევა და გულისრევის შეგრძნება ერთი იყო, სასწრაფოდ სააბაზანოში გავედი, პირი მოვიბანე და უკან დავბრუნდი..
-ნინ, ტელეფონი გირეკავს
-მადლობა.. -მობილურს დავხედე. სანდრიკა იყო გამეღიმა და გავაგონე
-გისმენთ
-გაბერილო, როგორ ხარ?
-ჯერ ერთი, არ ვარ გაბერილი.. სულ პატარა მუცელი მაქვს და მეორეც, კარგად ვარ, შენ?
-მეც, კარგი ხო აღარ დაგიძახებ „გაბერილს", რას აკეთებ?
-რავიი.. არაფერს
-მოდი, მაშინ 15წთ_ში გამოგივლი და მთაწმინდაზე ავიდეთ, გინდა?
-კაი აზრია, ხომ იცი შენ? 15წუთში მზად ვიქნები
-კარგი აზრი რომაა მეც ვიცი მაგი. კარგი ხო მოემზადე, ზარს გამოგიშვებ და ჩამოდი დაბლა
-აჰაამ.. კარგი
გარეთ ძალიან ცხელოდა, ამიტომ უბრალოდ შავი ბრიჯები და ვარდისფერი მაიკა ჩავიცვი, ამ დროს სანდრომაც დარეკა
-თამ, მე მივდივარ, სანდრიკა მელოდება ქვემოთ.
-კარგი, გასაღები წაიღე რა, დავიძინებ მე.
-კაიც.. -გასაღები ავიღე და კარი მოვიხურე..
***
-როგორ ხარ სანდრიკ?
-რამდენჯერ უნდა მკითხო?
-რამდენჯერაც მომინდება და შენც პასუხი უნდა გამცე..
-აჰაააჰ. კარგად ვარ შენ?
-მეც.. მთაწმინდის პარკში მივდივართ ხომ?
-ხო, ხომ გინდა იქ წასვლა?
-რა თქმა უნდა მინდა...
-ძალიან კარგი წავიდეთ მაშინ..
ნელა მიყავდა მანქანა, რაც მე ძალიან მიშლიდა ნერვებს, ყოველთვის მიყვარდა სიჩქარე, ჩემი მანქანით არასოდეს მივლია ნელა, რადგან ვერასდროს ვვიტანდი ნელა სიარულს... მითუმეტეს სანდრო, რომელიც ხშირად გონკაობს ძმაკაცებთან ერთად. ბოლოს ვეღარ მოვისვენე და გაბრაზებულმა შევბღვირე:
-სანდრო..! გაზს ფეხი რომ მიადგა არა? ისე ნელა დადიხარ, თავისუფლად შემიძია ეხა გადავიდე მანქანიდან და ფეხით სიარულით გაგასწრო...
-როგორც ვიცი ორსულებს არ გიყვართ „სიჩქარე"
-მაგრამ არა მე! როდესმე გინახია ნელა მევლოს? დამაწყდა ნერვები კაცოოოო... სწრაფად იარე რა ცოტა..: (
-კარი, ჰო. დამშვიდდი. იმედია ეხლა აქედან არ მისვრი გამიღიდა და გაზს ფეხი მიადგა. რა საყვარელი იყო, როცა იღიმოდა. ოველთვის მომწონდა მისი მუქი ლურჯი თვალები, რაც ძალიან იშვიათია. ისე გავერთე ფიქრში, რომ ვერც შევამჩნიე როგორ მივუახლოვდით დანიშნულების ადგილს..
-ნინაა.. მოვედით გადმოხვალ თუ მანქანაში დარჩემი?
-რაა?? ა?? უი. ბდიში ფიქრში გავერთე და ვერც შეამჩნიე როგორ მოვედით ააქ..
-კარგი არაუშავრს, წამო გავისეირნოთ -ხელი გამომიწოდა და მანქანიდან გადმოსხვაში დამეხმარა.
ხელი ჩამკიდა და იქით-აქეთ მატარებდა
-აუუ.. სანდრიკ, დავიღალეეე. ჩამოვჯდეთ სკამზე რაა.. -სკამზე მოვთავსდი და ხელებით დავეყრვედი სკამს. სანდრო გვერდით მომიჯდა და თითი ერთ-ერთი ატრაქციონისკენ გაიშვირა
-ნინ, გაიხედე იქით. ბავშვებს ხედავ?
-ხო მერე?
-შენი პატარაც რომ დაიბადება, ეგეც ირბენსხოლმე ესე, მერე შენ დაუყვირებ გაჩერდიო, ის კი ხელს მოგკიდებს და ისე განაგრძობთ გზას... -სანდრომ ხელი მუცელზე დამადო, ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, მთელი ამ ხნის მანძილზე ვოცნებობდი, რომ გიორგი შემხებოდა მუცელზე და პაწუკასთვს თავისი არსებობა ეგრძნო, მაგრამ ეს ხომ შეუძლებელი იყო. ახლა კი სანდრო მეფერებოდა მუცელზე, ეს კი ჩემთვის ძალიან მტკივნეუი იყო ჩემთვის...
ბავშვის ტირილის ხმა გავიგონე და გვერძე გავიხედე. პატარა ბავშვი ტიროდა, მას კი მისი მამა კოცნიდა და ამშვიდებდა პაწუკას. ხელი მუცელზე დავიდე, თვალებიდან კი ცრემლები გადმომცვივდა.. ჩემი პაწაწუნა, რომ დაიბადებოდა, მისთვის მხოლოდ მე ვიარსებებ, მამა? მამამ ხომ მიატოვა და დაგვტოვა მარტო. ვერასოდეს გაიგებს ჩემი შვილი რას ნიშნავს მამის სითბო და ყურადღება. რას ნიშნავს როდესაც გასაჭირში მამა არ გიდგას მხარი და მხოლოდ დედაზე ხარ დამოკიდებული.. ვერავინ წარმოიდგენს რა დიდ ტკივილს ვგრძნობდი..
-რა გტირებს ნინ? -ცრემლები მომწმინდა
-არა არაფერი, დაივიწყე...
-ოო.. რა გატირებს?
-წარმოვიდგინე ის რაც არ მოხდება..
-მაინც?
-როგორ ასეირნებს გიორგი პაწუკას და ტირილს რომ დაიწყებს როგორ დაამშვიდებს.. ცოტა კნით დადუმდა, მერე კი ისევ ამოიღო ხმა
-ნინ, არ გინდა მაგ ბავშვს მამობა რომ მე გავუწიო? -აი აქ გავჩერდი, ნამდვილად არ მეგონა ამას თუ მეტყოდა, თან ასე სწრაფად... მოულოდნელობისაგან ტვინი ამერია, მაგრამ პასუხი პატარამ მიკარნახა, როცა მუცელი წალით ამტკივდა.. გრძნობდა, პატარა გრძნობდა რა ხდებოდა გარეთ. მას მარტო მამა უნდოდა და მეტი სხვა არავინ გარდა დედისა...
-აუ, სანდრიკ, წამოდი რა სახლში წავიდეთ..? -თავი ჩახარა და პასუხი გამცა
-როგორც გინდა, წამო....
-ხო დავიღალე, თან ხვალ ექიმთან მივდივარდა დასვენება მჭირდება..
-გინდა? მე წაგიყვარ ექიმთან..
-რავიცი, თუ გეცლება.. მე არ მაქვს პრობლემა
-კარგი მაშინ დამირეკე და გამოგივლი.
სანდრომ სახლში მიმაცილა. თამოს ეძონა, მე კი საშინლად მშიოდა, მაცივრიდან გამოვიღე საჭმელი და მაგიდასთან დავჯექი, ვინ გაცლის... ტელეფონმა დარეკა. დავხედე და უცხო გრძელი ნომერი იყო.. გავაგომე, მაგრამ პასუხი არ გამცა.. ერთი კარგად გამოვლანძრე ის ტიპი და ტელე გავთიშე. დასაძინებლად რომ დავწექი კი თავში გამიელვა გიორგიმ ხომ არ დარეკა.??
დასაძინებლად რომ დავწექი კი თავშ გამიელვა გიორგიმ ხომ არ დარეკა მობზეე.?? მაგრამ ეს ‘სულელური’ აზრი მალევე მიმავიწყდა და დაიძინე.
მეორე დღეს სიხარულით ავდექი ფეხზე. იმ დღეს ხომ ჩემი შვილის გულის ცემა უნდა გამეგო . . ჯერ არ დაბადებული შვილის, რომელიც ჩემში ცოცხლობს, და ძალიან მიყვარს.. თამო ვერსად ვნახე, ანუ უკვე წავიდა სამსახურში.. მე კი ძალიან მშიოდა და საჭმლის გამზადება მეზარებოდა, არა მესიკვდილებოდა. სანდროს დავურეკე, ის მიშველიდა, როგორც ყოველთვის
-გისმენთ -სანდროს ნამძინარევი ხმა გაისმა ტელეფონში
-სანდრიკაააა.. რაღა დროს ძილია? მოდი ჩემთან რა და, მერე ექიმთან უნდა წამიყვანო, ხომ არ დაგვიწყებია?
-უუი... მართლა დამავიწყდა ეგ. კაი ჰო ნაცევარ საათში მანდ ვარ
-კაი, გეოდები სანდრიკ...
ტელეფონი გავთიშე და სამზარეულოში გავედი საჭმელად. როგორც ყოველთვის ორსაათიანი ჭამა გავაბი, არც გამხსენებია სანდრო რო უნდა მოსულიყო. ჭამას რომ მოვრჩი სანდრიკამ დამირეკა
-ნინ, ჩამოდი დაბლა ვარ
-რაა?? უკვე? აუ.. ამოდი რა
-ხო კაი ამოვალ.. -მე სასწრაფოდ აბაზანაში შევედი რმ თავი სულ ოდნავ მაინც მომეწესრიგებინა. პირი დავიბანე და თმებიც დავივარცხნე
-შემო სანდრიკ
-შენ რა კიდე ხალათით დადიხარ?
-ჭამაში გავერთე და..
-ოოხ შენ ვინ ხარ რა. მიდი ჩაიცვი მალე
-5წუთში მზად ვარ
-ხო, როგორ არა..
სანდროს კასაკვირად 5წუთში მზად ვიყავი . ერთი სული მქონდა როდის მივაღწევდი ექიმთან. სანდრო ძვლივს ავაწიწკნე კომპიუტერიდან და დაბლა ჩავათრიე
-სანდრო, 10წუთში ექიმთან თუ არ ვიქნებით, ცოცხალი ვერ გადამირჩები იცოდე
-ხო კარგი, კარგი. დამშვიდდი. მიხვალ ექიმთან და ძალიან გეჩქარება იქ მისვლა?
-კი, თან ვერც წარმოიდგენ როგორ..
-და მაინც რა გინდა იიქ?
-ერთი სული მაქვს როდის მოვისმენ პაწუკას გულის ცემას...
-კაია... აჰა მოვედით
-ვაიმეე.. ვაიმეეე.. წავედი მე და დამელოდე შენ აქ..
მანქანიდან გადავედი და ნერვიულობისგან ვკვდებოდი.. ვაიდა ექიმმა რამე ცუდი მითხრას.? ხომ მოვკვდები იქვეე..? თაბრუდამეხვა და ნამქანას მივეეყუდე, სანდრო მანქანიდან გადმოხტა და ჩემთან მოვიდა
-ნინ, რა გჭირს?
-ააარაფერი სან
-ნინაა...
-კაი ხო.. უბრალოდ ავნერვიულდი ძაან.. ვაიდა ექიმმა რამე ცუდი მითხრას? მერე სად წავიდე?
-ოო. დაწყარდი რაა... ყელაფერი კარგად იქნება. წამო მეც გამოგყვები ექიმთან...
სანდრომ ხელი მომკიდა და შენობაში შემიყვანა.. ცოტა დავწყნარდისავით და ექიმის კაბინეტში შევედი:
-ნანა ექიმო შეიძლება?
-კი, შემოდი ნინა, აბა როგორ გრძნობ თავს?
-კარგად..
-ძალიან კარი.. ნინა მოდი ჯერ მაიასთან წადი, ანალიზები აგიღოს და მერე აქ მოდი და ეხოს გადაგიჟებ..
-კარგით
მაიასთან გავედი ანალიზეიამიღო და ისევ დავბრუნდი ნანასთან. ძალიან თბილი ადამიანი იყო ნანა და მსიამოვნებდა მასთან ყოფნა...
-დაწექი ნინა -წამოვწექი, მან კი ცივი რაგაც დამადო მუცელზე და საშინლად არ მესიამოვნა...
ღმერთო ჩემო.. ჩემი პატარას გულისცემის ხმა ჩამესმოდა ყურში.. ვერც წარმოიდგენთ რამხელა სიხარულს ვგრძნობდი, იმ წუთში ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ მეგულებოდა არსად... უცებ ხმა გაწყდა, აღარ მესმოდა პაწუკას გულისცემა.. ექიმს გავხედე და მომღიმარი სახით მედგა თავზე, ახლა მივხვსი, რატომაც გაწყდა ხმა.. აპატარატი თავის ადგილს დაუბრუნდა.
-ნინა, ყველაფერი კარგადაა, ბავშვიც ზომიერად იზრდება და საფრთხე არ ემუქნება
-ძალიან კარგი -ვუთხარი და კაბინეტში ექთანი შემოვიდა, ხელში ფურცლებით.
-ნანა ექიმო, ნინა თურქიას ანალიზების პასუხები მზადაა..
-მადლობ მაია, შეგიძლია წახვიდე -გაუღიმა ნანამ მაიას
-ნინა, გემოგლობინი გაქვს დაბალი... რაც შეიძლება მეტი მჟავე ჭამე
-კარგით
-ეხლა შეგიძლია წახვიდე სახლში... -თბილად გამიღიმა ნანა ექიმმა და მუცელზე ხელი მომისვა..
-ნახვამდის... -დერეფანში გავედი და სანდრიკას დავუწყე ძებნა, მაგრამ ვერსად ვნახე. მობილური ამოვიღე და სანდრიკას ავურეკე:
-სანდროოო.. სად ხარ?
-მანქანაში ვარ და ველოდები როდის გაგახსენდება "შენი" სანდრიკა -"შენი"ცოტა უცნაურად მომხვდა ყურში მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია და საუბარი განვაგრძე
-ოოო.. საზიზღარი ხარ რაა..! -ტელეფონი გავთიშე და კიბეებს ჩავუყევი.. ეხა მიდი და იპოვე სად უყენია სანდროს მანქანა.. უუხ.. ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, რომ უკან მივიხედე.. ვიღაც მიყურებდა, შავი კეპკა ეფარა და რეუბანები ეკეთა. მეცნოსავით ის პირონება, მაგრამ კარგად ვერ მოვახერხე დაკვირვება, რადგან გავხედე თუ არა შეტრიალდა და გზა განაგრძო.. უცნაურად გამაჟჟოლა ტანში და კინაღამ მუხლებში ჩავიკეცე.. ძალიან მეუცნაურა ჩემი ასეთი რეაქცია.. რატომ დამაინტერესა იმ ბიჭმა? ეს ყველაფერი ჩემთვის გაუგებარი იყო...
-ნინ, აქ რატომ დგახარ?
-არ ვიცი სადნ... შენ გეძებბდი და ვერ გიპოვე.. წამო რა სადნეწავიდეთ, თორემ მშიააა..!
-კარგი, როგორც შენ გინდა. წავიდეთ -მხარზე ხელი გადამხვია და მანქანის კარი გამიღო.
სად მივდივართ სანდრიკ?
-მაკდონალდში, ხომ გინდა?
-მმმ... როგორ არა ბიჭო, ჩემს საყვარელ ჰამბურგერს შევჭამ...
-ძალიან კარგი, წავედით მაკდონალდში...
ჩემი სანდრიკა, ყოველთვის იცოდა რა მინდოდა..
-მორჩი ჭამას?
-კი სანდრიკ...
-ნინ.. გთხოვ რა დღეს ჩემთან დარჩიი... კაი?
-კაი სანდრიკ...
-ნიინ.. გიორგი გენატრება?
-სანდრო.. მან მე მიმატოვა, , ბავშვები არ უვარს ეს ხომ შენც კარგად იცი? მე კი არასოდეს მომენატრება ის ადამიანი რომელსაც არ ეყვარება თავისი შვილი, რგორც გიორგის.. ეავიდა სუუ სხვა ქვეყანაში, სად არც კი ვიცი.. შენი აზრით უნდა მომენატროოს.?
-..
-რატომ გაჩუმდი?
-არ ვიცი.... დაბრუნდება?
-გონს როცა მოეგება მოუნდება ჰყავდეს შვილი, როგორც ყველა დანარჩენს სურს..
-წამო რა წავიდეთ... -ფეხზე წამომაყენა და ტავის სახლში წამიყვანა.. ფანჯარასთან დავდექი და გარეთ უაზროდ ვიყურებოდი, სანდრომ მხარზე ხელი დამადო და
-ნინა.. რაღაც მინდოდა მეთქვა -გავზხედე და მან თავი ჩახარა
-რა ხდება სანდრიიკ?
-ნიინ.....
ნინა, მიყვარხარ!
-სანდრო, საერთოდ ხვდები რას ამბოობ? -ენა დამება, აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა
-კი ვხვდები, იმასაც კარგად ვხვდები რომ ძალიან მიზიდავ... -ხმის ამოღებაც ვერ მოვასწარი ისე უცებ მეცა ტუჩებში.. რა მოხდა ორიოდე წუთის წიინ..? თავში ყველაფერი გადამიტრიალდა. გამახსენდა ის დღე, როდესაც სანდრომ სიყვარული ამიხსნა და პირველად რომ მაკოცა, მაგრამ ეს კოცნა ძალიან განსხვავდებოდა იმ პირველი კოცნისაგან, რომელსაც სიამოვნებით ვაკეთებდი, ახლა კი მე არ ვკოცნიდი მთელი გრძნობით, მთელი კი არა და საერთოდ უგრძნობლად ვკოცნიდი... მუცელში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი და ჩავიკეცე, სრულ უკუნ სიბნელეში გადავეშვი...
თეთრი კედნელი.. ბევრი მილები... წამლების სუნი... აპარაკების წკაპაწკუპი.. ეს ყველაფერი ჩემ ნერვებზე თამაშობდა... ხელი გაბერილი მუცლისკენ წავიღე და თამოს გავხედე, რომელიც ჩემი სახუსთვის ზურგით იდგა და მობიურზე ლაპარაკობდა..
-ხო, ორივენი კარგად არიან... ნინას ძალიან ენატრები, სულ მაგაზე ოცნებობს რომ იგრძნოს შენი სითბო, რასაც მხოლოდ მაშინ იგრძნობს, როცა მუცელზე მოეფერები... კი, მაგრამ როდის დადგება ეგ "მალე"?... როდის ნახე?... ანუ დაინახე და არც მიხვედი მასთან..? ... ხო მიდი და მერე ზარს მოგცემ სახლში რომ მივალთ... აჰა, კარგი გელოდები... -თამო ლაპარაკს მორჩა, მეკი თვალები დაბვხუჭე, ვითომ მეძინა
-თაამ...
-ნინ გაიღვიძე? როგორ ხარ?
-საშინლაად.! ნერვები მეშლება, რა საშნელი სუნიაა.?
-კაი, ცოტაც მოიმინე და წამოხვალ სახლში...
-დიდი ხანია აქ ვარ..?
- ორ საათზე მეტია მგონი..
-უჰუუუუჰ...
-როგორ არის ჩვენი პაციენტი? -ღიმილლთ შემოვიდა კარში ექიმი
-საშინლად, ერთი სული მაქვს ამ საშინელ სუნს თავი დავაღწიო
-ცოტაც მოითმინეთ
-ბავშვი როგორ არის?
-კარგად, არაფერი საფრთხე არ ემუქრება.. კარგი, როგორც ვხედავ ძლიერი ორგანიზმი გქონია... შეგიძლია სახლში წახვიდე
-მადლოობთ..

***

-ნინ, მიდი დაწექი, მე ვანაში შევალ
-კაი თაამ - ლოგინზე დავწექი და დავიწყე უაზრო რაღაცეებზე ფიქრი...
3თვე გავიდა (ანუ 3თვის ორსული ვიყავი), მე შედარებით დიდი ღიპუცა მქონდა. მთელია ამ დროის განმავლობაში გიორგი არ შემხებია მუცელზე, არ ვიცი რა არის ის სითბო, როცა ქმარი გაბერილ მუცელზე გეხება... -ეეხ. ვინ დაგაცდის ფიქრს... კარზეა ვიღაც... წამოვდექი ფეხზე და კარი გავაღე... კარებში გიორგი იდგა ვარდების თაიგულით ხელში და მიღიმდა. სუნთქვა შემეკრა, სულ ცოტაც და კიდევ დავკარგავდი ონებას, მაგრამ არ მინდოდა პატარა კიდევ ერთველ ჩამეგდო საფრთხეში, ამიტომ თავი ხელში ავიყვანე და სახლში შემოვუშვი
-აქ რა გინდა?
-რას ქვია რა მინდა? ხიომ არ დაგავიწყდა რომ აქ ჩემი ცოლ-შვილი არიან სტუმრად? მე კი მათ წასაყვანად მოვედი
-მე ფეხს არ გავადგავ აქედან!
-რატომ?
-რისთვის წამოვიდე სახლში? იმისთვის რომ ლექციები მიტარო და ბავშვი მომაშორო? არა არა და არააა..!
- ერთი წუთით, მე არ ვყვირივარ მგონი... გინდა აქ დარჩენა? დარჩი და ბავშვი მარტომ გახზარდე მამის გარეშე, არ გინდა და ჩაალაგებ ბარგს და წამოხვალთ ჩემთან ერთად შენც და პაწაწუნაც..
-შეუძლებელია... ამას შენ ამბოობ? -თვალზე ცრემლი მომადგა და გიორგისკენ გავიწიე, გიო ჩამეხუტა და თავზე მაკოცა
-ხო, მე ვამბობ, ჩემი გაბერილიიი
-მიყვარხარ გიუშ...
-მე უფრო..
-ოო, მე უფრო მიყვარხარ! - გიორგი ჩემს ტუჩებს დააკვდა, ოთახში შევედით, კარები ჩავკეტე და ლოგინზე ფრთხილად წამოვწექი
-ბურთუულ, დაიძინე ცოდო ხარ
-ცოდო შენ ხარ ჭირიანო!
-კაი რა... ისე მეც რომ დავიძინო არა?
-არა, შენ მომიწექი და მიყარაულე
-არაა პრობლემა -გიორგი გვერძე მომიწვა და ჩემ მუცელზე თითები აათამაშა
-ნინ, როდის გამოძვრებაჩემი ბიჭი? -როგორ ცდილობს ჩემ გამწარებას.. ჰმ...
-სხვათაშორის მეც მინდა ბიჭი იყოს და ეხა სახელი მომაფიწრებინე რაა..
-ლუკა?
-არა! ნიკა?
-არაა!
-მაშინ ანდრია და ხმა, გაწყობს?
-კი მაწყობს
-ზალიან კარგი, ეხა დამაძინე!
-დაიძინე ბურთულლ...
ამ დღის შემდეგ რა მოხდა? გიორგი მართლა ძალიან შეიცვალა, ბავშვები ძალიან უყვარს, გვეყოლა ბიჭი, ანდრია, მართალია ძალიან მტირალაა, მაგრამ მაინც ძალიან საყვარელია...
სად წავიდა სანდრო? სანდრომ გაიგო გიორგის დაბრუნების ამბავი და იტალიაში წავიდა საცხოვრებლად. როგორც ვიცი მოიყვანა ცოლი, უსიყვარულოდ, მაგრამ ვიცი რომ ის გოგო გააბედნიერებს სანდროს . . . სად წავიდა სანდრო? სანდრომ გაიგო გიორგის დაბრუნების ამბავი და იტალიაში წავიდა საცხოვრებლად. როგორც ვიცი მოიყვანა ცოლი, უსიყვარულოდ, მაგრამ ვიცი რომ ის გოგო გააბედნიერებს სანდროს . . . თამომ დიდი სიურპრიზი გაგვიკეთა, მოულოდნელად ვიღაც ამერიკელს გაყვა ცოლად.. ვერ დავუწუნებ გემოვნებას, სიმპათიური ბიჭია, მაგრამ ჩემი გიო ჯობია..! დადის ეხა თამო 7თვის მუცლით...
მე ვიპოვე დიდი სითბო, მივხვდი რას ნიშნავს ბედნიერი ოჯახი, როცა გყავს ნერვებისმომშლელი, მაგრამ მაინც ძალიან საყვარელი ქმარი.. მე ვიპოვე ჩემი ადგილი იქ, სადაც მე და გიორგი ვართ და გვყავს 1წლის ანდრია და კიდევ ჩემი გაბერილი მუცელი....

დასასრული...